Ποιοι είμαστε

Η Φοιτητική Πορεία είναι μία αριστερή φοιτητική παράταξη που παρεμβαίνει στις σχολές με βασικό στόχο την αγωνιστική ανασύνταξη του φοιτητικού κινήματος και του κινήματος της νεολαίας γενικότερα. Κεντρικός γνώμονας της σκέψης μας είναι ότι ολοένα και επιτακτικότερα προβάλλει η ανάγκη για συντονισμένη, δημοκρατική οργάνωση του φοιτητικού κινήματος, η ανάγκη για αγωνιστική ανασυγκρότηση των φοιτητικών οργάνων και συλλογικών διαδικασιών, η ανάγκη για ζωντανή, μαζική, ενωτική έκφραση των διεκδικήσεών μας. Μέσα από τη διακήρυξη αυτή επιθυμούμε να αναδείξουμε πιο αναλυτικά τις απόψεις μας και την κατεύθυνση που υπηρετούμε πάνω από 25 χρόνια μέσα στο φοιτητικό κίνημα.

Το «κενό» του φοιτητικού κινήματος

Αποτελεί κοινή διαπίστωση ότι σήμερα αν και η επίθεση στα δικαιώματα της φοιτητικής νεολαίας έχει ενταθεί και συνεχώς εντείνεται, η απάντηση του φοιτητικού κινήματος όχι μόνο είναι αναντίστοιχη του μεγέθους της επίθεσης που δέχεται, αλλά πολλές φορές είναι κάτω και από τις ελάχιστες και πιο μηδαμινές προσδοκίες. Οι αιτίες του προβλήματος είναι πολλές και έγκεινται σε μια πληθώρα παραγόντων. Νομίζουμε όμως, πως η κυριότερη αιτία, η ρίζα του προβλήματος βρίσκεται στην υποχώρηση της αριστερών απόψεων μέσα και έξω απ’ τις σχολές και η επικράτηση από την άλλη δεξιών, αστικών, μικροαστικών και ρεφορμιστικών δυνάμεων και αντιλήψεων στους φοιτητικούς και σπουδαστικούς συλλόγους.

Αντιλαμβάνεται κανείς πόσο αρνητική επίδραση ασκούν στο σώμα του φοιτητικού κινήματος πολιτικές δυνάμεις όπως η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ, ένθερμοι υποστηρικτές της αντιλαϊκής πολιτικής και όλων των αντιεκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων, με την αποχή τους από κάθε συλλογική διαδικασία, με τον υπονομευτικό έως και ανοιχτά εχθρικό ρόλο τον οποίο παίζουν κάθε φορά που οι φοιτητές ξεσηκώνονται και διεκδικούν, με το γενικότερο κλίμα απάθειας και μοιρολατρίας που καλλιεργούν μέσα στους συλλόγους. Από την άλλη, λογικές περιχαράκωσης ή «υπερεπαναστατικότητας» που καλλιεργούν δυνάμεις όπως η ΠΚΣ ή η ΕΑΑΚ, οδηγούν τους φοιτητές στη διαίρεση, τη διάσπαση και εν τέλει στην απογοήτευση. Η υποκατάσταση του μαζικού, ενωτικού παμφοιτητικού αγώνα από τις «υπερεπαναστατικές» δράσεις μιας αποκομμένης από τον φοιτητόκοσμο αυτοαποκαλούμενης πρωτοπορίας, η ταύτιση του φοιτητικού κινήματος με τον εαυτό τους, η λογική της «ξεχωριστής πλατείας», η υπονόμευση κάθε αγώνα που δε γίνεται κάτω από τις σημαίες της μιας ή της άλλης πολιτικής δύναμης, όλες αυτές είναι πολιτικές αντιλήψεις και πρακτικές που διασπούν το φοιτητικό κίνημα, οδηγώντας το στην ηττοπάθεια και την υποχώρηση.

Σήμερα υπάρχει ένα μεγάλο κενό στους συλλόγους. Και αυτό είναι το κενό μιας πραγματικής αριστεράς. Μιας πραγματικά αριστερής πολιτικής που θα εμπνέει τους φοιτητές, που θα δίνει στους φοιτητικούς αγώνες συνέχεια και προοπτική, που δε θα καλλιεργεί την ηττοπάθεια και τη μοιρολατρία, αλλά θα μάχεται σταθερά και αταλάντευτα για την ανατροπή της αντιλαϊκής και αντιεκπαιδευτικής πολιτικής, χωρίς υποχωρήσεις και καιροσκοπισμούς, που θα παλεύει για τη σύνδεση του φοιτητικού κινήματος με το εργατικό-λαϊκό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, που θα αγωνίζεται για να γίνει το φοιτητικό κίνημα μαχητική προφυλακή στους μεγάλους αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες που δίνει και αναπόφευκτα θα δώσει ο λαός μας. Κάτω από ποια πολιτική κατεύθυνση, με ποιον γενικό προσανατολισμό και σε ποια ευρύτερη προοπτική θα εντάσσονται οι φοιτητικοί αγώνες, είναι το δύσκολο -όσο και σύνθετο- ερώτημα, στο οποίο καλούμαστε να απαντήσουμε.

Σύλλογοι

Η Φοιτητική Πορεία παλεύει για ενεργούς, μαζικούς και αγωνιστικούς συλλόγους. Η αναγκαιότητα ύπαρξης των συλλόγων δεν έχει να κάνει με κάποια δική μας ιδεολογική εμμονή, αλλά προβάλλει σαν αναγκαιότητα των καιρών. Απέναντι σε μια οργανωμένη και συντεταγμένη επίθεση, μόνο μέσα από τον συλλογικό δρόμο μπορεί να υπάρξει η αντίστοιχα οργανωμένη και συντεταγμένη απάντηση. Το πρόβλημα της αποσυγκρότησης των συλλόγων και της απομάκρυνσης των φοιτητών από τις συλλογικές διαδικασίες και όργανα είναι ένα πρόβλημα βαθύτατα πολιτικό και δεν πρόκειται να λυθεί με τεχνικά μέσα και εύκολες λύσεις. Αντίθετα, θα απαιτηθούν σκληροί και μακρόχρονοι αγώνες, πάλη ανάμεσα στις πραγματικά αριστερές και τις δεξιές και ρεφορμιστικές αντιλήψεις, ώστε να αλλάξουν οι συνειδήσεις της πλειοψηφίας των φοιτητών, ώστε οι σύλλογοι να γίνουν πραγματικά όργανα πάλης στα χέρια τους. Ωστόσο, για μας αποτελούν προτεραιότητα η εγγραφή των φοιτητών στους συλλόγους τους (κάτι που δεν είναι καθόλου αυτονόητο), η οικονομική τους ανεξαρτησία μέσω της καταβολής των ταμειακών εισφορών των φοιτητών, καθώς και η ζωντανή τους λειτουργία. Οι σύλλογοι, αποτελώντας τα συνδικαλιστικά όργανα των φοιτητών κάθε επιμέρους σχολής πρέπει να είναι ανοιχτοί και να χωρούν όλους τους φοιτητές και όλες τις πολιτικές απόψεις, καθώς αυτοί αποτελούν το πεδίο διαλόγου, πάλης, αντιπαράθεσης και σύνθεσης απόψεων και εν τέλει το μόνο πεδίο μέσα στο οποίο μπορούν να ξεσπάσουν και να αναπτυχθούν αγώνες, να ξεχωρίσει το σωστό από το λάθος, το συντηρητικό από το προοδευτικό, το παλιό από το νέο.

Επομένως, απόψεις όπως αυτές που προβάλλουν κατά καιρούς η ΕΑΑΚ και η αναρχοαυτονομία, όπως ότι η ΔΑΠ δεν έχει θέση μέσα στους συλλόγους και τις γενικές συνελεύσεις, ή πρακτικές όπως η απαγόρευση της εισόδου της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ στο Πολυτεχνείο κατά τη διάρκεια του τριήμερου εορτασμού, όχι μόνο δε λύνουν το πρόβλημα της επιρροής των δυνάμεων αυτών σε πλατιές μάζες φοιτητών, αλλά αντίθετα το διογκώνουν και δίνουν επιχειρήματα στις αντιδραστικές απόψεις. Όπως επίσης πρέπει να αποδοκιμαστούν πλατιά διασπαστικές αντιλήψεις και διαιρετικές ενέργειες όπως εκείνες της ΠΚΣ, που διασπούν τους συλλόγους και υποσκάπτουν την ενότητα των φοιτητών. Τέτοιες είναι η ίδρυση ξεχωριστών διασπαστικών συλλόγων (ΤΕΙ Λαμίας, Ιστορικό-Αρχαιολογικό Αθήνας) ή η πρόταση για ξεχωριστές εκλογές σε κάθε σύλλογο όποτε και όταν αυτός το αποφασίσει, πρόταση που αποτελεί πραγματική «βόμβα» στα θεμέλια της ενότητας των φοιτητών, στα θεμέλια των ίδιων των συλλόγων, καθώς αφαιρεί τόσο την πολιτική σημασία της ενιαίας διεξαγωγής φοιτητικών εκλογών, όσο και υπονομεύει την αναγκαιότητα συγκρότησης ενιαίων συλλόγων ανά σχολές. Η Φοιτητική Πορεία, κόντρα σε αυτές τις αντιλήψεις και πρακτικές, αγωνίζεται για: Ενιαίους, ενεργούς, μαζικούς και αγωνιστικούς συλλόγους, για ελεύθερο, δημοκρατικό και ανεμπόδιστο φοιτητικό συνδικαλισμό.

Γενικές Συνελεύσεις

Σε ό, τι αφορά τα όργανα των φοιτητών, τα μέσα δηλαδή μέσα από τα οποία συγκροτούνται οι σύλλογοι, εκτός από την πάλη για μαζικές και δημοκρατικές γενικές συνελεύσεις, για αντιγραφειοκρατικά και συγκροτημένα Διοικητικά Συμβούλια, οφείλουμε να σταθούμε στο περιεχόμενο της λειτουργίας των οργάνων αυτών. Οι γενικές συνελεύσεις αποτελούν το ανώτερο όργανο κάθε φοιτητικού και σπουδαστικού συλλόγου. Σ’ αυτές οι φοιτητές έχουν τη δυνατότητα να συζητούν και να αποφασίζουν συλλογικά για τα προβλήματά τους, να τοποθετούνται πάνω στην εκπαιδευτική και πολιτική επικαιρότητα. Υποστηρίζουμε ότι οι γενικές συνελεύσεις πρέπει να διεξάγονται με τρόπο που να ενθαρρύνει τη μέγιστη δυνατή προσέλευση των φοιτητών σε αυτές, με τρόπο που να επιτρέπει σε κάθε φοιτητή να δει τη γενική συνέλευση σαν δική του υπόθεση.

Γι’ αυτό αποδοκιμάζουμε τις δυνάμεις της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ, που με την αποχή τους από τις συνελεύσεις (ή τη συμμετοχή τους μόνο όταν θέλουν να εμποδίσουν τη λήψη μια αγωνιστικής απόφασης), υπονομεύουν τις συλλογικές διαδικασίες των φοιτητών, κρύβουν αντί να εκθέσουν τις απόψεις τους και βάζουν αναχώματα στη συζήτηση, τον διάλογο και την αντιπαράθεση που είναι αναγκαίο να διεξάγεται στους συλλόγους. Από την άλλη, αποδοκιμάζουμε τις περιχαρακωτικές πολιτικές αντιλήψεις (ΠΚΣ, ΕΑΑΚ) που υποστηρίζουν πως οι φοιτητές στις γενικές συνελεύσεις πρέπει να ψηφίζουν στη βάση πλαισίων και όχι να αποφασίζουν με βάση συγκεκριμένα αιτήματα, στόχους και μορφές πάλης. Με την ψήφιση πλαισίων, οι γενικές συνελεύσεις μετατρέπονται από μαζικές και συλλογικές διαδικασίες σε παραταξιακά πάνελ, σε διαδικασίες που αφορούν μόνο τα μέλη και τους φίλους των πολιτικών παρατάξεων και όχι όλους τους φοιτητές. Η Φοιτητική Πορεία παλεύει για να μπορούν όλοι οι φοιτητές (είτε ανήκουν είτε δεν ανήκουν σε κάποια παράταξη) να δουν τους εαυτούς τους σαν κομμάτι των γενικών συνελεύσεων, για να δουν στις γενικές συνελεύσεις το μέσο εκείνο στο οποίο θα συζητήσουν και θα αποφασίσουν για τα προβλήματά τους. Γι’ αυτό παλεύουμε στις γενικές συνελεύσεις να ψηφίζονται όχι πλαίσια, αλλά συγκεκριμένες προτάσεις που ενώνουν την πλειοψηφία των φοιτητών και επιτρέπουν τη μέγιστη δυνατή συσπείρωση πάνω στη βάση των κοινών μας αιτημάτων.

Διοικητικά Συμβούλια

Τα διοικητικά συμβούλια είναι τα όργανα εκείνα που αναδεικνύονται από τις φοιτητικές εκλογές και οι έδρες που καταλαμβάνει κάθε πολιτική δύναμη σε αυτά είναι αντίστοιχες των ψήφων που έλαβε στην εκλογική διαδικασία. Αποτελούν όργανα όλων των φοιτητών, και όχι διαπαραταξιακές μαζώξεις ή όργανα επικύρωσης ψηφισμάτων και προτάσεων της κάθε πολιτικής δύναμης, όπως συχνά συμβαίνει σήμερα. Τα διοικητικά συμβούλια πρέπει να συνεδριάζουν τακτικά, να εκπροσωπούν πραγματικά τους συλλόγους, να υλοποιούν τις αποφάσεις των γενικών συνελεύσεων, να συγκροτούν προεδρείο, να λειτουργούν αντιγραφειοκρατικά, να ενημερώνουν επαρκώς τους φοιτητές για τον χρόνο και τον τόπο διεξαγωγής των γενικών συνελεύσεων, καθώς και για κάθε πρόβλημα που πρέπει να συζητιέται στους συλλόγους και τέλος να λογοδοτούν και να παρουσιάζουν τον απολογισμό της δράσης τους στους ίδιους τους φοιτητές.

Πανσπουδαστικά Συνέδρια, ΕΦΕΕ, ΕΣΕΕ

Ένα ιδιαίτερα σοβαρό πολιτικό ζήτημα που αναδεικνύεται στο φοιτητικό κίνημα, είναι εκείνο της έλλειψης τριτοβάθμιας συνδικαλιστικής εκπροσώπησης. Χαρακτηριστικά, αξίζει να αναφερθεί πως το τριτοβάθμιο όργανο των φοιτητών και σπουδαστών, η ΕΦΕΕ (Εθνική Φοιτητική Ένωση Ελλάδας) έχει πάψει να λειτουργεί από το 1997! Σήμερα η αναγκαιότητα ανασυγκρότησης των τριτοβάθμιων οργάνων των φοιτητών προβάλλει πιο επίκαιρη από ποτέ, όχι τόσο σαν μια τεχνική απάντηση σε ένα πολιτικό πρόβλημα όπως αυτό της υποχώρησης του φοιτητικού κινήματος, όσο κυρίως σαν ένα μέσο πολιτικοσυνδικαλιστικής αναβάθμισης των συλλόγων και κυρίως σαν ένα εργαλείο για τον καλύτερο συντονισμό των φοιτητικών αγώνων, για την πανελλαδική εκπροσώπηση των φοιτητών και τη συγκρότηση του φοιτητικού κινήματος (και) σε τριτοβάθμιο επίπεδο. Αντιλαμβάνεται κανείς πως η ύπαρξη της ΕΦΕΕ όχι μόνο δε λειτουργεί σαν τροχοπέδη στην ανάπτυξη του φοιτητικού κινήματος (όπως διακηρύσσουν αριστερίστικες απόψεις που προβάλλουν διάφορες δυνάμεις), αλλά αντίθετα διευκολύνει τη μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση των φοιτητών, όποιες δυνάμεις και αν κυριαρχούν σε αυτές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ στο εργατικό κίνημα: Αν και οι τελευταίες διαθέτουν ξεπουλημένες και συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, η προκήρυξη ωστόσο πανεργατικών-πανελλαδικών απεργιών από την πλευρά τους κάτω και από την πίεση των εργαζομένων, οδήγησε πολλές φορές σε μεγαλειώδεις απεργιακές κινητοποιήσεις που συσπείρωσαν και τράβηξαν στον αγώνα σημαντικές δυνάμεις εργαζομένων και λαού. Μπορεί, λοιπόν, εύκολα να φανταστεί κανείς πόσο προωθητικά στον συντονισμό, την οργάνωση και την ενότητα του φοιτητικού κινήματος θα λειτουργούσε η πραγματοποίηση Πανσπουδαστικών Συνεδρίων και η ύπαρξη της ΕΦΕΕ, ειδικά για συλλόγους που δεν πραγματοποιούν γενικές συνελεύσεις και βρίσκονται σε μακροχρόνια αδράνεια και αποσύνθεση. Η Φοιτητική Πορεία θεωρεί ότι οι φοιτητές πρέπει να θέσουν στην πρώτη γραμμή της πάλης τους τα αιτήματα για την πραγματοποίηση Πανσπουδαστικών Συνεδρίων, για την ανασυγκρότηση της ΕΦΕΕ σε αγωνιστική κατεύθυνση.

Πολιτικός προσανατολισμός

Μια πραγματικά αριστερή πολιτική δε βλέπει το ζήτημα της ανασυγκρότησης των συλλόγων και του φοιτητικού κινήματος μονοσήμαντα, αφηρημένα και γενικόλογα. Αν η ανασυγκρότηση των συλλόγων, η οργάνωση, η μαζικότητα και ο συντονισμός των αγώνων των φοιτητών αποτελούν αναγκαίες προϋποθέσεις για την ίδια την ύπαρξη του φοιτητικού κινήματος, ο πολιτικός προσανατολισμός του είναι τελικά εκείνος που θα κρίνει την έκβασή όλων των φοιτητικών αγώνων και διεκδικήσεων. Αν οι αγώνες του φοιτητικού κινήματος τα τελευταία χρόνια μένουν στα μισά του δρόμου, αν εμφανίζεται δυναμικά τη μία μέρα για να μπει στην αφάνεια την επόμενη και αν η πορεία του μοιάζει περισσότερο με καρδιογράφημα λόγω των απότομων υφέσεων και εξάρσεων που περνάει κατά καιρούς, αυτό οφείλεται ακριβώς στην έλλειψη της αναγκαίας πολιτικής κατεύθυνσης, της ευρύτερης προοπτικής στην οποία πρέπει να υποτάσσονται όλοι οι σημερινοί φοιτητικοί αγώνες.

Άμεσες διεκδικήσεις

Θεωρούμε ότι οι φοιτητές πρέπει να συσπειρώνονται στη βάση των κοινών τους αιτημάτων. Στον αγώνα για τα συγγράμματα, τη σίτιση και τη στέγαση, στον αγώνα για το γκρέμισμα των αντιεκπαιδευτικών νόμων, για την προάσπιση των δημοκρατικών φοιτητικών κεκτημένων, για την ανατροπή της πολιτικής των ταξικών φραγμών είναι που θα διεξαχθεί και η πάλη για τον ευρύτερο πολιτικό προσανατολισμό και τη γενική προοπτική του φοιτητικού κινήματος. Έτσι, η πάλη για τη διασφάλιση των «αυτονόητων», είναι σήμερα αναγκαία και αποτελεί κύριο κομμάτι της παρέμβασής μας στους συλλόγους. Η πάλη δηλαδή για Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία, ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια και την υποβάθμιση των σχολών μας, για δωρεάν συγγράμματα, αναλώσιμα και μεταφορές, για ποιοτικές και αξιοπρεπείς Εστίες και επαρκή δωρεάν στέγαση, για αποκλειστικά δωρεάν σίτιση χωρίς όρους και προϋποθέσεις, για το πέταγμα έξω από τις σχολές των εργολάβων και των ιδιωτικών εταιρειών, για την κατάργηση των νόμων-πλαισίων Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου-Γαβρόγλου-Κεραμέως/Χρυσοχοϊδη, ενάντια στις συγχωνεύσεις και καταργήσεις τμημάτων και σχολών, για την προάσπιση του Ασύλου στα Πανεπιστήμια και τις Εστίες, όπως και συνολικά για την προάσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και των συνδικαλιστικών ελευθεριών των φοιτητών, ενάντια στην πανεπιστημιακή αστυνομία και την αστυνομική παρουσία στις σχολές, ο αγώνας ενάντια στην υποβάθμιση των πτυχίων, τις απλήρωτες πρακτικές, την αυστηροποίηση των όρων σπουδών και τα εντατικοποιημένα προγράμματα, ενάντια στην ανεργία και την εξαθλίωση της νεολαίας.

Η αναγκαία σύνδεση με την εργατική τάξη και τον λαό

Ο αγώνας για τις άμεσες φοιτητικές διεκδικήσεις, όπως προαναφέρθηκε, είναι ένας αγώνας που αν δε συνδεθεί με ευρύτερα παλλαϊκά αιτήματα και στόχους πάλης, αν δεν υποταχτεί σε μία γενικότερη πολιτική κατεύθυνση δεν μπορεί και δε θα ξεφύγει από το έδαφος του «οικονομισμού», των «συντεχνιακών» αιτημάτων και των εκλογικών αυταπατών. Άλλωστε, το φοιτητικό κίνημα δεν είναι αυτοτελές και ανεξάρτητο, όπως και οι φοιτητές δε σπουδάζουν σε κάποια «γυάλα» ακαδημαϊκής νηνεμίας και γαλήνης, αλλά αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του λαού, ζουν και αναπνέουν τα ίδια προβλήματα, μοιράζονται τους ίδιους προβληματισμούς, τις ίδιες αγωνίες. Γι’ αυτό και η Φοιτητική Πορεία προτάσσει τη σύνδεση του φοιτητικού κινήματος με το εργατικό και λαϊκό κίνημα, με τους λαϊκούς αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες. Εξάλλου, η επίθεση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της συνολικής αντιλαϊκής πολιτικής και σαν τέτοια πρέπει να ιδωθεί. Ιδιαίτερα σήμερα, που οι φοιτητές που προέρχονται από τα πιο φτωχά λαϊκά στρώματα σπρώχνονται έξω από την τριτοβάθμια εκπαίδευση, ακριβώς εξαιτίας των δυσβάσταχτων οικονομικών όρων διαβίωσης που επιβάλλουν οι αντιλαϊκές πολιτικές, ιδιαίτερα σήμερα, με τις συνεχείς περικοπές στη δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση και τους προϋπολογισμούς των ΑΕΙ. Η Φοιτητική Πορεία, λοιπόν, αγωνίζεται για μια φοιτητική νεολαία, που θα αποτελεί μαχητική προφυλακή στους μεγάλους αγώνες της εργατικής τάξης και του λαού.

Ο αγώνας για Εθνική Ανεξαρτησία

και η αντιιμπεριαλιστική-αντιπολεμική κατεύθυνση

Αποτελεί σταθερή πεποίθησή μας πως το βασικό χαρακτηριστικό της ελληνικής κοινωνίας είναι η βαθύτατη οικονομική, πολιτική και στρατιωτική της εξάρτηση από τον ξένο ιμπεριαλισμό. Ιδιαίτερα σήμερα, κάτω από το βάρος των υποδουλωτικών συμφωνιών και των νεοαποικιακών δεσμών με τα οποία αλυσοδένεται ο λαός και η χώρα, κουρελιάστηκαν και γκρεμίστηκαν σαν χάρτινοι πύργοι οι θεωρίες περί «ισχυρής», «ανεξάρτητης» και «ιμπεριαλιστικής» Ελλάδας. Η οικονομική κρίση και η υποτελής πολιτική της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης απογύμνωσε τις αντιλαϊκές πολιτικές από τα φιλολαϊκά τους φτιασιδώματα και γκρέμισαν τις αυταπάτες για τον «μονόδρομο» της πολιτικής των περικοπών. Οι εξελίξεις των τελευταίων χρόνων ξεσκέπασαν τόσο τον βαθύτατα αντιλαϊκό ρόλο που παίζουν στη χώρα οι ξένοι ιμπεριαλιστές-προστάτες, όσο και τον αντιδραστικό, ξενόδουλο και βαθιά ταξικό χαρακτήρα της ντόπιας ολιγαρχίας του πλούτου. Μα πάνω απ’ όλα, η ξενόδουλη και υποτελής αντιλαϊκή πολιτική ανέδειξε ξεκάθαρα τη βασική αντίθεση που διαπερνά σήμερα απ’ άκρη σ’ άκρη την ελληνική κοινωνία, δηλαδή την αντίθεση ανάμεσα στον λαό από τη μία, και τον ιμπεριαλισμό, την ντόπια πλουτοκρατία και τους πολιτικούς εκπροσώπους τους από την άλλη. Όπως επίσης, οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις από την Λιβύη και την Συρία μέχρι την Ουκρανία, τα καραβάνια των χιλιάδων κατατρεγμένων και εκτοπισμένων προσφύγων, η σφαγή του παλαιστινιακού λαού από το φασιστικό-σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ με τη στήριξη των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ, η σκληρή και βάρβαρη πολιτική λιτότητας που επιβλήθηκε σε χώρες όπως η Ελλάδα, η Κύπρος, η Ιρλανδία, η Ισπανία και η Πορτογαλία, η όξυνση των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και ανταγωνισμών, αποκάλυψε με τον πιο καθαρό τρόπο τον φιλοπόλεμο και αντιδραστικό χαρακτήρα οργανισμών όπως είναι η ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

Σήμερα, αναδεικνύεται πιο επίκαιρος από ποτέ ο αγώνας για την έξοδο από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, για το διώξιμο όλων των αμερικανο-νατοϊκών βάσεων, για την ανατροπή του καθεστώτος της διπλής κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας άρχουσας τάξης και για την κατάκτηση της Εθνικής Ανεξαρτησίας. Στο φοιτητικό κίνημα, η αναγκαιότητα αυτού του αγώνα πρέπει να αναδεικνύεται σε κάθε ευκαιρία. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, πως όποια πέτρα και αν σηκώσει κανείς στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, θα βρει από κάτω την ΕΕ, τον ιμπεριαλισμό και την ντόπια ολιγαρχία. Από τη συνθήκη της Λισαβόνας μέχρι την εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ, από την Μπολόνια μέχρι τα μνημόνια, βλέπει κανείς πως οι εκπαιδευτικές αναδιαρθρώσεις που επιχειρήθηκαν τα τελευταία χρόνια, όπως και αυτές που έρχονται, αποτελούν τμήμα της πολιτικής της εξάρτησης και της υποτέλειας. Η Φοιτητική Πορεία παλεύει για να αναδείξει τις αιτίες και το έδαφος πάνω στο οποίο διεξάγεται η αντιεκπαιδευτική επίθεση των τελευταίων χρόνων, όχι μηχανιστικά και δογματικά, αλλά με ζωντανό τρόπο και παραδείγματα από την άμεση φοιτητική καθημερινότητα, και με κύριο στόχο να δώσουμε στους αγώνες για τις άμεσες φοιτητικές διεκδικήσεις το αναγκαίο πολιτικό βάθος, την αναγκαία πολιτική προοπτική. Για μας αποτελεί προτεραιότητα η ανάδειξη όλων των αντιιμπεριαλιστικών και παλλαϊκών στόχων πάλης.

Αντί επιλόγου

Το φοιτητικό κίνημα δεν ακολούθησε, δεν ακολουθεί και δε θα ακολουθήσει ποτέ μια ευθύγραμμη πορεία. Ξεκινήσαμε με την παραδοχή πως σήμερα είναι αναγκαίο όσο ποτέ να καλυφθεί το κενό μιας πραγματικής αριστεράς μέσα στις σχολές. Η πάλη για την ανασυγκρότηση των συλλόγων, για ένα μαζικό, μαχητικό, αντιιμπεριαλιστικό φοιτητικό κίνημα θα περάσει από πολλές φάσεις. Θα περάσει από χίλιες «θύελλες και ανέμους», από αντιπαραθέσεις, μικρούς και μεγάλους αγώνες, νίκες, ήττες, ενθουσιασμούς και απογοητεύσεις. Όμως, είναι αναπόφευκτο πως στην πορεία αυτή, θα γεννηθούν, θα αναπτυχθούν και θα ατσαλωθούν οι πραγματικά αριστερές δυνάμεις του φοιτητικού κινήματος. Αν ένας τέτοιος στόχος φαντάζει σήμερα μακρινός και ουτοπικός, είναι γιατί επικρατεί η αδράνεια, η απογοήτευση και η ηττοπάθεια. Η ενίσχυση, το δυνάμωμα και η παρέμβαση της Φοιτητικής Πορείας στους φοιτητικούς συλλόγους αποτελούν ένα πρώτο, μικρό αλλά ιδιαίτερα σημαντικό βήμα στην κατεύθυνση αυτή.

Κόντρα στο αντιδραστικό κυρίαρχο ρεύμα, να δούμε την ελπίδα που γεννιέται καθημερινά

στις φοιτητικές και λαϊκές αντιστάσεις, να προετοιμαστούμε για τους αγώνες που αναπόφευκτα

θα ξεσπάσουν, να οπλιστούμε με αισιοδοξία «για τους σεισμούς που μέλλονται να ‘ρθουν».