Μετά το επιτυχημένο συνέδριο του Μ-Λ ΚΚΕ και μπροστά στις ευρωεκλογές είναι ανάγκη να αποτιμάμε και να αναστοχαζόμαστε.
Στην κοινωνική ζωή, όπως και σ’ όλη την έκταση της επιστήμης, οι άνθρωποι χτίζουν πάνω στην ήδη κατακτημένη γνώση. Σ’ αυτό δηλαδή που ο πειραματισμός, η εφαρμογή του (πράξη) και η ταξική πάλη ανέδειξαν ως χρήσιμο, οραματικό, καινοτόμο. Όλη η ανθρώπινη ιστορία βρίθει παραδειγμάτων, όπου αυτό που φαντάζει αδύνατο έγινε δυνατό, έστω και αν χρειάστηκαν χρόνια, κόποι και θυσίες. Το παραπάνω συμπέρασμα είναι συστατικό στοιχείο του ιστορικού υλισμού και μόνο αδαείς, αμόρφωτοι και παρωπιδιστές μπορούν να αρνηθούν.

Όμως η πρόσκαιρη επέλαση της αγοράς, δηλαδή του χύδην νεοφιλελευθερισμού, προσπαθεί με νύχια και με δόντια να αφαιρέσει από το ταξικό κριτήριο την αρχή της σπειροειδούς εξέλιξης «πως δηλαδή κάθε κοινωνικός σχηματισμός χτίζεται πάνω στην πείρα (ταξικοεπιστημονική) του προηγούμενου και πως το επίπεδο των ημερών μας οφείλεται σε αυτά που έφτιαξαν οι προηγούμενες κοινωνίες, τα κινήματα, η επιστήμη, η πάλη των τάξεων. Τα ανθρωπάκια της νέας εποχής λανσάρουν ότι το σύμπαν ξεκινάει από σήμερα, διάφορες οργανώσεις θεωρούν ότι ο κόσμος άρχισε να αφυπνίζεται όταν έβγαλαν τις τσίμπλες από τα μάτια τους και διάφοροι καλλιτέχνες της συμφοράς δηλώνουν χωρίς να κοκκινίζουν «πως δεν είχαν κανένα δάσκαλο». Αμετροέπεια και βλακεία σε αξεδιάλυτο χαρμάνι.

Αντίθετα οι υλιστές, θεωρώντας την απεραντοσύνη των σκοπών τους και τον αγώνα για το βασίλειο της ελευθερίας που επαγγέλλονταν, δηλώνουν πως είναι κρίκοι σε μια μακρά αλυσίδα που έχει μεγαλοσύνες, νίκες, θρίαμβο αλλά και διαψεύσεις.
Πίσω μας είναι μεγάλοι ίσκιοι! Άνθρωποι που άνοιξαν ακόμα και με το θάνατό τους νέους δρόμους, που τους έκαψαν, τους σταύρωσαν, τους τετραξέσκισαν οι ισχυροί της εποχής. Υπάρχουν επαναστάσεις οδηγοί σαν την Κομμούνα του Παρισιού και φάροι σαν την Οχτωβριανή, άλματα στον ουρανό σαν την Πολιτιστική Επανάσταση και το Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας, μισοτελειωμένα βήματα, αμήχανες απεργίες των προλετάριων. Ατέλειωτη αλυσίδα μιας μεγάλης πορείας που θέλει να βγάλει τους ανθρώπους από την προϊστορία στο φως της ιστορίας.

Σ’ αυτό το μονοπάτι που οδηγεί στο κομμουνιστικό ξέφωτο οι επαναστάτες είχαν πάντα πρωτοποριακό ρόλο. Πολεμώντας την αμάθεια, την καταπίεση, τη δυστυχία και την εκμετάλλευση άνοιγαν πορείες όπως ανοίγει ο οδηγός με τη ματσέτα του το δρόμο στη ζούγκλα. Γι’ αυτό και δε φοβήθηκαν υπέρμετρους στρατούς και υπέρμετρες δυσκολίες. Σ’ ένα σπουδαίο διήγημα του Μ. Γκόργκι ο ήρωας Ντάνγκο οδηγεί το λαό του στα σκοτάδια ξεριζώνοντας στο τέλος την καρδιά του για να την κάνει πυρσό. Στις κοινωνίες των μυρμηγκιών όταν το σμήνος θέλει να μετακομίσει σ’ ασφαλέστερο σημείο η φύση οδηγεί χιλιάδες μυρμήγκια να αυτοθανατώνονται φτιάχνοντας γέφυρες για να περάσουν τα υπόλοιπα.

Αυτή η έννοια της υποταγής του εγώ στο σύνολο και της θυσίας ως απόδειξη της κοινωνικής αλληλεγγύης είναι που δεν καταλαβαίνουν τα νεοφιλελεύθερα κοράκια της αγοράς και όχι μόνο. Γι’ αυτό υποστηρίζουμε ότι τελικά η ιδεολογία των κομμουνιστών είναι ανίκητη. Γιατί περιφρονεί τις δυσκολίες. Γι’ αυτό υποστηρίζουμε απέναντι στους οπαδούς τού «σημείο – μηδέν» ότι ερχόμαστε από μακριά και πάμε μακρύτερα. Γι’ αυτό υπογραμμίζουμε στους φλύαρους αντισυστημικούς ότι το δέντρο που έχει βαθιές ρίζες δεν φοβάται τον άνεμο και απέναντι στις σειρήνες της νέας εποχής κοιτάμε πίσω και μπρος ταυτόχρονα με τη σιγουριά των σκοπών μας και τη στερεότητα των πεποιθήσεών μας.

Νοιώθει τη ζωή καλύτερα όποιος αγωνίζεται για έναν καλύτερο κόσμο, να μια μεγάλη αλήθεια, εγχειρίδιο πράξης για κάθε επαναστάτη που δεν δειλιάζει απέναντι στον τρόμο που σκαρώνει η κυρίαρχη συμμορία. Αν υπάρχουν δυσκολίες; Αναμφίβολα ναι. Όμως είναι λιγότερες από αυτές που αντιμετώπισαν οι παράνομοι, οι διωγμένοι, οι απόκληροι στο διάβα των εποχών. Στο κάτω-κάτω της γραφής κανένας δεν θυμάται τους σταυρωτήδες, τους σταυρωμένους θυμάται. Σιγά μη φοβηθούμε τις δυσκολίες.

Θανάσης Τσιριγώτης

πηγή: Λαϊκός Δρόμος