Γράφει η Νίνα Γεωργιάδου

Όταν ο γλάρος  Ιωνάθαν Λίβιγκστον είχε πια καταφέρει όλες τις ριψοκίνδυνες πτήσεις και είχε μάθει, μέσα από τις τολμηρές του εμπειρίες, πως ζωή δεν είναι να κρώζεις πίσω από μια βάρκα και να ραμφοκοπάς τους άλλους γλάρους, για ένα ψαροκόκκαλο και λίγα μπαγιάτικα ψίχουλα, αποφάσισε να επισκεφθεί την Κάλυμνο.

Ήταν κι αυτό ένα παράτολμο εγχείρημα. 

Είχε μάθει από σμήνη που υψιπετούσαν τρομαγμένα και ανοιγόντουσαν στο πέλαγος, πως σε ανύποπτο χρόνο σκάνε δυναμίτες στα βουνά και στη θάλασσα, πως υπάρχουν κρετίνοι κυνηγοί που σημαδεύουν γλάρους και πως στα γυμνά βουνά από γρανίτη, μια όχι καλοζυγισμένη προσγείωση, δεν αφήνει πιθανότητες να πέσεις στα μαλακά της φυλλωσιάς ενός δέντρου.

Καθώς όμως οι απόψεις των γλάρων διαφέρουν, όσο και οι απόψεις των ανθρώπων, είχε επίσης  ακούσει  πως, στο γλαρονήσι του Άη Νικόλα, οι γλάροι γεννούν με ασφάλεια χιλιάδες αυγά και πιθανολογούσε πως, μέσα σ’ αυτούς τους χιλιάδες νεοσσούς, σίγουρα θα έβρισκε καινούργιους μαθητές. 

Ήθελε, όσο περισσότεροι γλάροι γίνεται, να μάθουν πως ζωή δεν είναι να μένεις μια συμπτωματική συλλογή από σάρκα και φτερά και να κρώζεις, ραμφοκοπώντας άλλους γλάρους, για ένα ψαροκόκκαλο και λίγα μπαγιάτικα ψίχουλα.

Ζωή είναι το πέταγμα και η ελευθερία.

Κι αν, γι αυτές τις απόψεις, εξοριστείς από το σμήνος, χαλάλι! 

Θα έχεις καταφέρει να νικήσεις το φόβο και την ανία της σκέτης επιβίωσης. 

Είχε ακούσει επίσης πως, σ αυτό το νησί από γρανίτη, υπάρχουν άνθρωποι, γεμάτοι απ’ την αδρεναλίνη του παράτολμου.  

Άλλοι βουτούν, σε μεγάλα βάθη της θάλασσας και περπατούν  στο βυθό, με την ίδια άνεση που οι κοινοί άνθρωποι περπατούν στο δρόμο κι άλλοι πάλι σκαρφαλώνουν στο γρανίτη και, με κάποιο τρόπο πετάνε κι ας μην έχουν φτερά.

Έτσι, ζυγίζοντας τις πιθανότητες, όπως είχε μάθει να ζυγίζει τα φτερά του,  ο Ιωνάθαν Λίβιγκστον έφτασε στην Κάλυμνο και προσγειώθηκε, σαν άρχοντας, σε μια κολώνα της ΔΕΗ, ατενίζοντας τη μεγάλη πατρίδα του, το ανοιχτό πέλαγος!