γράφει η Νίνα Γεωργιάδου

Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΩΝ ΧΑΜΕΝΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ έχει δυο εκδοχές.

Το θάνατο και τη μικροψυχία.

Ο θάνατος αφορά στους δεκάδες Παλαιστίνιους ποιητές που δολοφονήθηκαν απ’ τους σιωναζί απ’ τον Οκτώβρη, μέχρι σήμερα.

Αναμεσά τους, ο Ρεφαάτ Αλαρίρ, ο Αμπντουλά Αλ Ακάντ, ο Χίμπα Αμπού Νάντα, ο Oμάρ Φαρίς, ο Νούρ Αλντίν Χάιτζατζ και πολλοί που χάθηκαν, δίχως να μάθουμε ποτέ το βίαιο θάνατό τους.

Η άλλη εκδοχή αφορά στη μικροψυχία. 

Ο «Κύκλος Ποιητών» – ένα μη κερδοσκοπικό σωματείο, όπως αυτοπροσδιορίζεται- διοργανώνει ετήσιο φεστιβάλ ποίησης, στην Αθήνα. 

Δεν είναι της παρούσης η αναφορά στο “φεστιβαλισμό” και πόσο μπορεί να έχει σχέση με την ποίηση. 

Το να προσκληθεί όμως ένας Παλαιστίνιος ποιητής -ο Μοσάμπ Αμπού Τόχα- και στη συνέχεια να ακυρωθεί η πρόσκλησή του, για να μη δημιουργηθούν εντάσεις, παραέχει σχέση με την ποίηση, σε βαθμό μάλιστα να την ακυρώνει.

Η ποίηση δεν υπακούει σε άνωθεν εντολές. 

Είναι ελεύθερη, απείθαρχη, ανυπόταχτη και συχνά βαθιά οδυνηρή.

Γι αυτό οι μεγαλύτεροι ποιητές, από τον Μπρεχτ μέχρι τον Ρίτσο, έγραψαν αριστουργήματα στην εξορία.

Ο  Mosab Abu Toha δεν ανήκει «στον κύκλο των χαμένων ποιητών».

Παραμένει, ευτυχώς, ζωντανός και ανυπόταχτος και γι αυτό αποκλεισμένος.

***

Πράγματα που μπορείς να βρεις κρυμμένα στο αυτί μου
Mosab Abu Toha

Όταν ανοίξεις το αυτί μου, να το αγγίξεις απαλά.
Της μάνας μου η φωνή παραμένει κάπου εκεί μέσα.
Η φωνή της είναι η ηχώ για να κρατώ την ισορροπία μου
όταν αρχίζω και ζαλίζομαι στη διάρκεια της προσήλωσης μου.
Μπορεί να βρεις τραγούδια στα Αραβικά.
ποιήματα στα Αγγλικά που απαγγέλλω στον εαυτό μου,
ή ένα τραγούδι για τα πουλιά που κελαηδούν στη αυλή μας.
Σαν ράψεις την πληγή, μην ξεχάσεις να ξαναβάλεις όλα αυτά στο αυτί μου.
Να τα βάλεις πίσω με τη σειρά, όπως θα έκανες με τα βιβλία σου στο ράφι.
Το βουητό του ντρόουν
το βρυχηθμό ενός F-16,
τα ουρλιαχτά από τις βόμβες που πέφτουν στα σπίτια,
στους αγρούς, και στα κορμιά,
τον ήχο απ’ τις ρουκέτες που εκτοξεύονται στον αέρα.
Καθάρισε τον μικρό κοχλία, απ’ όλα αυτά,
ράντισε με άρωμα, απ’ τα χαμόγελα σου, στην τομή,
κάνε μου ένεση στις φλέβες, με το τραγούδι της ζωής
και χτύπα το τύμπανο ελαφρά, για να χορεύει ο νους μου με τον δικό σου,
μέρα και νύχτα, γιατρίνα μου.