Πέντε τραγούδια που γράφτηκαν για τη θεατρική παράσταση ”Ο καταποντισμός του εγωιστή Γιόχαν Φάτσερ” του Μπέρτολ Μπρεχτ.

Σκηνοθεσία: Σίμος Κακάλας

Μουσική και ελεύθερη απόδοση στίχων πάνω στην μετάφραση της Ελένης Βαροπούλου: Γιάννης Αγγελάκας

1) Έχει καλώς

ΕΧΕΙ ΚΑΛΩΣ

https://youtu.be/NZjsO3mqqH0Πλούσιοι, φτωχοί, δουλικά κι αφεντάδες
Από πάντα υπήρχαν μα δεν πρέπει για πάντα να υπάρχουν
Έχει καλώς Έχει καλώς ΄Έχει καλώς
Κουρελήδες μυριάδες και χυδαίοι λεφτάδες
Από πάντα υπήρχαν πρέπει όμως για πάντα να υπάρχουν;
Έχει καλώς Έχει καλώς
Οσοι γεννήθηκαν δε θέλουν να πεθάνουν
΄Εχει καλώς
Τρώνε και δε θέλουν να χορτάσουν Κι όλο τρώνε
΄Εχει καλώς ΄Εχει καλώς
Μα σαν έρθει ο καιρός τους πεθαίνουν
Και στο λάκο βουβοί κατεβαίνουν
Και στην θέση τους έρχονται άλλοι
Στα σεντόνια τους πέφτουν
Και μακάριοι κοιμούνται στο παλιό τους κρεβάτι
Κι απ’ το πιάτο τους λαίμαργα τρώνε
Με το ίδιο παλιό σκουριασμένο κουτάλι
Μα κι αυτοί θα πεθάνουν και στη θέση τους θα’ ρθουνε άλλοι
Κι ότι συμβαίνει ήταν ανάγκη να συμβεί
Αλλιώς θα συνέβαινε; Γιατί;
΄Εχει καλώς ΄Εχει καλώς
Για έναν άνθρωπο λοιπόν μη πονάτε
Μη βγάζετε κραυγή
Γεννιέται και πρέπει να χαθεί
Κι ο χρόνος ποτέ δεν αρκεί
Κι αναπνοή μην σπαταλάτε, γιατί κι εσείς
Θα πρέπει να χαθείτε σε χρόνο προσεχή!

*****

2) Να ‘χεις κέφι

ΝΑ ’ΧΕΙΣ ΚΕΦΙ

Να ’χεις κέφι
Ωραίο πράγμα
Να ’χεις κέφι
Είναι θαύμα

Σπίτια χτίζεις και παλάτια
Απ’ το τίποτα τα ορθώνεις
Μπρος στων αλλονών τα μάτια
Σε θαυμάζει όποιος σε βλέπει
Φτάνει να ’χεις λίγο κέφι

Και διώρυγες που θέλουν
Τριάντα χρόνια για να γίνουν
Σε μια μέρα τις ανοίγεις
Κι όλοι στ’ όνομά σου πίνουν
Σε θαυμάζει όποιος σε βλέπει
Φτάνει να ’χεις λίγο κέφι

Μα απ’ την άλλη πάλι πρέπει
Και διώρυγες και σπίτια
Οπωσδήποτε να γίνουν
Κι όταν δεν υπάρχει κέφι
Σε θαυμάζει όποιος σε βλέπει
Φτάνει να ’χεις λίγο κέφι

Για την μέρα την καλή
Φταίει το κέφι το πολύ
Μα αν θα ’ρθεί μέρα κακή
Πάλι θα χρειαστείς φαΐ

*****

3) Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος

Α΄ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

Ποιος δεν το ξέρει
Σ ’αυτόν τον δύσμοιρο αιώνα που μας έλαχε να ζούμε
Πριν κλείσει καν την δεύτερή του δεκαετία
Ξέσπασε ο πόλεμος ο πιο φριχτός ο τρομερότερος σ’ όλη την ιστορία
Κι ορμήσαν όλοι οι λαοί κι αλληλοξεσχιζόταν
Και τα καράβια τους τ’ αβύθιστα από την μια στην άλλη θάλασσα
Σαν παλιοσίδερα λιωμένα βυθιζόταν
Ανοίξαν τρύπες τσιμεντένιες στα λιβάδια τους κι οχυρωμένοι μέσα εκεί πυροβολούσαν
Όλοι εναντίον όλων
Μολύβι αμέτρητα καντάρια σπαταλούσανε κι αλληλοσκοτωνόταν
Χορτάρι τρώγοντας μονάχα και των νεκρών αλόγων τους το κρέας
Με μολυβένιες μηχανές καινούργιου τύπου πάνω απ’ τα σύννεφα πετούσαν
Όλοι εναντίον όλων
Και σιδερένια άρματα πάνω από σάρκες και κραυγές κυλούσαν
Τέσσερα χρόνια κράτησε η σφαγή
Κι όσοι κατάφεραν μέσα απ’ αυτή την τρέλα
Μέσα απ’ αυτόν τον πόλεμο σώοι και λογικοί να βγούνε
‘Έγκλημα πια τον θεωρούν που όλους μας σφράγισε
Και έφτυσε ένα γένος όλο λέπρα
Με σύντομη διάρκεια
Που όπως έπεφτε
Τον γερασμένο κόσμο κατεδάφισε

*****

4) Χάος

ΧΑΟΣ

Όμως όταν όλα είχαν συμβεί, το χάος επεκράτησε.
Κι ένα δωμάτιο κατεστραμμένο απ’ τα θεμέλια
Και μέσα ’κει
Τέσσερις άνδρες κι οι τέσσερις νεκροί
Και ένα όνομα
Και μια πόρτα, που πάνω της
Λόγια ακατανόητα είχαν γραφεί.
Κι εσείς που ήρθατε απόψε ως εδώ, τώρα όλα θα τα δείτε
Όλα όσα προηγήθηκαν
Τα ’χουμε βάλει έτσι
Στον χρόνο όπως συνέβησαν με την σειρά τους ακριβώς
Στους ακριβείς τους τόπους
Και με τις λέξεις που ακριβώς
Ξεστομίθηκαν.
Και να θυμάστε ό,τι κι αν βλέπετε
Στο τέλος, ό,τι είδαμε κι εμείς, αυτό θα δείτε
Χάος. Κι ένα δωμάτιο κατεστραμμένο απ’ τα θεμέλια
Και μέσα ’κει
Τέσσερις άνδρες κι οι τέσσερις νεκροί
Και ένα όνομα.
Κι ειν’ από μας όλα αυτά έτσι στημένα
Ώστε εσείς να αποφασίσετε
Μ’ ό,τι ειπωθεί κι ό,τι τραγουδηθεί
Τι ήταν αυτό που όντως έγινε
Γιατί εμείς όσο κι αν το συζητήσαμε, όσο κι αν λογοφέραμε
Να βγάλουμε άκρη μεταξύ μας εντέλει δεν τα καταφέραμε

*****

5) Έχει κακώς

ΕΧΕΙ ΚΑΚΩΣ

Κλάψτε για έναν άνθρωπο και βγάλτε μια κραυγή
Να πεθάνει πρέπει αυτός;
Έχει κακώς!
Ο,τι συμβαίνει δεν ειν’ ανάγκη να συμβεί
Κάντε την αλλαγή
Μη δίνετε το πιάτο σας
Ποιος λόγος να υπάρχει!
Έχει κακώς!
Καλό δεν είναι τίποτε, που ο άνθρωπος
Καλά δεν κάνει!

Η δυστυχία δεν μας ξεχνά
Κάθε πρωί όπως σηκώνεται ο ήλιος
Με τα σκοτάδια της κι αυτή χαράζει
Κι ο άνθρωπος τον άνθρωπο κατασπαράζει
Σαν το μεγάλο ψάρι που τρώει το μικρό
Έτσι είναι κι άρα έτσι
Είναι καλό

Κι όσοι πεθαίνουν χάνονται
Και πίσω δεν ξανάρχονται
η λύπη μας πια δεν τους νοιάζει
Κι η γης που έγινε τάφος τους
χαμογελά και χορταριάζει
Έχει καλώς

Όλοι την συνηθίσαμε την αδικία εδώ
Σαν να ’τανε νερό σα να ’τανε αέρας
Έχει κακώς

Και για τη αδικία μας έχουμε τόση σιγουριά
Όση δεν έχουμε ούτε και για το φως της μέρας
Έχει κακώς
Ο άνθρωπος τον άνθρωπο κατασπαράζει
Κακώς, κακώς, κακώς, έχει κακώς!