γράφει η Νίνα Γεωργιάδου

Πού θα ξαναβρεί ο πλανήτης σου τέτοια σύντροφο;

Να έχει διαλέξει από τα εκατομμύρια μαγνήτες του Σύμπαντος, την έλξη του δικού σου πλανήτη. 

Να περιφέρεται με τόση αφοσίωση και να γεμίζει όλο το άχρονο και απέραντο κενό του, ακόμη κι όταν δεν φαίνεται.

Να είναι δορυφόρος, χωρίς την απειλή της σύγκρουσης.

Να κρατά διακριτικά την απόσταση που ορίζει την αυτονομία, να μην κρύβει το φως της μέρας και να κάνει μόνο καμιά φορά το σκέρτσο της έκλειψης, ίσα για να θυμίσει, πως η μικρή της ύπαρξη φτάνει και περισσεύει για να φέρει μια πρόσκαιρη νύχτα.

Και πού θα ξαναβρεί η νύχτα του πλανήτη σου άλλο φως;

Τ’ αστέρια είναι πολλά αλλά αναιμικά, μακρινά και κρύα. 

Κανένας δεν ξέρει  ποια ζουν και φεγγίζουν αδύναμα και ποια έχουν πεθάνει και ξέχασαν τη στάμπα τους στον ουρανό.

Το δικό της φως φωτίζει τις νύχτες του πλανήτη σου,  χωρίς να ταράζει τη μισοσκότεινη γαλήνη τους. Ασημώνει τη θάλασσα και χαράζει δρόμους πάνω στα νερά, φανερώνει στα μονοπάτια των βουνών και  σκιτσάρει τις κορφές τους, μπαίνει απ’ τις γρίλιες του παράθυρου και δίνει σχήμα στα γυμνά σώματα.

Να σέβεσαι την πανσέληνο γιατί είναι κοντά στην τρέλα και εμπνέει τις μάγισσες.

Ανοίγει τα άνθη των κάκτων της ερήμου που φυλάγονται απ’ την κάψα του ήλιου, πήζει το θυμαρίσιο μέλι στις κηρήθρες, αποθαρρύνει τους κλέφτες, φουσκώνει τις παλίρροιες, φυλάει τα αφρόψαρα απ’ τα νυχτερινά παραγάδια και κρατάει μυστικά.

Να τη σέβεσαι την πανσέληνο γιατί φουσκώνει τις παλίρροιες και στα σωθικά των ανθρώπων, αγριεύει τις αϋπνίες τους,  παραλογίζει τον έρωτα, και ανακατώνει τις αισθήσεις, όπως ανακατώνει τα μέταλλα στα σωθικά της γης και δείχνει στη λάβα το δρόμο του κρατήρα. 

(φωτό Τέλενδος, 19/8/24)