γράφει η Νίνα Γεωργιάδου

Το «σύσσωμος ο ελληνικός λαός» που επαναλαμβάνεται στους κούφιους πανηγυρικούς δεκάρικους των εθνικών επετείων, δεν απέχει πολύ από το «όλοι μαζί τα φάγαμε» των μνημονίων.

• Το πρώτο στόχο έχει να κρύψει, κάτω απ’ το χαλί της ιστορίας, του δοσίλογους, τους κουκουλοφόρους, τους μαυραγορίτες, τους ταγματασφαλίτες και τους κάθε λογής εγχώριους συνεργάτες, καθώς και το γεγονός ότι η τοπική ελίτ την κοπάνησε από τη χώρα για τη Μέση Ανατολή και Αφρική, αποφεύγοντας όλα τα δεινά του λιμού, των διώξεων και εκτελέσεων και βέβαια κάθε σχέση με τη μεγαλειώδη Αντίσταση του ελληνικού λαού.

• Το δεύτερο απηχεί τη «συλλογική ευθύνη» στη στημένη χρεοκοπία και εξισώνει έτσι τα πολιτικά λαμόγια, την κακοδιαχείριση του δημόσιου πλούτου και τον προσωπικό χρηματισμό και εκμαυλισμό τους, με τις «ευθύνες» του μεροκαματιάρη.

Οι εθνικές επέτειοι οριοθετούνται, ως ημερομηνίες, περιεχόμενο και τελετουργία, από την κυρίαρχη ελίτ.

Στόχο έχουν να αναδείξουν ιστορικές στιγμές, σύμφωνα με το κυρίαρχο αφήγημα – τη λεγόμενη σήμερα «σωστή πλευρά της ιστορίας – να καλλιεργήσουν το μύθο της «εθνικής ενότητας», σβήνοντας τις βαθιές ταξικές διαφορές της κοινωνίας και να γαλουχήσουν τη νέα γενιά, στο πνεύμα της αυτοθυσίας, όχι για τα συμφέροντα της κοινωνικής της τάξης, αλλά για τη διαιώνιση της κυριαρχίας της οικονομικής και συνεπαγόμενα της πολιτικής ελίτ.

Πάνω σ’ αυτούς τους άξονες, επιλέχθηκε ο εορτασμός της 28ης Οκτωβρίου 1940, ως εθνικής επετείου, στη θέση της Απελευθέρωσης από τη Ναζιστική Κατοχή, στις 12 του Οκτώβρη του ’44.

Η επιλογή αυτή εξυπηρέτησε μια σειρά από στόχους.

– Ωραιοποίησε τη δικτατορία του Μεταξά.

– Απέφυγε την αναφορά στο ΕΑΜ, ως τη ραχοκοκαλιά της Αντίστασης.

– Δεν άφηνε περιθώρια αναφοράς σε δοσίλογους και μαυραγορίτες, αφού επικεντρώθηκε στην αρχή και όχι σε όσα ακολούθησαν, μέχρι να φτάσουμε στην Απελευθέρωση.

Με την ίδια λογική, της επιλεκτικής μνήμης και μαζικής χειραγώγησης, επιλέχθηκε η 25η Μαρτίου, ως επέτειος της Μεγάλης Ελληνικής Επανάστασης, με κυρίαρχη φυσιογνωμία τον Παλαιών Πατρών Γερμανό, αντί της 21ης Φεβρουαρίου του ’21 και την κήρυξη της Επανάστασης από τον Υψηλάντη.

Και αυτή η επιλογή εξυπηρέτησε μια σειρά από στόχους.

– Απέκρυψε τον αγώνα των Ιερολοχιτών, που είχε εθνικοαπελευθερωτικό αλλά και κοινωνικό περιεχόμενο.

– Συνέδεσε την Επανάσταση με τον υψηλό κλήρο, αποκρύβοντας έτσι τη συνεργασία του με τους Οθωμανούς και τον αφορισμό της Επανάστασης από το Πατριαρχείο.

– Έδινε στον Όθωνα, που την καθιέρωσε, το προσωπείο του πεφωτισμένου δεσπότη.

Με την ίδια λογική, της επιλεκτικής μνήμης και μαζικής χειραγώγησης, καταργήθηκε ο εορτασμός ως εθνικής επετείου της 3ης Σεπτέμβρη 1843 γιατί σηματοδοτούσε τους αγώνες του λαού για σύνταγμα και κοινωνική δικαιοσύνη.

Το τελετουργικό των επετείων έχει τα χαρακτηριστικά της αρένας.

Δρώντες και παρατηρητές, θέαμα και έξαρση συναισθημάτων, εμβατήρια, τυμπανοκρουσίες και στρατιωτικό βηματισμό και μια εξέδρα «επισήμων», με πολιτικά αθύρματα τοπικής ή εθνικής εμβέλειας, γαλονάδες, σώματα ασφαλείας και παπαδαριό, στους οποίους, η νέα παρελαύνουσα γενιά οφείλει ευλαβικό γύρισμα της κεφαλής, σημειολογώντας έτσι την υπακοή και τη συμμόρφωση.