Ανακοίνωση της Φοιτητικής Πορείας

Για την «Πανελλαδική Συνάντηση» του ΜΑΣ

«Πρωταγωνιστής» στην υποχώρηση του φοιτητικού κινήματος η ΠΚΣ

Το Σάββατο 7 Δεκέμβρη, πραγματοποιήθηκε στο Πάντειο η «Πανελλαδική Συνάντηση Συντονισμού Φοιτητικών Συλλόγων Μετώπου Αγώνα Σπουδαστών», την οποία με διθυραμβικά λόγια επιχείρησε η ΠΚΣ να παρουσιάσει στους φοιτητές. Πρόκειται φυσικά για ψευδή ισχυρισμό ο «συντονισμός φοιτητικών συλλόγων», αφού δεν πρόκειται για συλλόγους που αποφάσισαν μέσα από τις μαζικές συλλογικές δημοκρατικές τους διαδικασίες να συντονιστούν, αλλά για συλλόγους στους οποίους η ΠΚΣ διαθέτει αυτοδυναμία και υφαρπάζει τις σφραγίδες τους για να παρουσιάζει έναν κατάλογο «121 φοιτητικών συλλόγων». 121 φοιτητικοί σύλλογοι που στην πραγματικότητα ουδέποτε συζήτησαν ή αποφάσισαν στις Γενικές τους Συνελεύσεις να παρευρεθούν στην πανελλαδική συνάντηση του ΜΑΣ, αλλά αυτό αποφασίστηκε «κεκλεισμένων των θυρών», σε συνεδριάσεις Διοικητικών Συμβουλίων, που απλώς η ΠΚΣ επικύρωσε την προειλημμένη της απόφαση.

Δεν είναι, βέβαια, η πρώτη φορά που η φοιτητική παράταξη της ΚΝΕ αντιμετωπίζει τους φοιτητικούς συλλόγους ως προέκτασή της, παρουσιάζοντας τις δικές της πρωτοβουλίες ως πρωτοβουλίες των φοιτητικών συλλόγων. Όπως ακριβώς κάνει και το ΠΑΜΕ στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, έτσι πράττει και η ΠΚΣ στους φοιτητικούς συλλόγους, μετατρέποντας τους τελευταίους σε παραταξιακούς της βραχίονες, απονευρώνοντας και απομαζικοποιώντας τις συλλογικές τους διαδικασίες. Η ΠΚΣ ταυτίζει το φοιτητικό κίνημα με τον εαυτό της, προβάλλοντας την πανελλαδική μάζωξη των μελών της ως δήθεν «Πανελλαδική Συνάντηση Φοιτητικών Συλλόγων», υπονομεύοντας το φοιτητικό κίνημα και δυσφημώντας τον απαραίτητο συντονισμό στο εσωτερικό του.

Σε ό,τι αφορά στο περιεχόμενο της υποτιθέμενης «πανελλαδικής συνάντησης», δεν μπορούμε παρά να σταθούμε στη διαστρέβλωση της πολιτικής πραγματικότητας και της δράσης της ΠΚΣ μέσα στους φοιτητικούς συλλόγους. «Πρωταγωνιστήσαμε στις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια», διαβάζουμε στην κεντρική εισήγηση. Πράγματι, οι δυνάμεις της ΠΚΣ πρωταγωνίστησαν, όχι στις κινητοποιήσεις, αλλά στο κλείσιμό τους. Ήταν αυτές που πρωτοστάτησαν από κοινού με τα ΕΑΑΚ στη λήξη του αγώνα μετά την ψήφιση του νόμου για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, προβάλλοντας σαθρά επιχειρήματα όπως ότι χρειάζεται «η ενημέρωση όλων των φοιτητών», ότι πρέπει να συνεχίσουμε τον αγώνα «με πολύμορφες δράσεις», δηλαδή να σταματήσουν οι κινητοποιήσεις και οι καταλήψεις.

Και χρειάζεται στο σημείο αυτό να υπενθυμίσουμε πως καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα, ανεξάρτητα από το γεγονός πως η ΠΚΣ, προκειμένου να μην απομονωθεί από τους φοιτητές, αναγκάστηκε να συρθεί στα «κοινά πλαίσια» που ψήφιζαν οι Γενικές Συνελεύσεις, κράτησε, ωστόσο, ατόφια την ευρύτερη σεχταριστική και διασπαστική πολιτική της ηγεσίας του ΚΚΕ. Οι δυνάμεις της ΠΚΣ, όπου είχαν τις οργανωτικές δυνατότητες διέσπασαν τους αγώνες του φοιτητικού κινήματος, καταθέτοντας τα γνωστά πολυσέλιδα πολιτικά πλαίσια, αντιπαραθετικά με τα αντίστοιχα των ΕΑΑΚ, ενώ προχώρησαν στην πραγματοποίηση δύο ξεχωριστών συντονιστικών και παρά το γεγονός πως σε μια ορισμένη φάση ψήφιζαν κοινά πλαίσια, κατέβαζαν ξεχωριστά πανό των ίδιων συλλόγων, μετατρέποντας τις διαδηλώσεις σε πεδίο ανταγωνισμού μεταξύ τους, για το ποιος θα ηγηθεί σε αυτές. Θυμίζουμε, επίσης, πως η ΠΚΣ, όταν η κυβέρνηση χρησιμοποίησε την ηλεκτρονική εξεταστική για να καταστείλει τον αγώνα του φοιτητικού κινήματος, όχι μόνο δεν αντιτάχθηκε σε αυτήν, αλλά έφτασε στο σημείο να παρουσιάζει αυτό το μέσο τηλε-καταστολής σαν «νίκη» των φοιτητών.

«Οι φοιτητικοί σύλλογοι που συσπειρώνονται στο ΜΑΣ (…) συνέβαλαν καθοριστικά στη μάχη απέναντι στον εκφυλισμό πρωτοστατώντας στη ζωντανή λειτουργία των συλλόγων…», αναφέρεται επίσης στην κεντρική εισήγηση στην Πανελλαδική Συνάντηση του ΜΑΣ. Η ΠΚΣ, που 3 χρόνια τώρα αποτελεί την πρώτη δύναμη στους φοιτητικούς συλλόγους, όχι μόνο δεν έχει συμβάλει στοιχειωδώς για το ζωντάνεμά τους και τη συμμετοχή των φοιτητών σε αυτούς, αλλά αντίθετα, έχει παίξει επιζήμιο ρόλο στη συγκρότηση και τη λειτουργία τους. Μόνο φέτος, η ΠΚΣ αρκέστηκε να καλέσει σε μία, το πολύ δύο γενικές συνελεύσεις στις περισσότερες σχολές, την ίδια στιγμή που το φοιτητικό κίνημα έχει απέναντί του τις εξαγγελθείσες διαγραφές δεκάδων χιλιάδων φοιτητών, την κρατική καταστολή, τις μετεγγραφές, τα ζητήματα της φοιτητικής μέριμνας και πολλά ακόμη, τα οποία μάλλον για την ΠΚΣ δεν αποτελούν σοβαρούς λόγους για να συνεδριάσουν οι φοιτητικοί σύλλογοι.

Ταυτόχρονα, τα τρία αυτά χρόνια που η ΠΚΣ προβάλλει την «αλλαγή σελίδας στους συλλόγους», η συμμετοχή στις φοιτητικές εκλογές μειώνεται διαρκώς, με την ΠΚΣ να πανηγυρίζει που κατακτά την πρώτη θέση με τις ψήφους που έπαιρνε όταν έβγαινε τρίτη. Τα τρία αυτά χρόνια, που η ΠΚΣ «γκρέμισε», όπως γράφει, τη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, οι φοιτητικοί σύλλογοι δεν πραγματοποιούν παρά ελάχιστες συνελεύσεις, το τριτοβάθμιο όργανο του φοιτητικού κινήματος, η ΕΦΕΕ, παρά τις εξαγγελίες για την ανασυγκρότησή της, παραμένει ανενεργό, ενώ καμία αλλαγή προς την κατεύθυνση της αγωνιστικής ανασύστασης των φοιτητικών συλλόγων δεν έχει πραγματοποιηθεί.

«Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν», αφού στην πραγματικότητα, πίσω από τις ηχηρές διακηρύξεις και τις υπερ-αγωνιστικές κορώνες, η κατάσταση στο φοιτητικό κίνημα παραμένει αρνητική, με την απάντηση που δίνεται να παραμένει αναντίστοιχη της αντιεκπαιδευτικής επίθεσης που δέχεται. Όπως και στο εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα, η επικράτηση του ΠΑΜΕ σε μια σειρά σωματεία και ομοσπονδίες δεν τροποποίησε την υποχώρησή του, έτσι και στο φοιτητικό κίνημα, η ανάδειξη της ΠΚΣ σε πρώτη δύναμη δεν αποτέλεσε αποτέλεσμα «θετικών διεργασιών», αλλά επισφράγισμα μιας ρεφορμιστικής εκλογίστικης πολιτικής που εξαργυρώνει τους αγώνες σε ψήφους, αποδεικνύοντας πως η φοιτητική παράταξη της ΚΝΕ αποτελεί μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης.

Αυτό, όμως, που αποτελεί πραγματική πρόκληση για κάθε φοιτητή είναι το γεγονός πως η ηγεσία του ΜΑΣ δε διστάζει να αναπαράγει ανερυθρίαστα πως ήταν «από τους πρωταγωνιστές στον παγκόσμιο φοιτητικό ξεσηκωμό αλληλεγγύης στον λαό της Παλαιστίνης». Και αποτελεί πρόκληση, γιατί είναι οι δυνάμεις της ΚΝΕ και του ΚΚΕ, που σταθερά απουσιάζουν από τις κινητοποιήσεις και τις διαδηλώσεις αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό όλο αυτό το διάστημα. Γιατί οι δυνάμεις της ΠΚΣ δεν έχουν πάρει -πέρα από παραταξιακές εκδηλώσεις και συμβολικές δράσεις- την πρωτοβουλία για να εκφράσουν οι φοιτητές μαζικά την αλληλεγγύη τους στον δίκαιο αγώνα των Παλαιστινίων μέσα από τους συλλόγους τους. Γιατί τη στιγμή που εκατοντάδες πανεπιστήμια στις ΗΠΑ και την Ευρώπη τελούσαν υπό κατάληψη και χιλιάδες φοιτητές σε όλο τον κόσμο έβγαιναν στους δρόμους για την Παλαιστίνη, η ΠΚΣ ασχολούνταν με τις φοιτητικές εκλογές και αρνήθηκε όχι μόνο να καλέσει κινητοποιήσεις, αλλά ούτε καν συνελεύσεις, την ώρα που η επίθεση του ισραηλινού φασισμού κορυφωνόταν και οι εικόνες φρίκης από τη Γάζα συγκλόνιζαν όλη την ανθρωπότητα. Σε μια συναυλία αλληλεγγύης εξαντλήθηκε ο πρωταγωνιστικός ρόλος του ΜΑΣ στον «παγκόσμιο φοιτητικό ξεσηκωμό», και αυτό προβάλλεται τώρα ως «οργάνωση της αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό», παραχαράσσοντας όχι μόνο την πραγματικότητα, μα και εκφυλίζοντας την έννοια της αλληλεγγύης.

Η ΠΚΣ δεν πρωταγωνίστησε στην ανάπτυξη, αλλά στο κλείσιμο των αγώνων, στους οποίους συμμετείχε μόνο για να τους εξαργυρώσει εκλογικά και οργανωτικά, καλλιέργησε και καλλιεργεί διαρκώς εκλογικές αυταπάτες, διατήρησε όλη τη γραφειοκρατική σκουριά που της κληροδοτήθηκε από τη ΔΑΠ και την ΠΑΣΠ σε ό,τι αφορά στη λειτουργία των φοιτητικών συλλόγων, ενώ υιοθέτησε τα απολιτίκ συνθήματα και αναπαράγει όλες τις αντιδημοκρατικές πρακτικές φίμωσης και αποκλεισμού μικρότερων δυνάμεων, ακριβώς όπως έκανε η κυβερνητική παράταξη στα χρόνια της κυριαρχίας της.

Πέρα, όμως, από αυτά, στα μάτια χιλιάδων φοιτητών, η ΠΚΣ όχι μόνο δεν αποτέλεσε και δεν αποτελεί το αντίπαλο δέος απέναντι στη ΔΑΠ, αλλά στην πραγματικότητα, κάτω από τις «αγωνιστικές» κορώνες, οι δυνάμεις της ΠΚΣ διατήρησαν και διατηρούν ένα κλίμα αδράνειας στις σχολές, καλώντας σε ελάχιστες συνελεύσεις μες στη χρονιά, καλλιεργώντας στο όνομα της αριστεράς και των αγώνων το ίδιο κλίμα ηττοπάθειας και μοιρολατρίας, κινητοποιώντας τον μηχανισμό της ΚΝΕ για τις φοιτητικές εκλογές, αλλά ποτέ για τους αγώνες.