Πραγματοποιήθηκε στις 7-8 Δεκέμβρη η ετήσια πανελλαδική σύσκεψη της Πορείας, της οργάνωσης νεολαίας του Μ-Λ ΚΚΕ. Στη σύσκεψη συμμετείχαν σύντροφοι και συντρόφισσες από όλη την Ελλάδα, από την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, τα Γιάννενα, την Πάτρα, την Κρήτη, την Ικαρία καθώς και πολλοί συναγωνιστές και φίλοι της οργάνωσης. Το Σάββατο 7 Δεκεμβρίου άνοιξε με την εκλογή του προεδρείου, ενώ στη συνέχεια ακολούθησε η κεντρική εισήγηση πάνω στα βασικά πολιτικά ζητήματα της περιόδου, τα μέτωπα πάλης καθώς και ζητήματα που συνδέονται με την ανάπτυξη της οργάνωσης και του απλώματος της επιρροής της. Στη συνέχεια δεκάδες σύντροφοι και συναγωνιστές από όλη την Ελλάδα πήραν τον λόγο για να αναδείξουν διάφορα πολιτικά ζητήματα και να μεταφέρουν εικόνες από τη δράση μας στους διάφορους χώρους και περιοχές δουλειάς της Νεολαίας. Η σύσκεψη έκλεισε με την εκλογή νέου κεντρικού συμβουλίου που εξέλεξε γραμματέα.

Την δεύτερη μέρα, την Κυριακή 8 Δεκεμβρίου, πραγματοποιήθηκε το δεύτερο μέρος της σύσκεψης. Πρόκειται για την μαθητική και φοιτητική συζήτηση που εξειδίκευσε πάνω στα ιδιαίτερα προβλήματα της μαθητικής και φοιτητικής νεολαίας, πάνω στα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα σχολεία και τα πανεπιστήμια κάτω ακριβώς από το βάρος της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής της κυβέρνησης, καθώς και ιδιαίτερα ζητήματα που αφορούν τον προσανατολισμό του μαθητικού και του φοιτητικού κινήματος. Βασικό στοιχείο της κουβέντας αποτέλεσε η δράση της μαθητικής και της φοιτητικής Πορείας και το πώς θα μπορέσουν αντίστοιχα να συνδεθούν με ευρύτερα τμήματα μαθητών και φοιτητών.

Κομβικό στοιχείο της δουλειάς μας, όπως αναδείχτηκε από τις διήμερες εργασίες της σύσκεψης για την επόμενη περίοδο, είναι το πώς η σύσκεψη θα αποτελέσει βήμα για την περαιτέρω ενίσχυση της οργάνωσης, της σύνδεσης με ευρύτερα κομμάτια της νεολαίας, πώς θα αποκτήσει ερείσματα στους χώρους που ζει και αναπνέει η νεολαία, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στους χώρους εργασίας και αλλού. Μόνο έτσι η Πορεία θα καταφέρει να διαδραματίσει ουσιαστικό ρόλο στο κίνημα της νεολαίας της χώρας μας, στους αποφασιστικούς αγώνες που καλείται να δώσει την επόμενη περίοδο.

Η εισήγηση του σ. Π. Αργυράκη

Η πανελλαδική σύσκεψη της Πορείας πραγματοποιείται σε μια πολύ κρίσιμη περίοδο. Μια περίοδο που χαρακτηρίζεται από μια πρωτόγνωρη, μεταπολεμικά, γεωπολιτική ένταση. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι νεότερες γενιές ακούν καθημερινά να εκτοξεύονται από τις κυρίαρχες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις επιθετικές δηλώσεις που σε τέτοιο βάθος, τέτοια έκταση και τέτοια συχνότητα είχαν να ακουστούν πολλές δεκαετίες. Καθημερινά ακούμε πολεμικές απειλές γενικευμένης σύρραξης, οι πυρηνικοί αλληλοεκβιασμοί βρίσκονται συνεχώς στο τραπέζι, ενώ στα παγκόσμια ΜΜΕ οι αναφορές σε έναν ενδεχόμενο Γ΄ παγκόσμιο πόλεμο είναι συνεχείς.

Η Ευρώπη βρίσκεται σε πολεμικό παροξυσμό, οι στρατιωτικές της δαπάνες καταγράφουν νέα ρεκόρ, η πολεμική βιομηχανία της αυξάνει συνεχώς τους ρυθμούς παραγωγής, η οικονομία της στρατιωτικοποιείται, οι ηγέτες της διαγκωνίζονται σε πολεμοχαρείς δηλώσεις.

«(…) Υπάρχει επομένως -και το λέω αυτό με σαφήνεια- η ανάγκη να ωθήσουμε τη βιομηχανική βάση και να τη μεταφέρουμε σε μια “οικονομία πολέμου”», δήλωσε σε συνέντευξη Τύπου στις 3 Μάη ο επίτροπος Εσωτερικής Αγοράς της ΕΕ (100 δισ.).

Άλλα χαρακτηριστικά παραδείγματα: οι Σκανδιναβικές χώρες προχώρησαν σε ανανέωση και παράδοση του «Φυλλαδίου σε Περίπτωση Κρίσης ή Πολέμου» στους πολίτες τους. Στη Γερμανία προχώρησαν σε κατάρτιση καταλόγου αποθηκών που θα μπορούσαν να γίνουν καταφύγια. Η Πολωνία, μετά τον προσδιορισμό συγκεκριμένων χώρων ως καταφυγίων, ψήφισε νόμο σύμφωνα με τον οποίο όλα τα νέα κτήρια από το 2026 και μετά θα πρέπει να έχουν καταφύγια. Και άλλες ευρωπαϊκές χώρες εξετάζουν και εργάζονται για την αύξηση της χωρητικότητάς τους σε καταφύγια έκτακτης ανάγκης. Η δυτική προπαγάνδα του πολέμου οργιάζει.

Την ίδια στιγμή τα δύο πολεμικά μέτωπα σε Ουκρανία και Μέση Ανατολή συνεχίζουν να αποτελούν εστίες που μπορεί να τροφοδοτήσουν ακόμα μεγαλύτερες συγκρούσεις.

Κοντά τρία χρόνια από τη στρατιωτική εισβολή του ρωσικού ιμπεριαλισμού στην Ουκρανία, ο πόλεμος βρίσκεται σε σημείο καμπής. Από τη μια η απόφαση Μπάιντεν, την οποία ακολούθησαν Μ. Βρετανία και Γαλλία, να επιτρέψει στο αντιδραστικό καθεστώς Ζελένσκι να χρησιμοποιήσει πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς για να χτυπήσει ρωσικό έδαφος, και από την άλλη η αντίδραση της Ρωσίας να προχωρήσει στην εκτόξευση βαλλιστικού πυραύλου προς την Ουκρανία και σε επικαιροποίηση του πυρηνικού της δόγματος αποτελούν σοβαρή κλιμάκωση με απρόβλεπτες συνέπειες. Πρόκειται για μια καταστροφική σύγκρουση για την Ουκρανία για το λαό της. Αποδεικνύεται ξανά ότι το κύριο πρόβλημα της Ουκρανίας και του λαού της είναι πρόβλημα ιμπεριαλιστικής ανάμειξης και επέμβασης. Και ενάντια σ’ αυτές τις δυνάμεις πρέπει να κατευθύνεται ο αγώνας του λαού της Ουκρανίας.

Το ίδιο και ακόμα περισσότερο ανησυχητικές είναι οι εξελίξεις στο άλλο μεγάλο πολεμικό μέτωπο στην περιοχή της Μ. Ανατολής, όπου εδώ και πάνω από έναν χρόνο ο ισραηλινός σιωνισμός με τις πλάτες των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ έχει προχωρήσει στη δολοφονία δεκάδων χιλιάδων αμάχων Παλαιστινίων και στην ισοπέδωση της Γάζας, εξαπολύοντας μια πρωτοφανή επιχείρηση γενοκτονίας και διωγμού του Παλαιστινιακού λαού. Λίγο καιρό πριν το κράτος-δολοφόνος εισέβαλε στον Λίβανο σκορπώντας τον θάνατο και τον όλεθρο, αφήνοντας πίσω του χιλιάδες νεκρούς και τραυματίες. Όμως, παρά την καταστροφή και το θάνατο που σπέρνει το Ισραήλ, όχι μόνο δεν καταφέρνει να επιτύχει τους στόχους του, αλλά αντίθετα φαίνεται να εγκλωβίζεται σε μια κατάσταση που του δημιουργεί σοβαρά προβλήματα και από την οποία δεν είναι εύκολη η διέξοδος. Και αυτό πρώτα από όλα πιστώνεται στη γενναία και ηρωική αντίσταση του Παλαιστινιακού λαού που εξακολουθεί να καταφέρνει χτυπήματα στον ισραηλινό στρατό και να τον κρατά καθηλωμένο. Όχι μόνο μετά από έναν χρόνο η κυβέρνηση Νετανιάχου δεν κατάφερε να φέρει πίσω τους ομήρους, όπως υποσχόταν, όχι μόνο δεν μπόρεσε να εξαλείψει την παλαιστινιακή αντίσταση, όπως διατυμπάνιζε, αλλά και η τελευταία συμφωνία εκεχειρίας με το Λίβανο πιστοποιεί ακριβώς τις μεγάλες δυσκολίες που αντιμετωπίζει.

Αξίζει, σύντροφοι και φίλοι, να σταθούμε περισσότερο στο γενναίο και ηρωικό αγώνα που δίνει ο αδούλωτος Παλαιστινιακός λαός για να έχει μια λεύτερη και ανεξάρτητη πατρίδα. Ο αγώνας αυτός αποτελεί φάρο για τους λαούς όλου του κόσμου στην πάλη τους ενάντια στον ιμπεριαλισμό, ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση. Ο Παλαιστινιακός λαός δίνει εδώ και 80 σχεδόν χρόνια αυτόν τον αγώνα και, παρά τους ποταμούς αίματος που έχει δώσει όλη αυτή τη μεγάλη περίοδο και ακόμα περισσότερο τον τελευταίο χρόνο, δεν υποτάσσεται. Τη Γάζα, τη μεγαλύτερη φυλακή του κόσμου όπως ονομάζεται, η παλαιστινιακή αντίσταση, σύσσωμος ο Παλαιστινιακός λαός την έχουν μετατρέψει σε μνημείο ηρωισμού και σύμβολο αντίστασης. Και δεν μπορούμε παρά να υποκλιθούμε στο μεγαλείο του αγώνα αυτού εκφράζοντας, όπως άλλωστε έχουμε κάνει όλη αυτήν την περίοδο, την αλληλεγγύη μας, καταγγέλλοντας την πολιτική γενοκτονίας του Ισραήλ και απαιτώντας να σταματήσει κάθε εμπλοκή της Ελλάδας.

***

Μέσα σε όλο το παραπάνω πλαίσιο η ΕΕ βρίσκεται σε μια βαθιά και ολόπλευρη κρίση. Μια κρίση στην οποία παραδέρνει εδώ και καιρό και η οποία το τελευταίο διάστημα βαθαίνει ακόμα περισσότερο. Όλα τα πλαστά αφηγήματα με τα οποία οι ιθύνοντες της ΕΕ βομβάρδισαν τους λαούς της καταρρέουν πια ταχύτατα. Άλλωστε, ηχηρά παραδείγματα της πολλαπλής αυτής κρίσης στην οποία βυθίζεται η ΕΕ αποτελούν οι δύο πιο ισχυρές χώρες της ΕΕ, η Γερμανία και η Γαλλία με δεδομένη την πρόσφατη κατάρρευση των κυβερνήσεών τους.

Η ΕΕ της «ευημερίας» είναι η Ευρώπη της φτώχειας και της εξαθλίωσης με σχεδόν 1 στους 4 να είναι αντιμέτωπος με τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό.

Η ΕΕ της «ειρήνης» είναι η Ευρώπη που στηρίζει το αντιδραστικό καθεστώς της Ουκρανίας και την συνέχιση του πολέμου εκεί. Μια στάση βέβαια που της έχει γυρίσει μπούμεραγκ, με δεδομένο ότι οι κυρώσεις ενάντια στη Ρωσία σήμαναν το τέλος του φθηνού ρωσικού αερίου. Το αποτέλεσμα: το γερμανικό οικονομικό θαύμα, η ατμομηχανή της ΕΕ όπως ονομάστηκε η Γερμανία, να αντιμετωπίζει σοβαρά οικονομικά προβλήματα και να βρίσκεται σε ύφεση για 2^η χρονιά.

Είναι η Ευρώπη που στηρίζει το φασιστικό κράτος του Ισραήλ και τη συνέχιση της γενοκτονίας ενάντια στην Παλαιστίνη.

Η ΕΕ της «δημοκρατίας» είναι αυτή που σε μια σειρά από χώρες της, ακριβώς κάτω από την αντιλαϊκή πολιτική των κυβερνήσεων, η ακροδεξιά αναδεικνύεται σε πρωταγωνιστική δύναμη ή ακόμα έχει αναλάβει κυβερνητικές θέσεις. Ιταλία, Ολλανδία, Σλοβακία, Κροατία, Φινλανδία, Ουγγαρία, Αυστρία είναι κάποια παραδείγματα. Την ίδια στιγμή, σε Γαλλία και Γερμανία, Λεπέν και afd συγκεντρώνουν πολλές πιθανότητες να παίξουν τέτοιο κυβερνητικό ρόλο το επόμενο διάστημα.

Η ΕΕ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι η ΕΕ που με την πολιτική της κλείνει τους πρόσφυγες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης ή τους πνίγει στη θάλασσα. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι την τελευταία δεκαετία πάνω από 60.000 μετανάστες και πρόσφυγες έχουν πνιγεί ή αγνοούνται με σχεδόν τους μισούς στη Μεσόγειο.

Αυτή είναι η ΕΕ που και στη χώρα μας όλα τα αστικά κόμματα, στο πλαίσιο της πολιτικής της εξάρτησης, πασχίζουν να την εξωραΐσουν. Να πείσουν πως οι «αξίες» της, οι «αξίες» της Δύσης, είναι υπεράνω κάθε αμφισβήτησης, πως η ένταξη και η παραμονή της χώρας μας σε αυτήν είναι μονόδρομος και πανάκεια. Όμως σε όλο και ευρύτερα στρώματα της κοινωνίας γίνεται φανερό πως η ΕΕ δεν είναι αυτό που τάξανε, δεν είναι το κοινό σπίτι των λαών όπως διαφημίστηκε. Όλο και ευρύτερα στρώματα του λαού και της νεολαίας αντιλαμβάνονται πως, αντίθετα με τα κυρίαρχα αφηγήματα, το μέλλον τους δεν βρίσκεται μέσα στην ΕΕ, αλλά στην πάλη για την έξοδο της χώρας από αυτήν.

***

Η πανελλαδική σύσκεψη της Πορείας πραγματοποιείται σε μια περίοδο που στο εσωτερικό της χώρας τα προβλήματα για τον λαό και τη νεολαία οξύνονται κάτω από το βάρος της αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης. Η ακρίβεια, ο πληθωρισμός, οι τιμές στην ενέργεια και τα καύσιμα, το supermarket, τα ενοίκια, όλα τα βασικά είδη λαϊκής κατανάλωσης αποδεικνύονται είδος πολυτελείας. Την ίδια στιγμή συνεχίζεται και αναβαθμίζεται η επίθεση σε βασικά κοινωνικά δικαιώματα, όπως η παιδεία και η υγεία, με αποτέλεσμα να υψώνονται νέοι ταξικοί φραγμοί και αποκλεισμοί και ολοένα και ευρύτερα τμήματα λαού και νεολαίας να πλήττονται άμεσα. Το εθνικό σύστημα υγείας απαξιώνεται και οδηγείται στην ιδιωτικοποίηση, τα σχολεία ξεκίνησαν χωρίς δασκάλους και με τους μαθητές να στριμώχνονται σε συγχωνευμένα τμήματα, τα πανεπιστήμια να αφήνονται στο έλεος της υποχρηματοδότησης, με την κυβέρνηση να προχωρά στην ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων.

Ιδιαίτερα για τους νέους η κατάσταση είναι ζοφερή και πολύ μακριά από την πραγματικότητα που προσπαθεί να παρουσιάσει η κυβέρνηση της ΝΔ. Και αποτελούν πρόκληση για τους νέους ανθρώπους δηλώσεις σαν αυτές του Βορίδη που ανακάλυψε πως «υπάρχουν λιγότεροι φτωχοί άνθρωποι σε σχέση με τους πλούσιους» ή σαν κι αυτές του Γεωργιάδη που λίγο πολύ εννόησε ότι ο… λαός δεν είναι φτωχός αλλά αισθάνεται φτωχός. Και αποτελούν πρόκληση γιατί την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση και τα στελέχη της αναποδογυρίζουν τελείως την πραγματικότητα, την ίδια στιγμή που βγάζουν τέτοιο κυνισμό, την ίδια ακριβώς στιγμή σχεδόν 1 στου 4 νέους είναι άνεργος, όπως επίσης και 1 στους 4 βρίσκεται στη ζώνη της φτώχειας, όταν το όριο της φτώχειας αποτελούν τα 500 ευρώ.

Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση χύνει κροκοδείλια δάκρυα για την φυγή των νέων στο εξωτερικό, όταν πάνω από 1.000.000 έχουν αναγκαστεί να φύγουν από την Ελλάδα από το 2010 εξαιτίας ακριβώς των αντιλαϊκών πολιτικών που τους σπρώχνουν να αναζητήσουν μια καλύτερη ζωή στο εξωτερικό.

Τα ίδια κροκοδείλια δάκρυα ακούμε για την υπογεννητικότητα και το δημογραφικό πρόβλημα όταν ακριβώς η ίδια πολιτική οδηγεί 7 στους 10 νέους μέχρι τα 35 να ζουν με τους γονείς τους, αδυνατώντας να έχουν το δικό τους σπίτι.

Ανεργία ή μισοανεργία, φτώχεια, μέλλον χωρίς προοπτική. Αυτή είναι η πραγματικότητα για την νεολαία στην Ελλάδα, αλλά και συνολικότερα για όλο το λαό.

Πλάι σε αυτήν την πολιτική εξακολουθεί να υπάρχει και να οξύνεται και η πολιτική της καταστολής και της αστυνομοκρατίας. Δεν υπάρχει κινητοποίηση που να μη σημαδεύεται από την ισχυρή παρουσία των ΜΑΤ. Δεν υπάρχει απεργία που να μην κινδυνεύει να συρθεί από την κυβέρνηση στα δικαστήρια και να βγει παράνομη και καταχρηστική με fast-track διαδικασίες από την κατά τα άλλα ανεξάρτητη δικαιοσύνη. Την ίδια δικαιοσύνη που αφήνει ακόμα ατιμώρητους τους πραγματικούς υπεύθυνους του δυστυχήματος στα Τέμπη, την ίδιας δικαιοσύνης που συγκαλύπτει κάθε είδους κυβερνητικό σκάνδαλο. Όλο το αντιδημοκρατικό-αντιδραστικό νομικό οπλοστάσιο παραμένει σε ισχύ και χρησιμοποιείται απέναντι σε απεργιακές κινητοποιήσεις, διαδηλώσεις, σωματεία, παρεμποδίζοντας ή απαγορεύοντας σε αρκετές περιπτώσεις την ελεύθερη συνδικαλιστική δράση.

Και ιδιαίτερα η νεολαία έχει νιώσει στο πετσί της αυτήν την πολιτική. Την ένιωσαν οι μαθητές στην αρχή της χρονιάς μπροστά στο υπουργείο Παιδείας, όταν διαμαρτύρονταν για την πολιτική των συγχωνεύσεων τμημάτων και των τεράστιων κενών σε εκπαιδευτικούς. Τότε ο Πιερρακάκης τους υποδέχτηκε με γκλοπ, ξύλο και χημικά. Την ένιωσαν με τον ίδιο τρόπο οι φοιτητές τον προηγούμενο χρόνο στην πάλη τους ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια και τη νιώθουν και σήμερα όταν τα ΜΑΤ είναι ελεύθερα να εισβάλλουν και να αλωνίζουν μέσα στα πανεπιστήμια και να εφαρμόζουν την πολιτική της αστυνομικής βίας και τρομοκρατίας. Και πολλά ακόμα παραδείγματα θα μπορούσαμε να βρούμε, όπως το χθεσινό όργιο καταστολής στις διαδηλώσεις για την επέτειο από τη δολοφονία Γρηγορόπουλου.

Ταυτόχρονα, η πολιτική του «ανήκομεν εις την Δύσιν», η πολιτική της «σωστής πλευράς της ιστορίας» η πολιτική της εξάρτησης, όπως τη λέμε, εμπλέκει όλο και περισσότερο τη χώρα στους πολέμους σε Ουκρανία και Παλαιστίνη, πολλαπλασιάζοντας τους κινδύνους για το λαό και τη νεολαία. Η «σωστή πλευρά της ιστορίας» του Μητσοτάκη έχει μετατρέψει τη χώρα σε ένα απέραντο ορμητήριο των ιμπεριαλιστών για να εξαπολύουν οι τελευταίοι τους κατακτητικούς τους σκοπούς. Το αιματοκύλισμα του Παλαιστινιακού λαού εξακολουθεί να βαφτίζεται από την κυβέρνηση και τα κυβερνητικά ΜΜΕ «δικαίωμα στην αυτοάμυνα» και «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας». Η ολόπλευρα ξενόδουλη πολιτική του «ανήκομεν εις την Δύσιν», η αποστολή πολεμικού υλικού στην Ουκρανία, οι ελληνικές φρεγάτες που στέλνονται καθ’ υπόδειξη των αμερικανονατοϊκών στην ανατολική Μεσόγειο και στην Ερυθρά θάλασσα, όχι μόνο δεν διασφαλίζουν τα εθνικά κυριαρχικά συμφέροντα, αλλά αντίθετα μόνο ολέθρια αποτελέσματα μπορούν να επιφέρουν.

Αλλά η εξάρτηση δεν αφορά μόνο το στρατιωτικό κομμάτι. Όλη η ιστορία των τελευταίων 15 χρόνων, τα μνημόνια, η πολιτική κρίση, η ανοιχτή ανάμειξη στα πολιτικά πράγματα της χώρας από τις ξένες μεγάλες δυνάμεις, που είναι αυτή που βασικά καθόρισε την πολιτική της χώρας, αποτελούν ακριβώς εκδήλωση της πολιτικής της εξάρτησης.

Για να μην κουράσουμε, ένα παράδειγμα -που είναι δηλωτικό αυτής της πολιτικής- αποτυπώνεται στην επιστολή Μητσοτάκη πριν λίγους μήνες στη Φον ντερ Λάιεν σχετικά με την αγορά ηλεκτρικής ενέργειας, την οποία χαρακτήρισε «ένα ακατανόητο μαύρο κουτί». Πρωθυπουργός χώρας δηλαδή, που οι τιμές της ενέργειας εξανεμίζουν ένα σημαντικό τμήμα του λαϊκού εισοδήματος, δεν γνωρίζει τι ακριβώς συμβαίνει και πώς καθορίζονται οι τιμές στην ενέργεια και απευθύνεται στον πολιτικό του προϊστάμενο στην πραγματικότητα για να του εξηγήσει.

Απέναντι σε αυτήν την πολιτική, απέναντι συνολικά στην κυβερνητική πολιτική ο λαός και η νεολαία πρέπει να αντιτάξουν το δικό τους δρόμο. Όσο και αν σήμερα οι συσχετισμοί φαίνονται δύσκολοι, η ελπίδα εξακολουθεί να βρίσκεται στους αγώνες. Αυτοί είναι που στο τέλος θα κρίνουν το μέλλον. Άλλωστε, κάτω από το βάρος της αντιλαϊκής πολιτικής πολλοί κλάδοι εργαζομένων βγήκαν το προηγούμενο διάστημα και θα βγουν ξανά και ξανά στον δρόμο του αγώνα. Οι αγώνες αυτοί είναι που μπορούν να βάλουν φραγμό στην κυβερνητική πολιτική. Και είναι οι αγώνες αυτοί που έχουν γίνει μέχρι τώρα, που έχουν κουρελιάσει την κυβερνητική αλαζονεία με αποτέλεσμα τα σύννεφα πάνω από την κυβέρνηση της ΝΔ να πυκνώνουν και μεγάλα κομμάτια του λαού και της νεολαίας να αποδεσμεύονται από την επιρροή της.

Αυτός είναι ο δικός μας δρόμος σύντροφοι και φίλοι. Ο δρόμος του αγώνα, χωρίς αστερίσκους και χωρίς ερωτηματικά. Δεν υπάρχουν μαγικές εκλογικές λύσεις. Τέτοια λύση πούλησε και πλάσαρε ο ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα στο όνομα της αριστεράς πριν λίγα χρόνια και έχει φτάσει σήμερα να διασπάται και να ξαναδιασπάται σε χίλια κομμάτια, να μετατρέπεται σε κανονικό τσίρκο και να διασύρει το όνομα και τις αξίες της πραγματικής αριστεράς.

Τέτοιο δρόμο όμως δεν υπηρετεί και η ηγεσία του ΚΚΕ; Η γραμμή της είναι μια γραμμή που θέλει να υποτάξει κάθε μικρό και μεγάλο αγώνα στις εκλογές. «Φανταστείτε τι θα κάνει το ΚΚΕ για σας με μερικούς βουλευτές παραπάνω» έλεγε προεκλογικά στους εργάτες της ΛΑΡΚΟ ο Κουτσούμπας. Μια γραμμή ξένη προς μια πραγματική αγωνιστική στάση που ξέρει ότι το κύριο είναι η μαζική εξωκοινοβουλευτική πάλη. Ας δει κανείς τη στάση των δυνάμεων του ΚΚΕ στα πανεπιστήμια ή σε μια σειρά χώρους. Με πρωτοβουλία των δυνάμεών του στα πανεπιστήμια έκλεισε ο αγώνας του φοιτητικού κινήματος ενάντια στην καταπάτηση του άρθρου 16 και τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Στην πραγματικότητα, πίσω από τις μεγαλοστομίες του κόμματος αυτού κρύβεται το γεγονός ότι δεν πιστεύει στην δύναμη του λαϊκού αγώνα, δεν πιστεύει δηλαδή ότι οι αγώνες μπορούν να νικήσουν.

Εμείς, σύντροφοι και φίλοι, θεωρούμε ότι ο δρόμος της οργάνωσης, στους συλλόγους και τα σωματεία, η οργανωμένη πάλη με έναν σωστό προσανατολισμό είναι βασική συνθήκη για να μπορέσει να ανασυγκροτηθεί το κίνημα της νεολαίας. Την προκρίνουμε την οργανωμένη πάλη, σύντροφοι και φίλοι, κόντρα στις κυρίαρχες αντιλήψεις τού «κάντο μόνος σου», του ατομισμού και του αστικού εγωισμού. Αντιπαλεύουμε αυτήν την πλευρά που προβάλλεται από τις κυρίαρχες δυνάμεις που θέλουν με κάθε τρόπο να εμποδίσουν τη νέα γενιά να έρθει σε επαφή με το συλλογικό δρόμο και τις συλλογικές διαδικασίες γιατί ακριβώς δεν θέλουν με τίποτα να οργανωθεί και να παλέψει από κοινού με το διπλανό της για μια καλύτερη ζωή.

Αλλά αντιπαλεύουμε, σύντροφοι, και κάθε κατεύθυνση που από τη μια αναφέρεται στους αγώνες και από την άλλη φτύνει την οργανωμένη ζωή και τις συλλογικές αποφάσεις, όπως κάνει για παράδειγμα ο Α/Α χώρος, ο οποίος με τη στάση του στην πραγματικότητα έρχεται να συναντηθεί με την κυρίαρχη ιδεολογία.

Εμείς αυτόν τον δρόμο του οργανωμένου αγώνα προβάλλαμε όλη την προηγούμενη περίοδο και σε αυτόν θα επιμείνουμε. Βρεθήκαμε σε όλους τους μικρούς και μεγάλους αγώνες του λαού μας, σε όλες τις απεργιακές κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις. Με τις μικρές, αλλά υπαρκτές και μάχιμες δυνάμεις που διαθέτουμε βρεθήκαμε στους χώρους δουλειάς μας προβάλλοντας την αγωνιστική κατεύθυνση, ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης και ενάντια στην γραμμή της υποταγής που ουσιαστικά θεωρεί ότι οι αγώνες δεν μπορούν να κερδίσουν. Αυτό κάναμε για παράδειγμα στον αγώνα που έδωσε το φοιτητικό κίνημα την προηγούμενη χρονιά ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια και κόντρα στις δυνάμεις που ήθελαν να κλείσουν τον αγώνα του.

Σταθήκαμε επίσης ενάντια στην πολιτική του πολέμου και στηρίξαμε τις κινητοποιήσεις αλληλεγγύης στον αδούλωτο Παλαιστινιακό λαό και στον αγώνα του. Καταγγείλαμε κάθε εμπλοκή της χώρας στον πόλεμο.

Με τις εκδόσεις και τα έντυπά μας επιχειρούμε να φτάσει η φωνή μας σε ευρύτερα τμήματα της νεολαίας. Τέτοια έκδοση είναι το περιοδικό Πορεία που βγαίνει 2 φορές το χρόνο και φέτος έκλεισε 30 χρόνια αδιάλειπτης έκδοσης και παρουσίας. Αυτό το σκοπό θέλουν να υπηρετήσουν και τα έντυπα της μαθητικής πορείας και της φοιτητικής πορείας τα οποία απευθύνονται στο μαθητικό και το φοιτητικό κίνημα αντίστοιχα και προσπαθούν να αναδείξουν τα ιδιαίτερα μαθητικά και φοιτητικά ζητήματα.

Με τους πολιτιστικούς μας χώρους, το Σήμα στην Αθήνα, τη Σφήνα στα Γιάννενα και μια προηγούμενη περίοδο την Πυξίδα στη Θεσσαλονίκη επιχειρήσαμε να προβάλουμε τη δική μας πολιτιστική αντιπρόταση κόντρα στην υποκουλτούρα και τον ευτελισμό των κυρίαρχων πολιτιστικών προτύπων. Εκατοντάδες εκδηλώσεις πολιτικές, καλλιτεχνικές, παρουσιάσεις βιβλίων και πολλές άλλες, έγιναν στους πολιτιστικούς μας χώρους και χιλιάδες κόσμου πέρασε από αυτούς τα προηγούμενα χρόνια λειτουργίας των χώρων αυτών.

Ακόμα και την περίοδο του καλοκαιριού έχουμε αποφασίσει να οργανώνουμε τις διακοπές μας συλλογικά, αφού εδώ και 12 συνεχόμενα χρόνια πραγματοποιείται το camping μας.

Με βάση όλα τα παραπάνω βασικό κομμάτι της δουλειάς μας αποτελεί η πάλη για την οργανωτική ανάπτυξη της Πορείας. Εντοπίζοντας αδυναμίες και δυνατότητες θέλουμε να συνδεθούμε με ευρύτερα τμήματα της νεολαίας, μαθητικής, φοιτητικής και εργαζόμενης προκειμένου να φτάσει παραπέρα η φωνή μας, με προοπτική να παίξει στο μέλλον πρωταγωνιστικό ρόλο στο κίνημα της νεολαίας, είτε στα σχολεία, είτε στα πανεπιστήμια, είτε στους χώρους δουλειάς. Έχουμε ακόμη χρόνο να διανύσουμε, αλλά και με τη σημερινή κουβέντα, όπως και κάθε χρόνο, θέλουμε να υπηρετήσουμε αυτό το σκοπό, να συζητήσουμε δηλαδή στο τι κάναμε καλά και να το ενισχύσουμε, να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε καλύτερα ή και διαφορετικά και να το υιοθετήσουμε, να σκύψουμε συνολικά πάνω από τη δουλειά μας και να τη βελτιώσουμε. Να δούμε ακόμα ακόμα τις αδυναμίες μας και να τις διορθώσουμε.

Για να μπορέσει η νεολαία να αναμετρηθεί με την πολιτική που της κλέβει τη ζωή, που τη διώχνει εκτός χώρας ή που την καταδικάζει στη φτώχεια και σε ένα μέλλον χωρίς προοπτική. Για ένα κίνημα νεολαίας που θα παλεύει στο πλευρό του λαϊκού κινήματος ενάντια στην πολιτική της φτώχειας, της εξαθλίωσης και της εξάρτησης.