Η ανατροπή της κυβέρνησης στη Γαλλία ήρθε να προστεθεί
στην προκήρυξη πρόωρων εκλογών στη Γερμανία
και οδηγεί την ΕΕ σε βαθιά περιδίνηση

Πολυεπίπεδη και βαθιά είναι η κρίση στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ιδιαίτερα στις χώρες της ατμομηχανής της, σε Γαλλία και Γερμανία. Την κρίση τροφοδοτούν πολλοί παράγοντες, κυρίως όμως ο πόλεμος στην Ουκρανία και η όξυνση του παγκόσμιου ανταγωνισμού, τόσο με την «εχθρό» Κίνα όσο και με τις «φίλες και συμμάχους» Ηνωμένες Πολιτείες, που απειλούν να παρασύρουν τον ευρωπαϊκό καπιταλισμό «στον πάτο». Μάλιστα η κρίση εντείνεται εν όψει και της επικείμενης (στις 20 Ιανουαρίου) ανάληψης της προεδρίας των ΗΠΑ από τον Τραμπ και των σχεδιαζόμενων διευθετήσεων στο ουκρανικό ζήτημα. Στα ευρωπαϊκά επιτελεία -πολιτικά, οικονομικά και επιχειρηματικά- έχει σημάνει συναγερμός.

Στις Βρυξέλλες δεν φαίνεται να έχει διαμορφωθεί ένα ενιαίο σχέδιο και οι αποκλίσεις είναι μεγάλες και άμεσα ορατές. Ο μιλιταριστικός άνεμος που φυσάει στις περισσότερες χώρες οδηγεί σε αύξηση των πολεμικών δαπανών και σε μια οικονομία πολέμου. Το μόνο στο οποίο φαίνεται να συγκλίνουν και αυτό που ξέρουν πολύ καλά να κάνουν οι ευρωπαϊκές καγκελαρίες είναι να σηκώνουν απειλητικά το βούρδουλα της δημοσιονομικής πειθαρχίας, για την πιο εντατική και ολόπλευρη εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, θεωρώντας ότι μόνο έτσι μπορεί τελικά να διασφαλιστεί η αναγκαία ανταγωνιστικότητα, ώστε να αυξηθεί και η κερδοφορία τους.

Η κρίση εκφράζεται με ένα κύμα απολύσεων που, πέρα από τις γερμανικές αυτοκινητοβιομηχανίες, απειλεί και μεγάλες γαλλικές βιομηχανίες, όπως η Michelen και η Mittal, που έχουν ανακοινώσει πλάνα απολύσεων εργαζομένων, με τις εκτιμήσεις να κάνουν λόγο για πάνω από 300.000 απολύσεις συνολικά.

Σε αυτό το γκρίζο φόντο, ένα νέο γύρο ενδοαστικών διεργασιών στη Γαλλία προκαλεί η πτώση της κυβέρνησης Μπαρνιέ, με τηνυπερψήφιση της πρότασης μομφής από το σοσιαλδημοκρατικό συνασπισμό του Μελανσόν και την ακροδεξιά της Μαρίν Λεπέν, μετά την απόφαση της κυβέρνησης Μπαρνιέ, σε συνεννόηση με το γάλλο Πρόεδρο Εμ. Μακρόν,να προσφύγει σε διάταξη του Συντάγματος, με παράκαμψη της Βουλής, (απαύγασμα της αστικής δημοκρατίας!), για να εγκριθεί το σχέδιο προϋπολογισμού για το 2025, που περιλαμβάνει σκληρά αντιλαϊκά μέτρα, με περικοπές κρατικών δαπανών και αυξήσεις φόρων ύψους 60 δισ. ευρώ, με στόχο τον περιορισμό του ελλείμματος στο 5% το 2025. Ενδεικτικά μεταξύ των άλλων, προτείνεται ο περιορισμός της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης σε ευάλωτα άτομα και κυρίως στους χωρίς «χαρτιά» μετανάστες!

Το γεγονός αυτό που συμβαίνει για πρώτη φορά στη χώρα μετά το 1962, (έχουν κατατεθεί συνολικά 61 προτάσεις μομφής), με την κυβέρνηση Μπαρνιέ να είναι η πιο βραχύβια κυβέρνηση της λεγόμενης Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας, αποκαλύπτει την ξέχειλη οργή της γαλλικής κοινωνίας και φαίνεται ότι τα αστικά επιτελεία κατάλαβαν ότι, εάν δεν βρει πολιτική έκφραση – εκτόνωση, απειλεί να τους σαρώσει όλους μαζί.

Ο πρόεδρος των γάλλων βιομηχάνων, Patrick Martin, έστειλε το μήνυμα: «Η Γαλλία και οι επιχειρήσεις της πρέπει να ανακτήσουν πολύ γρήγορα τη σταθερότητα (…) με μια κυβέρνηση που θα πρέπει να δημιουργήσει εμπιστοσύνη και να χαράξει μια αξιόπιστη οικονομική τροχιά» και προειδοποίησε: «Οι συνέπειες της μομφής θα μπορούσαν να μας κοστίσουν την εμπιστοσύνη των πιστωτών μας και των γειτόνων μας».

Η Μαρίν Λεπέν, που εμφανίζεται ως εκπρόσωπος των λαϊκών στρωμάτων, ζητώντας ψηφοθηρικά την παραίτηση του γάλλου Προέδρου, διαβεβαίωσε τα γαλλικά μονοπώλια ότι το κόμμα της «θα αφήσει τον επόμενο πρωθυπουργό να δουλέψει», «τα θεσμικά μας όργανα είναι φτιαγμένα από γρανίτη», «θα υπάρξει ειδικός νόμος που θα επιτρέπει τη συνέχεια της ζωής του έθνους».

Κόντρα σε όλους αυτούς, οι εργαζόμενοι της χώρας βγήκαν στους δρόμους όλων των μεγάλων πόλεων και διαδήλωσαν εναντίον αυτής της πολιτικής, ενώ ξέσπασαν νέες αγροτικές κινητοποιήσεις με αφορμή την επικείμενη υπογραφή μίας ακόμη συμφωνίας «ελεύθερου εμπορίου», αυτή τη φορά με τη Mercosur (χώρες της Λατινικής Αμερικής).

Την ίδια περίοδο, κρίση χωρίς τέλος επικρατεί και στη Γερμανία που είχε οικονομική ευρωστία χάρη στο φτηνό ρωσικό πετρέλαιο και γκάζι. Η εισαγωγή τους σταμάτησε όμως μετά την επιδρομή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Τώρα οι πολιτικές αναταράξεις είναι ανεξέλεγκτες, αφού ούτε η εναπομείνασα συμπολίτευση ούτε η αντιπολίτευση είναι σε θέση να καλύψουν το πολιτικό κενό. Η τρέχουσα δομική κρίση στην αυτοκινητοβιομηχανία καθώς και η στασιμότητα στην υπόλοιπη βιομηχανία κάνουν το μέλλον της γερμανικής οικονομίας δυσοίωνο. Η κρίση του Νοεμβρίου ήρθε για να μείνει, η κοινωνική δυσαρέσκεια βαθαίνει, η πολιτική κρίση δεν βρίσκει διεξόδους εκτόνωσης και η ακροδεξιά του AfD καταγράφει ποσοστά που φτάνουν το 20%.

Οι διαρροές για το λεγόμενο «ειρηνευτικό σχέδιο Τραμπ», οι απειλές του ότι θα αποχωρήσει από το ΝΑΤΟ και η πρόταση του γγ του ΝΑΤΟ Μαρκ Ρούτε να αυξηθούν οι στρατιωτικές δαπάνες των κρατών-μελών του ΝΑΤΟ άνω του 2% του ΑΕΠ, οξύνουν κι άλλο την έκρυθμη κατάσταση. Ο υπό προθεσμία γερμανός καγκελάριος Ολαφ Σολτς απέκλεισε το ενδεχόμενο αποστολής γερμανικών χερσαίων στρατευμάτων στην Ουκρανία, διαψεύδοντας προηγούμενη δήλωση της γερμανίδας ΥΠΕΞ Αν. Μπέρμποκ η οποία είχε αφήσει ανοιχτό το ενδεχόμενο συμμετοχής της Bundeswehr «σε διεθνή δύναμη περιφρούρησης πιθανής κατάπαυσης του πυρός» στην Ουκρανία.

Οι ΥΠΕΞ του ΝΑΤΟ,σε πρόσφατη Σύνοδό τους, συζήτησαν το ενδεχόμενο αποστολής ευρωπαϊκών στρατευμάτων, τόνισαν τον παγκόσμιο χαρακτήρα της σύγκρουσης και, εκφράζοντας την «ανησυχία» τους για το ότι ο ουκρανικός στρατός δεν έχει πλέον αρκετούς στρατιώτες για να ριχτούν στην κρεατομηχανή της ιμπεριαλιστικής σύγκρουσης, ζήτησαν να σταλούν στο μέτωπο 18χρονοι ουκρανοί! Η επίτροπος εξωτερικών της ΕΕ Κ. Κάλας από το Κίεβο είχε δηλώσει επίσης ότι θεωρεί πιθανό κάποια στιγμή στρατιώτες από τα κράτη-μέλη της ΕΕ να διασφαλίσουν την κατάπαυση του πυρός στην Ουκρανία. Το επεισόδιο με «προειδοποιητικά» πυρά ρωσικού πλοίου εναντίον γερμανικού στρατιωτικού ελικοπτέρου στη Βαλτική Θάλασσα αποτυπώνει αυτή την επικίνδυνη τροπή των πραγμάτων.

Είχαν προηγηθεί, κατά τη διαδικασία της έγκρισης της νέας Κομισιόν, εβδομάδες πισώπλατων μαχαιρωμάτων και παζαριών χωρίς αρχές, με τις συνιστώσες του «δημοκρατικού τόξου» της Ευρωβουλής να καταλήγουν σε αυτό που ξέρουν να κάνουν καλύτερα, να γλύφουν εκεί που έφτυναν και τανάπαλιν. Αυτό επιτεύχθηκε, αφού η ευρωπαϊκή κεντροαριστερά κατέληξε ότι ο ακροδεξιός ιταλός Φίτο τελικά δεν είναι και… πολύ ακροδεξιός και η ευρωπαϊκή δεξιά ανακάλεσε την κατηγορία ότι η κεντροαριστερή ισπανίδα Ριμπέρα είναι συνυπεύθυνη για το έγκλημα στη Βαλένθια.

Στην Ιταλία, την τρίτη μεγαλύτερη χώρα της ΕΕ και της Ευρωζώνης, έχουν αρχίσει ήδη τα «όργανα» ανάμεσα στους δύο κυβερνητικούς εταίρους της Μελόνι, με τον καθένα να προσπαθεί να τραβήξει το «χαλί» κάτω από τα πόδια του άλλου. Στο δε Ηνωμένο Βασίλειο, που αν και εκτός ΕΕ συνεχίζει να διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην Ευρώπη, η κυβέρνηση των Εργατικών μοιάζει να έχει εξαντλήσει από πολύ νωρίς την όποια περίοδο χάριτος της είχαν αναγνωρίσει οι ψηφοφόροι μετά τις εκλογές του περασμένου Ιουλίου.

Στα Βαλκάνια (Αλβανία, Βόρεια Μακεδονία) περισσεύουν οι εντάσεις. Στη Ρουμανία σημαντικά ενισχυμένες εμφανίζονται οι λεγόμενες «ευρωσκεπτικιστικές» δυνάμεις. Η «φιλορωσική» Συμμαχία για την Ένωση των Ρουμάνων (AUR), εξασφαλίζει τη δεύτερη θέση με υπερδιπλασιασμό δυνάμεων. Την εικόνα έρχονται να συμπληρώσουν το δικαστικό πραξικόπημα με την ακύρωση του αποτελέσματος των προεδρικών εκλογών στη Ρουμανία, αλλά και η «πορτοκαλί» εξέγερση στην απέναντι πλευρά της Μαύρης Θάλασσας, στην Τιφλίδα της Γεωργίας.

Αλλά και στη χώρα μας, η πολιτική φθορά και η αναξιοπιστία του αστικού πολιτικού συστήματος οδηγεί αυτούς που κινούν τα νήματα σε μια επιχείρηση αναδιάταξης – αναπαλαίωσης για το ξεπέρασμα της κρίσης του.

Σε αυτές τις συνθήκες της πολιτικής και οικονομικής κρίσης, ενισχύονται τα κόμματα της ακροδεξιάς και αποτυπώνουν μια Ευρώπη σε αντιδραστική τροχιά, καταπονημένη οικονομικά, ανάμεσα από ισχυρούς ανταγωνιστές, πολιτικά διχασμένη, μια Ευρώπη φρούριο απέναντι στους μετανάστες και περισσότερο εκμεταλλευτική και κατασταλτική απέναντι στον «εχθρό λαό».

Ζητούμενο είναι το «αντίπαλο δέος», αν και οι αντιλαϊκές πολιτικές προκαλούν εργατικές, αγροτικές και άλλες αντιστάσεις, με απεργίες, διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις.

πηγή: Λαϊκός Δρόμος