γράφει ο Μαρουάν Τουμπάσι*

Αν και οι κίνδυνοι και οι προκλήσεις εξακολουθούν να υφίστανται, η Γάζα, κάθε φορά, ξανασχεδιάζει την εικόνα της ζωής

Η Γάζα ήταν πάντα μια σχολή σκέψης που δίνει νέα νοήματα στις λέξεις, δημιουργώντας τη δική της, μοναδική γλώσσα από τα βάθη των παθών της και τη μακρόχρονη εμπειρία της με την κατοχή και την τυραννία.

Από την αρχή, όταν οι βρώμικες μπότες της κατοχής πάτησαν για πρώτη φορά στο χώμα της, η Γάζα έπεσε μόνο για να ξανασηκωθεί, αρνούμενη κάθε φορά να παραδοθεί—όπως συμβαίνει σήμερα.

Ακόμη και πριν από αυτό, η Γάζα στάθηκε ανθεκτική όταν ο Βρετανός αποικιοκράτης στρατηγός Αλενμπάι (σ. μετφρ. Βρετανός στρατηγός Edmund Henry Hynman Allenby 1861-1936) της επιτέθηκε το 1917, αλλά και αργότερα, κατά τη διάρκεια του σχηματισμού του Παλαιστινιακού Απελευθερωτικού Στρατού υπό την ηγεσία του μάρτυρα Καμάλ Αντουάν (σ. μτφρ. Παλαιστίνιος πολιτικός, από τα ηγετικά στελέχη της ΟΑΠ, γενν. 1935 απεβίωσε το 1973) και των συντρόφων του.

Στις ημέρες των αγωνιστών Mu’in Bseiso, Abdul Rahman Awadallah και των συντρόφων τους, η Γάζα απέτρεψε τα σχέδια επανεγκατάστασης. Έγινε πεδίο μάχης για τις Λαϊκές Απελευθερωτικές Δυνάμεις, οι οποίες αργότερα εντάχθηκαν στη Φατάχ υπό ηγέτες όπως ο Ζιάντ Αλ-Χουσεϊνί και ο Αμπού Αλί Σαχίν.

Στη δεκαετία του 1970, η Γάζα βίωσε τον θρυλικό Γκεβάρα της Γάζας, που ηγήθηκε της αντίστασης του Λαϊκού Μετώπου του οποίου οι μαχητές του κυβερνούσαν τη νύχτα.

Παρά τα εμπόδια, η Γάζα αντιστάθηκε, υπομένοντας κάθε χτύπημα χωρίς παράδοση. Έμεινε ακλόνητη για την αξιοπρέπεια και την περηφάνια της.

Στο διάβα των χρόνων, η Γάζα επαναπροσδιόρισε την αντίσταση, την επιμονή και την επιβίωση, γεννώντας καινοτόμες μορφές αγώνα. Αργότερα πυροδότησε τη Μεγάλη Εξέγερση (Ιντιφάντα), ενισχύοντας κινήματα αντίστασης που αναδιαμόρφωσαν τη σημασία του λαϊκού αγώνα και των θυσιών.

Η Γάζα δίδαξε μαθήματα αξιοπρέπειας και ανυπακοής με το αίμα των παιδιών της, από όλους τους μάρτυρες, συμπεριλαμβανομένου του σεβάσμιου Σεΐχη Αχμάντ Γιασίν, που τον ακολούθησε ο αιώνιος Παλαιστίνιος ηγέτης Γιασέρ Αραφάτ.

Προσπαθούμε να κρατήσουμε τη μνήμη τους κοντά, ειδικά όσο ο χρόνος μας απομακρύνει από εκείνες τις χρυσές εποχές.

Ο Αραφάτ πολέμησε γενναία, οδηγώντας τη μάχη της πολιορκίας της Βηρυτού, μόνο για να αναδυθεί και να συνεχίσει το μονοπάτι της εθνικής απελευθέρωσης. Ένα ταξίδι που παραμένει ημιτελές και υποδηλώνει τη δέσμευσή μας να το ολοκληρώσουμε.

Σήμερα, η Γάζα προσθέτει έναν νέο όρο στο συνεχώς εξελισσόμενο λεξικό της: «Η χαρά των επιζώντων». Πρόκειται για ένα μοναδικό είδος χαράς, που δεν μοιάζει με κανένα άλλο. Είναι η χαρά εκείνων που βγήκαν από την κόλαση, εκείνων που ξεπέρασαν τον θάνατο και έμειναν ζωντανοί, εκείνων που αντιστάθηκαν, έπεσαν ως μάρτυρες ή περιμένουν τη μοίρα τους -εκτοπισμένων και εκείνων που πεινούσαν.

Είναι η χαρά εκείνων που αψήφησαν τους βομβαρδισμούς, την πείνα και το κρύο, που άντεξαν και επέζησαν, ακόμα και όταν οι ψυχές τους παρέμειναν δεμένες στο βάρος των χαμένων σπιτιών ή των αγαπημένων προσώπων που τώρα συγκαταλέγονται στους μάρτυρες που έγιναν αστέρια στον ουρανό της Παλαιστίνης, των οποίων την επιστροφή ή την επανένωση αναμένουμε.

Μια μέρα, οι οικογένειες θα αγκαλιάσουν τα παιδιά τους που θα έχουν απελευθερωθεί από την αιχμαλωσία, όπως κι εμείς λαχταρούμε να τα αγκαλιάσουμε. Αυτή η μέρα είναι αναπόφευκτη. Είναι η μέρα που θα επικρατήσει η δικαιοσύνη και η ελευθερία ενάντια στην αδικία και την καταπίεση.

Αυτή η χαρά είναι παράξενη, καθώς πρόκειται για ένα μείγμα λύπης, φόβου, πόνου και όμως μια αχτίδα ελπίδας. Είναι μια χαρά που εκφράζεται με ζεματιστά δάκρυα, δάκρυα που λένε στον κόσμο ότι η χαρά στη Γάζα δεν είναι παρά μια άλλη μορφή ανθεκτικότητας, ένα μήνυμα που διδάσκει στον κόσμο νέες έννοιες της υπομονής και της αποφασιστικότητας μέχρι τη νίκη.

Την ώρα της απελευθέρωσής της από την αγωνία, η Γάζα ενσαρκώνει τον θρύλο του Φοίνικα, που αναδύεται από τις στάχτες, επουλώνει τις πληγές του και αναδιαμορφώνεται. Προσκολλάται στη ζωή, ανεβαίνει ξανά, ψηλά, πιο δυνατός και πιο όμορφος.

Η ιστορία των Χαναναίων (σ. μτφρ. Χαναναίοι ή Καναανίτες ήταν αρχαίος λαός με πιθανή αρχική κοιτίδα παρά τον Περσικό κόλπο από όπου μετανάστευσαν περί το 2500 π.Χ. στην Παλαιστίνη)  μάς λέει ότι όταν ο Φοίνικας αισθάνεται το τέλος της ζωής του, χτίζει μια φωλιά από κλαδιά δέντρων, την ανάβει και τραγουδά μια μελωδία που ακούγεται από όλα τα πλάσματα και τους θεούς. Αφού καεί και γίνει στάχτη, ο Φοίνικας αναδύεται αναγεννημένος, πιο δυνατός από πριν.

Όλος ο κόσμος άκουσε τη φωνή της Γάζας καθώς καιγόταν, και στάθηκε αλληλέγγυα με τον λαό μας, καταδικάζοντας την κατοχή με πρωτοφανή ένταση. Τα έθνη ζητούν την απομόνωση και τη δίωξη των εγκληματιών ηγετών της. Οι στάχτες θα κρυώσουν και ο λαός μας θα ξανασηκωθεί, όπου κι αν βρίσκεται, πιο σοφός και πιο αποφασισμένος να διεκδικήσει τα αναφαίρετα ιστορικά και πολιτικά του δικαιώματα.

Αν και ο αγώνας απέχει πολύ από το να τελειώσει και οι κίνδυνοι και οι προκλήσεις εξακολουθούν να υφίστανται, η Γάζα, κάθε φορά, ξανασχεδιάζει την εικόνα της ζωής. Σαν ένα αριστούργημα στολισμένο με ελπίδα μέσα στο σκοτάδι των πληγών. Παραμένει ένα αιώνιο σύμβολο ανυποχώρητης δύναμης θέλησης, αψηφώντας το κακό και την αδικία των τυράννων και βαδίζοντας σταθερά προς την πραγματοποίηση του ονείρου της ελευθερίας, της δημοκρατικής εθνικής ανεξαρτησίας και της ενότητας για έναν λαό που δεν έχει γη εκτός από αυτήν.

*Πρώην πρέσβης της Παλαιστίνης στην Ελλάδα και συνιδρυτής του Προοδευτικού Φόρουμ για την Ελληνοπαλαιστινιακή Αλληλεγγύη

πηγή: kosmodromio.gr