Κώστας Καναβούρης

Έτσι κι αλλιώς ο Βορίδης στη δική μου συνείδηση, είναι τόσο απαξιωμένος ηθικά, λογικά και αισθητικά, ώστε ουδεμία σημασία έχουν τα όσα αποκρουστικά εμέσει κατά καιρούς. Το ίδιο και οι στρεψοδικίες του για το έγκλημα των Τεμπών, που σοβαροφανώς αναπτύσσει (με έμφαση στο «πτύσει»), ως δικολάβος αγορεύων σε περιοδεύον Ειρηνοδικείο ακριτικής ελληνικής επαρχίας.

Έχει ωστόσο σημασία να δούμε την σχετικοποίηση φασιστικής γενίκευσης που επιχείρησε στην προσπάθεια εξάχνωσης ενός εγκλήματος που συνταράσσει συθέμελα την ελληνική κοινωνία και ταυτόχρονα την προβιβάζει στην ανώτατη οντολογική αναβαθμίδα του ποιητικού αιτήματος.

Γιατί αυτή τη στιγμή, με την τροπή που πήραν τα γεγονότα, ο ελληνικός λαός έχει ξεπεράσει ακόμα και αυτό το αίτημα για δικαιοσύνη. Διεκδικεί πια – και αυτό είναι το ποιητικό αίτημα της ανθρώπινης κατάστασης – την ίδια του την ύπαρξη ως δημιουργού της ζωής του. Αυτό είναι το ανώτατο αίτημα του ανθρώπου, αυτό προσεγγίζει πλησίστιο η ανάταση των ημερών, αυτό προσπαθεί να ανακόψει με «την ασίγαστη γενικότητα των πιθήκων» (Καρούζος), ο Βορίδης.

Και τί μας λέει; Ότι δεν είναι και τίποτα σπουδαίο η φονική συνθήκη (με τα κρυφά και φανερά αίτια) που έφερε την εκατόμβη. Δεν είναι κάτι σημαντικό μπροστά σε όσα συμβαίνουν στον κόσμο. Μπροστά σ’ αυτά, «ένα δυστύχημα; Ναι είναι μικρό», είπε χωρίς να μουδιάσει το έρκος των οδόντων του από την ύβρι.

Ε, βέβαια τί είναι 57 νεκροί μπροστά στους 600 πνιγμένους της Πύλου. Μπροστά στους δεκάδες χιλιάδες πνιγμένους της Μεσογείου, μπροστά στην σφαγή της Γάζας, μπροστά στα εγκλήματα ποταμών αίματος που πηγάζουν (τα ποτάμια) από τις Αχερούσιες ψυχές των Βορίδηδων αυτού του κόσμου.

Ας μη χαραμίσουμε την ψυχή μας σε ανάπτυξη επιχειρημάτων, ας αφήσουμε το ποίημα να μιλήσει για το τί είναι ο θάνατος ενός και μόνο ανθρώπου. Έτσι κι αλλιώς το πλήρες επιχείρημα είναι το ποίημα. Τουλάχιστον όταν διατυπώνεται από ένα παγκόσμιο ποιητή όπως ο Πολωνός Τσέσλαβ Μίλος (Νόμπελ Λογοτεχνίας 1980. μετ. Αντώνης Μακρυδημήτρης):

Η ΠΤΩΣΗ

Ο θάνατος ενός ανθρώπου είναι όπως η πτώση ενός
ισχυρού έθνους
Που είχε γενναίους στρατούς, ηγέτες, και προφήτες,
Και πλούσια λιμάνια και πλοία σε όλες τις θάλασσες,
Μα τώρα πια δεν θα ελευθερώσει καμιά πολιορκημένη
πόλη,
Δεν θα μπει σε καμιά συμμαχία,
Γιατί οι πόλεις του είναι άδειες, ο πληθυσμός του
διασκορπισμένος,
Η γη του που κάποτε έφερνε σοδειά είναι σκεπασμένη
με αγκάθια,
Η αποστολή του ξεχάστηκε, η γλώσσα του χάθηκε,
Η διάλεκτος ενός τόπου ψηλά πάνω σε απρόσιτα
βουνά.

Αυτό το άπαν προσπαθούν να υποβιβάσουν οι τιποτένιοι. Γι αυτό το απέραντο έθνος των νεκρών που μας χωράει όλους, επειδή είμαστε άνθρωποι που δεν αφήνονται έρμαια στους «εμπόρους των εθνών», αυτούς που εξολοθρεύουν το «έθνη» και τους καρπούς των γλωσσών, θα είμαστε όλοι εκεί: Στην απεργία. Στις πλατείες της Ελλάδας και του κόσμου. Την Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2025. Γιατί κάποτε, αυτό «το τραίνο των οκτώ που φεύγει για την Κατερίνη», θα πρέπει να φτάσει στον προορισμό του. Γιατί αυτό είναι ο άνθρωπος.

πηγή: artinews.gr