Κάποτε στη μια θαλασσινή πατρίδα γεννήθηκε ένα δικέφαλο κριάρι.
Ο βοσκός ταράχτηκε, και πήγε το αναπάντεχο της φύσης στον παπά. Εκείνος αποφάνθηκε πως είναι κακό σημάδι κι έργο του διαβόλου και πρέπει να θανατωθεί, μ’ ένα τρισάγιο και στη μεριά που γέννησε η προβατίνα, να γίνει αγιασμός. Και μάλιστα, μη γίνει και σφαχτεί κι έπειτα θαφτεί κάπου στο νησί γιατί και το κουφάρι και το αίμα του θα κουβαλούν κατάρα.
Κατεβήκαν στο λιμάνι με το ζώο δεμένο στα τέσσερα λιανά κι ανόρθωτα ακόμη ποδαράκια, με το ψιλό το χνούδι. Του φόρεσαν κι ένα τσουβάλι στο κεφάλι με τη διπλή μουσούδα και τα τέσσερα απορημένα μάτια, μη φαίνεται η όψη η τρισκαράτη κι ετοιμαζόντουσαν να μπούνε σε καΐκι.
Κάποιος ήρθε στο σχολείο και το πρόφτασε. Τρέξανε δυο δασκάλες. Η μια ήταν η μάνα μου. Το βοσκό τον ήξερε. Του λέει, “τέτοιο κριάρι δε γεννιέται κάθε μέρα. Δεν είναι κατάρα. Είναι θαύμα”. Και προσπαθώντας ν’ αντικρούσει τον παπά, “αν το πνίξεις, θα σε βαραίνει η αμαρτία”.
Όμως, καθώς οι δάσκαλοι ξέρουν λιγότερα για κόλαση, παράδεισο κι αμαρτωλά κριάρια, φορτώθηκε ολόδετο, τσουβαλιασμένο στο καΐκι και με ξόρκια βυζαντινού μέλους, ποντίστηκε στο πέλαγος.
Όταν μετά κάποιο καιρό και λίγο πριν το Πάσχα, μας πήγαν για εξομολόγηση με το σχολείο, μου λέει ο παπάς , “τι λες για τότε που η μάνα σου ήθελε να προστατέψει το αμαρτωλό κριάρι;”
Η απάντηση ήταν μέσα μου ολοκάθαρη όμως και πάλι σκόνταφτε στους παιδικούς μου φόβους. Την είπα χαμηλόφωνα, κοιτώντας τις κρύες πλάκες.
– Λέω πως η μαμά μου έχει δίκιο.
– Δέκα “Πάτερ ημών” πριν μεταλάβεις.

Προχτές, το Σάββατο έκανα μια βόλτα στη Βαρβάκειο.
Βρώμαγε αίμα. Τα αναμάρτητα μονοκέφαλα ήταν εκατοντάδες κρεμασμένα στο τσιγκέλι.
Οι πιο φτωχοί αγόραζαν κοτόπουλο.
Γι αυτό σου λέω πως χαίρομαι που γλίτωσες κι έχεις ακόμα μια πιλάλα σε λιβάδι ή ένα άλμα στις βραχομεριές.

Νίνα Γεωργιάδου