Σε πίκρανα αυτές τις μέρες, το ξέρω.
Μα όπως λέει και ο Μίσσιος, “δεν μπορεί, θα ‘ρθει μια μέρα…”
Μέχρι να ‘ρθει εκείνη η μέρα όμως, κάθε μέρα είναι μια καινούργια μέρα.
Γιατί ανατέλλει ο ήλιος και το ξέρεις ότι είναι εκεί, ακόμη κι όταν τον κρύβουν τα σύννεφα και παίρνει μάτι πίσω τους όλη τη ζωή που συνωστίζεται στους δρόμους και στα σχολεία. Και τη ζεσταίνει.
Γιατί συμβαίνουν τα μικρά και ανυπόστατα, που δεν τα πιάνει το μάτι, μα με μια δική τους απροσδόκητη βαρύτητα, κάνουν την παλάτζα να ισορροπεί.
Είναι το λιανό ραβδί στα χέρια του ακροβάτη, που κάνει δρόμο φαρδύ το λεπτό σχοινί κάτω απ’ την πατούσα του.
Το πέταγμα της πεταλούδας και η απειροελάχιστη μεταβολή στην κίνηση του αέρα, που μπορεί να προκαλέσει τέτοιον απρόβλεπτο τυφώνα, που να μην τον πιάνει κανένα ραντάρ.
Είναι τα πόδια της μέλισσας που κουβαλούν έναν αόρατο κόκκο γύρης, ικανό να επικονιάσει στέρφα φυτά και να κάνει τα αλίθια τη συκιάς, μελάτα αβόσυκα.
Είναι που στην πρωινή βόλτα, η Μπόμπο διάβαζε συνεπαρμένη τα μηνύματα των άλλων σκύλων στις κατουρημένες γωνιές των πολυκατοικιών και χωρίς λουρί στους άδειους δρόμους, χόρεψε όλη τη λίμνη των κύκνων, η κοντόχοντρη στραβοπόδα σκυλίτσα. Μεγάλο πράμα η λευτεριά.
Είναι εκείνο το κορίτσι με τα σιδεράκια στα δόντια, που έσκασε ένα περιφραγμένο ζεστό χαμόγελο καλημέρας , άνοιξαν οι πόρτες του κλουβιού και ξέφυγαν πετώντας φυλακισμένα πουλιά.
Και στην επιστροφή, είναι κι εκείνο το αστυπαλίτικο πουγκί, παραγεμισμένο με ανθότυρο και πασπαλισμένο με κανέλα, που έδωσε στον καϊμακλίδικο καφέ μου τρεις κι ακόμα μία διαστάσεις, έτσι καθώς έγλειφα απ’ τα δάχτυλά το θυμαρίσιο μέλι.
Και μαζί με όσα γίνονται , είναι και η πιθανότητα για όσα μέλλουν να γίνουν. Κάποιος είπε, πως το παρόν καθορίζει το μέλλον αλλά η προσέγγιση του παρόντος, ούτε κατά διάνοια, δεν μπορεί να προσεγγίσει το μέλλον.
Μπορεί κάποιος να ξαναπεί, “είμαστε ένας στρατός ανίκητος γιατί είμαστε ένας στρατός ονειροπόλων”.
Και να γελάσουν τότε όλα τα παιδιά, χωρίς πια σιδεράκια στα δόντια.

Δείτε και αυτό: