του Εντουάρντο Γκαλεάνο

Ήταν σε ένα μάθημα εντατικής θεραπείας, στο Μπουένος Άιρες, που ο Ρούμπεν Ομάρ Σόζα διάβασε για την περίπτωση της Μαξιμιλιάνα, το πιο σημαντικό μάθημα όλων των χρόνων σπουδών του.

Ένας καθηγητής περιέγραψε την κατάσταση: η δόνα Μαξιμιλιάνα, εξαντλημένη μετά από μια ολόκληρη ζωή που πέρασε χωρίς Κυριακές, μπήκε στο νοσοκομείο πριν λίγο καιρό και, κάθε μέρα, ζητούσε το ίδιο πράγμα:

– Σας παρακαλώ γιατρέ, θα μπορούσατε να πάρετε τον σφυγμό μου;

Μια ελαφριά πίεση των δαχτύλων στον καρπό και μετά ο γιατρός έλεγε:

– Είναι πολύ καλός! Εβδομήντα οκτώ σφυγμοί. Τέλεια!

– Α! Σας ευχαριστώ γιατρέ! Και τώρα, μήπως θα μπορούσατε να πάρετε τον σφυγμό μου, σας παρακαλώ;

Και ο γιατρός μέτραγε τον σφυγμό της για άλλη μια φορά και της εξηγούσε εκ νέου ότι όλα πήγαιναν καλά, κι ότι δεν θα μπορούσαν να πάνε καλύτερα.

Η σκηνή επαναλαμβανόταν κάθε μέρα. Κάθε φορά που περνούσε κοντά από το δωμάτιο της δόνα Μαξιμιλιάνα, αυτή η χαμηλή τραχιά φωνή τον φώναζε και του άπλωνε το χέρι, σαν κλωνάρι, ξανά και ξανά.

Κι αυτός, ανταποκρινόταν, γιατί ένας καλός γιατρός όφειλε να είναι υπομονετικός με τους ασθενείς του, αλλά έλεγε μέσα του: “Αυτή η γριά είναι λίγο εκνευριστική” και σκεφτόταν: “Έχει λασκάρει η βίδα”.

Δεν ήταν παρά πολλά χρόνια μετά που κατάλαβε ότι απλά αποζητούσε να την αγγίξει κάποιος.