Αυτη την περιοδο δεν εχω να μοιραστω μαζι σας λεξεις.
Με αποφευγουν. Τις αποφευγω κι εγω.
Δε λειωνουν στο στομα μου σαν καραμελα. Αλλες εχουν πολλες γωνιες και μου σχιζουν τη γλωσσα καθως τις γλειφω.
Τις φτυνω λοιπον.
Αλλες σκανε στα χερια μου, σαν σαπουνοφουσκες, μολις τις ακουμπησω.
Δεν πειραζει. Θα ζησουμε για λιγο χωρια μεχρι να νοιωσουμε ξανα αμοιβαια πεθυμιά.
Μια λεξη μονο εγινε αυτες τις μερες απο αϋλος αιθερας, χωμα, πετρες και μονοπατια. Και τα περπατησα.
Ρωταω πριν χρονια τον κυρ Γιωργη, το βοσκο των γυρω βουνων.
– Δηλαδη, κυρ Γιωργη, το Βαθυ ειναι πισω απ αυτο το βουνο;
– Για να πας στο Βαθυ, πρεπει ν ανεβεις πρωτα στον ουρανο, να κατεβεις και να περασεις το πισω βουνο. Μετα θα δεις μπροστα σου τα Στημενια, τη Ρινα και τον Πλατανο.
– Αστο κυρ Γιωργη. Αν πρεπει ν ανεβω στον ουρανο, παω καλυτερα απ το δρομο. Ειναι νωρις ακομα.
Και μειναμε εκει. Στον αδιευκρινιστο ή μαλλον στον παρεξηγημενο ουρανο.
Πριν λιγο καιρο εμαθα πως το βουνο που ορθωνεται πισω απ την πλατη του σπιτιου μου δεν ειναι ανωνυμο.
Ο πετρινος προαιωνιος ογκος ονομαζεται Ουρανος!
Αχ, κυρ Γιωργη, αυτη η παρεξηγηση των λεξεων! Τον εμαθα πια τον Ουρανο και τον περπατησα ως τα μισα της ολορθης μεγαλοπρεπειας του! Αναμεσα σε ασφοδελους, αχινοποδια και απορημενα κατσικια.
Για τα σημαδια των ασφοδελων θα σας πω αλλη φορα. Οταν ξαναφιλιωσουμε με τις λεξεις. Σημερα μοιραζομαι την ομορφια που αντικρυσα απ τον ψηλο, κατσικοβραχο Ουρανο!

Νίνα Γεωργιάδου