ΚΑΘΕ ΛΙΜΑΝΙ ΚΑΙ ΚΑΗΜΟΣ
Το λιμανι της Καλυμνου εχει φιλοξενησει παραπανω απο εναν καημους.
Παλια, μεχρι τη δεκαετια του ’70, ηταν μια μακροστενη προκυμαια, που τη λεγαμε Φαναρι, καθως στη μυτη της δεσποζε ενας φαρος.

Στα μεγαλα βραχια, απ την εξω μερια του μολου, που εβλεπαν στο πελαγος κι αφηναν τα κυματα να ξεχαρμανιαζουν πανω τους, καθοταν μια μαρμαρινη γοργονα που χαιρετουσε αδιακριτως, βαρκες, λεντινια, μαουνες, λατζες, καϊκια, τρεχαντηρια, μπρατσερες ανεμοτρατες, καραβια και ιδιαιτερως τη γυαλαδικη βαρκα του παππου μου.
Δεν την ελεγαν ουτε Σθενώ ουτε Ευρυάλη ή Μεδουσα. Ειχε τη μακρια ουρα ψαριου που εχουν οι μυθικες γυναικες της θαλασσας και στητο μαρμαρινο στηθος. Ακουγοταν οτι πολλοι αντρες, στερημενοι απο ερωτα, λιμανισιοι και αλλοι, χάιδεψαν το στηθος της κι ετσι το πιο πιθανο ειναι να την ελεγαν Καλοτινα, Ξανθιππη, Σεβαστη ή Βακινα που ειναι τα πιο συνηθισμενα ονοματα των στεργιανων γυναικων στην Καλυμνο.
Ας πουμε λοιπον πως το μαρμαρινο θηλυκο με την ουρα ηταν ο γλυκος ερωτικος καημος του λιμανιου.
Οι μεγαλοι πικροι καημοι ηταν του αποχωρισμου. Στη δεκαετια του ’60, ολη η φαμιλια και ολη η γειτονια αποχαιρετουσε στο Φαναρι τον ξενητεμενο.
Καθως οι φαμιλιες, σε πληθος κοντινων και μακρινων συγγενων, ηταν βγαλμενες απο τα 100 χρονια μοναξιας, καθε φορα που εφευγε καραβι, το Φαναρι γινοταν μια διαδηλωση δακρυων γι αυτους που εμεναν, κι ενας διαδρομος απογειωσης γι αυτους που εφευγαν για τα ανθρακωρυχεια του Βελγιου, τα αλατωρυχεια της Γαλλιας, τις αμερικανικες γεφυρες και τα τροπικα δαση του Νταργουιν. Οι φευγατορες μοιραζαν τοτε και την πενηταδα. Μια δεκαρα σε καθε πιτσιρικι στο τσουρμο του αποχαιρετισμου. Το χαρτζιλικι του φτωχου, του πενητα, που εμενε πισω απ τη φυγη στο “αμερικανικο ονειρο”.
Μα ο πιο πικρος των πικρων καημων ηταν η αναχωρηση των σφουγγαραδων. Ακομη και ο ερχομος τους ηταν καημος, καθως αλλοι τρεκλιζαν με μια φυσαλλιδα αζωτο καρφωμενη ισοβια στα κοκκαλα κι αλλοι δεν επεστρεφαν ποτε.
Σημερα το λιμανι ειναι πλατυ και με πολλες προκυμαιες.
Οι ανθρωποι δεν μοιραζονται τοσο τους καημους τους κι ετσι το πλατυ λιμανι φαινεται πιο αδειο στις μακρινες, λιγοπροσωπες αναχωρησεις.
Αυτο το πλατυ λιμανι της Καλυμνου υποδεχτηκε τα τελευταια χρονια μακρινους και αγνωστους καημους ανθρωπων που, οσοι δεν μοιραζονται τιποτα, τους λενε ξενους κι εμεις τους ειπαμε δικους μας κυνηγημενους.
Το πλατυ λιμανι εχει και μια προκυμαια για τα καραβια που γερασαν. Τα ισαλα, τα καταστρωματα, το πιλοτηριο, οι γερανοι, οι σκαλες, εχουν σκουριασει τοσο που μοιαζουν σαν παλιο αβαφο ξυλο.
Τα προσωπα των γερων ανθρωπων γεμιζουν ρυτιδες και τα προσωπα των γερικων πλοιων, σκουρια.
Αναμεσα τους και η Μαμιτα, οπως λεει ενας λατινος γοης “μαναρι μου”. Η Μαμιτα ειναι 63 χρονων, εχει μηκος 50 μετρα και σημαια απ το Palau του δυτικου Ειρηνικου. Το Palau που εχει 200 νησια και πρωτευουσα το Νιγκερουλμουντ.
Ειναι φορες που ενα μονο καραβι κανει τους λιμανισιους καημους εξωτικους.
Κι ετσι οπως φαινεται η Ποθια της Καλυμνου φωτισμενη μεσα απο τα σκουριασμενα των παρατημενων καραβιων, τους κανει παραμυθιαρικους και υποφερτους.

Νίνα Γεωργιάδου

——————————Δείτε και αυτό: