Σ αυτο τον τοπο, που πλεει μες στη θαλασσα, φυτρωνουν πλουσιες πετρες.
Οι πετρες κανουν σκαλες προς τις κορφες των βουνων, γλειφουν μικρα πατηματα για τα κατσικια και τους ορειβατες, συγκρατουν τα λιγα χωματα των δαμακιών, ετσι που οι δαμακωτες πλαγιες μοιαζουν με αρχαια θεατρα, στοιβαζονται ατακτα στα ρεματα κατρακυλωντας με τους χείμαρους κι αφηνουν λιγα δυσβατα ανοιγματα στη θαλασσα.
Οι πετρες λαξευτηκαν κι εγιναν καστρα, αγαλματα, μαντρες, μυλοπετρες, σπιτια, ταφοι, λιοσπαστηρες και ιστορια.
Ανακατευτηκαν με τη σταχτη των ηφαιστειων και μαυρισαν, ρουφηξαν οξυγονο κι εγιναν διαφανοι χαλαζιες, φυλακισαν σιδερο στα ζαφειρια. Ποιος ξερει αν ηπιαν αιμα κι εγιναν ρουμπινια.
Οι πετρες εκλεισαν μεσα τους μικρα απολιθωματα, ξεραμενα φυλλα, αφηρημενες καμπιες και κουρασμενες μελισσες κι εμειναν μαρτυρες του χρονου και της παλιας ζωης.
Οι πετρες ξελογιασαν τους ποιητες και χωθηκαν σε στιχους.
“Η πετρα ειναι ανοιχτη σε σπορους και σε νεφη
Σε σκελετους κορυδαλλων και σ αμφιλυκης λυκους.
Μα ηχο ποτε της δε γεννα και κρυσταλλα και φλογες
Παρα μοναχα ατελειωτες αρενες, διχως τοιχους”. Φεντερικο Γκαρθια Λορκα
Οι πετρες δεν εχουν οσμη εκτος αν χωθηκε σε καποια τρυπα τους σπορος φλασκομηλου ή ριγανιας και καρτερωντας τις βροχες για να βλαστησει, αναπετα τ’ αρωματα της γενεάς του. Οι πετρες παλι των παλιων ελαιοτριβειων εχουν το χρωμα της ελιας και τη ταγκια αψαδα του παλιου λαδιου.
Ειχαμε καποτε κι ενα πετρινο γουδι που σφηνωσε στα μορια.του το αρωμα των ξυλων της κανελλας, των κοκκων του μαυρου πιπεριου και τη βαρια οσμη του στουμπιγμενου σκορδου.
Μονο οι πετρες στο Καστρο της Αστροπαλιας μυριζουνε αερα και μυστηρια.
Ο κυρ Γιωργης, ο βοσκος των γυρω βουνων, που μου αποκαλυψε τ’ ονομα του Ουρανου και μ εμαθε να κανω βαλσαμολαδο για τα καμενα δαχτυλα και το κεντρι της σφηκας, μου κουβαλουσε, σχεδον καθε μερα της κουρασμενης γερικης ζωης του, και μια πετρα.

• Πρωτη φορα βλεπω γυναικα να στολιζει το σπιτι της με πετρες.
  Τα πετρινα πεσκεσια του κυρ Γιωργη ειναι οι πολυτιμοι μου λιθοι.
  Κι οπως σ αυτο τον τοπο που πλεει μες στη θαλασσα, ειμαι τριγυρισμενη απο πολυτιμα και ημιπολυτιμα λιθαρια, αφησα τους πηλους και τις ζυμες των χαρτιων μου και καταγινομαι παλι με πετρες και με βοτσαλα.
  Εχω γδαρει τα δαχτυλα μου κι εχω μελανιασει δυο νυχια , μα εφτιαξα τη γουρνα μου την πετρινη, φοντανα για σπουργιτια.
  Τις γκριζες τις πλακουτσωτες τις εκανα παρτερια και περιμαντρωσα μ αυτες πενταφυλλα.και μωβ ηλιοτροπια που εχουν το λαχταριστο αρωμα του αμυγδαλωτου.
  Μα οι πετρες μου οι πιο παλιες, που αντεξανε στο χρονο, μενουνε εκει, ανεγγιχτες.
  Η πετρα αντιπροσωπευει τη λιτοτητα και για μενα, αυτο που λεω, πατριδα.
  Την αγαπας μονο αν ετυχε να γεννηθεις στο Αιγαιο.