Ανετα θα το ’λεγε κανείς και «επιστημονική φάρσα», όμως το Μουσείο του Δημιουργισμού στο Κεντάκι των ΗΠΑ φαίνεται να το πιστεύει. Για τον λόγο αυτό, έχει γίνει σημαιοφόρος στο εγχείρημα παραστατικής συμπύκνωσης μιας (σκληροπυρηνικής θρησκευτικής) προσέγγισης της ιστορίας, σύμφωνα με την οποία όλη η Αλήθεια για τον άνθρωπο -και για τα πάντα- βρίσκεται …στη Βίβλο.
Οι δημιουργιστές, μετρώντας μία προς μία τις διαδοχικές γενιές των ανθρώπων από την εποχή του …Αδάμ και της Εύας, και θεωρώντας ότι το βιβλίο της Γένεσης συνιστά τον …Κυριολεκτικό Λόγο του Θεού, καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι η γη δημιουργήθηκε πριν 6 έως 10 χιλιάδες χρόνια. Με άλλα λόγια, οι δημιουργιστές έχουν απόκλιση από την κυρίαρχη επιστημονική άποψη για την ηλικία της γης, μόλις κατά 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια.

Έτσι λοιπόν, ο Λόγος του Θεού Έρχεται σε σύγκρουση με την ανθρώπινη λογική σε μια μακρά σειρά ζητημάτων, όπως μαρτυρούν εξάλλου και οι ταμπέλες στο Μουσείο του Δημιουργισμού:
Σύμφωνα με τον Λόγο του Θεού, τα στρώματα απολιθωμάτων σχηματίστηκαν στον …κατακλυσμό του Νώε (πριν περίπου 4.350 χρόνια, κατά τη μέτρηση των δημιουργιστών) και ως συνέπεια αυτού.
Σύμφωνα με την ανθρώπινη λογική, τα στρώματα που περιέχουν απολιθώματα δημιουργήθηκαν από διαδικασίες που αναγνωρίζονται και σήμερα στη διάρκεια εκατομμυρίων ετών.
Μα καλά, είναι δυνατόν να μπαίνουν σε σύγκριση τα θεία με τα ανθρώπινα;

Στο Μουσείο του Δημιουργισμού δίνονται επιστημονικές -ο θεός να τις κάνει- απαντήσεις, σε ένα σωρό προβλήματα που αφορούν τον άνθρωπο, την ιστορία, το σύμπαν που μας περιβάλλει. Η βασική ιδέα πίσω από κάθε απάντηση είναι ότι η ιστορία είναι πολύ μικρότερη απ’ όση ορκίζονται διάφοροι φυσικοί επιστήμονες ότι είναι. Αυτή η παραδοχή δημιουργεί ένα ντόμινο προβλημάτων, στα οποία όμως οι δημιουργιστές απαντούν με νηφαλιότητα και, βασικά, …πίστη.

Ωραία λοιπόν, θα μπορούσε να πει κανείς, πότε πρόλαβαν σε έξι χιλιάδες χρόνια και εμφανίστηκαν τόσα πολλά είδη ζωής; Το Μουσείο και οι δημιουργιστές, απαντούν: «Ένα ζεύγος από κάθε γένος χερσαίων ζώων εκπροσωπήθηκε στην Κιβωτό. Άλλα είδη από κάθε γένος εμφανίστηκαν αμέσως μετά τον Κατακλυσμό. Ο Δημιουργός Έχτισε αυτήν την ποικιλία μέσα στους αρχικούς οργανισμούς, κατά τη Δημιουργία. – Παράδειγμα: τους τελευταίους αιώνες, εκατοντάδες ποικιλίες από σκύλους εκτράφηκαν, υποδηλώνοντας ότι απίστευτη ποικιλία είναι ενσωματωμένη στους αρχικούς οργανισμούς – Οι σκύλοι που βγήκαν από την Κιβωτό γέννησαν όλα τα είδη σκύλων που βλέπουμε σήμερα, συμπεριλαμβανομένων των κογιότ, λύκων και αλεπούδων».

Μάλιστα. Και πώς να εξηγήσει κανείς ότι οι γεωλόγοι, οι παλαιοντολόγοι και ένα σωρό άλλοι φυσικοί επιστήμονες διατείνονται ότι πολλά απολιθώματα μετρούν εκατομμύρια χρόνια ζωής; Στο Μουσείο Δημιουργισμού, προσφέρονται, εκτός από απαντήσεις, πολλά διδακτικά παιχνίδια και γρίφοι για τους μικρούς επισκέπτες του: «Τα απολιθώματα δεν συνοδεύονται από ετικέτες που να μας λένε πόσο παλιά είναι. Πρέπει να μελετήσουμε τα στοιχεία που βρίσκουμε, για να μπορέσουμε να διαπιστώσουμε την ηλικία τους…» (μέχρι εδώ, καλά· βέβαια, στη συνέχεια, οι μουσειο-παιδαγωγοί του Μουσείου Δημιουργισμού προτρέπουν:) «…Χρησιμοποιώντας τη Βίβλο ως σημείο έναρξης, δες αν μπορείς να διαπιστώσεις πόσο παλιό είναι αυτό το απολίθωμα». Το πρώτο στοιχείο που οδηγεί τους νεαρούς φίλους του Μουσείου στην Αλήθεια, αποκαλύπτει: «Στοιχείο 1: Ο Θεός Ήταν εκεί από την αρχή, και Κατέγραψε στη Βίβλο πότε και πώς Δημιούργησε τα πάντα».

Να, λοιπόν, που η συνύπαρξη, χρονικά, του ανθρώπου με τον …δεινόσαυρο δεν αποτελεί μονάχα υπόθεση σεναρίων επιστημονικής φαντασίας. Οι δημιουργιστές υποστηρίζουν με κάθε τρόπο την εμπέδωση αυτής τής αλήθειας τους, και χτίζουν μουσεία (και μυαλά) στα οποία τοποθετούν τους προγόνους μας πλάι πλάι στους τυραννόσαυρους και τους ράπτορες. Πρωτότυπο, αν μη τι άλλο! Μήπως το Jurassic Park έρχεται δεύτερο;

Τέλος πάντων, θα μπορούσε να διερωτηθεί ο φιλαλήθης μαθητής-επισκέπτης του Μουσείου Δημιουργισμού, και πώς χωρέσανε τόσοι δεινόσαυροι μέσα στην Κιβωτό; Και σε αυτό, υπάρχει πληρωμένη απάντηση από τους δημιουργιστές: «Οι περισσότεροι δεινόσαυροι ήταν αρκετά μικροί, στο μέγεθος ενός προβάτου ή ενός πόνυ, κατά μέσον όρο. Ακόμη και τα μεγάλα ενήλικα σαυρόποδα δεν ήταν υπερβολικά ευμεγέθη. Έτσι η Κιβωτός του Νώε είχε αρκετό χώρο για όλα τα χερσαία είδη ζώων, συμπεριλαμβανομένου κάθε “γένους” δεινοσαύρων».

Κηρύσσοντας το «όπισθεν ολοταχώς» με τέρμα της διαδρομής τον Μεσαίωνα και την Ιερά Εξέταση, θρονιάζοντας την θρησκεία στη θέση της επιστήμης, ανατρέποντας την ανθρώπινη λογική και συνέπεια, και υποκαθιστώντας την με την …πίστη, οι σύγχρονοι σκοταδιστές βγαίνουν απ’ τα καβούκια τους, και φτιάχνουν και …μουσεία. Ανάμεσά τους, το μαύρο διαμάντι, ο ξακουστός επιστήμων νευροχειρουργός, Μπεν Κάρσον. Άλλοτε αντίπαλος του Τραμπ στη διεκδίκηση του χρίσματος των Ρεπουμπλικανών, τώρα υποστηρικτής του Τραμπ και Γραμματέας στο Υπουργείο Αστικής Ανάπτυξης, σίγουρα κάτι θα έχει να προσφέρει και στον τομέα αυτόν. Ίσως θα πολλαπλασιάσει τα μουσεία των δημιουργιστών μέσα στις πόλεις.
Άλλοτε, όταν ο Κάρσον ήταν 14 ετών, μαχαίρωσε έναν συμμαθητή του. Με τα χρόνια όμως ωρίμασε, από όλες τις απόψεις. Αν αναλογιστεί κανείς ότι τρεις δεκαετίες αργότερα εξηγούσε από επίσημο βήμα ότι, κατά την άποψή του, οι πυραμίδες της Αιγύπτου δεν ήταν τάφοι των φαραώ, αλλά …αποθήκες που έφτιαξε ο Ιωσήφ για τα χρόνια των «ισχνών αγελάδων», καταλαβαίνει γιατί ο επιστήμονας αυτός προωθήθηκε και έγινε ο νεότερος σε ηλικία Γενικός Διευθυντής Τμήματος στο Τζων Χόπκινς. Αν συνεκτιμήσει κανείς ότι το λαμπρό αυτό πνεύμα έχει αποκηρύξει την θεωρία της Εξέλιξης ονομάζοντάς την «διαβολική ιδέα», ότι υποστηρίζει την προέλευση του σύγχρονου ανθρώπου από τον Αδάμ και την Εύα οι οποίοι φτιάχτηκαν από χώμα και νερό, ότι διδάσκει πως ο άνθρωπος έχει μετωπιαίο λοβό διότι αντίστοιχα μετωπιαίο λοβό έχει και ο Θεός, τότε καταλαβαίνει ότι ο πολιτικός αυτός, προφανώς, έχει θέση στην κυβέρνηση Τραμπ.
Με έναν ιδιαίτερο από σημειολογικής άποψης τρόπο, ο άνθρωπος που παρουσιάζεται καβάλα στον δεινόσαυρο στα μουσεία (και στα μυαλά) των δημιουργιστών, μοιάζει με τη σύγχρονη κοινωνία που βάζει πλώρη προς το μεσαίωνα ή και ακόμη παλαιότερα-χειρότερα, προς την απώτερη βαρβαρότητα.

Δημήτρης Κουφοβασίλης