Στις 28 Αυγούστου 2020 συμπληρώνονται 76 χρόνια από το μπλόκο της Καλλιθέας και την πυρπόληση της προσφυγικής γειτονιάς των Άνω Παλαιών Σφαγείων.
Αντιγράφουμε από το βιβλίο του Ιάσωνα Χανδρινού «ΤΟ ΤΙΜΩΡΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ» Η δράση του ΕΛΑΣ και της ΟΠΛΑ στην κατεχόµενη Αθήνα (1942-1944):
«Την αυγή της ∆ευτέρας, 28 Αυγούστου, Γερµανοί και Τάγµατα Ασφαλείας περικύκλωσαν το Κουκάκι, τα Παλαιά Σφαγεία και την Καλλιθέα και αφού συγκέντρωσαν όλους τους άντρες στο γήπεδο της Α.Ε. Καλλιθέας, εκτέλεσαν τους 24 µε υπόδειξη µασκοφόρων.
Σε λίγο οι κάτοικοι των Παλαιών Σφαγείων είδαν έντροµοι τα σπίτια τους να καίγονται από τα γερµανικά φλογοβόλα. Όλη η Καλλιθέα καλύφθηκε από ένα σύννεφο µαύρου καπνού,κάτω από τις επευφηµίες των Τσολιάδων «που πετάνε τα φέσια ψηλά και βαράν στον αέρα να το χαρούνε».
Σε πεισµατώδεις συγκρούσεις στα Σφαγεία, ο ΕΛΑΣ είχε βαριές απώλειες –17 µαχητές νεκρούς και τραυµατίες– στη µάταιη προσπάθειά του να αποκρούσει τους επιδροµείς, ανάµεσά τους τον καπετάνιο του Λόχου Σφαγείων, Γιώργο Γεωργιάδη του οποίου το σπίτι κάηκε.
Ο τρόµος είχε κατακυριεύσει τη νοτιοανατολική γωνία του κέντρου της Αθήνας. Την επόµενη τα Τάγµατα αιχµαλώτισαν έξι άοπλα µέλη των εαµικών και κοµµατικών οργανώσεων Πλάκας κοντά στην πλατεία Κολοκοτρώνη στο Κουκάκι και τους σκότωσαν οµαδικά στη Γέφυρα του Κουκακίου, κοντά στη λεωφόρο Συγγρού. Μαζί και η µόλις 18 ετών γραµµατέας της ΚΟΒ Κουκακίου, Κούλα Αγγελή («Ξανθούλα»).
Ο κύκλος του αίµατος του εφιαλτικού Αυγούστου έκλεισε στις 31 Αυγούστου, όταν, προφανώς µετά από προδοσία, 17 µαχητές –ολόκληρο το Φρουραρχείο της Αγίας Ελεούσας– µαζί µε το λοχαγό Γιώργο Γιουρούκο, έναν από τους ήρωες της µάχης της 24ης Αυγούστου, αιχµαλωτίστηκαν και θανατώθηκαν από τµήµα της γερµανικής ναυτικής αστυνοµίας µέσα στο κτίριο του ψυχιατρείου της Αγίας Ελεούσας όπου είχαν καταλύσει για να ξεκουραστούν. Μαζί τους εκτελέστηκαν και πέντε γυναίκες –η µια καλόγρια– που θεωρήθηκαν «ένοπλες συνωµότριες».»
Από το blog της Π.Ε.Α.Ε.Α.-Δ.Σ.Ε Παράρτημα Αμαρουσίου, παραθέτουμε μια ζωντανή μαρτυρία:
« Ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ενωσης Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης, παραρτήματος Θησείου – Πετραλώνων – Ανω Παλαιών Σφαγείων κ. Σταύρος Ψωμιάδης, αφηγείται με δάκρυα στα μάτια τα γεγονότα εκείνου του «ματωμένου» Αυγούστου του 1944:
Μια Μαρτυρία:
Ηταν μέρα Δευτέρα. Πριν ακόμα χαράξει, οι Γερμανοί, σε συνεργασία με Ελληνες ταγματασφαλίτες, γέμισαν την περιοχή των παλαιών σφαγείων, τον Δήμο Καλλιθέας μέχρι τη λεωφόρο Συγγρού. Ζήτησαν από τους άντρες, ηλικίας 14 έως 65 ετών, να συγκεντρωθούν στο γήπεδο της Καλλιθέας, λέγοντας ότι όποιος δεν πάει θα τον εκτελούσαν. Κι έτσι έγινε. Ενα παιδί που κρύφτηκε και το βρήκαν το σκότωσαν. Στο γήπεδο που συγκεντρωθήκαμε ήταν ένας μασκοφόρος που υποδείκνυε στους Γερμανούς όποιον αναγνώριζε ότι ήταν στην ΕΑΜ και στην ΕΠΟΝ, βάζοντάς τους το πιστόλι στον κρόταφο.
Σκότωσαν 30 ανθρώπους, 22 εκτελέστηκαν στο γήπεδο και 8 στους δρόμους πριν προλάβουν να φτάσουν εκεί.
Ημουνα 16 χρόνων τότε. Γλίτωσα γιατί με είχαν πιάσει νωρίτερα από την «κομαντατούρα» κι εκείνες τις μέρες με είχαν αφήσει επειδή ήμουν ανήλικο κι έτσι δεν με γνώριζε ο μασκοφόρος.
Οι φασίστες δεν χόρτασαν με το αίμα που χύθηκε στο γήπεδο. Συνέχισαν κάνοντας πλιάτσικο στα νοικοκυριά και μετά τα έκαψαν.
Ολη τη μέρα, όλοι έκλαιγαν για τον χαμό των παιδιών τους. Παρ όλα αυτά η Αντίσταση δεν υποτάχθηκε. Από τον λόφο της Κοίλης ακούστηκε η φωνή της Αντίστασης: «Η λευτεριά πλησιάζει». Πράγματι η πατρίδα λευτερώθηκε ύστερα από 45 μέρες. Αυτά τα πράγματα, όμως, δεν ξεχνιούνται. Εκεί έμαθα τι θα πει παλικαριά».
Πηγή: toperiodiko.gr
e-prologos.gr
