Ε, όχι που θα χαλάλιζε 70 ολόκληρα ευρώ η Ελληνική Αστυνομία για να αφήσει ανάπηρο το 2011 τον Μανώλη Κυπραίο! Αυτό είναι ένα από τα αγρίως σουρεαλιστικά επιχειρήματα που αναμένεται να ακουστούν και σήμερα στο Τριμελές Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών, εκεί όπου ύστερα από 8 ολόκληρα χρόνια θα αναβιώσει ξανά η ιστορία του δημοσιογράφου που έμεινε ανάπηρος όταν χειροβομβίδα κρότου-λάμψης έσκασε σε απόσταση αναπνοής από το πρόσωπό του, απελευθερώνοντας λάμψη 3.000.000 κεριών και κρότο έντασης περίπου 170 ντεσιμπέλ.

Η δίκη, που μπαίνει στην τελική της ευθεία, αφορά το αστικό σκέλος της υπόθεσης και την αποζημίωση που ο Κυπραίος ζητά από το ελληνικό Δημόσιο έπειτα από πολλά σοβαρά χειρουργεία και αναρίθμητες μέρες νοσηλείας κι ενώ έχει χάσει την ικανότητά του να εργαστεί. Το ποινικό σκέλος ακόμα… διερευνάται από τις αρχές. Για την περίπτωση του Κυπραίου έχει χρειαστεί να παρέμβει η Διεθνής Αμνηστία, διοργανώνοντας διεθνή καμπάνια, και χιλιάδες πολίτες έχουν κινητοποιηθεί σε όλο τον κόσμο.

Η Διεθνής Ομοσπονδία Δημοσιογράφων, που εκπροσωπεί περισσότερα από 600.000 μέλη σε 141 χώρες, στηρίζει απόλυτα την αγωγή που κατέθεσε ο ρεπόρτερ, τονίζοντας πως «οι ενέργειες των αρχών ασφάλειας πέρα από κάθε αμφισβήτηση συνεπάγονται ευθύνη της κυβέρνησης και αυτή η νομική διεκδίκηση αποτελεί μια ευκαιρία προκειμένου να εκπληρωθεί η υποχρέωση προς τον Μανώλη Κυπραίο».

Ο Κυπραίος τραυματίστηκε και ξυλοκοπήθηκε από την αστυνομία στις 15 Ιουνίου 2011 στο Σύνταγμα. Ο έμπειρος πολεμικός ανταποκριτής δέχθηκε επίθεση από τους αστυνομικούς, παρ’ όλο που έδειξε τη δημοσιογραφική του ταυτότητα. Το χτύπημα εναντίον του εγκαινίασε μια νέα εποχή όπου, πέρα από τους πολίτες που διαδήλωναν, και οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ στοχοποιούνταν από τις αστυνομικές δυνάμεις. Εξαιτίας αυτών των περιστατικών αστυνομικής βίας η χώρα κατρακύλησε στους δείκτες ελευθεροτυπίας, ενώ κανένα θύμα από τους ανθρώπους του Τύπου (με εξαίρεση τη φωτορεπόρτερ Τατιάνα Μπόλαρη) δεν έχει δικαιωθεί.

Δίκη – κοροϊδία

Η πρώτη δίκη μετά την αγωγή του δημοσιογράφου έγινε τον Νοέμβριο του 2017 και μέσα στο καλοκαίρι του 2018 βγήκε η (μη) απόφαση: το δικαστήριο ζητούσε ο Κυπραίος να εξεταστεί εκ νέου για να… διαπιστωθεί ο τραυματισμός του και να γίνει πάλι κατάθεση ειδικού εμπειρογνώμονα-πυροτεχνουργού. Τότε το ελληνικό Δημόσιο είχε επικαλεστεί νόμους πολύ μακρινών και πολύ σκοτεινών εποχών.

Στο πολυσέλιδο έγγραφο που κατατέθηκε στη δίκη αναφέρεται, σύμφωνα με πληροφορίες: «Η χρήση των όπλων από τους αστυνομικούς γίνεται: α) στις περιπτώσεις που προβλέπονται από τις διατάξεις του άρθρου 1 του νόμου 29/30.4.1943, εφόσον υπάρχει απόλυτη ανάγκη και αφού εξαντληθούν όλα τα ηπιότερα μέσα, και β) για τη διάλυση των παράνομων δημόσιων συναθροίσεων». Στο ίδιο υπόμνημα, εκτός από τη νομοθεσία της Κατοχής, χρησιμοποιούνται δύο νομοθετήματα από τα χρόνια της χούντας, το Βασιλικό Διάταγμα 269/1972 («Κανονισμός διαλύσεως δημοσίων συναθροίσεων») και το Νομικό Διάταγμα 794/1971.

Οι εκθέσεις των ανεξάρτητων ειδικών τεχνικών εμπειρογνωμόνων που ορίστηκαν από το δικαστήριο πιστοποιούν και επιβεβαιώνουν πως ο Κυπραίος δέχθηκε χειροβομβίδα κρότου-λάμψης και είναι κωφός άμφω με σοβαρά προβλήματα υγείας. Παρ’ όλα αυτά, ο εμπειρογνώμονας του ελληνικού Δημοσίου ισχυρίζεται ότι «ο τραυματισμός του δημοσιογράφου από το είδος και τον βαθμό των προκληθεισών βλαβών που περιγράφονται στην αγωγή του δεν δύναται να αποδοθεί στην ενεργοποίηση χειροβομβίδας κρότου-λάμψης», η οποία «παράγει κρότο και λάμψη εντός των επιπέδων ανοχής του ανθρωπίνων οργάνων» και «η χρήση της γίνεται από προσωπικό που έχει συνεχή εκπαίδευση και μεγάλη εμπειρία στη χρησιμοποίησή της, συνεπώς δεν ρίπτεται εφόσον δεν κριθεί ότι υπάρχει σοβαρός λόγος προς τούτο».

Τούτων δοθέντων, «ο διμοιρίτης δεν θεωρείται πιθανό να έχασε την ψυχραιμία του και να διέταξε τη ρίψη χειροβομβίδας εναντίον ενός μεμονωμένου ατόμου εξαιτίας μάλιστα μιας ήσσονος σημασίας αφορμής, τη στιγμή μάλιστα που γνώριζε ότι εξαιτίας του υψηλού κόστους κάθε χειροβομβίδας (περίπου 70 ευρώ) είχε στη διάθεσή του έναν περιορισμένο αριθμό για την άμυνα του προσωπικού της διμοιρίας του έναντι πραγματικών απειλών προερχόμενων από τις επιτιθέμενες ομάδες ατόμων».

Αλλά η πραγματογνωμοσύνη κάνει ένα βήμα παραπέρα: «Το είδος των τραυμάτων που περιγράφονται ότι υπέστη ο ενάγων προσιδιάζουν σε έκρηξη αυτοσχέδιου εκρηκτικού-εμπρηστικού μηχανισμού, γεγονός που τεκμαίρεται και από τη συχνότητα που ρίπτονται τέτοιοι μηχανισμοί κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων από ομάδες ατόμων που έχουν πρόθεση να προκαλέσουν ταραχές (…) τα άτομα που επιδίδονται στην κατασκευή τους ανταλλάσσουν μεταξύ τους τεχνογνωσία και βέλτιστες πρακτικές, ενώ παράλληλα αντλούν πληροφορίες από το διαδίκτυο με απώτερο σκοπό να προκαλέσουν τη μεγαλύτερη δυνατή ζημία στον στόχο τους ο οποίος είναι συνήθως αστυνομικοί, συχνά όμως και δημοσιογράφοι ή μέλη μιας αντίπαλης ιδεολογικά ομάδας».

«Οταν επιβλήθηκε το Μνημόνιο, η μιζέρια, η εξαθλίωση, η απανθρωπιά, τέθηκε για όλους μας ερώτημα “με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις”», μας είχε πει σε παλιότερή του συνέντευξη ο Κυπραίος. «Για την πλειονότητα των ανθρώπων του Τύπου, ήταν ξεκάθαρο πως η θέση μας δεν μπορούσε να ήταν άλλη παρά δίπλα στον λαό. Κι αυτό το πληρώσαμε και το πληρώνουμε. Ομως, ακόμα κι αν κάποιοι δεν το επιθυμούν, στο τέλος θα αποδοθεί δικαιοσύνη. Κι αυτό δεν είναι δική μου θέληση μόνο ή των υπόλοιπων θυμάτων, αλλά και των δικαστικών, όπως γνωρίζω. Θα είμαι εδώ μέχρι “να παγώσει η κόλαση”».

Πηγή: Ντίνα Δασκαλοπούλου – efsyn.gr