Η εύρεση της αλήθειας και η διάκριση ανάμεσα στο σωστό και το λαθεμένο αποτελούσε ανέκαθεν ένα προσφιλές πεδίο της επιστημονικής και γενικότερα της κοινωνικής προσπάθειας.

Ο άνθρωπος μαθαίνει βασικά μέσα από την εμπειρία του και αυτή η εμπειρία, που είναι ακριβώς η πράξη, είναι το καλύτερο μάθημα. Θα πρέπει όμως να συμφωνήσουμε στα παρακάτω, αν δε θέλουμε να ξεπέφτουμε στον τυφλό εμπειρισμό (πρακτικισμό), είτε στον απογειωμένο ακαδημαϊσμό και βολονταρισμό (θεληματισμό).

Πρώτον, ότι η αλήθεια, δηλαδή η ακρίβεια της γνώσης, μπορεί να γίνει κτήμα του ανθρώπινου μυαλού. Οι νόμοι της φύσης και της κοινωνίας είναι γνώσιμοι, δηλαδή δε βρίσκονται πέρα και ενάντια στον ανθρώπινο νου. Φυσικά υπάρχει η έννοια της απόλυτης και αντικειμενικής αλήθειας. Δηλαδή η πορεία του ανθρώπινου νου να πλησιάζει όλο και περισσότερο, όλο και καλύτερα, όλο και βαθύτερα τον πυρήνα της πραγματικότητας. Οι διάφορες σχολές του ιδεαλισμού, από τον αποκρυφισμό και τη θεολογία ως τον σχετικισμό και το μεταμοντερνισμό, υποστηρίζουν το τυχαίο, το ασύνδετο των πραγμάτων, το απροσδιόριστο και το ανεξήγητο. Αντίθετα, οι σχολές της διαλεκτικής μεθόδου και της υλιστικής φιλοσοφίας επιμένουν στο γνώσιμο της ύλης, στην αλληλοσχέση των πραγμάτων, στο ότι ο νους τείνει να πλησιάζει τη -σημερινή- άγνωστη πραγματικότητα.

Δεύτερον, ότι αυτή καθ’ αυτή η πραγματικότητα δε βρίσκεται θαμμένη στα έγκατα του σύμπαντος κόσμου, αλλά είναι γύρω μας και ζωντανή. Όλοι εμείς είμαστε τμήμα της, είτε το γνωρίζουμε, είτε όχι.

Ας πάρουμε για παράδειγμα τους κοινωνικούς νόμους. Οι ιδεαλιστές μάς λένε ότι είναι απροσδιόριστοι και φοβεροί. Οι υλιστές αντίθετα «σκάβουν», συγκρίνουν και ψάχνουν, ώστε να βρουν ομοιότητες, να γενικεύσουν, να ομαδοποιήσουν, να βρουν τη σχέση αιτίου και αποτελέσματος, να βγάλουν συμπεράσματα και να οπλίσουν καλύτερα τους ανθρώπους και κυρίως το απελευθερωτικό «ξίφος» τους, που είναι η εργατική τάξη. Όσο πιο οπλισμένη είναι η εργατική τάξη και ο λαός, τόσο μικραίνουν οι σκιές, οι φόβοι και τα αντίπαλα σκιάχτρα. Όσο οι επιστήμες γίνονται κτήμα των πολλών, τόσο οι καταπιεζόμενοι σηκώνονται στα πόδια τους ώστε να κοιτάξουν στα ίσια το εκμεταλλευτικό σύστημα. Το σκοτάδι φοβίζει τους αδύναμους και τους αδαείς, αντίθετα ο σκεπτόμενος και πολύ περισσότερο ο διαλεκτικός υλιστής είναι σίγουρος σαν τα θεμέλια του σινικού τείχους. Γιατί βρίσκεται καλύτερα, κοντύτερα στην αλήθεια και δεν εκστασιάζεται από τα παρένθετα πέπλα των μύθων, των μυθευμάτων, των δολωμάτων και των παραισθήσεων, που σπέρνει η άρχουσα τάξη και τα φερέφωνά της.

Πάρτε ένα δεύτερο παράδειγμα, τα αστικά κόμματα. Η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΙΝΑΛ, κλπ, εκτοξεύουν τόνους μελάνι για να πείσουν τις μάζες για την φιλολαϊκότητα, την αποτελεσματικότητα και την αναγκαιότητα της ύπαρξής τους. Κάποιος που διαβάζει συστηματικά τον Λαϊκό Δρόμο, και πολύ περισσότερο είναι μέλος του Μ-Λ ΚΚΕ έχει «σαράντα θώρακες» και άλλα τόσα πολιτικά αντιβιοτικά για να ξεπεράσει τις σειρήνες και το πολιτικό κουτόχορτο που σερβίρουν συστηματικά και επίμονα οι παραπάνω.

Επομένως, το συμπέρασμα είναι τριπλό.
-Να παίρνουμε μέρος σ’ όλες τις εκφράσεις της ταξικής πάλης, στην απεργία, τη διαδήλωση, τη συνέλευση και τη σύσκεψη, ώστε να είμαστε «σάρκα από τη σάρκα της».
-Να γενικεύουμε τη βιωματική εμπειρία με όπλο τον υλισμό και τη διαλεκτική, ώστε να μην τρέχουμε πίσω από τα γεγονότα, αλλά να τα βάζουμε στο μεγαλύτερο κάδρο.
-Να μη φοβόμαστε κάθε αντίπαλο και την πρόσκαιρη κυριαρχία του, αλλά να βαδίζουμε με την «ήρεμη αγρύπνια», δηλαδή αντάμα με τη νομοτέλεια και τις αλήθειες της.
Τότε θά ’μαστε σίγουρα τμήμα της Μεγάλης Πορείας των ανθρώπων προς το καλύτερο μέλλον. Αλλιώτικα «κάθε φτέρνα θα μας πατεί».

Θανάσης Τσιριγώτης

πηγή: Λαϊκός Δρόμος