Την Τρίτη 17 Δεκεμβρίου το σωματείο των εργαζομένων στο Μετρό της Αθήνας προχώρησε σε στάση εργασίας από την έναρξη της βάρδιας ως τις 10.00 το πρωί. Οι εργαζόμενοι στο μετρό αποφάσισαν να προβάλουν τα προβλήματα του εργασιακού τους χώρου. Προβλήματα που αφορούν στην υποχρηματοδότηση του μετρό και στις σοβαρές ελλείψεις σε προσωπικό, που οδηγούν στην υποστελέχωσή του και σε υποχρεωτικές μετακινήσεις τους. Με οδηγό το σωματείο τους αποφάσισαν να προβάλουν και να διεκδικήσουν λύση σ’ αυτά με αγωνιστική και απεργιακή δράση.

Από την πρώτη κιόλας στιγμή της κινητοποίησής τους, οι εργαζόμενοι και το σωματείο τους, βρέθηκαν αντιμέτωποι με την ανελέητη και χυδαία προπαγανδιστική εκστρατεία κατασυκοφάντησής τους από την συντριπτική πλειονότητα των ΜΜΕ, έντυπων, τηλεοπτικών και διαδικτυακών. Πληρωμένοι κονδυλοφόροι, περσόνες όλων τηλεοπτικών ζωνών, δημοσιογραφικά συνεργεία σε διατεταγμένη υπηρεσία που είχαν στηθεί αξημέρωτα στις στάσεις των αστικών λεωφορείων και στους κεντρικούς οδικούς άξονες της Αθήνας. Όλοι μαζί ανάμεναν πώς και πώς να προβάλλουν τις εικόνες συγκοινωνιακού χάους και εμφράγματος στην πρωτεύουσα, τους πολίτες να στοιβάζονται και να στριμώχνονται στα μέσα μεταφοράς. Και όλοι μαζί σε συγχορδία, δημοσιολόγοι, παρουσιαστές δελτίων ειδήσεων, αρχισυντάκτες και καναλάρχες πλημμύρισαν τα ΜΜΕ με ποταμούς από κροκοδείλια δάκρυα για την ταλαιπωρία του επιβατικού κοινού και των πολιτών που θέλουν να φτάσουν στη δουλειά τους, κουνώντας το δάκτυλο και υψώνοντας τη φωνή προς την “επίσημη πολιτεία”, δηλαδή την κυβέρνηση, να λάβει μέτρα για την αποτροπή στο μέλλον τέτοιων φαινομένων λόγω… απεργίας!

Όλος αυτός ο τηλεοπτικός και “δημοσιογραφικός” οχετός βρήκε πολλές λέξεις και άλλες τόσες εικόνες, επενδεδυμένες με ηχητικά που θυμίζουν κινηματογραφικές ταινίες καταστροφής, να αραδιάσει, για να κατασυκοφαντήσει έναν κλάδο εργαζομένων που τόλμησε να ορθώσει αγωνιστικό ανάστημα απέναντι στην πολιτική που υποβαθμίζει τις δημόσιες συγκοινωνίες.

Την ίδια ώρα όμως κανείς απ’ όλους αυτούς δεν θυμήθηκε να πει έστω και μια φράση για την διαχρονική πολιτική που έχει υποβαθμίσει τις δημόσιες συγκοινωνίες μετατρέποντάς τες ταυτόχρονα σε είδος πολυτελείας με τιμές στα εισιτήρια που αγγίζουν τον μέσο όρο της ΕΕ, την ώρα που οι μισθοί φτάνουν στα … τάρταρα! Δεν τόλμησαν να πουν μια κουβέντα για το γεγονός, για παράδειγμα, πως ολόκληρος ο Νότιος τομέας της Αθήνας (Βάρη-Βούλα-Βουλιαγμένη, Γλυφάδα, Άλιμος, Αργυρούπολη, Ηλιούπολη, Άγ. Δημήτριος, Ν. Σμύρνη κλπ), δηλαδή πάνω από μισό εκατομμύριο άνθρωποι εξυπηρετούνται από μία(!!!) μόνο γραμμή, ενώ στις αρχές του 2000 λειτουργούσε δωδεκαπλάσιος(!!) αριθμός γραμμών. Το ίδιο βέβαια ισχύει και με τους υπόλοιπους λεωφορειακούς άξονες.

Ας θυμίσουμε λοιπόν στους αμνήμονες πως ήταν εκείνη η πολιτική, που εγκαινίασε το ΠΑΣΟΚ στις αρχές του 2000 μαζί με τα περίφημα “μακέτα” του Σημίτη και ολοκλήρωσε στη συνέχεια επάξια η ΝΔ, που εξαφάνιζε κάθε εβδομάδα και μερικές γραμμές λεωφορείων υπερδιπλασιάζοντας τις τιμές των εισιτηρίων, μετατρέποντάς τα στα περίφημα “ενιαία εισιτήρια” για όλα τα μέσα μεταφοράς. Επίσημη κυβερνητική δικαιολογία ήταν η εμφάνιση του σύγχρονου αλλά πανάκριβου μετρό. Το λεωφορείο, το κατεξοχήν λαϊκό μέσο μεταφοράς, έγινε πλέον είδος προς εξαφάνιση σε τεράστιες περιοχές της Αττικής. Έμεινε λοιπόν μόνο ο τίτλος “ενιαίο” στο εισιτήριο, αφού οι εναλλακτικές επιλογές μετακίνησης είναι πλέον ουσιαστικά και σχεδόν τυπικά παρελθόν. Δεν είναι λοιπόν να απορεί κανείς πώς γίνεται και “βουλιάζει” η Αθήνα και οι πολίτες αδυνατούν να μετακινηθούν όταν το Μετρό κλείνει. Πρέπει να αγανακτεί και να οργίζεται με εκείνη την πολιτική και όσους την επέβαλαν, η οποία ρήμαξε τις δημόσιες συγκοινωνίες και τις έφτασε ως εδώ και όχι με τους εργαζόμενους που με τους αγώνες τους υπερασπίζονται τα δημόσια μέσα μεταφοράς.

Αλήθεια όμως, τι έχει να πει αυτός ο συρφετός, που αδίστακτα και λυσσασμένα διασύρει εργαζόμενους, για την καθημερινή εικόνα του – κατά τα άλλα – σύγχρονου και ευρωπαϊκού μετρό. Μιλάμε για την εικόνα των μονίμως κλειστών εκδοτηρίων, τους συρμούς του μετρό που  σχεδόν σε καθημερινή βάση αποσύρονται από την υπηρεσία λόγω βλάβης, τους στοιβαγμένους πολίτες όλων των ηλικιών στα βαγόνια τις ώρες αιχμής λόγω των αραιών δρομολογίων που επιβάλλει η διογκωμένη έλλειψη προσωπικού, τους ανελκυστήρες σε μια σειρά σταθμούς που εδώ και ένα χρόνο βρίσκονται εκτός λειτουργίας με τις ανακοινώσεις των υπευθύνων του Μετρό να “παρακαλούν” τους επιβάτες με κινητικές δυσκολίες να αποβιβαστούν σε άλλη στάση! Ιδιαίτερα το τελευταίο, αν δεν είναι κακόγουστο αστείο, τότε αποτελεί έκφραση κοινωνικού ρατσισμού. Για όλα αυτά, και για τον ακόμα μεγαλύτερο θλιβερό κατάλογο της κατάντιας του πανάκριβου μέσου μεταφοράς που ακούει στο όνομα μετρό, δεν θα διαβάσει ούτε θα ακούσει ποτέ κανένας τίποτα από τα δημοσιογραφικά επιτελεία και τα μέσα που τα ελέγχουν. Τυχαίο;

Όχι βέβαια! Γιατί η πραγματική αγωνία τους δεν βρίσκεται στην αφόρητη καθημερινότητα των εκατομμυρίων ανθρώπων, του μισού πληθυσμού της χώρας(!) που ζει και στενάζει καθημερινά στην πρωτεύουσα. Η πραγματική στόχευσή τους είναι η απεργία. Η πραγματική τους αγωνία βρίσκεται στο πώς θα κατασυκοφαντήσουν και θα στοχοποιήσουν όποιον τολμά να αντιπαρατεθεί με την πολιτική εκείνη που κάνει τη ζωή των εργαζόμενων, των συνταξιούχων, της νέας γενιάς και των πλατιών λαϊκών μαζών πραγματικά αβίωτη οδηγώντας την στην γενικευμένη φτώχεια και εξαθλίωση.

Αυτή την ώρα η κυβερνητική πολιτική της ΝΔ χτυπά τα συνδικάτα, την απεργία, το άσυλο και τα δημοκρατικά δικαιώματα, επιβάλλοντας αντισυνδικαλιστικούς νόμους, ασκώντας κάθε είδους τρομοκρατία στους εργαζόμενους, εξαπολύοντας την πιο στυγνή αστυνομική βία και καταστολή για να επιβάλει γενικό σιωπητήριο στην κοινωνία. Την ίδια τούτη ώρα ένας ολόκληρος αντιδραστικός μηχανισμός στην υπηρεσία της κυρίαρχης πολιτικής της άρχουσας τάξης και του υπηρετικού προσωπικού της μπαίνει σε εφαρμογή. Η κυβέρνηση της ΝΔ επιχειρεί να ενεργοποιήσει, μέσω του κοινωνικού αυτοματισμού, τα πιο συντηρητικά αντανακλαστικά του κοινωνικού σώματος. Θέλει να στρέψει τον έναν εργαζόμενο ενάντια στον άλλο, τον άνεργο ενάντια στον φτωχό, για να συνεχίσει  ανεμπόδιστη να υλοποιεί την αντιλαϊκή και αντιδραστική πολιτική της.

Αυτή είναι η πραγματική και διαχρονική αγωνία της άρχουσας τάξης και των κυβερνήσεών της. Όσο ο κοινωνικός αυτοματισμός θα ζει και θα βασιλεύει, τόσο η κυβέρνηση θα τρίβει τα χέρια της από ικανοποίηση. Πίσω από τα δακρύβρεχτα σχόλια και τις στημένες “δημοσιογραφικές” ανταποκρίσεις των δήθεν “αγανακτισμένων” στην υπηρεσία της κυβερνητικής πολιτικής, πίσω από τα επικοινωνιακά φώτα υπάρχει ένας κόσμος ολόκληρος. Ο κόσμος των φτωχών, των άκληρων και των βιοπαλαιστών που δεν ανέχονται την υποκρισία αλλά η φωνή τους δεν θα βγει ποτέ στο προσκήνιο από τα χειραγωγημένα αστικά ΜΜΕ. Είναι ο κόσμος αυτών που αναγνωρίζουν πως οι εργαζόμενοι στο μετρό έχουν δίκιο που αγωνίζονται. Σε αυτούς ανήκει ο τελευταίος λόγος. Οι εργαζόμενοι στο μετρό, που κόντρα σε θεούς και δαίμονες, τόλμησαν να σηκώσουν ανάστημα χαίρουν της εκτίμησής μας. Είμαστε στο πλευρό τους!

Χρίστος Σόφης – Μέλος του Εκπαιδευτικού Ομίλου