Στο γνωστό πίνακα του Ντελακρουά η ελευθερία, στο πρόσωπο μια γυναίκας υψώνεται πάνω από τους νεκρούς που θυσιάστηκαν γι αυτήν, για να οδηγήσει το λαό της.
Ο πίνακας δεν αναφέρεται στη μεγάλη Γαλλική επανάσταση του 1789 αλλά στον Ιούλιο του 1830 και στις εξεγέρσεις του γαλλικού λαού για δημοκρατία, 40 περίπου χρόνια μετά την επανάσταση.
Ήταν η εποχή που ο Βουρβώνος βασιλιάς Κάρολος κατέλυσε την ελευθερία του τύπου, της ψήφου και του συνδικαλισμού. Την ίδια εποχή, ο διευθυντής Καλών Τεχνών του Παρισιού ειδοποίησε το Ντελακρουά πως θα σταματήσει κάθε στήριξη αν δεν αλλάξει ζωγραφικό ύφος.
Στα Ιουλιανά του 1830, ο γαλλικός λαός ξεσηκώθηκε, πάλεψε και στο τέλος η αστική τάξη που είχε ήδη ισχυροποιηθεί απέναντι στους μοναρχικούς πήρε την εξουσία, αφήνοντας τις λαϊκές τάξεις που αγωνίστηκαν, στην ίδια θέση εκμετάλλευσης και οικονομικής ανέχειας.
‘Οταν ο πίνακας εκτέθηκε στη γκαλερί Salon, αμέσως μετά την Ιουλιανή επανάσταση του 1830, εισέπραξε λίβελλους για μια “γυναίκα του υποκόσμου, με βρώμικη σάρκα και χυδαία περιβολή περιστοιχισμένη από κακοποιούς”.
Η αστική τάξη έχει πια εδραιωθεί στην εξουσία και κάθε αμφισβήτηση βαφτίζεται ταραχοποιό στοιχείο, υπόκοσμος και τρομοκράτης.
Σήμερα ο πίνακας, γνωστός και ως Μαριάννα, αποτελεί το σύμβολο της Γαλλικής δημοκρατίας, χωρίς αυτό να αναιρεί τη θέση της αστικής δημοκρατίας για τους λαϊκούς αγωνιστές.
Έτσι κάπως φτάνουμε σήμερα στον Αμπού Αμρό που η φωτογραφία του συγκλόνισε για την ομοιότητά της με την Ελευθερία του Ντελακρουά
Ο Αμπού ζει στη μαρτυρική Γάζα που βιώνει καθεστώς ανοιχτού απαρτχάιντ. Οι αμέτρητες δολοφονίες. η στέρηση κάθε ελευθερίας, η φίμωση, η καπίεση και η ανέχεια έχουν κάνει τη Γάζα ένα τόπο μαρτυρίου.
Δεν ξέρω αν η φωτογραφία συγκλονίζει για το περιεχόμενο που αποτυπώνει ή γιατί έχει διεγείρει τα “αντανακλαστικά της Τέχνης”.
Όπως και ‘ να χει.ο Αμπου δεν είναι πίνακας ζωγραφικής αλλά τραγικά πραγματικός σ’ ένα πραγματικά τραγικό αποκλεισμό από κάθε δικαίωμα στη ζωή.
Δεν εκτίθεται σε κανένα Salon αλλά κατά μπροστά στις κάννες των Ισραηλινών στρατευμάτων κατοχής.

Νίνα Γεωργιάδου