Η λίμνη Αράλη, ανάμεσα στο Καζακστάν και το Ουζμπεκιστάν στην κεντρική Ασία, ήταν η τρίτη μεγαλύτερη στον κόσμο, μετά την Κασπία θάλασσα και τη λίμνη Σουπιριόρ στην Αμερική.
Δεν ονομαζόταν λίμνη αλλά Θάλασσα Αράλη και είχε έκταση όσο περίπου η μισή Ελλάδα, βάθος 70 μ και πάνω της έπλεαν 1500 περίπου νησιά και βραχονησίδες.
Τεράστια πλοία, ψαροκάικα και βάρκες τη διέσχιζαν κάποτε και έβγαζε τόσο ψάρι, που κάλυπτε το 20% της κατανάλωσης σε όλη τη Σοβιετική Ένωση.
Δεχόταν το νερό δυο ποταμών, του Σου Νταριά και του Αμού Νταριά, που πήγαζαν από τη μεγάλη οροσειρά του Παμίρ.
Η ανθρώπινη αλαζονεία που ισοδυναμεί με την ηλιθιότητα και θεωρεί ότι μπορεί να καθυποτάξει τη φύση, εξέτρεψε τα δυο ποτάμια, γύρω στο 1960 για άρδευση της ερήμου του Παμίρ όπου καλλιεργούνταν ρύζι και βαμβάκι. Από τότε η Θάλασσα Αράλη άρχισε σιγά-σιγά να συρρικνώνεται. Η περιεκτικότητα σε αλάτι ανέβηκε δραματικά τόσο, ώστε να μη μπορούν να επιβιώσουν τα ψάρια και οι γύρω καλλιέργειες. Η ζωή χάθηκε, η θάλασσα άρχισε να εξαφανίζεται.
Σήμερα στη θέση της Θάλασσας Αράλης υπάρχει ένα σεληνιακό τοπίο, με καράβια που σαπίζουν στη στεριά και κάποτε παραλιακά χωριά και πόλεις που βρέθηκαν στη μέση μιας αλμυρής ερήμου. Οι κάτοικοι λένε πως το αλάτι που κολλάει στο σώμα όταν φυσάει, είναι τόσο σκληρό και κολλώδες, που δε φεύγει ούτε με το νερό. Στους δυνατούς αέρηδες η άμμος, από το βυθό της κάποτε θάλασσας, σκεπάζει τα χαμηλά σπίτια των γύρω χωριών.
Η φύση εκδικείται αργά ή γρήγορα και το κάνει με τρόπο άγριο.
Η φονική φωτιά στο Μάτι και οι ανεξέλεγκτες πια πυρκαγιές στην Καλιφόρνια, οι τροπικές θερμοκρασίες στη Βόρεια Ευρώπη και η μεγάλη ανομβρία είναι συναγερμοί.
Δε βαράει άπλα ένα καμπανάκι. Ουρλιάζει παρατεταμένα μια σειρήνα! Οι πολιτικές ηγεσίες, όπως διαχειρίζονται την εργασιακή μας ισοπέδωση, έτσι διαχειρίζονται και τον ανασκολοπισμό της φύσης. Σώζουν βέβαια σε αντιστάθμισμα τις τράπεζες και για τις ακόμη καλύτερες τραπεζικές μπίζνες, μιλάνε και για “πράσινη ανάπτυξη” σαν τα πράσινα άλογα (πράσσειν άλογα). Οι αρχοντοχωριάτες δήμαρχοι δεν μπορούν να διαχειριστούν ούτε καν τα σκουπίδια.
Ο αντίκτυπος των επιλογών μας μοιάζει να είναι πια πολύ μοιραίος.
Ο Στήβεν Χώκιν μίλησε κάποτε για τον επόμενο αιώνα επιδείνωσης. Λίγο πριν πεθάνει φέτος, προσδιόρισε πως η επόμενη δεκαετία θα φέρει τραγικές επιπτώσεις απ το βιασμό της φύσης.
e-prologos.gr
