Δυο νεκροί εκπαιδευτικοί από δυστύχημα καθώς επέστρεφαν από τη δουλειά τους, 100 χμ μακριά από τον τόπο κατοικίας τους. Θρήνος για την εκπαιδευτική κοινότητα. Συλλυπητήριες ευχές στην οικογένεια, επικήδειες ανακοινώσεις από συλλόγους και σωματεία. Και τώρα; Του χρόνου; Μια καθημερινότητα για χιλιάδες εκπαιδευτικούς που αλωνίζουν τους δρόμους για να παρουσιαστούν στα σχολεία τοποθέτησής τους. Μια αυτονόητη συνήθεια που την έχουμε αποδεχτεί χρόνια τώρα.Μέχρι που άλλο ένα περιστατικό , αυτή τη φορά μοιραίο, βγήκε στην επιφάνεια. Και ποιοι είναι οι ιθύνοντες; Οι κακοφτιαγμένοι και ασυντήρητοι δρόμοι; Κάποιο λάθος των ίδιων των εκπαιδευτικών; Όλο και κάποιο αφήγημα θα παίξει στα ΜΜΕ ή στα πηγαδάκια των σχολείων.

Το ένα σημείο που πρέπει να σταθούμε είναι ότι όσο υπάρχουν αναπληρωτές που δεν μπορούν να στήσουν τη ζωή τους σε έναν τόπο, σε ένα σχολείο, αυτοί θα αναγκάζονται να πληρώνουν τα σπασμένα της αδιοριστίας και να παίζουν κορώνα γράμματα τη ζωή τους ή να περνούν χρόνο, που δεν υπολογίζεται σαν εργασιακός, μέσα σε ένα αμάξι για 5 έως 9 μήνες, ανάλογα με την πρόσληψή τους. Άλλη μια συνέπεια της πολίτικής των περικοπών στην παιδεία. 

Αυτό όμως που θα πρέπει σοβαρά να μας απασχολήσει είναι αυτός ο άγραφος νόμος, που σταδιακά γίνεται αποδεκτός από όλη την εκπαιδευτική κοινότητα και το θεωρούμε κομμάτι της δουλειάς μας. Τα γκρουπάκια μετακίνησης. Ο πιο ρομαντικός θα πει ότι πρόκειται για αλληλεγγύη ανάμεσα σε εκπαιδευτικούς. Όχι συνάδελφοι. Οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε,  πως πάνω στα ευέλικτα και άκρως επισφαλή «γκρουπάκια» εδραιώνεται η πολιτική των «ευέλικτων» τοποθετήσεων. Και υπάρχει πολιτική ευθύνη των ίδιων των Διευθύνσεων  που στέλνουν τους εκπαιδευτικούς, κυρίως των ειδικοτήτων, με φτιαγμένα  γκρουπάκια. Γιατί οι τοποθετήσεις που κάνουν σε δύο και σε τρία σχολεία, χωρίς αυτά να συνδέονται με μέσα συγκοινωνίας, είναι εφικτές μόνο με τα γκρουπάκια τους. Και αυτό έχουμε φτάσει στο σημείο να θεωρείται αυτονόητο. 

Και για να καταλάβουμε το τεράστιο πολιτικό ζήτημα του θέματος: Πού είναι η ευθύνη αυτού που σε τοποθέτησε αν χαλάσει το αμάξι; Αν ο δρόμος τον οποίο σου επέβαλε να κάνεις είναι επικίνδυνος ή κλείνει από την κακοκαιρία; Που στις περισσότερες των περιπτώσεων σε υποχρεώνουν να πας ακόμα και κάτω από ακραίες καιρικές συνθήκες. Και τέλος πού είναι η ευθύνη τους στα τόσα ατυχήματα που γίνονται καθημερινά, ακόμα και θανατηφόρα; Στο συγκεκριμένο δυστύχημα για τους δυο, ατύχημα για άλλους δυο, έριξε τις ευθύνες κανείς στην τοποθέτησή τους; Όχι βέβαια. Παρά μόνο ανακοινώσεις και διαμαρτυρίες για το πόσο επικίνδυνος είναι ο δρόμος. Αν δηλαδή δρόμος φτιαχτεί τότε θα μπορεί ένας εκπαιδευτικός να κάνει μέχρι και 200 χλμ πήγαινέλα καθημερινά; Δε συζητάμε για την διδακτική διάθεση, όταν θα έχει ξυπνήσει 5.30 η ώρα για να πάει στη δουλειά του. Αντίθετα με τα παραπάνω αισθανόμαστε και τυχεροί όταν βρίσκουμε άτομα να μετακινούμαστε κάθε μέρα στις δουλειές μας.

Συνάδελφοι, τώρα που τα πράγματα στην εκπαίδευση γίνονται όλο και πιο δύσκολα και που πολλοί συνάδελφοί μας απορρίπτουν προσλήψεις λόγω απόστασης, ωραρίου ή άσχημων συνθηκών, οι κυβερνήσεις θα βρίσκουν ανεκδιήγητους και προσβλητικούς τρόπους να υπονομεύσουν, όχι μόνο το δικαίωμα μας στις βιώσιμες συνθήκες εργασίας, αλλά και την αναμονή για μια θέση σε ένα σχολείο μετά από χρονιά δουλειάς . Το τελευταίο  ήταν η πρωτοβουλία του ιδίου του Μητσοτάκη να στείλει φαντάρους για να αναπληρώσουν τα κενά Πληροφορικής στην Κάσο! Ας σκεφτούμε ότι το ίδιο μπορεί να κάνει στο ΒΑ Αιγαίο, στον Έβρο ή όπου αλλού υπάρχει στρατός, αν βρεθεί βέβαια φωνή να απαιτήσει την κάλυψη των κενών.

 Κόντρα λοιπόν σε αυτή την πολιτική πρέπει να διεκδικήσουμε μέσα από τα σωματεία μας οι μετακινήσεις κυρίως σε σχολεία β ανάθεσης να γίνονται με ΜΜΜ είτε με επαγγελματίες οδηγούς (ταξί) με το κόστος να βαραίνει το υπουργείο που παίρνει την απόφαση τοποθέτησης! Η ανοχή και η διαιώνιση αυτής της κατάστασης δεν προάγει ούτε το εκπαιδευτικό μας έργο ούτε την ασφαλή μας καθημερινή μετακίνηση.

Πηγή Σεμιτεκόλου – Βάιος Κανδήλας, Εκπαιδευτικοί Ν. Ηρακλείου