Το ξερεις πως τα ελικοπτερα πετανε για σενα.
Οι κραυγες στους δρομους, τα ποδοβολητα, ο αερας που πηχτωσε απο χημεια και καπνο και δεν αναπνεεται, οι βαριες, αδιεξοδες ανασες, οι βρισιες, οι εκπυρσοκροτησεις, οι κροτοι και οι λαμψεις, τα μουγκρητα της μπουλντοζας, η χλαπαταγη των κομενων δεντρων που σωριαζονται στο χωμα, τα σχεδια των νεων φυλακών, οι τωρινες φυλακες, τα στρατοπεδα, τα κρανη, η διαταγη “στο ψαχνο”, η αποβαση, η επελαση, τα τζαμια των αυτοκινητων που σπανε με τα κοντακια των οπλων , ειναι και για τους αλλους, μα βασικα, ολα ειναι για σενα.
Κλεισμενος μεσα στη λασπουρια που την περιτρεχουν τα συρματα, σε τοπο ξενο και αφιλοξενο, ξερεις πως κι αυτος ο φοβος προοριζεται για σενα,

Κι ολα ξυνουν τον προηγουμενο τρομο που δεν εκλεισε ποτε.
Εκεινος ηταν ολος για σενα,
Ο φοβος του μαυρου νερου, η νυχτα, το ρεψιμο του δουλεμπορου καθως μετρουσε τα φραγκα, η ακυβερνητη βαρκα, το ψευτικο σωσιβιο, η βροντερη σιωπη της διαφυγης, της προσφυγης, το παγωμενο νερο, οι ατσαλες απλωσιες για μια ανασα, η σειρηνα της καταδιωξης, το διπλανο σωμα που βυθιζοταν, το κρυο, το κρυο, ο φοβος, ολα ηταν φοβος και ολος ηταν για σενα,

Και ολος καθισε πανω στον πρωτο μεγαλο αμετρητο φοβο.
Η βομβα, η εκρηξη, ο σεισμος της, το σωριασμα των ερειπιων, η κατρακυλα των τοιχων, τα αστηριχτα παραθυρα, η σκονη των πεθαμενων σοβαδων, τα σωματα των πεθαμενων γειτονων, τα κουφαρια των ζωων, οι κραυγες των ζωντανων , η σιωπη των νεκροζωντανων, οι φωτιες, οι ερπυστριες, η πεινα, οι πληγες, οι απωλειες, ο αρχεγονος και απεριγραπτος φοβος. Ο φοβος.
Ολος για σενα.

Εσενα σκεφτομαι κι ουτε που καταφερνω να δω το μεγεθος του φοβου σου. Μονο ενα μικρο μερος του.
Το μεγαλο ειναι για σενα.

Νίνα Γεωργιάδου