Ο μικρος της οικογενειας του Κυνοδοντα επιχειρησε, μετα το “Βιετναμ” των νησιων και το διεθνη διασυρμο, με μελό χαρακτηρισμο να δωσει ανθρωπινα χαρακτηριστικα στα ανθρωποειδη. Στους πραιτωριανους.
Να τους μετατοπισει γεωγραφικα, απο απεναντι εκπαιδευμενη και ντοπαρισμενη λυσσα, σε διπλανη καλημερα.
Απο μισθαρνα οργανα,, σε παιδια του μοχθου που βγαζουν το ψωμι τους ανοιγοντας, κεφαλια, σπαζοντας χερια, ξεβρακωνοντας γυναικες στη μεση λεωφορων, χτυπωντας γερους, βριζοντας και προπηλακιζοντας.
Απο μηχανες ανεξελεγκτης βιας, με κρανη, οπλα, ασυρματους, ασπιδες, θώρακες, χημικα, επικνημιδες, μασκες, που εχουν κανει το γκλομπ προεκταση του δεξιου τους χεριου και το αφηνουν μονο για να ριξουν στις καλπες αγκυλωτους σταυρους, σε συγκατοικους.
Τι διπλανη πορτα ειναι αυτη;
Και ποιοι ζουνε πισω της;
Καμια δουλεια δεν ειναι ντροπη.
Μερικες μονο ειναι ειναι ξεφτιλα.
Ηταν “εμπνευση” του Μαρκεζινη που λιγο μετα το φονο του Αλλιεντε, εκανε επισκεψη στη Χιλη του Πινοσετ. ” Είδα αστυφύλακας με μάσκας και ασπίδας που ενεθύμιζον πολεμιστάς του μεσαίωνος καθώς και ειδικά μηχανοκίνητα της αστυνομίας», εγραψε αργότερα.
Η Αλκη Ζεη, που σημερα γινεται αστεροσκονη , ειπε καποτε σε μια συνεντευξη της. “Στην Κατοχη, το πρωτο που ρωτουσαμε, ηταν αν καποιος ειναι δικος μας. Τωρα, πολλες φορες, δεν ξερουμε πια ποιος ειναι δικος μας. Καλα- καλα δεν ξερουμε αν εμεις ειμαστε δικοι μας”.
Για καποιους, Δροσουλα, παντα θα ξερουμε.

Νίνα Γεωργιάδου