Ο ανθρώπινος πόνος δεν περίμενε την πανδημία για να πουληθεί. Πουλιέται πολύ καιρό τώρα. Τουλάχιστον από τότε που χρονολογείται η συντριβή κάθε έννοιας κοινωνικής δικαιοσύνης και κρατικής πρόνοιας.
Τώρα, σε μια συγκυρία πρωτόγνωρης ακρότητας, όλα, δημόσια υγεία, επιβίωση, στοιχειώδη δικαιώματα, είναι στην κόψη του ξυραφιού.
Η κόψη του ξυραφιού φροντίζουν να μην απειλήσει αυτούς που ρήμαξαν κάθε έννοια δημόσιου συμφέροντος. Πρέπει να αμπαλαριστεί με πολύ τρόμο και νοσηρότητα, ώστε οι έγκλειστοι υπήκοοι να αποδεχόμαστε, να ενσωματώνουμε, να αυτοενοχοποιούμαστε, χωρίς καμιά επεξεργασία και αμφισβήτηση.

Ο καλός και ο κακός δεσμοφύλακας είναι μια παλιά και δοκιμασμένη τακτική σε φυλακές και εξορίες και σ’ αυτή τη φάση της γενικευμένης αυτοφυλάκισης, η συνταγή επαναδραστηριοποιείται.
Οι δεσμοφύλακες που επιτηρούν την “ατομική ευθύνη” στους δρόμους, ρίχνοντας πρόστιμα σε άστεγους, είναι ο τελευταίος τροχός του πανδημικού ολοκληρωτισμού. Τα βοθροκάναλα που τρομοκρατούν, με σαδιστική λαγνεία μεγαλύτερη κι απ’ του Hannibal, είναι το βασικό γρανάζι στην επιβολή της Σιωπής των Αμνών. Ωστόσο η ακραία πίεση που ασκείται στους πολίτες. θα ήταν αναποτελεσματική, μπορεί και επικίνδυνη αν δεν άφηνε μια μικρή εκτόνωση, καθησυχασμού, επιστημονικής αυταξίας και πατρικής στοργής.
Με αυτό το ζητούμενο, ένα μειλίχιο πρόσωπο, επιστημονικής αρτιότητας, χαμηλών έως ανύπαρκτων τόνων, συμπαθούς ευσυγκινησίας κι ακόμη πιο συμπαθούς και αναγκαίας ευπείθειας, είναι το διάλειμμα στον άγριο εκφοβισμό, το τσιγάρο ανάμεσα σε δυο βασανιστήρια.
Η αποσιώπηση της ισοπέδωσης στη δημόσια υγεία, η απόκρυψη των τεράστιων αναγκών και της πολιτικής ευθύνης είναι, με μειλίχιο ύφος, η άλλη όψη της ίδιας διαχείρισης.
Η ανακοίνωση ιδιαίτερα χτες του αριθμού των νεκρών μ’ εναν απάνθρωπο και αντιεπιστημονικό διαχωρισμό σε ιθαγενείς και ‘άλλους’, ήταν ένα ντροπιαστικό ξεγύμνωμα. Μόνο που ‘οι άλλοι’ είναι διαφορετικών κατηγοριών ανεξάρτητα από ιθαγένεια. Κάποια στιγμή οι ανακοινωθέντες νεκροί μπορεί να είναι “δέκα άνθρωποι και τρεις άστεγοι, πέντε επιχειρηματίες και εκατό εργάτες”.
Κανένας δεν περίμενε, στην ανθρώπινη αποστροφή του λόγου χτες, “είδα τον Μιχάλη, τη Μαρία το Γιάννη”, να συμπεριληφθούν και ονόματα ‘των άλλων’.
Δε φαίνονται πουθενά. Είναι κλειδωμένοι και μόνοι σε Ριτσώνες, εκεί που ισχύει η ανοσία αγέλης.
Έρχονται ως ξένοι, πεθαίνουν ως οι άλλοι και θάβονται ως άγνωστοι.

Νίνα Γεωργιάδου