Επειδή η χτεσινή ανάρτηση των νεκρών χελιδονιών έφερε δάκρυα στους βαρύθυμους συνέγκλειστους, για εξιλέωση, η νύχτα πέρασε παρέα με τα χελιδόνια. Τα δάκρυα δεν είναι άσχημα. Είναι τρεχούμενο νερό που δε βαλτώνει, καθαρίζει τις κόρες των ματιών και βλέπουμε τον κόσμο, σαν μετά από μια γερή νεροποντή.
Η άνοιξη δεν ακυρώνεται επειδή το λέμε εμείς και τα χελιδόνια είναι αστείρευτα. Ερωτεύονται πολύ, γεννούν 5 με 6 αυγά, πολλές φορές, τους μήνες της απόδημης ζωής τους κι έτσι, έρχονται την άνοιξη κοπάδια και φεύγουν το φθινόπωρο σε σμήνη.
Επειδή φέρνουν μαζί τους την αναγέννηση της φύσης, δεν καταστρέφουν τις σοδειές, δεν ρημάζουν τα σπαρτά, δεν τρώνε τις ρόγες των σταφυλιών, δεν τρυπάνε τα φύλλα της μουριάς, τρώνε μόνο έντομα πειραχτικά, τιτιβίζουν όμορφα πριν βγει ο ήλιος και, ενώ ποτέ τους δεν εξημερώθηκαν, αγαπούν τα σπίτια των ανθρώπων, ο ερχομός τους ήταν πάντα χαρά.
Οι πολύ αρχαίοι και πολυπαραμυθάδες, έκαναν μια πικραμένη Φιλομήλα χελιδόνι. Μα επειδή η ιστορία της έχει καημούς, την παραλείπουμε για καλύτερες μέρες.
Στο Ακρωτήρι της Θήρας που καταγκρεμίστηκε από την έκρηξη του ηφαιστείου της, ανάμεσα στις πολύχρωμες τοιχογραφίες, είναι και μια Μινωική που τη λένε, “Τοιχογραφία της Άνοιξης” από το 1600 π.Χ. που καλωσορίζει την αναγέννηση της φύσης με ολάνθιστους κρίνους και χορούς χελιδονιών.
Ο Κολέμουλλα των Λατίνων, που ήταν κάτι σαν τον ποιητή του βουνού και της στάνης, λέει στους συχωριανούς του να ξεκινούν τις θερινές σπορές, με το πρώτο χελιδόνι.
Ο Αίσωπος έβαλε ένα χελιδόνι να πει στα υπόλοιπα πουλιά πως δεν είναι σκάρτοι όλοι οι άνθρωποι, κάνουν καλή παρέα κι είναι όμορφο να χτίζεις δίπλα τους φωλιές.
Οι αρχαίοι Ροδίτες αγαπούσαν τόσο τα χελιδόνια, που στον ερχομό του πρώτου χελιδονιού τα παιδιά έβγαιναν στους δρόμους και φώναζαν, “Ήρθε, ήρθε, για όποιον θέλει να τ’ ακούσει. Φέρνει λιακάδες και γλυκούς καιρούς”. Τ’ αγαπούσαν μάλιστα τόσο, που έφτιαχναν πήλινα μπουκάλια, στο σχήμα των χελιδονιών, για τ’ αρώματα των ωραίων γυναικών. Βρέθηκε ένα τέτοιο στην Κάμειρο της Ρόδου που χρονολογείται περίπου το 500 π.Χ, μα το πήραν οι Βρετανοί στο δικό τους μουσείο.
Ο Αριστοφάνης, ο μέγας και τρανός καλαμπουρτζής φιλόσοφος, λέει στις Όρνιθες, “Σκασε Επίκουρε, κι άκου για τα πουλιά. Κι αφού πει πολλά για τα πετούμενα, λέει πως όταν έρχεται το χελιδόνι, οι άνθρωποι πετούν τις κάπες και παίρνουν ρούχα ανάλαφρα”
Έτσι, το χελιδόνι των ανάλαφρων ρούχων συνδέθηκε με τα σημάδια των καιρών, πέρα από τον ερχομό της Άνοιξης, που της έδωσαν για δεύτερο όνομα το Χελιδονία.
Το χαμηλό τους πέταγμα φέρνει βροχή, οι ψηλές πτήσεις λιακάδα και ο χελιδονόκαιρος των ναυτικών είναι η ώρα που λύνουν οι κάβοι κι αρχίζουν τ’ αρμενίσματα.
Θα αρμενίσουμε πάλι στις θάλασσες, θα περπατήσουμε στους δρόμους, θα καλωσορίσουμε πολλές φορές τους μετανάστες – χελιδόνια και θα είμαστε ίσως πιο σοφοί και πιο ανθρώπινοι.
Eλάτε, λέει η Joan Baez, περπατήστε πάνω από το στριφογύρισμα της θάλασσας
κι ακούστε τα χελιδόνια που πετούν.
Δεν υπάρχει δύναμη μεγαλύτερη
απ’ το δικό τους πέταγμα.
Νίνα Γεωργιάδου
e-prologos.gr
