Ο Περικλής Κοροβέσης γεννήθηκε στις 20 Ιουλίου 1941 στο Αργοστόλι Κεφαλληνίας. Σπούδασε Θέατρο με τον Δημήτρη Ροντήρη, σημειολογία με τον Ρολάν Μπαρτ και παρακολούθησε μαθήματα των Πιερ Βιντάλ-Νακέ, Μαρσέλ Ντετιέν, Κορνήλιου Καστοριάδη και άλλων στο Παρίσι. Από μικρή ηλικία μετείχε στο μαχητικό δημοκρατικό κίνημα της Αριστεράς. Φυλακίστηκε και εξορίστηκε επί Χούντας.

Συγγραφικό έργο

Το πρώτο και πιο γνωστό του βιβλίο είναι οι «Ανθρωποφύλακες» (1969), όπου περιγράφονται τα βασανιστήρια στα οποία προέβαινε η Χούντα των Συνταγματαρχών και η προσωπική του εμπειρία. Αρχικά κυκλοφόρησε κρυφά, αλλά αργότερα μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες.

Έκτοτε έχει δημοσιεύσει και άλλα βιβλία, όπως «Αριστερή Ανακύκλωση», «Παράπλευρες καθημερινές απώλειες», «Γυναίκες ευσεβείς του πάθους», «Η πολιτική βία είναι πάντοτε φασιστική», «Στο κέντρο του περιθωρίου», κ.ά.

Εκτός από πεζά, έχει συγγράψει και θεατρικά (πχ. Tango Bar), αλλά και παιδικά έργα.

Αρθρογραφία

Έχει εργαστεί ως αρθρογράφος στις εφημερίδες «Ελευθεροτυπία», «Η Εποχή» και στην «Εφημερίδα των Συντακτών». Επίσης, έχει συνεργαστεί με διάφορα περιοδικά, πολιτικά ή λογοτεχνικά, όπως η «Γαλέρα».

Πολιτική

Το 1998 εκλέχθηκε δημοτικός σύμβουλος στο Δήμο Αθηναίων, με το συνδυασμό του Λέοντα Αυδή (ΚΚΕ).

Ο Περικλής Κοροβέσης υπήρξε βουλευτής του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στο ξεκίνημά του. Συγκεκριμένα το 2007 εκλέχθηκε στην Α΄περιφέρεια Αθηνών. Μετείχε στη Διαρκή Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής και ήταν μέλος της Διπλωματικής Αντιπροσωπείας για τη φιλία και συνεργασία με τα κοινοβούλια της Γεωργίας, της Νότιας Αφρικής και Σουηδίας. Το 2009 αποχώρησε από το κόμμα.

Κατά την περίοδο της δικτατορίας συνελήφθη και βασανίστηκε, και η δημοσίευση στο εξωτερικό των σημειώσεών του για τα βασανιστήρια που είχε υποστεί (που εκδόθηκαν αργότερα σε βιβλίο με τον τίτλο “Ανθρωποφύλακες”) διαφώτισαν τη διεθνή κοινή γνώμη σχετικά με τη βαρβαρότητα του στρατιωτικού καθεστώτος.

Σύμφωνα με στοιχεία που παραθέτει ο Γιώργος Αλεξάτος, μετά την αποφυλάκιση και διαφυγή του στη δυτική Ευρώπη συμμετείχε στις Επαναστατικές Σοσιαλιστικές Ομάδες. Το 1972 ίδρυσε την Οργάνωση Ελλήνων Επαναστατών Κομμουνιστών (ΟΕΕΚ), που το 1975 συμμετείχε στην ίδρυση του Ελληνικού Λενινιστικού Επαναστατικού Κινήματος (ΕΛΕΚ), που αυτοδιαλύθηκε το 1977. Στα 2007-09 ήταν βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ με την υποστήριξη της ΑΚΟΑ και με τη μνημονιακή στροφή του 2015 ήρθε σε ρήξη με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Πίσω από τη δήθεν αποτελεσματική αντιμετώπιση του κορονοϊού κρύβονται νέοι αντιλαϊκοί σχεδιασμοί

Μια περιγραφή της Γιάννας Κουκά : Τον έπιασαν. Λίγο μετά το πραξικόπημα των συνταγματαρχών. Τον είχε καταδώσει κάποιος. Τον πήγαν στη Μπουμπουλίνας. Σφαλιάρες. Βασανιστήρια. Αργά χτυπήματα στην αρχή. Μετά πιο γρήγορα. Άγριος ξυλοδαρμός. Να μαρτυρήσει. Δεν το έκανε. Τον ανέβασαν στο πλυσταριό. Φάλαγγα. Νοσοκομείο. Ηλεκτροσόκ. Μπουμπουλίνας, Αβέρωφ, Αίγινα.
Χρόνια αργότερα όταν τον ρώτησαν για το ξύλο είπε: “Τόσο που δεν το θυμάμαι. Έκανα ένα εγκεφαλογράφημα για άλλους λόγους και οι γιατροί βρήκαν στο κεφάλι μου κάποιες μικρές βούλες. Με ρώτησαν τι είναι και τους είπα ότι είναι γκλοπιές.Με τράβαγαν, με χτυπούσαν, με έδεσαν στον πάγκο, τους άκουγα πώς μιλούσαν μεταξύ τους. Όμως αισθανόμουν ότι ανήκω σε έναν κόσμο που δεν έχει σχέση μ’ αυτούς. Αισθανόμουν ότι υπερασπίζω κάτι πολύ υψηλό, τους φίλους μου, όχι ιδέες, όχι κάποιον «ισμό», κάτι αφηρημένο, αλλά συγκεκριμένους ανθρώπους που είμαστε φίλοι και που τόλμησαν από την πρώτη μέρα της Δικτατορίας και βγήκαν στους δρόμους. Έλεγα μέσα μου ότι αυτά τα σκουλήκια δεν θα μου φάνε αυτόν τον κόσμο.”

Γιάννα Κουκά (από το fb)

Πηγή: Με στοιχεία από τον τύπο, τον Γιώργο Αλεξάτο και τη Γιάννα Κουκά