Είχαμε την ατυχία να ζήσουμε ως παιδιά τη δεκαετία των ελπίδων και να γερνάμε μέσα σ’ ένα δοκιμαστικό σωλήνα διαπλανητικού πειράματος, με στόχο – δοθείσης της ευκαιρίας – το γενικευμένο κοινωνικό έλεγχο και την απόλυτη καθυπόταξη.
Για τα λοιμοξιολογικά ας μιλήσουν οι αρμόδιοι επιστήμονες. Και μιλάνε. Με αντιφάσεις, μεταφυσικές προσεγγίσεις και αυτοαναιρέσεις.
Να το δεχτούμε κι αυτό ως συνέπεια ενός, ας πούμε, πρωτόγνωρου ιού και να μην το πούμε μικροπολιτική διαπλοκή.

Να δεχτούμε και τη μπόχα που αναδύεται από τα ΜΜΕ και την καθημερινή χειρουργική λοβοτομή με σκουριασμένα νυστέρια.
Να δεχτούμε και την έλλειψη των ΜΕΘ και των γιατρών.
Δε γίνεται να τα δεχόμαστε όλα.
Για το κοινωνικό μέρος αυτής της γενικευμένης καθυπόταξης που βασίζεται στον πιο αρχέγονο φόβο, το φόβο του θανάτου, πρέπει να μιλήσουμε εμείς.
Να πούμε πως, δοθείσης της ευκαιρίας, οι ιστορικοί χρόνοι συμπυκνώνονται με απίστευτη πίεση και κατασκευάζεται ένα νέο είδος ανθρώπου, που θα είναι υποχείριος σε νέους κάθε φορά “μεγαλειώδεις” φόβους. Θα εκχωρεί τα πάντα, κάθε δικαίωμα εργασιακής αξιοπρέπειας και ατομικής ελευθερίας, τον έλεγχο των πιο κρυφών κυττάρων του, μέχρι απόλυτης μετατροπής σε δούλο ή πτώμα.
Δεν πρόκειται για μια εκδοχή του “σοκ και δέος” που προσομοιάζει στις προηγούμενες εκδοχές απ’ τους Δίδυμους Πύργους ως την Καταιγίδα της Ερήμου. Δεν έχει καν γεωγραφικό στίγμα. Αυτή τη φορά το σοκ και δέος είναι θρησκεία. Έχει, αφ ενός τη διαπλανητική διάσταση που το κάνει τρομακτικό και την αναφορά στο γενικευμένο θάνατο, που το κάνει παραλυτικά τρομακτικό.
Με αυτούς τους όρους, οι εντυπώσεις και οι εντυπωσιασμοί, οι στοιχίσεις, η ομοιομορφία της καθολικής μάσκας και των πλαστικών γαντιών, τα αυτοκολλητάκια στην άσφαλτο, οι γυμναστικές επιδείξεις με μια κουβέντα, δεν συγκροτούν απειθαρχία στις πολιτικές απαγορεύσεις. Δεν είναι η απάντηση.
Ούτε καν με το πρόσχημα μη βρει πάτημα ο κάθε Πρωκτοσάλτε και ξιφουλκήσει κατά της “ατομικής ευθύνης”.
Ούτε καν με το δέλεαρ επαίνων από το CNN ή BBC. Ίσα- ίσα μάλιστα.
Είναι πια αβάσταχτα μεγάλα τα διακυβεύματα, για εντυπωσιασμούς. Είμαι κοντά στους συμμετέχοντες αλλά πάντα οι διοργανωτές μιας φιέστας με προβλημάτιζαν. Ιδιαίτερα τώρα.
Δεν ξέρω αν “βγαίνουμε, μωρό μου, βγαίνουμε μέσα απ’ το τούνελ” ή αν αυτό χώνεται πιο βαθιά στη γη, ώσπου ο επόμενος “μεγαλειώδης φόβος” να γομωθεί με το επιχείρημα του πυρηνικού ολέθρου.
Όλα είναι πιθανά. Η φαντασία στην εξουσία έχει ξεσαλώσει.
Όσο ακόμη συγκροτούμε τη σκέψη και τις δυνάμεις μας, ας
σιγομουρμουρίζουμε, καλού-κακού το “Διότι δεν συνεμορφώθην προς τα υποδείξεις”

Νίνα Γεωργιάδου