Όχι, ο γλάρος ερχόταν σφαιράτος!
Πριν πάω για ύπνο, είδα τι προβλέπουν οι μάντεις του καιρού, λαχταρώντας απελπισμένα μιαν αξιόπιστη υπόσχεση βροχής. Τίποτα. Μιλούσαν μόνο για δυνατό αέρα. Όμως στο αξημέρωτο ξύπνημα δε φύσαγε ούτε η ανάσα του κότσυφα.
Πριν χρόνια βρήκα ένα λαβωμένο κότσυφα κάτω από μια ελιά μου. Ένα μικροσκοπικό κορμάκι ανάσκελα, με τα πόδια όρθια σαν οδοντογλυφίδες. Καταράστηκα όλη τη φάρα των κυνηγών, το πήρα και πάσχιζα ν’ ακούσω την ανάσα του. Τίποτα. Κι όμως ζούσε. Και μετά από δυο μέρες ξαναπέταξε.
Από τότε η άπνοια έγινε για μένα η ανάσα του κότσυφα.
Μέσα λοιπόν σ’ αυτή την αξημέρωτη νηνεμία, σκέφτηκα πως οι μάντεις του καιρού δεν ξέρουν πια τι λένε.
Κι όμως, ο γλάρος ερχόταν σφαιράτος!
Τότε μου ‘ρθαν στο μυαλό όλα τα μαντέματα του καιρού που άκουγα από παιδί.
Απ’ το ανταριασμένο πέταγμα του γλάρου βεβαιώθηκα πως έρχεται ο αέρας. Όμως όχι πολύ δυνατός, καθώς έλειπε το κρώξιμο. Η φωνή του ανταριασμένου γλάρου είναι σαν Σιτσιλιάνα με τα χέρια στη μέση που
καταριέται τον άντρα της για κεράτωμα.
Ήρθε ο αέρας. όχι πολύ δυνατός αφού η Σιτσιλιάνα δεν έκραζε, και μαζί, μου ήρθαν και όλα τα σημάδια του καιρού. ” Η θάλασσα πεθαίνει στις πέντε το πρωί” , έλεγε ο παππού μου. “Κακό χαμό να κάνει πριν ή μετά, στις πέντε είναι πεθαμένη”.
Πάνε τώρα πάνω από δυο μήνες που παρατηρώ τα σώματα των ασφόδελων. Λιανά κι έκαναν γρήγορα καμπούρα. Δεν ήθελα να το πιστέψω πως λένε αλήθεια για λίγα νερά. Όμως να που κλείνουμε εφτά μήνες ξηρασία. Το χώμα έγινε στάχτη!
Κι όσο κι αν χάιδεψα εκείνες τις φούντες των λουλουδιών τους, πάλι τα κορμιά των ασφόδελων δεν αναθάρρησαν. Τις φούντες του ασφόδελου τις λέμε ταξιανθίες. Όχι παραταγμένοι φαντάροι σε ταξιαρχίες. Παραταγμένα λουλούδια σ’ ένα λιανό μίσχο! Μαγεία και η όψη και η λέξη! Κι ας υπάρχει κι εκείνο το μακάβριο παραμύθι για τον ασφόδελο λειμώνα. το ανήλιαγο χωράφι της Περσεφόνης που ο Όμηρος το στόλισε με τις χλωμές ταξιανθίες των ασφόδελων.
Τα παραμύθια έχουν ένα πόδι αληθινό και ένα ψεύτικο. Τα σημάδια του καιρού στη φύση όμως είναι πάντα αληθινά. Απ τον καιρό του Ησίοδου. Να ταξιδεύετε άφοβα, έλεγε στους ναυτικούς όταν τα φύλλα της συκιάς έχουν το μέγεθος πατημασιάς κοράκου.
Γι αυτό σου λέω. Τα κρεμμύδια της νέας σοδειάς έχουν μια φλούδα σαν τσιγαρόχαρτο Μόνο τα χοντρόφλουδα κρεμμύδια φέρνουν παχιές, χορταστικές βροχές. Και το γιασεμί μου έχει καιρό να μοσχοβολήσει καθώς δε διαισθάνεται καμιά σταγόνα να ‘ρχεται, να του ανακατέψει τα αιθέρια και να τα εξατμίσει. Μόνο ξασμένα σύννεφα του αέρα κι ούτε μια κόκκινη ανατολή του ήλιου που προμαντεύει το νεράκι.
Κατά τ’ άλλα και των ανθρώπων τα σημάδια, από τις παράτες των ναζι στη Βαρσοβία ως το “καλωσορίσατε στην κόλαση του Νασάου” στον Ειρηνικό, δείχνουν πως έρχεται κακός καιρός. Ας βρέξει μια λυτρωτική βροχή παντου! Κι όπως λέει κι ο Τζαμάλ, δε θέλω κάποιον να μου κρατά ομπρέλα. Θέλω αυτούς που μπαίνουν στη βροχή, για να βραχούν μαζί μου.

Νίνα Γεωργιάδου