Στις 17 Ιουνίου 1998, θύματα άγριου ξυλοδαρμού από τάγμα εφόδου (ισχυρή σωματική δομή, κοντοκουρεμένοι, οπλισμένοι) της Χρυσής Αυγής πέφτουν οι φοιτητές Δημήτρης Κουσουρής και Ηλίας Φωτιάδης και ο αδιόριστος φιλόλογος Γιάννης Καραμπατσόλης, σε καφενείο απέναντι από τα Δικαστήρια της Ευελπίδων.

Ο Κουσουρής παθαίνει βαριές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, κατάφερε να επιβιώσει μετά από ένα μήνα νοσηλείας στην εντατική, ενώ τα δύο άλλα θύματα κατάγματα στα χέρια. Στις 24 Ιουνίου ο Κουσουρής και ο Καραμπατσόλης θα αναγνωρίσουν ως έναν από τους δράστες του ξυλοδαρμού το μέλος της «Χρυσής Αυγής» Αντώνη Ανδρουτσόπουλο, γνωστό και ως «Περίανδρο», εναντίον του οποίου οι συνήγοροι των θυμάτων θα καταθέσουν μήνυση.

Ο «Περίανδρος» παραδόθηκε πολλά χρόνια αργότερα, στις αρχές Σεπτέμβρη του 2006. Καταδικάστηκε πρωτόδικα σε 21 χρόνια φυλάκιση χωρίς αναστολή, για τρεις απόπειρες ανθρωποκτονίας με δόλο. Τρία χρόνια μετά, το Εφετείο άλλαξε το κατηγορητήριο, μετέτρεψε τις δύο απόπειρες σε απλή πρόκληση σωματικής βλάβης, αδίκημα που είχε παραγραφεί με αποτέλεσμα να απαλλαχθεί για τις συγκεκριμένες κατηγορίες και να πέσει η ποινή σε 12 χρόνια. Κρατούμενος σε αγροτικές φυλακές όπου κάθε μέρα φυλάκισης μετρά διπλή, λίγο αργότερα αποφυλακίστηκε έχοντας εκτίσει τα 3/5 της ποινής.

Σύμφωνα με το «Εθνος της Κυριακής» (4/11/2014), λίγα 24ωρα μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, κατεγράφη από το διαβόητο «βαλιτσάκι» της Αντιτρομοκρατικής συνομιλία του άλλοτε υπαρχηγού της οργάνωσης, Αντώνη Ανδρουτσόπουλου (γνωστός ως «Περίανδρος»), που εμπλέκει τον αρχηγό της ΧΑ, Νίκο Μιχαλολιάκο, και τον βουλευτή της Ηλία Παναγιώταρο στη δολοφονική επίθεση κατά του φοιτητή Δημήτρη Κουσουρή. Σύμφωνα με τον Ανδρουτσόπουλο, ο ίδιος ο Μιχαλολιάκος είχε δώσει εντολή για το χτύπημα στον Κουσουρή , ενώ στην επίθεση ήταν και ο Παναγιώταρος.

Ο Ανδρουτσόπουλος, ο οποίος καταδικάστηκε για την επίθεση, δηλώνει στο συνομιλητή του ότι στην επίθεση κατά του Κουσουρή συμμετείχαν 10 άτομα και ότι «αν ανοίξω το στόμα μου στέλνω στη φυλακή τον Παναγιώταρο για φυσικό αυτουργό για τα επεισόδια του ’98, και για ηθικό αυτουργό στέλνω στη φυλακή τον Μιχαλολιάκο».

Το χρονικό του «Φονικού σχεδίου»
Ηταν 16 Ιουνίου 1998 όταν συνέπεσαν στα δικαστήρια της Ευελπίδων δύο διαφορετικές συγκεντρώσεις. Από τη μια ήταν δεκάδες εκπαιδευτικοί και φοιτητές που συμπαραστέκονταν στους διαδηλωτές, οι οποίοι είχαν συλληφθεί για συμμετοχή στις κινητοποιήσεις κατά του διαγωνισμού του ΑΣΕΠ για την πρόσληψη καθηγητών. Την ίδια ημέρα δικάζονταν κάποιοι χρυσαυγίτες και μια ομάδα περίπου δέκα μελών της «Χρυσής Αυγής» είχε σπεύσει προς συμπαράσταση. Προς το μεσημέρι οι Δημ. Κουσουρής (μέλος του Κ.Σ. της ΕΦΕΕ), Ηλ.Φωτιάδης, φοιτητής στο Πολυτεχνείο, και Ιωάν. Καραμπατσόλης, αδιόριστος καθηγητής, κάθισαν για καφέ απέναντι από τα δικαστήρια.

Σύμφωνα με το κατηγορητήριο αλλά και τη συγκλονιστική μαρτυρία του Δημ. Κουσουρή, ενός εκ των τριών θυμάτων που νοσηλεύτηκε για ένα μήνα στην Εντατική, «τα μέλη της “Χρυσής Αυγής”, μόλις τους εντόπισαν κρατώντας από ένα ρόπαλο ο καθένας, προχωρώντας ο ένας πίσω από τον άλλον με ταχύτατο βήμα, επιτέθηκαν αιφνιδιαστικά, χτυπώντας τους με πρωτοφανή αγριότητα και βιαιότητα κυρίως στο κεφάλι. Η επίθεση των περισσότερων εντοπίστηκε στον Δημ. Κουσουρή, ο οποιος δέχτηκε ισχυρότατα χτυπήματα και δεν μπόρεσε να αντιδράσει καθόλου. Απομακρύνθηκαν από αυτόν μόνο όταν πίστεψαν ότι τον είχαν αποτελειώσει».

Αργότερα, ο νεαρός φοιτητής αναγνώρισε από φωτογραφία, που είχε δημοσιεύσει η «Ελευθεροτυπία», στο πρόσωπο του αρχηγού της ομάδας των ροπαλοφόρων τον Αντ. Ανδρουτσόπουλο, ηγετικό στέλεχος της «Χρυσής Αυγής».

Οπως κατέθεσε χθες στο δικαστήριο, «δεν μας χτύπησαν στην τύχη, μας είχαν στοχοποιήσει. Χτυπούσαν κατευθείαν στο κεφάλι. Επεσα κάτω και συνέχιζε. Και τους άλλους δύο στο κεφάλι τούς χτυπούσαν, απλώς αυτοί πρόλαβαν να απομακρυνθούν».
Ο Ιωαν. Καραμπατσόλης κατέθεσε: «Εγώ τη γλίτωσα γιατί είχα σηκωμένα τα χέρια. Σταμάτησαν, όταν μαζεύτηκε κόσμος. Μάλιστα για να τους κρατήσουν μακριά φώναζαν: “Είναι Αλβανοί”. Και τον Κουσουρή τον άφησαν όταν νόμιζαν ότι “είχε πεθάνει”. Ηταν λιπόθυμος κάτω, μέσα στα αίματα».
«Μισή κουβέντα πρόλαβα να πω πριν φάω μία στο δόξα πατρί», υποστήριξε ο Ηλ.Φωτιάδης και συνέχισε: «Πρόλαβα και ξέφυγα τρέχοντας, αν και με χτυπούσαν και από πίσω στην πλάτη. Θυμάμαι έναν ξανθό με ανοιχτή μπλούζα και το σωματότυπο του Ανδρουτσόπουλου, αλλά δεν είμαι σίγουρος αν ήταν αυτός».
Σπ. Φυτράκης (συνήγορος πολιτικής αγωγής): «Ηταν ενιαία η σκέψη της ομάδας;»
Καραμπατσόλης: «Ναι. Ηρθαν για να χτυπήσουν, να σκοτώσουν».

Αποστομωτική απάντηση, τέλος, στις εισαγγελικές αιτιάσεις «περί μικρών καδρονιών και όχι ροπάλων» καθώς και για λιγότερα χτυπήματα από αυτά που υποστηρίζουν τα θύματα ότι δέχτηκαν έδωσε με την κατάθεσή του ο γιατρός, νευροχειρουργός του Ιατρικού Κέντρου, κ. Γεωργακόπουλος, ο οποίος εκείνη την ημέρα παρέλαβε τον τραυματία Κουσουρή.

Ο γιατρός ήταν κατηγορηματικός ότι επρόκειτο για σφοδρά και πολλά χτυπήματα.
«Αποκλείεται να ήταν δύο ή τρία χτυπήματα. Τον έσωσε η έγκαιρη μεταφορά στο νοσοκομείο και το νεαρό της ηλικίας του». Είπε χαρακτηριστικά ο γιατρός:
«Αυτός ο τραυματισμός από ένα χτύπημα μόνο θα ισοδυναμούσε με το σπάσιμο τριάντα εκατοστών μπετόν».
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ – 21/09/2006

«Δεν δικάζεται η αστυνομία»

H επίθεση των χρυσαυγιτών ήταν οργανωμένη και εκτελέστηκε από οπλισμένους με ρόπαλα τραμπούκους σε καφετέρια απέναντι από τα δικαστήρια της οδού Ευελπίδων,  την περίοδο του μεγάλου κινήματος της νεολαίας και της εκπαιδευτικής κοινότητας κατά του διαγωνισμού του AΣEΠ που τότε έθετε σε εφαρμογή η κυβέρνηση ΠAΣOK με υπουργό τον Αρσένη.  Το κίνημα είχε φουντώσει, είχε συσπειρώσει ευρύτερες μάζες εργαζομένων και είχε πυροδοτήσει γενικευμένη μαζική δράση σε 31 πόλεις της χώρας, έξω από τα εξεταστικά κέντρα.

Κατά τη διαδικασία, οι μαρτυρίες δεν άφησαν την παραμικρή αμφιβολία για το χαρακτήρα της επίθεσης που δέχτηκαν ο Δ. Κουσουρής και οι σύντροφοί του. Τα τρία θύματα της επίθεσης περιέγραψαν μια ομάδα χρυσαυγιτών που συντεταγμένα, επιτέθηκαν απρόκλητα, οπλισμένοι με ξύλα. Κατέστη σαφές ότι δεν επρόκειτο για συμπλοκή αλλά για εν ψυχρώ δολοφονική επίθεση με στόχο το Δ. Κουσουρή, γνωστό από τη συνδικαλιστική και πολιτική του δράση. Τα τρία θύματα, όπως κι άλλοι μάρτυρες, αναγνώρισαν σε φωτογραφίες τον υπαρχηγό της Χρυσής Αυγής «Περίανδρο», ως τον επικεφαλής της δολοφονικής ομάδας. Ο επικεφαλής της υπεύθυνης για την τήρηση της τάξης στην Ευελπίδων διμοιρίας των ΜΑΤ, Δαρείος Λικιαρδόπουλος, κατέθεσε ότι συνόδευσε τους χρυσαυγίτες έξω από το χώρο των δικαστηρίων. Όταν όμως άλλοι μάρτυρες (π.χ. ο Π. Παλαιολόγος) αναφέρθηκαν σε φιλικές στιχομυθίες του Περίανδρου με τα ΜΑΤ, η έδρα διέκοψε την κατάθεση με το αιτιολογικό ότι δεν δικάζεται η αστυνομία. Σχετικά με τις σχέσεις αστυνομίας και Χρυσής Αυγής τέθηκε υπ’ όψιν του δικαστηρίου από το συνήγορο της πολιτικής αγωγής Γ. Ραχιώτη το γνωστό δημοσίευμα της εφημερίδας Τα Νέα.

Εντυπωσιακή ήταν κι η κατάθεση του αστυνομικού Σωτηρίου, ιδιοκτήτη της καφετέριας στην οποία δέχτηκαν την επίθεση οι τρεις αγωνιστές. Από την κατάθεσή του κατέστη σαφές ότι στόχος της παρατεταγμένης ομάδας ήταν ο Δ. Κουσουρής ενώ δεν άφησε καμιά αμφιβολία για το δολοφονικό χαρακτήρα της επίθεσης: Τα κτυπήματα κατευθύνονταν στο κεφάλι.
Εφημερίδα ΠΡΙΝ

««Η μισή Αστυνομία ήθελε να συλληφθεί ο “Περίανδρος” και η άλλη μισή όχι…»

Καταζητείται έξι χρόνια τώρα, αλλά παραδόξως παραμένει… άφαντος! Ο καταζητούμενος ροπαλοφόρος της Χρυσής Αυγής, Αντώνης Ανδρουτσόπουλος, γνωστός ως «Περίανδρος», διαφεύγει ακόμα και κυκλοφορεί ελεύθερος ανάμεσά μας αν και βαρύνεται με τρία κακουργήματα – μετά τη δολοφονική επίθεση που έκανε με ομοϊδεάτες του κατά του φοιτητή Δημήτρη Κουσουρή, στις 16 Ιουνίου του ’98.

Η Ελληνική Αστυνομία δεν κατάφερε ποτέ να τον εντοπίσει παρά το γεγονός ότι το φθινόπωρο του ’98 συστήθηκε ειδική ομάδα από έξι περίπου άτομα για τη σύλληψή του, με προσωπική εντολή του τότε υπουργού Δημόσιας Τάξης κ. M. Χρυσοχοΐδη.

Ο «Περίανδρος» δεν βγήκε τελικά ποτέ από τα σύνορα της χώρας και δεν κατέφυγε στο Καράκας της Βενεζουέλας – τη χώρα που γεννήθηκε στις 13/9/66. Για μεγάλο χρονικό διάστημα κρυβόταν αρχικά στο Άγιον Όρος και αργότερα σε κάποιο μοναστήρι έξω από τον Ωρωπό και κυκλοφορούσε στην Αθήνα μεταμφιεσμένος.

Σύμφωνα με πληροφορίες των «ΝΕΩΝ», η ΕΛ.ΑΣ. απέτυχε να τον συλλάβει γιατί οι ενέργειες της ειδικής ομάδας σαμποταρίστηκαν εσωτερικά!
Αυτό προκύπτει από απόρρητα δελτία που διαβιβάσθηκαν από την Ασφάλεια τον Ιούλιο και τον Δεκέμβριο του ’99 αντίστοιχα στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης για προσωπική ενημέρωση του κ. Χρυσοχοΐδη.

Μία από τις πληροφορίες που συγκέντρωσε η ειδική ομάδα των αξιωματικών της ΕΛ.ΑΣ. που ήρθε σε επαφή με δύο αδέλφια και έναν φίλο τους πρώην μέλη ης «Χρυσής Αυγής» ήταν ότι ο Αντώνης Ανδρουτσόπουλος δεν έφυγε ποτέ από την Ελλάδα και ότι κρυβόταν εντός ή εκτός των Αθηνών, αλλάζοντας καθημερινά κρησφύγετο. Την ίδια περίοδο επισήμως η Ασφάλεια δήλωνε ότι ο «Περίανδρος» είχε διαφύγει, τρεις μέρες μετά την έκδοση εντάλματος σύλληψής του.

Ακολούθησαν πολλές συναντήσεις του συνδέσμου της ΕΛ.ΑΣ. με τους τρεις πρώην Χρυσαυγίτες, που είχαν έρθει πάλι σε επαφή με την οργάνωση και έδιναν πληροφορίες για τις κινήσεις του «Περιάνδρου», με τον οποίο μίλησαν (στο τηλέφωνο του αδερφού του Νίκου) και προέκυψαν αρκετά ακόμη ενδιαφέροντα στοιχεία, πολλά από τα οποία είναι και μαγνητοφωνημένα σε κασέτες… Ξαφνικά όμως τα δύο αδέρφια έκοψαν την επαφή τους με τον σύνδεσμο της ΕΛ. ΑΣ. δηλώνοντας φόβο για τη σωματική τους ακεραιότητα και κίνδυνο καταστροφής της περιουσίας τους από μέλη της Χρυσής Αυγής! Φίλος των δύο αδερφών, αστυνομικός, κάτοικος Καλλιθέας στον οποίο μίλησαν για τις συναντήσεις που είχαν με μυστικούς αστυνομικούς, τους συνέστησε να σταματήσουν κάθε επαφή γιατί τα πράγματα ήταν πολύ επικίνδυνα αφού «η μισή Αστυνομία ήθελε να συλληφθεί ο “Περίανδρος” και η άλλη μισή όχι…». Ο εν λόγω αστυνομικός, σύμφωνα με τις πληροφορίες που περιέχονται στα έγγραφα, υπηρετούσε στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης!

H έρευνα για τον εντοπισμό και τη σύλληψη του «Περιάνδρου» για άγνωστους λόγους δεν ολοκληρώθηκε. Επισήμως δεν ανακοινώθηκε ποτέ τίποτα. Ο σύνδεσμος πάντως της ΕΛ.ΑΣ. με τα πρώην μέλη της Χρυσής Αυγής απομακρύνθηκε από την υπηρεσία του..

H Αστυνομία τούς προμήθευε ασυρμάτους και κλομπς

Απόσπασμα από το «άκρως απόρρητο» έγγραφο (από 10-12-1999) της ειδικής ομάδας της ΕΛ.ΑΣ. με «πληροφορίες» για τη δράση της «Χρυσής Αυγής» και «ενέργειες για τη σύλληψη του Ανδρουτσόπουλου Αντωνίου»

Οι μυστικοί αστυνομικοί κατάφεραν να συγκεντρώσουν τις εξής ενδιαφέρουσες πληροφορίες στις επαφές που είχαν με τα τρία πρώην μέλη της Χρυσής Αυγής που είχαν εγκαταλείψει την οργάνωση γιατί τη θεωρούσαν επικίνδυνη:
1. Η οργάνωση διατηρούσε πολύ καλές σχέσεις και επαφές με αξιωματικούς της ΕΛ.ΑΣ. – εν ενεργεία και αποστράτους -, αλλά και με απλούς αστυνομικούς.
2. Ο «Περίανδρος» ήταν ένα από τα πιο δραστήρια μέλη της και είχε αναλάβει τις διεθνείς επαφές και δημόσιες σχέσεις.
3. H Αστυνομία τούς προμήθευε με ασυρμάτους και κλομπς στο παρελθόν, στις μαζικές διαδηλώσεις, στις επετείους κυρίως της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, αλλά και σε εκδηλώσεις του «αριστερίστικου και αναρχικού χώρου» για να εμφανίζονται ως «αγανακτισμένοι» πολίτες και να προκαλούν επεισόδια.
4. Οι διασυνδέσεις της οργάνωσης με την Αστυνομία, αλλά και του ίδιου του «Περιάνδρου», καθιστούσαν αδύνατη τη σύλληψή του!
5. Ο αδερφός του Νίκος, οργανωμένος και αυτός στη Χρυσή Αυγή, ήταν συνοδός ασφαλείας βουλευτή της N.Δ., τον οποίο συνόδευσε μάλιστα και στην κηδεία του αναπληρωτή υπουργού Εξωτερικών Γιάννου Κρανιδιώτη.
6. Τα περισσότερα μέλη της Χρυσής Αυγής οπλοφορούσαν παράνομα…

Χρυσοχοΐδης: Παιχνίδι βλακείας και ανικανότητας

«H Αστυνομία δεν μπόρεσε να κάνει κάτι με τη σύλληψη του “Περιάνδρου”, όπως δεν μπόρεσε να κάνει και κάτι με την τρομοκρατία στην Ελλάδα τόσα χρόνια», δηλώνει στα «NEA» ο γραμματέας του ΠΑΣΟΚ και πρώην υπουργός Δημόσιας Τάξης κ. M. Χρυσοχοΐδης.

Ο κ. Χρυσοχοΐδης πιστεύει ότι υπάρχει ένα έλλειμμα στην Ελλάδα, όσον αφορά στην παρακολούθηση της ακροδεξιάς, «αφού η ΕΥΠ δεν έχει ασχοληθεί καθόλου με αυτό το ζήτημα». Στο θέμα της διαφυγής του Αντώνη Ανδρουτσόπουλου είχε δώσει ο ίδιος ιδιαίτερη έμφαση «μετά την επίσκεψη του πατέρα τού φοιτητή Κουσουρή στο γραφείο μου. Έδωσα προτεραιότητα σ’ αυτό το θέμα που το είχα διαρκώς σε υπόμνηση, αλλά δεν απέδωσε πρακτικά αποτελέσματα η προσπάθεια. Το θέμα με απασχόλησε ξανά δυο χρόνια πριν, όταν μέλη της Χρυσής Αυγής ξαναχτύπησαν, αυτή τη φορά νεολαίους του Συνασπισμού, αλλά και πάλι δεν έγινε τίποτα… Προσωπική μου θέση ήταν να υπάρξει ειδικός εισαγγελέας και σε συνεργασία με την Αστυνομία να κάνουν μια συστηματική έρευνα γύρω από τη φύση και τις δραστηριότητες αυτής της οργάνωσης… Είχα ψάξει και τη δυνατότητα μήπως μπορούσε μια τέτοια οργάνωση να τεθεί εκτός νόμου, αλλά δεν γινόταν…».

Σε σχέση με τις πληροφορίες που αναγράφονται στα απόρρητα έγγραφα, ο κ. Χρυσοχοΐδης δεν πιστεύει ότι πίσω «από την αναποτελεσματικότητα της Αστυνομίας κρύβεται κάτι άλλο, δεν διέκρινα κάτι άλλο…». Δεν θυμάται να πήρε στα χέρια του τα συγκεκριμένα έγγραφα, θυμάται όμως ότι είχε κάνει έρευνα σε σχέση με τον φρουρό του, τον αστυνομικό που μένει στην Καλλιθέα, και ότι δεν προέκυψαν στοιχεία «σαμποτάζ» από την πλευρά του σε σχέση με την έρευνα της ειδικής ομάδας της ΕΛ.ΑΣ. για τη σύλληψη του «Περιάνδρου»: «Αυτό που έκανε ο αστυνομικός ήταν ότι είδε κάτι παιδάκια μαζεμένα στα οποία είπε “τι δουλειά έχετε με τον συγκεκριμένο (σ.σ. εννοεί τον σύνδεσμο της ΕΛ.ΑΣ. που αποστρατεύθηκε), με την έννοια ότι είναι επικίνδυνος αφού ασχολείται με επικίνδυνα θέματα όπως η Χρυσή Αυγή… Μια απλή σύσταση έκανε, δεν κάρφωσε τις έρευνες…».

Στην ερώτηση «γιατί κατά την γνώμη σας η Αστυνομία δεν έκανε τη δουλειά της και δεν συνέλαβε τον “Περίανδρο” που αποδεδειγμένα ήταν παρών και στην κηδεία του δικτάτορα Παπαδόπουλου», ο κ. Χρυσοχοΐδης απάντησε: «Δεν πιστεύω ότι έγινε από πρόθεση. Δεν παίχθηκε κανένα άλλο παιχνίδι – ίσως μόνο εκείνο της βλακείας και της ανικανότητας… Δεν είχα ποτέ τέτοια αποδεικτικά στοιχεία…».

Η κατάθεση του Δ. Κουσούρη στη Δίκη της Χρυσής Αυγής

Μια κατάθεση με ιδιαίτερη βαρύτητα και συμβολισμό ήταν αυτή του Δημήτρη Κουσουρή, θύματος δολοφονικής επίθεσης έξω από τα δικαστήρια της Ευελπίδων τον Ιούνιο του 1998 από τάγμα εφόδου της Χρυσής Αυγής με επικεφαλής τον Αντώνιο Ανδρουτσόπουλο («Περίανδρο»), τότε Νο2 της ναζιστικής οργάνωσης που έχει καταδικαστεί αμετάκλητα για απόπειρα ανθρωποκτονίας εις βάρος τού τότε φοιτητή Φιλοσοφικής.

Η δικαστική απόφαση της υπόθεσης εισέφερε όλα τα στοιχεία για την εγκληματική οργάνωση από το 1998, δηλαδή πολύ πριν φτάσουμε στη δολοφονία Φύσσα, ενώ ο ίδιος ο Κουσουρής θα μπορούσε να ήταν στη θέση του αντιφασίστα μουσικού καθώς -όπως κατέθεσε ενώπιον της έδρας- «ζω από θαύμα».

Καθηγητής Ιστορίας σε Πανεπιστήμιο της Βιέννης σήμερα, ο μάρτυρας περιέγραψε μπροστά σε ένα κατάμεστο ακροατήριο τις ομοιότητες της δικής του επίθεσης με όσες ακολούθησαν: μια οργανωμένη ομάδα, με ισχυρή σωματική δομή, κοντοκουρεμένοι και οπλισμένοι, εμφανίζονται ξαφνικά και αφού απομονώσουν τον στόχο τους, τον χτυπούν γρήγορα με σκοπό να τον πλήξουν καίρια.

Πολιτική ισχυροποίηση μέσω βίας

Ο Δ. Κουσουρής αναφέρθηκε διεξοδικά σε κοινές συνισταμένες τής σε βάρος του εν ψυχρώ επίθεσης με εκείνες εναντίον του ΠΑΜΕ, των Αιγύπτιων αλιεργατών και του Παύλου Φύσσα.

«Η στοχοποίηση γίνεται με βάση τα ιδεολογικά και πολιτικά κριτήρια της ναζιστικής οργάνωσης, δεν πρόκειται για αυθόρμητες ενέργειες, ούτε έχουν προσωπικές διαφορές με τα θύματα», είπε και πρόσθεσε ότι σκοπός των επιθέσεων είναι να τρομοκρατήσουν τους ιδεολογικούς αντιπάλους τους -αριστερούς, μετανάστες, συνδικαλιστές-, να κάνουν επίδειξη δύναμης, να ισχυροποιηθούν.

«Η άσκηση βίας από τη Χ.Α. αποτελεί συστατικό στοιχείο του τρόπου με τον οποίο αποκτά πολιτική ισχύ και επιρροή. Εξάλλου, αυτό έχει αποδείξει ιστορικά η δράση και ανάπτυξη αντίστοιχων ναζιστικών οργανώσεων», ανέφερε χαρακτηριστικά.

Η στάση της αστυνομίας αποτελεί ακόμη μία κοινή συνισταμένη των επιθέσεων, «όπως φαίνεται μέχρι και από την απροθυμία συγκέντρωσης αποδεικτικού υλικού», είπε ο μάρτυρας και έκανε λόγο για θύλακες της Χ.Α. εντός της ΕΛ.ΑΣ.

«Είναι γνωστό ότι η Χ.Α. ως οργάνωση διατηρεί δεσμούς με ένα κομμάτι της Αστυνομίας, όπως φαίνεται και από το γεγονός ότι δρουν με βεβαιότητα», είπε και εξήγησε ότι στις κινητοποιήσεις του 1998 δρούσαν σαν αγανακτισμένοι πολίτες πίσω από τις αστυνομικές δυνάμεις, αλλά ασυλία υπήρξε και στη δολοφονία Φύσσα όταν ο Ρουπακιάς συστήθηκε στους αστυνομικούς ως «δικός τους».

Πρόσθεσε, δε, ότι «κατά τη διάρκεια της φυγοδικίας Ανδρουτσόπουλου δημοσιεύθηκε στα ΝΕΑ έκθεση του υπουργείου Δημόσιας Τάξης που έλεγε ότι ο κατηγορούμενος δεν μπορούσε να εντοπιστεί λόγω ρηγμάτων στις τάξεις της Αστυνομίας».

Η τακτική της ηγεσίας

Άλλη μία ομοιότητα των επιθέσεων των ομάδων κρούσης είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει η ηγεσία τους δράστες.

«Είναι μια κλασική τακτική της οργάνωσης, σε περίπτωση που καταδικάζεται κάποιο μέλος της για εγκληματικές ενέργειες, να αποποιείται τη δράση του για να προστατεύσει τη δομή της», είπε ο μάρτυρας και αναφέρθηκε στο πώς αντιμετώπισε η ηγεσία τον καταδικασθέντα Περίανδρο.

«Σε πρώτη φάση υπάρχει πλήρης υιοθέτηση του κατηγορουμένου», σημείωσε και θύμισε ότι ο ίδιος ο Ανδρουτσόπουλος έλεγε ότι διώκεται για τις ιδέες του την ώρα που η ηγεσία έκανε λόγο για πολιτικές διώξεις εθνικιστών.

«Ο ίδιος ο Μιχαλολιάκος έχει δηλώσει ότι στο πρόσωπο του Ανδρουτσόπουλου χτυπιέται η ίδια η οργάνωση και πως ο ίδιος παραμένει μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου», κατέθεσε ο κ. Κουσουρής και παραλλήλισε τη συγκεκριμένη δήλωση με την ανάληψη πολιτικής ευθύνης για τη δολοφονία Φύσσα από τον Αρχηγό.

Χαρακτηριστικό είναι και το ότι -όπως θύμισε ο μάρτυρας- όταν πρωτοδίκως μπήκε στη δικαστική αίθουσα ο Ανδρουτσόπουλος, μέλη της Χ.Α. σηκώθηκαν όρθια και τον χαιρέτησαν στρατιωτικά (σ.σ. την υπεράσπιση του κατηγορουμένου, άλλωστε, είχε αναλάβει ο Τάκης Μιχαλόλιας, αδερφός και δικηγόρος του Ν. Μιχαλολιάκου στην τωρινή δίκη).

Αργότερα βέβαια η οργάνωση κράτησε αποστάσεις από τον καταδικασθέντα, ενώ ανάλογη τακτική επέδειξε όταν επιχείρησε να αποποιηθεί ότι ήταν μέλος της ο δολοφόνος του Φύσσα, Ρουπακιάς, αλλά ακόμα και πρόσφατα, όταν «άδειασε» τον Χρ. Ζέρβα, δράστη της επίθεσης στον φοιτητή Λάζαρη έξω από κεντρικά γραφεία της Χ.Α. στη Μεσογείων, τον οποίο αρχικά χαρακτήριζε «αθώο πολίτη».

«Κατσαρίδες όπως φιγούρες»

«Είναι μια ναζιστική οργάνωση με συστατικό της στοιχείο την αρχή του Αρχηγού, με διαφορετικές βαθμίδες μύησης και με στρατιωτικούς σχηματισμούς που επικοινωνούν μεταξύ τους με πυραμιδωτό τρόπο», ανέφερε για τη δομή της οργάνωσης ο Δ. Κουσουρής και τη συνέκρινε με το ναζιστικό κόμμα της Γερμανίας το 1931.

«Οι “χρυσοί αετοί”, η πρώτη εκδοχή των ομάδων κρούσης τις οποίες οργάνωνε ο Ανδρουτσόπουλος τη δεκαετία του ’90, ήταν by the book», είπε και εξήγησε ότι η δράση αυτού του τύπου ταγμάτων εφόδου βασίζεται σε εγχειρίδιο του ναζιστικού κόμματος.

Σημείωσε, δε, ότι η Χ.Α. αποκαλούσε «κατσαρίδες» τους μετανάστες, όπως αντίστοιχα οι ναζί αποκαλούσαν τους Εβραίους «φιγούρες», εξηγώντας ότι «όπως έχει μελετηθεί ιστορικά, η απανθρωποίηση του πολιτικού αντιπάλου αποτελεί συγκεκριμένο στάδιο για να περάσουν τα μέλη ναζιστικών οργανώσεων από τη θεωρία στην πράξη, αίροντας τους όποιους ενδοιασμούς τους».