Όλη η χώρα έχει μήκος σαν από την Αθήνα ως την Πάτρα και πλάτος σαν απ’ τον Πειραιά ως την Κηφισιά. Μια μικρή χώρα, με μεγάλη ιστορία και μεγάλη καρδιά.
Λουμπνάν! Το σταυροδρόμι της ανθρωπιάς, το λιμάνι των μεγάλων τριήρεων, το κονταροχτύπημα των κατακτητών, απ’ τον καιρό των Φοινίκων.
Με 6 περίπου εκατομμύρια κατοίκους, φιλοξενεί 1,5 εκατομμύριο πρόσφυγες.
Το ένα τέταρτο του πληθυσμού της.
Αν κρατούσαμε μια τέτοια αναλογία, τη μεγάλη καρδιά που όριζε κάποτε η ξένια ιστορία μας, θα φιλοξενούσαμε 2,5 εκατομμύρια πρόσφυγες. Εμείς όμως γίναμε φασίστες για να μη φιλοξενήσουμε 100.000 κυνηγημένους.
Γιατί εμείς είμαστε το ρετάλι της ιστορίας μας. Ούτε τη γλώσσα, ούτε τους μύθους, ούτε την ιστορία. Αναμασάμε κάτι ξεφτισμένα ρητά, φοράμε σαν καρνάβαλοι κάτι περικεφαλαίες και οι ιστοσελίδες μας ακόμη, της ορθής εκφοράς του λόγου, είναι επί πληρωμή.
Ο Λίβανος έδωσε πατρίδα σε πολλούς κυνηγημένους. Χιλιάδες Παλαιστίνιοι και Σύριοι και Ιρακινοί και Πακιστανοί έχουν γεράσει στους καταυλισμούς, έχοντας μόνο ακουστά τον τόπο που γεννήθηκαν οι γονείς τους.
Ο Λίβανος αντέχει πολλές θρησκείες, πολλές γλώσσες και πολλά χρώματα ανθρώπων, αφήνει να συγκατοικήσουν τα τζαμιά με τους χριστιανικούς ναούς και οι Μαρωνίτες χριστιανοί με τους Γιαχωβάδες και τους Δρούζους.
Έγινε πεδίο βολής πολλών διασταυρούμενων πυρών. Πέρσες, Μεγαλεξανδρινοί, Ρωμαίοι, Βυζαντινοί, Τούρκοι, Γάλλοι αποικιοκράτες και Ισραηλινοί.
Το Παρίσι της Ανατολής, μέχρι τη δεκαετία του ’60, βίωσε έναν πολυετή εμφύλιο πόλεμο (!975-1990), πυροδοτημένο απ’ όσους ορέγονται να διαμελίσουν τη χώρα, που άφησε πίσω του 120.000 νεκρούς.
Οι Χριστιανοί φαλαγγίτες, εκπαιδευμένοι κατά τα πρότυπα της φασιστικής φάλαγγας του Ισπανού δικτάτορα Φράνκο, απ’ όπου πήραν και όνομα, έχυσαν στον εμφύλιο πολύ αίμα και για να κατοχυρώσουν εξουσία, συμμάχησαν με τους Ισραηλινούς φονιάδες. Αποτελώντας την ελίτ του Λιβάνου, αντιμετώπισαν με άγρια φονική σκληρότητα Παλαιστίνιους πρόσφυγες και αριστερούς εξεγερμένους.
Τον Αύγουστο του 1982, οι Ισραηλινοί έκαναν στάχτη τη Δυτική Βηρυτό.
Οι Φαλαγγίτες, με την καθοδήγηση των Ισραηλινών και την ανοχή της διεθνούς κοινότητας, το Σεπτέμβρη του 1982 μπήκαν στο στρατόπεδο των Παλαιστινίων προσφύγων, Σάμπρα και Σατίλα και κατέσφαξαν 3000 παιδιά, γυναίκες και γέροντες.
Ακολούθησαν επιθέσεις σε αμερικάνικη πρεσβεία και θέσεις των κυανόκρανων και αντίποινα με πρωτομάστορα της CIA και ένας κύκλος αίματος. Κατάκτηση και Αντίσταση.
Πάλι ήταν Αύγουστος του 2006, όταν το Ισραήλ βομβάρδισε τη μεγάλη μονάδα καυσίμων του Λιβάνου. Η περιβαλλοντική καταστροφή που προκλήθηκε, με χιλιάδες τόνους πετρέλαιο να χύνονται στο πέλαγος, θεωρήθηκε ως η μεγαλύτερη της Μεσογείου.
Την τελευταία δεκαετία, η Βηρυτός κι ολόκληρη η χώρα βιώνει διαρκείς δολιοφθορές και επιθέσεις, κυρίως από το Ισραήλ και ανοιχτές παρεμβάσεις στις κυβερνητικές εναλλαγές και στον οικονομικό κατήφορο, από τη Δύση.
Βιώνει την πολιτική κυριαρχία μια διεφθαρμένης ελίτ, που έχει αποκομίσει αμύθητο πλούτο σε βάρος του λαού του Λιβάνου που όλο και περισσότερο σε αριθμό και ένταση κατρακυλά στη φτώχεια.
Οι λαϊκές εξεγέρσεις του 2019 κατέγραψαν την απόγνωση του κόσμου της φτώχειας και την απόφασή του να πάρει πίσω τη ζωή του.
Το άλλοτε Παρίσι της Ανατολής είναι μια πόλη σε παρακμή, γεμάτη σκουπίδια, άνεργους και εξαθλιωμένους, την ίδια στιγμή που στους δρόμους της πόλης κυκλοφορούν τα ακριβότερα μοντέλα Μερσέντες και Πόρσε.
Το ΔΝΤ βρίσκεται στη χώρα ήδη από το Μάιο, έχοντας ήδη συντάξει τα μνημόνια για το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου της, έναντι 9 δις δολαρίων που θα αποπληρώσει ο λαός της στο πολλαπλάσιο.
Πριν λίγες μέρες, Ο Ali Al-Haq, 61 ετών, πήγε στη Hamra, την πολυσύχναστη συνοικία της Δυτικής Βηρυτού, ξάπλωσε στο πεζοδρόμιο και αυτοπυροβολήθηκε στο κεφάλι. Άφησε ένα χειρόγραφο μήνυμα, στερεωμένο σε μια μικρή σημαία του Λιβάνου: “Ana mesh kafer, Δεν είμαι άπιστος”. Στα μηνύματά του ο εξεγερμένος κόσμος συμπλήρωσε, “Άπιστη είναι η πείνα.”
Πριν δυο μέρες, η Βηρυτός σείστηκε συθέμελα από μια έκρηξη μεγατόνων, που άφησε πίσω της δεκάδες νεκρούς και χιλιάδες τραυματίες κι ένα φονικό νέφος.
Άγνωστο αν πρόκειται για επιθετική ενέργεια, δολιοφθορά ή σκέτη ηλιθιότητα της ελίτ που δυναστεύει το λαό του Λιβάνου και κρατούσε, επί χρόνια, αποθηκευμένη τεράστια ποσότητα κατασχεμένων εκρηκτικών στη μέση της πόλης, παρά τις εκκλήσεις για απομάκρυνση.
Φαίνεται ότι ο Λίβανος ακολουθεί την τραγική μοίρα της Λιβύης.
Πάνω στο ματωμένο κορμί της χώρας απλώνουν τα πιόνια τους Αμερικάνοι και Γάλλοι, και τα βρώμικα χέρια του ο αρχιμπάτσος της περιοχής, όλοι μαζί με θύμα ένα λαό που υποφέρει και από προχτές θρηνεί.
Όταν κλαίει η Βηρυτός, όπως λέει ο φίλος, Nicola Abu Qa-Le Cosmi, πονάει όλη η Ανατολή.
Νίνα Γεωργιάδου
e-prologos.gr
