Αρκούσε ένα δευτερόλεπτο για να γίνει η ανάφλεξη παραπεταμένων από ανείπωτη κρατικοκυβερνητική ανευθυνότητα χιλιάδων τόνων μιας από τις κατ` εξοχήν εκρηκτικές ύλες. Κατόπιν χρειάστηκε ούτε ένα λεπτό για να ισοπεδωθεί και γίνει αποκαΐδια η γεμάτη ανεπούλωτες πληγές μισή πόλη του Λιβάνου θάβοντας κάτω από συντρίμμια εκατοντάδες ζωές. Δηλαδή έφτασε ελάχιστος χρόνος για να αποκαλυφτεί για πολλοστή φορά η περιφρόνηση των ιθυνόντων απέναντι σε ένα πολύπαθο λαό, που το τελευταίο διάστημα προβάλλεται δικαίως σαν ένα παγκόσμιο σύμβολο αντίστασης απέναντι στα δεινά του.
Αλλά πράγματι, ότι επικίνδυνο φιλοξενεί ο ναύσταθμος του κόλπου της Σούδας μαζί με τις απέναντι αμερικανονατοϊκές εγκαταστάσεις του Ακρωτηρίου φαντάζει ψήγμα συγκρινόμενο με την «ασήμαντη» νιτρική αμμωνία της Μέσης Ανατολής.
Δαιδαλώδη λαγούμια αμέτρητων χιλιομέτρων καταντούν το έδαφος κάτω από την απέραντη βάση ένα πελώριο κούφιο κεφαλοτύρι γεμάτο με αποθηκευμένα πάσης φύσης όπλα και πυρομαχικά. Διόλου απίθανο μέχρι και πυρηνικών. Φαραωνικών διαστάσεων δεξαμενές καυσίμων επιφανειακές και υπόγειες. Υπερσύγχρονες προβλήτες ελλιμενισμού πυρηνοκίνητων τερατόπλοιων. Πεδία βολής πυραυλικών συστημάτων σχεδόν μοναδικά ανά την υφήλιο. Γνωστά εξάλλου είναι περιστατικά εκτροχιασμένων βολών προς πυκνοκατοικημένες περιοχές εξουδετερωμένες την ύστατη στιγμή.
Ενώ η κορωνίδα του εφιάλτη αποτελεί η (στο λόγω έντασης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών ολοένα αυξανόμενο ενδεχόμενο μιας γενικευμένης σύγκρουσης) απόλυτη βεβαιότητα αυτό το προπύργιο των υπερατλαντικών φονιάδων να δεχτεί τα πυρηνικά πυρά των αντιπάλων τους. Ευθεία άλλωστε απειλή επανειλημμένα εκτοξευμένη από τα πιο επίσημα ρωσικά και ιρανικά χείλη εναντίον ενός από τα κρισιμότερα στον πλανήτη εφαλτήρια μα και συνάμα μαγνήτες πολέμου.
Διαμάντι λοιπόν τα Χανιά για τους φοβερότερους ληστές και δημίους της ανθρωπότητας. Δυνητικό και ακούσιο όμως Κούγκι για τους κρητικούς.
Συνηθίζει η όπου γης τυραννία σε βάρος των λαών να επικαλείται συνεχώς την έννοια του ατυχήματος πασχίζοντας να αποσοβήσει τα εγκληματικά φταιξίματά της. Από την εσκεμμένη και δολοφονική αβλεψία των εργοδοτών με θύματα βιοπαλαιστές ίσαμε τις τελευταίες πλημμύρες στην Εύβοια. Όπου εκεί την «κακή στιγμή» έστερξε η «σκληρότητα» της φύσης.
Όμως οι συμπτώσεις βοηθούν ουσιαστικά, όταν ακριβώς δεν προκύπτουν τα ένεκα της πλέριας αδιαφορίας των κρατούντων για τη ασφάλεια, υγεία και ζωή των πολιτών ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΑ «ατυχήματα». Το πλαίσιο συνθηκών ύπαρξης και λειτουργίας το οποίο αυταρχικά και άσπλαχνα διαμορφώνεται σε βάρος των μαζών, καθιστά θέμα ωρίμανσης του χρόνου και μεσολάβησης κάποιου «απρόβλεπτου» εκλυτικού παράγοντα για την εμφάνιση οποιουδήποτε καταστροφικού φαινόμενου. Από τη βύθιση του Τιτανικού (η βιασύνη για επίτευξη ρεκόρ) μέχρι το Τσερνομπίλ. Από το πιο καθημερινό αιματηρό τροχαίο σε δρόμους- καρμανιόλες έως την εξελισσόμενη πανδημία.
Ειδικά δε σε αυτή την περίπτωση η σπουδή του κεφαλαίου στη λατρεία της ιδιοτελούς κερδοφορίας και της δαπάνησης μυθικών ποσών απεργαζόμενο τον πολεμικό όλεθρο, η παντελής αδιαφορία για την αποφυγή τέτοιων υγειονομικών (εδώ και καιρό προβλεπόμενων από ειδικούς) αρμαγεδδώνων οδήγησε στον προκείμενο σπαραγμό την οικουμένη. Με την συνεπικουρία προφανώς και άλλων ένοχων αιτιών. Μάλιστα αντί να βάλουν την ουρά στα σκέλια, γραπώνουν με θράσος την ευκαιρία και επιτίθενται λυσσασμένα στα θύματα για να τραγικοποιήσουν έτι περαιτέρω τη ζωή της εργατικής τάξης και των πλατύτερων λαϊκών στρωμάτων.
Έτσι και στα Χανιά και σε ειρηνικές δήθεν περιόδους η άριστα μελετημένη συσσώρευση τόσο εύφλεκτου και τρομακτικά πληθωρικού υλικού αναζητά τη δική της «μοιραία» στιγμή για να λαμπαδιάσουν και εξαϋλωθούν οι νησιώτες ιθαγενείς. Ένας κεραυνός ή σεισμός, μία αστοχία πυραύλου ή πτώση αεροπλάνου, μια εμπλοκή αντιδραστήρα κάποιου αεροπλανοφόρου και γιατί όχι ακόμη ένας απλός σπινθήρας ηλεκτροσυγκόλλησης είναι ικανά «απρόοπτα» για να βιώσουμε και εμείς την υπέρτατη φρίκη.
Πολύ σωστά και επιβεβλημένα τα συχνά κρούσματα βιαιοπραγιών από τα στίφη των πληρωμάτων που κατακλύζουν τη νέα Τρούμπα, συναντούν την οργισμένη αντίδραση και τις κινητοποιήσεις των Χανιωτών. Δεν πείθουν φυσικά οι δικαιολογίες περί άλλων πάλι «αναπόφευκτων και μικρής σημασίας» γεγονότων συγκαλύπτοντας ύπουλα το αίτιο της σκοπούμενης κατακτητικής και δολοφονικής νοοτροπίας των Ράμπο. Άξια δε ανεκτικότητας -όπως ισχυρίζονται οι λακέδες τους- εφόσον η παρουσία τους αναζωογονεί την ντόπια οικονομία (δηλαδή τα χαμαιτυπεία).
Το ρημαδιό όμως του Λιβάνου σε εκθετικό βαθμό αφυπνίζει και δραματικά προειδοποιεί για την ασύγκριτα σοβαρότερη παρενέργεια της ύπαρξης της υπερβάσης Μαραθιού- Μουζουρά. Τη διάσταση του αιωρούμενου κινδύνου να γίνει δηλαδή δίχως υπερβολή μπουρλότο ο «αμέριμνος» νομός μας. Πέραν εννοείται των δεδομένων και σπουδαιότερων διακλαδώσεων με το ζήτημα της εξάρτησης της χώρας μας και του εγκλωβισμού σε πολεμικές περιπέτειες των ιμπεριαλιστών.
Ο λιβανέζικος λαός από την επόμενη κιόλας μέρα του γκρεμίσματος των σπιτιών και της ζωής του δείχνει τον αποκλειστικό τρόπο για να εξαλειφτούν τέτοια «αναπάντεχα» επεισόδια. Τον δρόμο της πάλης και του ξεσηκωμού. Ο οποίος στον τόπο μας εξειδικεύεται σε αγώνα αντιβασικό, αντιπολεμικό, αντιιμπεριαλιστικό. Σίγουρα τότε εκείνες οι μικρές και μεγάλες εκρήξεις του μονάχα σωτηρία και προκοπή εξασφαλίζουν.
Πηγή: ΚΜ (μέλος της Πρωτοβουλίας Αντίστασης ν. Χανίων) – protovouliantistasis.blogspot.com
e-prologos.gr
