Mία ακόμη νοσηρή κοινωνική έκφανση του αντιδραστικού καθεστώτος του Κιέβου έρχεται να υπενθυμίσει, ότι οι παιδικές «κατασκηνώσεις» των ναζιστικών, εθνικιστικών, φασιστικών οργανώσεων που χρηματοδοτούνται με κρατικό χρήμα είναι μεν η πλέον απερίφραστη τεκμηρίωση των προθέσεων του ιδιαίτερα επιθετικού τμήματος της αστικής τάξης που πήρε την εξουσία μετά το πρξικόπημα του Μαϊντάν το 2014, αλλά δεν είναι η μοναδική.

Στις 27 Νοεμβρίου, λίγα 24ωρα μετά την ουκρανική προβοκάτσια στον Πορθμό του Κερτς, ο οποίος ενώνει την Μαύρη Θάλασσα με την Αζοφική, όπου τρία πλοία του ουκρανικού πολεμικού ναυτικού παραβίασαν τα θαλάσσια σύνορα της Ρωσίας με αποτέλεσμα να συλληφθούν τα πληρώματά τους και να κρατηθούν τα πλοία σε ρωσικό ναύσταθμο της Αζοφικής, μία παραθρησκευτική οργάνωση στην Μαριούπολη, που ασχολείται με παιδιά που προέρχονται από προβληματικά οικογενειακά περιβάλλοντα, τα έβαλε να σκάψουν ορύγματα… αναμένοντας «ρωσική επίθεση».

Το εν λόγω «πρόγραμμα» έφερε τον τίτλο «Καθαρισμός περιοχής» – κάτι σαν την αποψίλωση στον στρατό – αλλά εξελίχθηκε σε σκληρή δουλειά, με τα παιδιά να σκάβουν στρατιωτικά αμπριά. Μάλιστα, οι αρχές της Μαριούπολης, έστειλαν και μαθητές στο σκάψιμο, απαλλάσσοντάς τους από τα μαθήματα.

«Εμπνευστής» αυτής της αθλιότητας είναι η οργάνωση «Ρεσπούμπλικα του Πίλιγκριμ» («Δημοκρατία του Πίλιγκριμ») του πεντηκοστιανού Ουκρανού πάστορα, Γκενάντι Μοχνένκο, ο οποίος υπηρετεί και ως στρατιωτικός ιερέας στον ουκρανικό στρατό.

Στην ιστοσελίδα της «φιλανθρωπικής» οργάνωσης αναφέρεται ότι ο πάστορας ήταν επικεφαλής των παιδιών που «προωθήθηκαν» σε αμυντικές υποδομές στις ακτές της Αζοφικής για να τις φέρουν σε «κατάσταση ετοιμότητας», «να καθαρίσουν από τα χορτάρια τα ορχυρωματικά έργα, τα σκάμματα και άλλα οχυρωματικά αντικείμενα».
Αφορμή, όπως δηλώνει η οργάνωση, ήταν «η επίθεση που δέχθηκαν ουκρανικά πλοία από την πλευρά της Ρωσίας».

Τα ορύγματα σκάφτηκαν από περίπου 60 παιδιά του Δημοτικού και του Γυμνασίου. Μάλιστα, ο πάστορας διαβεβαίωσε πως δεν επρόκειτο για μεμονωμένη «δράση», αλλά οι πιτσιρικάδες θα κληθούν πάλι να σκάψουν οχυρώσεις στο όνομα της «πατριωτικής ανάτασης». Αλλωστε, όπως είπε ο ίδιος, «οι στρατιώτες είναι πολύ απασχολημένοι τώρα» – όντως: σφάζουν τον λαό του Ντονμπάς – και ότι «δουλέψαμε πολύ καλά και εμπνεύσαμε στην χώρα τη σημασία της ‘Αμυνας».

Ο εν λόγω πάστορας κρατούσε μια «ουδέτερη» πολιτική στάση από τα τέλη της 10ετίας του ‘90, οπότε άρχισε να στήνει τις «φιλανθρωπικές» οργανώσεις του, αλλά από το Μαϊντάν και μετά πραγματικά «ξεσάλωσε». Για παπάς, «κοινωνικός ακτιβιστής» και «φιλάνθρωπος» έχει ιδιαίτερα αιμοβόρα αντιρωσική ρητορική, ενώ, από το Σεπτέμβριο ακόμα του 2014, έχει επιδείξει ιδιαίτερη δραστηριότητα στο χτίσιμο νέων οχυρώσεων γύρω από τη Μαριούπολη, ακόμη και στρατιωτικών σημείων ελέγχου περιμετρικά της πόλης. Μάλιστα και σε εκείνες τις «δράσεις» είχε εκμεταλλευτεί τη δουλειά παιδιών.

Η επιβολή στρατιωτικού νόμου με το διάταγμα του Ουκρανού προέδρου, Ποροσένκο, με αφορμή το επεισόδιο στο Κερτς, έδωσε νέα ώθηση σε ό,τι πιο σκοταδιστικό έφερε στην επιφάνεια το πραξικόπημα του Μαϊντάν, σε μια προσπάθεια ανάσχεσης του κλίματος ήττας στο οποίο έχει περιέλθει το καθεστώς μετά την απώλεια της Κριμαίας και την, ουσιαστική, απώλεια του Ντονμπάς. Πιθανότατα αποτελεί και μέρος της τακτικής του Ποροσένκο μπροστά στις εκλογές του ερχόμενου Μάρτη, εάν φυσικά γίνουν.

Η πολιορκία των ρωσικών διπλωματικών αποστολών σε Κίεβο και Χάρκοβο – στο τελευταίο μάλιστα επιχείρησαν να κάψουν το προξενείο με το προσωπικό του μέσα – από τους ναζί και τους συμμάχους τους, και το να βάζεις παιδιά να σκάβουν χαρακώματα με αφορμή την προβοκάτσια του Κιέβου στην Αζοφική, προφανώς δεν είναι τακτική ικανή να κουκουλώσει την κατρακύλα του βιοτικού επιπέδου της ουκρανικής εργατικής τάξης και το ολιγαρχικό «πάρτι» στις πλάτες της.

Οσο, όμως, η εργατική τάξη εξακολουθεί να είναι οργανωτικά και ιδεολογικοπολιτικά σε κατάσταση υποχώρησης, τότε, παπάδες, ναζί, πολιτικό προσωπικό και τα αφεντικά τους, η αστική τάξη δηλαδή ως σύνολο με τα διάφορα αλληλοσπαρασσόμενα τμήματά της θα ζυμώνουν τις συνειδήσεις της νεολαίας με κάθε νοσηρό «συστατικό». Και αυτή η πραγματικότητα, δεν αφορά φυσικά μόνο την Ουκρανία.

Πηγή: toperiodiko.gr