Νίνα Γεωργιάδου

ΕΞΟΡΙΣΤΟΙ, στην ατομική του ευθύνη ξανά ο καθένας, στη μοναξιά και την καταθλιψάρα μας, εισπνέοντας παντού τα απόβλητα των σπλάχνων μας και βγάζοντας πάνινες φωνούλες μιας ακατάληπτης αγανάχτησης. Ρίξαμε, για να λέμε την αλήθεια, και κάμποσες ηλεκτρονικές κουμπουριές. Τώρα οι fbαταριές θα δώσουν και θα πάρουν. Θα πάρουν φωτιά τα fλογοbόλα. Η e-πανάσταση θα εκραγεί στις οθόνες αν δεν καταπέσει το σύστημα.

Η πολιτική ευθύνη εξαντλήθηκε στο μπούκωμα των ημετέρων και στην καταστολή. Και μας ανακοίνωσε, σαν που το φέρνει η κουβέντα δηλαδή, ότι πήρε άλλα 16 δισμύρια, το προηγούμενο διάστημα, για να αντιμετωπίσει τον covid.

Μ’ αυτά μπούκωσε τους μιντιάδες, προσέλαβε μπατσόνια, πήρε καινούριο εξοπλισμό στους αιΜΑΤτατζήδες, για το συμφέρον όλων μας και το κοινό καλό..

Μούσα καρβουναρού, θράκα μου πυρωμένη, μηλίτσα φορτωμένη…Και είπε, πως αν χρειαστεί, οι ευρωπαίες εταίρες είναι πρόθυμες, ‘θα επανέλθω’. Όλα σε πρώτο πρόσωπο. l’ etat c’ est moi.Ο Καραγκιόζης ξαναπροβάρει τα καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα-εθνάρχη.

‘Δεν θα σταματήσω να κάνω το καλύτερο’, ‘οι πολιτικοί με αίσθημα ευθύνης, όπως εγώ’ και ‘όχι πια διασκεδάσεις, πατείς με πατώς’.

Απεφεύχθησαν ωστόσο λέξεις που εκνευρίζουν τον κ. Μπαμπινιώτη, οπότε όλα βαίνουν καλώς, καθόλου πατώς Πε πράμα κι εσύ, Σωτήρη. Και η αδέκαστη επιστήμη έβαλε τα δικά της πλουμιά.

Εξόριστοι. Κι έτσι όπως πλησιάζει και η ‘αυλή του φθινόπωρου΄, όπου οι ελεύθεροι σκοπευτές δεν θα είναι πια στις ταράτσες απέναντι απ’ το αμέρικαν έμπασυ αλλά στους δρόμους και στα πεζοδρόμια, είμαστε σε προσομοίωση των ημερών.

Εξόριστοι, με δήλωση (όχι άδεια) εξόδου για το χωροφύλακα, το ΜΑΤσο, τον αυτοκράτορα ενωματάρχη Κι έχουν προσληφθεί πολλοί. Θα αντιστοιχεί ένας για τον καθένα. Χώρια ο εθελοντής ρουφιάνος, που ξύπνησε μέσα μας η πολλή ατομική ευθύνη. Άσε πια αυτούς που έχουν πάρει στα αντισόσιαλ μιμίδια τη θέση του Χαρδαλιά, σε μια υστερική συμπόρευση.

Σε λίγο θα λανσάρουν βραχιολάκια ‘εξόδου’ σε περιορισμένο και επιτηρούμενο αυλισμό.

‘…Έτσι οι αιχμάλωτοι της πανούκλας πάλεψαν όλη τη βδομάδα μ’ όποιον τρόπο μπορούσαν. Και μερικοί ανάμεσά τους όπως ο Ραμπέρ, έφθασαν, όπως βλέπουμε, να φανταστούν ότι ενεργούσαν ακόμα σαν ελεύθεροι άνθρωποι, ότι μπορούσαν να διαλέξουν…. . Νά γιατί ο αφηγητής πιστεύει ότι ταιριάζει στο αποκορύφωμα της αρρώστιας να περιγράψει τις βιαιότητες των επιζώντων και την οδύνη των χωρισμένων εραστών…’ (Αλμπερ Καμύ, η Πανούκλα)