Παρών!

Θα είμαι εκεί και φέτος στα παιδιά που κοιμήθηκαν, κάτω από τα ματωμένα νύχια του περιστεριού, να ξαναδώ την αυλή που μεγάλωσαν Θα είμαι εκεί σήμερα και πάλι όπως 47 χρόνια τώρα, μια συνέχεια, με τους ίδιους φίλους και τις ίδιες ιδέες.

Όπως τότε που ξεκίναγα, το 1974, μικρός μαθητής του Γυμνασίου Δάφνης, τότε που μαζί με το Γιώργο και το Βαγγέλη εισπράξαμε από μια διήμερη αποβολή.

Και μετά χρόνια και χρόνια, στις πορείες, πολλές φορές με δακρυγόνα, ξύλο, αλλά πάντα με μια περηφάνεια στο τέλος καθώς ήμουν κι εγώ εκεί.

Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.

Τέρατα! Τα διόδια της ενηλικίωσης είναι πολύ ακριβά…γι αυτό δεν θέλω να μεγαλώσω! Νομίζατε ποτέ ότι θα μπορούσα να αρνηθώ τα όνειρα, τα τραγούδια και αυτούς που ανήκουμε στην ίδια ομάδα αίματος;

Χ.Κ.