Ας δούμε την πινακοθήκη του κυβερνητικού “μεγαλείου”. Πολύ συχνά, σχεδόν πάντα, οι εικόνες είναι πιο πειστικές από τις λέξεις. Σας παρακαλώ βάλτε σε αυτή την πινακοθήκη κατά σειρά τις εικόνες των Κυριάκου, Κικίλια, Κεραμέως, Άδωνη, Βρούτση, Μενδώνη.

Αυτές προς το παρόν. Αναρωτιέμαι αν το βλέμμα τους που κινείται σε ένα άπειρο κατά τρόπο πολύ αφηρημένο, σε βαθμό να απορείς για την κατάσταση (τους), μπορεί να βρει αντανάκλαση στο δικά σας.

Τα εν λόγω πρόσωπα έχουν εκλεγεί, γεγονός που δεν αθωώνει ούτε τους ίδιους ούτε εκείνους που τους ψήφισαν (εξ άλλου 70 εκατ. άνθρωποι ψήφισαν τον Τραμπ), για να διαχειριστούν τις τύχες μας. Και έπεσαν πάνω στην πανδημία, που ούτως ή άλλως είναι από μόνη της τεράστιο μέγεθος, δύσκολο να το διαχειριστεί και ο πιο ευφυής νους. Και αποφασίζουν για τις ζωές ή το θάνατο μας στην κυριολεξία και σε τρέχοντα χρόνο. 

Με έναν κάποιο τρόπο τους το λένε και το αισθάνονται, αν και δεν το καταλαβαίνουν, και οι ίδιοι. Εξ ου και η έκρηξη του πρωθυπουργού στη Βουλή όταν ο Γ. Βαρουφάκης ανέφερε το ρητό περί του ηλιθίου (Στην ταινία “Ένα ψάρι που το έλεγαν Γουάντα”, ο ένας εκ των πρωταγωνιστών περίφημος γκαφατζής εξ ανοησίας μπορεί να ανεχόταν τα μύρια όσα, αλλά δεν μπορούσε να ανεχθεί να τον λένε βλάκα, κι έλεγε κάθε τόσο “μόνο μη με λες βλάκα”).

Αλλά καθένας νοήμων άνθρωπος, κυρίως εκ της Αριστεράς, αντιλαμβάνεται πως η υπόθεση δεν είναι οι προσωπικές (αν)ικανότητες. Πρόκειται για πολιτική, για εφαρμοζόμενη πολιτική. Τουτέστιν, το νεοφιλελεύθερο μοντέλο που πρέπει να εφαρμοστεί άνευ παρεκκλίσεως και χρονοτριβής. Απλώς οι ανίκανοι θα το εφαρμόσουν με το δικό τους εκκωφαντικό τρόπο.

Σκεφτείτε (ή μάλλον δεν χρειάζεται πολύ σκέψη, απλώς διαπιστώστε) μια αποτυχημένη ιδεολογική και πολιτική επιλογή να εφαρμόζεται από ανθρώπους που δεν έχουν καταλάβει πως στο δρόμο υπάρχουν και στροφές, οπότε πάνε κατευθείαν στον τοίχο. Μόνο που στον τοίχο όπου τρακάρουν οι απώλειες μετράνε σε ανθρώπους. 

Είτε πρόκειται κατά κυριολεξία, όπως στην περίπτωση της πανδημίας και της τακτικής που χαράσσει το κυβερνητικό επιτελείο, είτε πρόκειται κατά συνέπεια όπως στην εκπαίδευση των παιδιών, τις εργασιακές σχέσεις και αλλού. 

Γιατί δεν πήραν μέτρα για την ενίσχυση των νοσοκομείων; Μα γιατί ο προσανατολισμός τους είναι προς την ιδιωτική υγεία. Αν ενισχύσουν τώρα τα νοσοκομεία με γιατρούς και νέες ΜΕΘ τι θα γίνει το μοντέλο της ιδιωτικής πρωτοβουλίας; Θρηνούμε νεκρούς χάριν του μοντέλου, τι να κάνουμε; Παράπλευρες απώλειες.

Δεν προσλαμβάνουν γιατρούς και προσωπικό αλλά ενισχύουν το ιδιωτικό να εισβάλλει στο δημόσιο, οπότε και οι μαυραγορίτες της πανδημίας, και με τη σφραγίδα του Ιατρικού Συλλόγου, κερδοσκοπούν απαιτώντας επί πλέον χρήμα, αφορολόγητο, προμοτάρισμα των ιδιωτικών κλινικών.

Γιατί δεν παίρνουν μέτρα για 15 μαθητές ανά τάξη; Γιατί δεν το θέλουν τα ιδιωτικά σχολεία αλλά προ πάντων γιατί θα χρειαστεί να προσλάβουν καθηγητές και δασκάλους. Αλλά το μοντέλο δεν θέλει νέους δημόσιους υπαλλήλους. Γιατί δεν παίρνουν λεωφορεία να αποσυμφορήσουν την κίνηση; Γιατί δεν θέλουν να ενισχυθούν οι κρατικοί οργανισμοί συγκοινωνιών. Και λοιπά παρόμοια. Τα οποία έχουν αντίκρυσμα σε ζωές. Κατά συρροήν εγκλήματα. Σίριαλ κίλερς.

Από την πινακοθήκη εξαίρεσα το μικρό σερίφη, λόγω βλέμματος, όχι λόγω έργου. Το δικό του βλέμμα είναι κάπως πιο αστραφτερό, γυαλιστερό να πεις (πως λέμε γυαλίζει το μάτι του;), με κατεύθυνση όχι το άπειρο αλλά το συγκεκριμένο, τόσο που γίνεται ανησυχητικά επικίνδυνο.

Αυτός μοιράζει ανοιγμένα κεφάλια, δύσπνοιες λόγω χημικών ουσιών, ναζιστικά αστυνομικά σταγονίδια σε πυκνότητα ποταμού και λοιπές δύσοσμες και βλαβερές κοινωνικές ουσίες και ιδέες. Δεν έχει κρατημό. Ο άνθρωπος που ως υπουργός Δημόσιας Τάξης του ΠΑΣΟΚ υπέγραψε την εγκατάσταση του στρατηγείου του FBI εντός της ελληνικής αστυνομίας, απαίτηση που αρνούνταν να ικανοποιήσουν οι προηγούμενοι υπουργοί, είναι ο καταλληλότερος, ως φαίνεται, για να πειθαρχήσει δια ροπάλου, όσους δεν πείθονται και δεν πειθαρχούν στις πολιτικές της ως άνω πινακοθήκης.

Η οποία, καθώς κρίνεται ανίκανη να διαμορφώσει μια συνεπή και συνεκτική πολιτική στην αντιμετώπιση των κρίσιμων προβλημάτων, πρωτίστως της πανδημίας, θεωρεί τον εαυτό της κατ’ εξοχήν αρμόδιο να ξεθεμελιώσει, προς μέγιστη ικανοποίηση των πρετεντεράκων των μέσων μαζικής διάψευσης της ενημέρωσης, δημοκρατικά δικαιώματα και κατακτήσεις όλης της μεταπολιτευτικής περιόδου. Οπότε, και συμβολικά, το Πολυτεχνείο έχει προτεραιότητα.   

Από το 1974, όταν ο Κ. Καραμανλής έκανε τις εκλογές ανήμερα στις 17 Νοέμβρη, ολόκληρο το σύστημα επεδίωκε να αναιρέσει, να ενσωματώσει ή να καταργήσει το Πολυτεχνείο ’73 και το μήνυμά του. Ο διασυρμός της γενιάς του Πολυτεχνείου στο όνομα των μελών της που εντάχθηκαν στο σύστημα και τη συναλλαγή, η περίφημη πασοκική θριαμβολογία “ο αγώνας δικαιώθηκε”, οι επιθέσεις στην πορεία με νεκρούς (Κουμής, Κανελλοπούλου, Καλτεζάς), η διαρκής αρά των εντεταλμένων δημοσιογράφων, βρίσκουν την κορύφωσή τους στη Χρυσοχοϊδεια τελετουργία των ΜΑΤ, ΔΕΛΤΑ, ΔΙΑΣ, ΟΠΚΕ κ.λπ.

Η πανδημία είναι ένα ισχυρό επιχείρημα. Δεν μπορεί να πάει χαμένο. Ο φόβος του κόσμου είναι υπαρκτός και δικαιολογημένος. Επενδύουν σε αυτόν για να επιβάλλουν μέτρα χωρίς δυνατότητα αντίδρασης. Το Πολυτεχνείο είναι αναγκαίος σταθμός. Πρόβα και αρχή για την καινούργια αστυνομοκρατία.

Οι πρετεντεράκοι φωνασκούν για την ιερόσυλη επιμονή να γίνει πορεία. Δεν το παραλληλίζουν με τις εκκλησίες γιατί περί εκκλησιών λόγο δεν κάνουν, ας λένε οι παπάδες τα εξαμβλώματα της λογικής. Εδώ είναι ανοιχτός χώρος, όχι λεωφορείο να πας σε συσκευασία σαρδέλας στη δουλειά. Είναι άνθρωποι που επιμένουν πως θα τηρήσουν τα μέτρα και τις αποστάσεις ασφαλείας. Δε βαριέσαι, οι αστυνομοκράτες δεν θα αφήσουν να χαθεί η ευκαιρία.

Η πινακοθήκη όπως βλέπετε συνοδεύεται από ανάλογου κύρους και εμβέλειας  επιδοκιμαστές που βγαίνουν στις οθόνες.

Προσοχή: δεν είναι αστείοι, είναι επικίνδυνοι.

Θανάσης Σκαμνάκης – kommon.gr