Γεωλογικα και ανθρωπολογικα, ο αιωνας που εγκαινιαστηκε πριν 18 χρονια μπορει να χαρακτηριστει ως ο αιωνας της κοτας.
Οι επιστημονες του Royal Society Open Science υποστηριζουν πως το αποτυπωμα αυτου του αιωνα, στις επερχομενες ερευνες των γεωλογων, θα ειναι τα κοκκαλα της κοτας.Η γη, λενε, θα εναι για τους μελλοντικους ερευνητες ενας πλανητης γεματος απο το απολιθωμα της κοτας.
Καθε χρονο καταναλωνουμε 65 δισεκατομμυρια κοτες. Ασυλληπτο νουμερο αν σκεφτει κανεις πως ο παγκοσμιος πληθυσμος υπολογιζεται σε 7,6 δις.
Αυτο και μονο το στοιχειο ανατρεπει το επιχειρημα της επισιτιστικης κρισης λογω υπερπληθυσμου.
Η πεινα ειναι συνεπεια του αγριου καπιταλισμου, της ανισοτητας και των πολεμων του.
Η επιστημονικη αυτη ομαδα μας πληροφορει πως καθε στιγμη ζουν στον πλανητη 23 δισεκατομμυρια κοτες, 10 φορες πανω απο καθε αλλο ειδος πουλιου.
Η κοτα, απο αγριο πουλερικο, εγινε οικοσιτο πριν απο περιπου 8000 χρονια. Ηταν ομως το 1950 που οι φαρμες παραγωγης κοτας εκτιναξαν την παραγωγη και καταναλωση της.
Η γενετικη μεταβολη στις κοτες προκαλει ακατασχετη ορεξη, με αποτελεσμα, στις 7 ως εννια βδομαδες που τους επιτρεπουμε να ζουν, αποκτουν πενταπλασιο βαρος απο το κανονικο, ενω τα σφαγεια δεν προλαβαινουν να διαχειριστουν τα υπολειμματα της μεγαλης σφαγης. Ετσι και τα ψαρια των ιχθυοτροφειων ταϊζονται, οχι πια με ιχθυαλευρα αλλα, παρα φυση, με πολτοποιημενα ή κονιορτοποιημενα υπολειμματα απ τις κοτες.
Αν τελικα ειμαστε αυτο που τρωμε, ο παραλληλισμος προκυπτει αβιαστα.
Οι κοτες των ορνιθοτροφειων ειναι απολυτα ομοιομορφες, καταναλωνουν ακατασχετα, ειναι υπερβαρες, δεν μπορουν πια να κανουν ουτε τις χαμηλες πτησεις του Αρκα, δεν περπατανε στο χωμα, δεν σκαλιζουν για σκουληκια, δεν γνωριζουν τον ερωτα, ζουν εγκλειστες σε μεγαλες πληθυσμιακες μαζες, δεν αντιδρουν και καταληγουν στο σφαγειο.
Δεν ειναι λυση ουτε η Νεφελοκοκκυγια, η πολη των πουλιων στα συννεφα, απ τις Ορνιθες του Αριστοφανη.
Απ την πικρη σατιρα, ουτε ο Πεισθετερος ουτε ο Ευελπιδης κι οπωσδηποτε κανενας Τσαλαπετεινος. Μονο ο παντα αντισυμβατικος κι επαναστατης Προμηθεας.

Νίνα Γεωργιάδου