Μετρώντας 103 χρόνια από την εισβολή στα χειμερινά ανάκτορα και παρά την σημασία και τον μεγάλο συμβολισμό εκείνων των γεγονότων, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι η ιστορία της οκτωβριανής επανάστασης απλώνεται πολύ πριν, και ακόμη περισσότερο, πολύ μετά των μεγάλων ένοπλων μαχών του Οκτώβρη.

Ο αφηγητής των επικών ημερών που οδήγησαν στον Οκτώβρη Τζον Ριντ, τον Αύγουστο του 1919 σημειώνει.

“Η λέξη “επαναστάτης” δεν δείχνει μια αόριστη διάθεση εξέγερσης. Αυτό που πρέπει να καταστραφεί, να καταστραφεί, όμως ο καινούργιος κόσμος πρέπει να ανοικοδομηθεί με μια προσπάθεια ασταμάτητου μόχθου. Εμείς οι άλλοι, για το καλό όλου του κόσμου, ελπίζουμε ότι η μεγάλη Ρωσία θα προκόψει και θα πάει μπροστά. Στα αυτιά μας αντηχεί η αδυσώπητη πορεία προς τα εμπρός των σιδερένιων στρατιών του προλεταριάτου”.

Είναι η στιγμή που και ο ίδιος αντιλαμβάνεται ότι οι αριστουργηματικές “10 μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο” δεν είναι παρά ένα επεισόδιο μιας μακρόχρονης και δύσκολης πορείας, της οποίας το μέλλον κρίνεται και θα κρίνεται κάθε στιγμή.

Τελικά “η μεγάλη Ρωσία θα πάει μπροστά” και η ιστορία της Οκτωβριανής επανάστασης, θα γίνει “η ιστορία μιας εποχής” όπως σωστά την αποδίδει ο τίτλος του Ροθστάιν.

Είναι η ιστορία των μεγάλων αιματοβαμμένων ταξικών μαχών της προεπαναστατικής Τσαρικής Ρωσίας, που έχοντας αφομοιώσει την πείρα των γεγονότων του 1905, θα οδηγήσουν στο Φλεβάρη-Οκτώβρη του 1917.

Είναι η ιστορία των επικών μαχών που αναγκάζεται να δώσει και να κερδίσει η Σ.Ε. από την στιγμή της γέννησής της μέχρι τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, ενάντια στον εσωτερικό εχθρό και στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις.

Πάνω από όλα όμως είναι η ιστορία της οικοδόμησης του νέου κόσμου. Γιατί χωρίς αυτήν, χωρίς τα πρωτόγνωρα επιτεύγματα-τις τεράστιες κατακτήσεις της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, αν δηλαδή η νίκη της έμενε εκεί που την τοποθετεί ο τροτσκισμός και η αντικαπιταλιστική αριστερά περίπου στα 1920-22, η οκτωβριανή επανάσταση θα έμοιαζε περισσότερο ως γεγονός και θα είχε την ιστορική ισχύ της παρισινής κομμούνας.

Η ιστορία της οκτωβριανής επανάστασης από αυτή τη σκοπιά είναι η ιστορία μιας ολόκληρης εποχής που για πρώτη φορά θέλει να αποτινάξει από την εξέλιξη των ανθρώπινων κοινωνιών την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, και το κάνει. Είναι η ιστορία της εισόδου στο παγκόσμιο προσκήνιο της εργατικής τάξης των αναγκών, των οραμάτων της και της ιστορικής της αποστολής.

Αδύναμος κρίκος

Η τσαρική Ρωσία του 1917, μέσα στις συνθήκες που διαμορφώνει ο Α΄ παγκόσμιος πόλεμος, θα είναι αυτή που τελικά θα αποδειχθεί ο “αδύναμος κρίκος” του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού συστήματος.

Είναι αυτή που συγκεντρώνει μια σειρά αντιθέσεων, που υπό το καθεστώς της ιδιομορφίας της καπιταλιστικής ανάπτυξης χωρίς την αποτίναξη της τσαρικής εξουσίας, αυτές τελικά γιγαντώνονται, διαμορφώνοντας τα προεπαναστατικά χρόνια ένα ιδιαίτερο εκρηκτικό μείγμα. Ένα εκρηκτικό μείγμα που οι απαγορεύσεις, οι αποκλεισμοί, η καταπίεση και η αδίστακτη τσαρική τρομοκρατία (στο διάστημα 1907-1910 μόνο στις κεντρικές φυλακές θα πεθάνουν 40.000 επαναστάτες) δεν θα μπορέσουν να αντιμετωπίσουν.

Η εργατική τάξη που αναδύεται σε αυτές τις συνθήκες, συγκεντρώνεται σε μεγάλα εργοστάσια σε αναλογία μεγαλύτερη ακόμη και από αυτή των προηγμένων χωρών και καταγράφει μια σειρά ηρωικών απεργιακών πολύνεκρων αγώνων μέχρι τα επαναστατικά γεγονότα του 1905 (με 3.000.000 απεργούς), αγώνες οι οποίοι θα ξαναφουντώσουν από το 1911 και μετά.

Στην ύπαιθρο τα φεουδαρχικά κατάλοιπα μετά και το 1905, έχουν διχάσει το ρώσικο χωριό ανάμεσα στους κουλάκους και τη συντριπτική πλειοψηφία των φτωχών ακτημόνων-εργατών γης (πριν το 1917 ήταν το 70%) οι οποίοι αναδεικνύονται γοργά σε μια σύμμαχη τάξη της επανάστασης. Από το 1905 έως το 1907 ξεσπούν 7000, ενώ από το 1910-1914 καταγράφονται 13000 αγροτικές εξεγέρσεις, το σύνολο των οποίων αντιμετωπίζεται με την ανελέητη τσαρική βία και τρομοκρατία.

Ένας ακόμα παράγοντας που θα σπρώξει τον ρώσικο λαό στο δρόμο της επανάστασης το 1917 είναι αναμφίβολα η εθνική καταπίεση, που θα διαμορφώσει ειδικά από το 1863 και μετά μια ιστορία αδιάκοπων εθνικών εξεγέρσεων των πολλών υποτελών και αποικιακών λαών της τσαρικής αυτοκρατορίας.

Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Ροθστάιν για την σημασία των αγώνων αυτών στο ξέσπασμα της Οκτωβριανής επανάστασης: “Ρώσοι χωρικοί, υποτελείς λαοί κ αργότερα βιομηχανικοί εργάτες γεμίζουν την ιστορία της Ρωσίας στο 19ο και μέχρι τις αρχές του 20ου με ατελείωτες αγροτικές εξεγέρσεις, εθνικές ανταρσίες, εργατικές μαχητικές διεκδικήσεις και επαναστατική πολιτική δράση που πνίγονται στο αίμα μα πάντοτε ξαναγεννιόνταν. Κανένας λαός της δυτικής Ευρώπης δεν μπορεί να παρουσιάσει μια τόσο μεγαλοπρεπή σειρά από αγώνες εναντίον της τυραννίας… σαν αυτούς που έδωσαν οι λαοί της Ρωσίας μέσα στα 150 χρόνια πριν την επανάσταση του 1917”.

Το ξέσπασμα του Α΄ παγκοσμίου, σκορπώντας ακόμα περισσότερη δυστυχία σε έναν λαό που ασφυκτιά κάτω από την τσαρική τυραννία, οξύνοντας όλες τις αντιθέσεις θα επιταχύνει τις εξελίξεις. Οι εκτελέσεις των στρατιωτών, που υιοθετούν τη γραμμή των μπολσεβίκων και αρνούνται να πολεμήσουν, προσθέτουν εύφλεκτο υλικό σε ένα ούτως ή άλλως εκρηκτικό περιβάλλον.

Τα σοβιέτ των εργατών που εμφανίζονται για πρώτη φορά το 1905, αλλά και των αγροτών και στρατιωτών, στα 1917 αναδεικνύονται σε βασικό παράγοντα των πολιτικών εξελίξεων. Η σωστή ανάγνωση του Α΄ παγκοσμίου πολέμου από το κόμμα του Λένιν, η γραμμή, τα συνθήματα και τα καθήκοντα που θέτουν μπροστά σε αυτόν οδηγούν στο Φλεβάρη του 1917.

Στις θυελλώδεις εξελίξεις από το Φλεβάρη μέχρι τον Οκτώβρη του 1917 θα αναδειχθεί για μια ακόμη φορά η πραγματικά αριστοτεχνική πολιτική τακτική του Λένιν και του κόμματος των μπολσεβίκων. Η καθοδήγηση του κόμματος και της εργατικής τάξης μέσα στις αλλεπάλληλες πολιτικές κρίσεις, η εξύψωση από τον Απρίλη του συνθήματος “Όλη η εξουσία στα σοβιέτ”, αλλά και η απόσυρσή του -ως λαθεμένου στις νέες συνθήκες- τις κρίσιμες μέρες του Ιούλη μετά το χτύπημα της διαδήλωσης στην Πετρούπολη, μέχρι τη συντριβή του Κορνίλοφ και την εισβολή στα ανάκτορα στις 25 του Οκτώβρη, αποτελούν κορυφαίες στιγμές του λενινισμού και διαχρονικά διδακτικές σελίδες της ιστορίας του κινήματος.

Οκτώβρης-Επεμβάσεις-Εμφύλιος

Με το διάταγμα για την Ειρήνη και το διάταγμα για την Γη, στις 26/10 μια μόλις μέρα μετά την ανακήρυξη της “επανάστασης” από τον Λένιν, το Συνέδριο των Σοβιέτ δίνει μια πρώτη απάντηση σε δύο καίρια ζητήματα, στους μεγάλους πόθους των λαών Ρωσίας. Στο ίδιο συνέδριο συγκροτείται η πρώτη Σοβιετική Κυβέρνηση και το συμβούλιο των Επιτρόπων του Λαού, πρόεδρος του οποίου εκλέγεται ο Λένιν. Η Σοβιετική εξουσία είναι γεγονός! Ένας φάρος ελπίδας για τους απόκληρους του κόσμου μόλις έχει ανάψει! Ο ίδιος αυτός φάρος όμως, για τους εκμεταλλευτές, τους κεφαλαιοκράτες και τις ιμπεριαλιστικές χώρες δεν είναι άλλο από ένα σήμα μεγάλου κινδύνου. Από την πρώτη στιγμή έντρομες οι δυνάμεις του παλιού κόσμου σχεδιάζουν με κάθε τρόπο την ανατροπή αυτών των ιστορικών εξελίξεων.

Οι μέρες και οι μήνες που ακολουθούν είναι ιδιαίτερα κρίσιμοι. Η νεογέννητη και εύθραυστη Σοβιετική Δημοκρατία, αναζητώντας το έδαφος που θα της επιτρέψει να ριζώσει πραγματικά, διψάει για ειρήνη. Για τους Μπολσεβίκους είναι καθαρό ότι μόνο με διατάγματα δεν χτίζεται τίποτα. Όπως χαρακτηριστικά δήλωνε ο Λένιν στις 29 Απρίλη του 1918: “...έχουμε βγάλει διατάγματα… είμαστε ακόμα στην αρχή του δρόμου μας για τον Σοσιαλισμό. Για να προχωρήσουμε παρά πέρα είναι απαραίτητο να στερεώσουμε τώρα αυτά που κερδίσαμε με τα διατάγματα και τις συζητήσεις”.

Έχει προηγηθεί ένα σκληρό παράδειγμα της παραπάνω αλήθειας όταν το “διάταγμα για την ειρήνη”- η έξοδος της Ρωσίας από τον Α’ παγκόσμιο πόλεμο, θα γίνει πράξη με τους όρους της συνθήκης Μπρέστ-Λιτόφσκ. Για μια ακόμη φορά, σε μια εξαιρετικά δύσκολη στιγμή για την υπόθεση της επανάστασης, με την διορατικότητα και την επιμονή του Λένιν και του Στάλιν, μια μάχη γραμμών μέσα στο κόμμα θα έχει την έκβαση που δίνει συνέχεια στο μεγάλο εγχείρημα. Και σε αυτό το σημείο, αντίπαλοι της πραγματικά επαναστατικής γραμμής θα αναδειχθούν οι Μπουχάριν, Ζηνόβιεφ και Τρότσκι. Με την “πολιτική των επαναστατικών φράσεων”, την στιγμή που η σοβιετική εξουσία αναζητά μια σπιθαμή γης, για να ριζώσει, τη στιγμή που η ανακωχή και η ειρήνη είναι μονόδρομος, εναντιώνονται με κάθε τρόπο σε αυτή την ανάγκη, στο όνομα… της διεθνούς επανάστασης! Η “πολιτική των επαναστατικών φράσεων” όπως εύστοχα ονόμασε ο Λένιν, αποτελεί από τότε μέχρι σήμερα τη μεγάλη “προσφορά” του τροτσκισμού στο κίνημα και στην ουσία είναι αυτή που σε κάθε κρίσιμη φάση στην υπόθεση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης θα συνταχθεί και θα υπηρετήσει τις δυνάμεις της αντεπανάστασης.

Η ειρηνική ανάπαυλα, αν και θα κρατήσει πολύ λίγο, δίνει τη δυνατότητα εσωτερικής ανασυγκρότησης, που είναι αναγκαία για τις μάχες που έρχονται. Οι μπολσεβίκοι γνωρίζουν καλά ότι η μεγάλος επαναστατικός πόλεμος για την υπεράσπιση της σοβιετικής εξουσίας είναι μπροστά. Οι δυνάμεις της αντεπανάστασης, η ντόπια αντίδραση και οι ιμπεριαλιστικές χώρες θέλουν να πνίξουν στο αίμα ό,τι “στοιχειώνει τις νύχτες των αστών”. Από τον Απρίλη-Μάη του 1918 η αντεπανάσταση περνάει σε άλλο επίπεδο. Αγγλία, Γαλλία, ΗΠΑ, Ιαπωνία αλλά και Γερμανία εισβάλλουν στην χώρα, υποκινούν, στηρίζουν, εφοδιάζουν και εξοπλίζουν εκστρατευτικά σώματα (Κόλτσακ, Ντενίκιν, Κρασνώφ κλπ) και -σε συνεργασία πάντα με τις εσωτερικές αστο-τσιφλικάδικες δυνάμεις που θέλουν να ανακαταλάβουν την εξουσία- δημιουργούν κυβερνήσεις σε διάφορες σημαντικές περιοχές της Σοβιετικής Δημοκρατίας. Ειδικά μετά τη λήξη του Α΄ Παγκοσμίου, οι δυνάμεις της Αντάντ εντείνουν την επεμβατική τους δράση, κατευθύνουν στρατηγικά ολόκληρο το αντεπαναστατικό μέτωπο, δημιουργούν το εκστρατευτικό σώμα της Ουκρανίας και αποφασίζουν τον πλήρη αποκλεισμό της. Η χώρα των σοβιέτ το Φθινόπωρο του 1919 είναι κυκλωμένη από την ξένη και ντόπια αντίδραση και όλα δείχνουν ότι το μέλλον της είναι δυσοίωνο. Οι μπολσεβίκοι μπροστά στον κίνδυνο, θα υποτάξουν την οικοδόμηση και την οικονομική ζωή της χώρας στις ανάγκες του μετώπου και του στρατού μετατρέποντας τα μετόπισθεν και ολόκληρη την επικράτεια σε ένα “ένοπλο στρατόπεδο”. Η σοβιετική κυβέρνηση εγκαινιάζει με σειρά μέτρων τον πολεμικό κομμουνισμό. “Είχαμε αποφασίσει να έχουμε την Άνοιξη στρατό από ένα εκατομμύριο άντρες. Τώρα μας χρειάζεται ένας στρατός από τρία εκατομμύρια. Μπορούμε να τον έχουμε και θα τον έχουμε” θα δηλώσει ο Λένιν στα τέλη του 1918. Κόντρα σε όλα τα δημοσιεύματα και τις προβλέψεις των αναλυτών της εποχής, που θεωρούσαν ζήτημα χρόνου την ήττα της Σοβιετικής Δημοκρατίας, ο Κόκκινος Στρατός έχοντας στο πλευρό του τις αστείρευτες λαϊκές δυνάμεις θα συντρίψει έναν φαινομενικά πολύ ισχυρότερο εχθρό. Το 1922 οριστικά πια, μέσα από έναν πολυετή αιματηρό εμφύλιο και αναρίθμητες εγκληματικές ξένες επεμβάσεις, ο σοβιετικός λαός θα βγει ξανά νικητής. Η Οκτωβριανή Επανάσταση έχει καταγράψει ένα ακόμη έπος!

Σε αυτές τις συνθήκες τον Μάρτη του 1919 πραγματοποιείται στη Μόσχα το 8ο συνέδριο του κόμματος καθώς και η ίδρυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς.

Η 3η Διεθνής, τέκνο και αυτή της οκτωβριανής επανάστασης, θα συνεισφέρει αποφασιστικά στους αγώνες των λαών, θα συμβάλει ουσιαστικά στην σωστή ιδεολογικο-πολιτική κατεύθυνση των Κομμουνιστικών Κομμάτων και ειδικά με τη γραμμή που υιοθετεί μπροστά στην άνοδο του φασισμού και τον Β΄ παγκόσμιο θα οδηγήσει στην εποποιία της αντιφασιστικής νίκης, και στην νέα εκρηκτική άνοδο του παγκόσμιου κομμουνιστικού και λαϊκού κινήματος.

Στο 8ο συνέδριο του κόμματος των Μπολσεβίκων ανάμεσα στις άλλες αποφάσεις θα ψηφιστεί και η εφαρμογή της “στέρεης συμμαχίας” με τη φτωχή-μεσαία αγροτιά -επαναπροσδιορίζοντας την πολιτική των συμμαχιών στις συνθήκες τις Οκτωβριανής επανάστασης- και θα κρίνει επί της ουσίας και τη νικηφόρα έκβαση του εμφυλίου. Και για αυτό και για άλλα θέματα, θα αποτυπωθεί σύγκρουση με τον Μπουχάριν, την αντιπολίτευση και τον Τρότσκι. Άλλωστε αυτή η σύγκρουση των δύο γραμμών διατρέχει όλη την ιστορία της επανάστασης και της οικοδόμησης, όπως και της παλινόρθωσης την οποία ο τροτσκισμός θα στηρίξει από την αρχή μέχρι το τέλος.

Σοσιαλιστική οικοδόμηση

Όταν το 1921 και οριστικά το 22 τελειώνει η επέμβαση και ο εμφύλιος στην χώρα των Σοβιέτ, ο λαός της αναλαμβάνει το χρέος της σοσιαλιστικής οικοδόμησης πάνω στα ερείπια μιας καθυστερημένης οικονομίας και ενός αδύναμου βιομηχανικού συστήματος. Μετά από 8 χρόνια άγριων πολέμων, ο νέος κόσμος θα πρέπει να γεννηθεί σε μια κατερειπωμένη χώρα που μετράει εκατομμύρια θύματα κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες.

Ακόμη και έτσι όμως το σοσιαλιστικό σύστημα, θα αποδείξει την ανωτερότητά του. Στη Σοβιετική Ένωση θα συμβούν πρωτόγνωρα γεγονότα και επιτεύγματα λαμπρής ακτινοβολίας. Αν η περίοδος της επανάστασης, του εμφυλίου και της εγκαθίδρυσης της σοβιετικής εξουσίας ταυτίζεται με την καθοδήγηση του μπολσεβίκικου κόμματος από την ηγετική προσωπικότητα του Λένιν, η περίοδος της οικοδόμησης και της αντιφασιστικής νίκης θα βρει τον ηγέτη της στη φυσιογνωμία του Στάλιν. Και επειδή αυτή ακριβώς η οικοδόμηση, τα επιτεύγματα της σοσιαλιστικής οικονομίας και της αντιφασιστικής νίκης είναι αυτά που θα χαράξουν ανεξίτηλα τις συνειδήσεις των λαών όλου του κόσμου, επειδή αυτές οι αλήθειες αποτελούν τις πιο χειροπιαστές αποδείξεις και απαντήσεις στην απατηλή προπαγάνδα του καπιταλισμού, για αυτό και έγιναν στόχος τής πιο ελεεινής ιστορικής παραχάραξης που έγινε ποτέ. Ο Στάλιν θα βρεθεί όλες αυτές της δεκαετίες στο στόχαστρο της αντίδρασης -και όχι μόνο- επειδή στο πρόσωπό του θα πολεμηθεί ακριβώς το θαύμα της οικοδόμησης και της νίκης, θα πολεμηθεί η ιστορική αλήθεια που θέλει τους εργάτες να μπορούν να καταλάβουν την εξουσία και να χτίσουν έναν νέο σοσιαλιστικό κόσμο.

Μέσα σε ελάχιστο χρόνο σε σχέση με τα χρόνια που απαιτήθηκαν για την αντίστοιχη ανάπτυξη των βιομηχανικών χωρών, η ΕΣΣΔ θα κατορθώσει από την κυριαρχία μιας καθυστερημένης αγροτικής παραγωγής το 1913, με τα πλάνα εκβιομηχάνισης να αποκτήσει πρωτεύοντα ρόλο στην παραγωγή η βιομηχανία, ήδη από το 1929, ενώ το 1933 να φτάσει το 70,7% του ΑΕΠ. Οι σοβιετικοί είχαν όντως καλύψει το διάστημα 50 και 100 χρόνων που τους χώριζαν από τις μεγάλες δυνάμεις μέσα σε μερικά χρόνια, και είχαν αποδείξει περίτρανα την ανωτερότητα της σοσιαλιστικής παραγωγής, στέλνοντας στις χωματερές της ιστορίας τις αντιδραστικές θεωρίες για το ασύμβατο της “ανθρώπινης φύσης” με τις σοσιαλιστικές παραγωγικές σχέσεις. Ήδη με το διάταγμα για τη γη έχει ανοίξει από την επομένη κιόλας της επανάστασης ο δρόμος για την κολεκτιβοποίηση της αγροτικής παραγωγής, η οποία όμως θα καθυστερήσει να πραγματωθεί (ΝΕΠ). Η αγροτική οικονομία περνάει σε άλλο επίπεδο με την ίδρυση-επέκταση των κολχόζ και των σοβχόζ, ενώ με την είσοδο των μηχανών και τον κεντρικό σχεδιασμό θα σημειωθούν τεράστια βήματα.

Το 1930 θα λυθεί οριστικά στην ΕΣΣΔ το θέμα της ανεργίας, την ίδια στιγμή που στις προηγμένες χώρες παρουσιάζει έκρηξη και που ακόμα και σήμερα παραμένει πρωταρχικό ζήτημα για τους λαούς του πλανήτη. Από το 1918 θεσμοθετείται το 8ωρο, το 25 οι 7,5 και το 29 οι 7 ώρες. Κατοχυρώνεται η κοινωνική ασφάλιση για όλους, με καθολική ελεύθερη πρόσβαση στο σύστημα υγείας και με τις συντάξεις να δίνονται στα 60 χρόνια για τους άντρες και στα 55 για τις γυναίκες, ή στα 50 και 45 αντίστοιχα στα βαρέα-ανθυγιεινά επαγγέλματα. Λύνεται το πρόβλημα της στέγασης για κάθε πολίτη της Σ.Ε. και η πρόσβαση στα βασικά αγαθά, όπως του νερού και του ηλεκτρισμού, ακόμα και στις πιο απομακρυσμένες περιοχές.

Στις επιστήμες και την έρευνα γίνονται άλματα, όπως και στον πολιτισμό. Στη Ρωσία του Οκτώβρη του 17 τα 3/4 του πληθυσμού δεν ήξεραν γραφή και ανάγνωση ενώ τα 4/5 των παιδιών δεν είχαν πρόσβαση ούτε καν στο δημοτικό. Το 1933 το 90% των σοβιετικών πολιτών είναι εγγράμματοι, ενώ στην τριτοβάθμια εκπαίδευση φοιτούν πολλαπλάσιοι από ό,τι στις πιο προηγμένες καπιταλιστικές χώρες. Μετά την επανάσταση 40 καταπιεσμένες εθνότητες αποκτούν γραπτή γλώσσα, ενώ τα πρωτόγνωρα πολλά βιβλία εκδίδονται σε όλες τις γλώσσες των λαών της ΕΣΣΔ.

Η γυναίκα κατακτά την ισότιμη θέση της στην παραγωγή και την κοινωνία, όταν στις περισσότερες καπιταλιστικές χώρες δεν έχει ακόμα ούτε το δικαίωμα ψήφου. Η επί Τσάρου κραταιά εκκλησία διαχωρίζεται από το κράτος και εξασφαλίζεται η ισότιμη συνύπαρξη όλων των εθνών της Σ.Ε.

Η λίστα αυτή θα μπορούσε να είναι πολύ μεγάλη, μα εκείνο που έχει την πιο μεγάλη ίσως σημασία είναι ότι όλα αυτά έγιναν με την πραγματική εξουσία της εργατικής τάξης. Τονίζοντας ακριβώς αυτό το 1931, ο Στάλιν θα πει: «Θα ήταν ηλίθιο να νομίσει κανείς πως το σχέδιο παραγωγής αναλύεται σε ένα πίνακα αριθμών και καθηκόντων. Στην πραγματικότητα το πλάνο παραγωγής είναι η ζωντανή και πρακτική δραστηριότητα εκατομμυρίων ανθρώπων. Η πραγματικότητα του δικού μας πλάνου παραγωγής είναι τα εκατομμύρια εργαζομένων που δημιουργούν την καινούργια ζωή».

18 χρόνια μετά το τέλος του εμφυλίου η εποποιία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης θα ανακοπεί από το Β΄ Παγκόσμιο και τις νέες επιβουλές του ιμπεριαλισμού εναντίον της πρώτης σοσιαλιστικής χώρας. Η Σοβιετική Ένωση θα σηκώσει το κύριο βάρος της αντιφασιστικής νίκης μετρώντας στο τέλος του πολέμου εκατομμύρια νεκρούς σοβιετικούς καθώς και κατεστραμμένες, πόλεις, υποδομές και επιχειρήσεις της. Η προσφορά όμως της ΕΣΣΔ στους λαούς του κόσμου είναι για μια ακόμη φορά ανυπολόγιστη.

Έχοντας υποστεί μια ακόμη τεράστια καταστροφή, η ΕΣΣΔ θα καταφέρει μέσα σε πολύ σύντομο χρόνο να ανοικοδομηθεί καταγράφοντας νέους οικονομικούς άθλους, νέες επιτυχίες και επιτεύγματα του σοσιαλιστικού συστήματος. Ο μεταπολεμικός πλανήτης με το κομμουνιστικό κίνημα να μετατρέπεται σε πρωταγωνιστή των εξελίξεων δονείται από τους αγώνες των λαών για ειρήνη, δημοκρατία, ανεξαρτησία και σοσιαλισμό. Αυτή τη μεγαλειώδη πορεία, που κλόνιζε το παγκόσμιο καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό οικοδόμημα, θα ανακόψει η αντεπανάσταση στην ΕΣΣΔ που μετά το θάνατο του Στάλιν θα εγκαινιάσει το 20ο συνέδριο.

Αυτή είναι επιγραμματικά η ιστορία του πρώτου μισού του 20ου αιώνα. Η ιστορία της Οκτωβριανής επανάστασης είναι μια ιστορία που ξεμακραίνει από τα σύνορα της ΕΣΣΔ τόσο ώστε να αγκαλιάσει ολόκληρο τον πλανήτη. Γιατί εκτός από τα όσα συνέβαιναν στη χώρα των σοβιέτ, η Οκτωβριανή επανάσταση σηματοδοτεί την ραγδαία είσοδο των σοσιαλιστικών ιδεών στο στίβο της ταξικής πάλης και άρα το πέρασμά της σε ένα νέο ανώτερο επίπεδο. Τα επιτεύγματα των λαών που ακολουθούν την πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης μετά τον Β΄ παγκόσμιο, τα εργατο-λαικά κινήματα στις χώρες της δύσης -που κατακτούν δημοκρατικά, εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα- τα εθνικοαπελυθερωτικά κινήματα του τρίτου κόσμου ενάντια στην ιμπεριαλιστική τυραννία και υποδούλωση εμπνέονται και οδηγούνται από τις ιδέες, την εμπειρία και τα επιτεύγματα της οκτωβριανής επανάστασης και της οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ.

Αυτό ακριβώς είναι που φοβάται η κεφαλαιοκρατία και το παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Για αυτό και 100 χρόνια μετά βυσσοδομούν ενάντια στην Οκτωβριανή επανάσταση και την ΕΣΣΔ. Επειδή αυτά τα γεγονότα που έχουν χαραχθεί στην συνείδηση και την ιστορική μνήμη των λαών είναι η μεγαλύτερη παρακαταθήκη για τους αγώνες στο σήμερα. Αυτήν ακριβώς την παρακαταθήκη επιχειρεί να σβήσει η αισχρή αντικομμουνιστική προπαγάνδα.

Και για αυτό ακριβώς, όλοι εμείς που μιλάμε από τη μεριά του κομμουνιστικού του αριστερού και προοδευτικού κινήματος έχουμε χρέος να υπερασπιστούμε τόσο την ιστορία της Οκτωβριανής επανάστασης και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, των επιτευγμάτων και των συμπερασμάτων της, όσο και τους ηγέτες της από την επίθεση της παγκόσμιας αντίδρασης. Μόνο έτσι οι εκδηλώσεις τιμής για τα 100 χρόνια μπορούν να έχουν ουσιαστικό και ελπιδοφόρο περιεχόμενο στο σήμερα.

Βασίλης Πετράκης, μέλος ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ