Και φκιάστε το κιβούρι μου, φαρδύ, πλατύ να γένει,
να στέκω ορθός να πολεμώ, και δίπλα να γεμίζω.

Πρωτομαγιά 2021. Χαίρε Σεράγεβο και Σιάτλ, Παρίσι και Σεούλ, Λονδίνο και Λάγος στη Νιγηρία. Κόκκινες σημαίες και γροθιές υψωμένες. Γροθιές της οργής, για τους νόμους τής μεσαιωνικής εργασίας, για την κατάργηση της απεργίας και της διαδήλωσης, για την αστυνομική βία.

Αυτοί, οι πάμπλουτοι με τα στρατά τους κι εμείς με τις κόκκινες σημαίες και τις γροθιές, απέναντι. Παντού, σε όλο τον κόσμο. Αυτοί όχι μόνο με τους οπλισμένους σαν αστακούς στρατούς, των ανθρώπων που λες και τους έχεις αφαιρέσει το πρόσωπο, πίσω από το κράνος και την αντιασφυξιογόνα μάσκα. Μα, μαζί και με τους διαμορφωτές των σκέψεών μας. Τους ενσωματωμένους δημοσιογράφους και τις μαριονέτες πολιτικούς.

Η πανδημία προχωράει και το εφιαλτικό αύριο άρχισε. Τέρμα τα λεφτά (που με σπαραγμό καρδιάς έδωσαν για τους πολλούς) και τα ψέματά τους. Γυρίζουμε πάλι στους «τεμπέληδες», που δε θέλουν να εργάζονται και στο κράτος που δεν «μπορεί». Την τροχιοδεικτική βολή την έριξε πριν περίπου δυο μήνες (21/3), ο «καταλληλότερος» για πρωθυπουργός. Σε συνέντευξή του στο «ΒΗΜΑ», (άλλη αναξιοπαθής ομάδα και οι ιδιοκτήτες ημερήσιου και εβδομαδιαίου τύπου, που όμως θα συνεχίσει να τροφοδοτείται από τον κρατικό κορβανά), ξεκαθάρισε: «Αν και, προσωπικά, δεν θεωρώ το δικαίωμα του συνέρχεσθαι κατ’ ανάγκην πιο σημαντικό από το δικαίωμα του εργάζεσθαι». Πολυχρονεμένε μας, Κούλη. Για να «εργάζεσθαι», σαν άνθρωποι και όχι σαν κινέζοι κούληδες του 1908, πρέπει πρώτα να «συνέρχεσθαι».

Αυτή ήταν εδώ και ένα αιώνα η σειρά των πραγμάτων. Κανονίζεις το μισθό σου και μετά δουλεύεις. Και για να κανονίσεις το μισθό σου, πρέπει να βρεθείς, μαζί, με τους συναδέλφους σου και ακόμα-ακόμα να διαμαρτυρηθείς, όταν χρειαστεί. Α! Το «κούλης», λέξη ινδικής καταγωγής σημαίνει ημερομίσθιος εργάτης ή σκλάβος, ή αχθοφόρος στην Ασία. Ξέρουν πολύ καλά οι Ινδοί από σκλαβιά, ώστε να χρησιμοποιούν την ίδια λέξη για το σκλάβο, με αυτόν που κάνει ένα μεροκάματο εδώ κι εκεί…

Η απλήρωτη εργασία, το μεροκάματο εδώ κι εκεί θα είναι το διαφημιζόμενο πρότυπο στους καιρούς που έρχονται. Τη σκυτάλη πήραν ήδη, από τον πρωθυπουργό, οι λαγοί που πάντα αμολάει πρώτους το σύστημα. Τηλεοπτικός παρουσιαστής, όνομα και μη χωριό, κατακεραύνωσε στο τουίτερ τους απελπισμένους που ένα χρόνο τώρα βρίσκονται χωρίς δουλειά. Θαυμάστε: «Κάθονται 5-6 μήνες χωρίς δουλειά»… και «κανείς δεν είναι διατεθειμένος να κάνει ό,τι χρειάζεται. Και αυτό σημαίνει κάποιος να δουλέψει και δωρεάν. Να δουλέψει χωρίς μισθό σε μια εταιρεία. Όλοι νομίζουν ότι θα τους εκμεταλλευτεί ο επαγγελματίας, ότι θα με θέλουν για δωρεάν εργασία και μετά θα με ξεζουμίσουν και θα φύγουν». Δεν το «νομίζουν» όλοι. Έτσι γίνεται, πάντα. Και ας μας φέρουν έστω και ένα παράδειγμα εργαζόμενου δωρεάν, που δεν τον εγκατέλειψε το αφεντικό του. Μα αυτό ακριβώς είχε συμφωνηθεί. Ο εργαζόμενος να δουλεύει και το αφεντικό να εισπράττει. Και ποια εργασία μάς προτείνει ο λαλίστατος, στο ορυχείο, στην οικοδομή, στα χωράφια ή στα νοσοκομεία covid; Ο χορτάτος τηλεπαρουσιαστής κάνει μαθήματα σε αυτόν που πεινάει και δεν μπορεί να αγοράσει το καθημερινό του, να συνεχίσει να μη μπορεί, εργαζόμενος όμως. Δεν είναι η αποθέωση της βλακείας. Είναι η αποθέωση της αναλγησίας και η προώθηση παλιών, δοκιμασμένων «μοντέλων» εργασίας.

Τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, είχαν στην είσοδό τους αναρτημένη την επιγραφή «ARBEIT MACHT FREI». Δηλαδή «Η Εργασία Απελευθερώνει». Το ανύπαρκτο φαΐ και η άφθονη, άγρια, δωρεάν εργασία τούς απελευθέρωνε ταχύτατα προς τις αγκαλιές του πλάστη τους. Η ίδια, απλήρωτη, εργασία, πλούτιζε τη ναζιστική Γερμανία και γιγάντωνε τη δολοφονική στρατιωτική μηχανή της.

«… βαστούν σκυφτοί τα γόνατα κοιτώντας πάντα κάτου», λέει ο Νίκος Καββαδίας, στις «προσευχές των ναυτικών», για τους κούληδες. Ας υπερασπιστούμε το δικαίωμα του «συνέρχεσθαι», με νύχια και με δόντια. Για να μπορούμε να περπατάμε όρθιοι, κοιτώντας ψηλά.

Τάνια Ζωγράφου

πηγή: Λαϊκός Δρόμος