Boy A του ΤΖΩΝ ΚΡΟΟΥΛΙ
Μ. ΒΡΕΤΑΝΙΑ (2008)
Έχοντας περάσει όλη του την εφηβεία στο αναμορφωτήριο, ο 24χρονος Tζακ επιχειρεί να επανενταχτεί στο ξένο και άγνωστο κοινωνικό περιβάλλον της βόρεια Αγγλίας.
Υποστηρικτή σ’ αυτή του την προσπάθεια έχει τον επόπτη του, ο οποίος δείχνει βαθιά πεισμένος ότι ο Τζακ δικαιούται μια νέα, απαλλαγμένη από βάρη ζωή.
Ο Τζακ ζορίζεται αλλά δεν το βάζει κάτω. Βρίσκει δουλειά, κορίτσι, φιλαράκια, η σύγχρονη κοινωνία του Μάντσεστερ όμως του επιφυλάσσει δυσάρεστες εκπλήξεις κι ανατροπές.
Πόσο ανθρώπινα είναι τα δυτικά ήθη; Ποιο είναι το πλαίσιο της συνύπαρξης και ποια τα όρια της ανοχής; Το μυθιστόρημα του Τζόναθαν Τρίγκελ έδωσε επαρκές υλικό στον Ιρλανδό σκηνοθέτη, για ν’ αποκαθηλώσει χωρίς φόβο και πάθος τους σύγχρονους κοινωνικούς μύθους των Βρετανών. Δικαιοσύνη, τιμωρία, αναμόρφωση, αποκατάσταση, όλα τα προσχήματα καταρρέουν, και μια κοινωνία βαριά τραυματισμένη βυθίζεται όλο και πιο βαθιά στο σκοτάδι.
Μια κοφτερή ματιά που σπάει κόκαλα, και διαπερνάει τοίχους, ανθρώπους, τάξεις, παραδόσεις, για να διηγηθεί τελικά μια ιστορία κοινωνικού κατακερματισμού και αποσύνθεσης, όπου τα θύματα είναι πολύ περισσότερα απ’ αυτά που καταγράφει η επίσημη ιστορία.
Την ίδια στιγμή ο Κρόουλι βουτάει μ’ αξιοθαύμαστη τόλμη στα σκοτεινά νερά της παιδικής ηλικίας, ψηλαφώντας μ’ ευαισθησία κι οξυδέρκεια το εύθραυστο περίβλημα και τον ακόμα πιο εύθραυστο πυρήνα.
Ο Τζων Κρόουλι είχε επί σειράν ετών εντρυφήσει στο βρετανικό θέατρο, πριν αποφασίσει να βουτήξει στα τρικυμισμένα νερά της μεγάλης οθόνης. Ξεκινώντας από τα φοιτητικά του ακόμα χρόνια, άρχισε να σκηνοθετεί μ’ αξιώσεις θεατρικά έργα στο Δουβλίνο τη 10ετία του ’90, πριν “μετακομίσει” επαρκώς εφοδιασμένος το 1996 στο Γουέστ Εντ του Λονδίνου, καταλήγοντας να σκηνοθετεί Μπέκετ. Πραγματοποίησε το ντεμπούτο του στο σινεμά το 2003 με την ταινία “Διάλειμμα”, μια προσαρμοσμένη (από θεατρικό έργο) για τη μεγάλη οθόνη δραματική κομεντί, όπου πρωταγωνιστούσε ο δημοφιλής συμπατριώτης του Κόλιν Φάρελ.
Για την τέχνη του κινηματογράφου και τις δυσκολίες της στις μέρες μας, ο Κρόουλι καταθέτει σε πρόσφατη συνέντευξή του:
«Είναι δύσκολο, τολμώ να πω, να είσαι σκηνοθέτης αυτήν την εποχή, ξέροντας ότι λίγα μόνο λεπτά μετά την πρεμιέρα της ταινίας σου, θα υπάρχουν αναρίθμητες φορτισμένες αντιδράσεις στο διαδίκτυο. Και μολονότι τα σόσιαλ μίντια έχουν σαφή πλεονεκτήματα για τους λάτρεις του κινηματογράφου και τους κριτικούς, καθώς επιτρέπουν ζωντανό διάλογο για τις ταινίες, προκύπτουν δυσκολίες για τους δημιουργούς. Μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι δεν μεσολαβεί επαρκές χρονικό διάστημα προκειμένου να “κατακαθίσει” μια ταινία. […] Είναι βέβαια κάτι που δεν μπορείς να ελέγξεις. Το μόνο πράγμα που μπορείς να ελέγξεις είναι το έργο καθεαυτό και η πρόθεσή σου. Βρίσκομαι αρκετά χρόνια στο χώρο, έχοντας καταναλώσει μεγάλο διάστημα δουλεύοντας στο θέατρο», προσθέτει. «Όταν έχεις πραγματοποιήσει ικανό δημιουργικό έργο, θα συναντήσεις εξαιρετικές, και κάποτε φρικτές αντιδράσεις. Κάποιες φορές είναι δικαιολογημένες. Όταν όμως βρίσκεσαι αντιμέτωπος μ’ αυτές τις δύο ακραίες εκδοχές, συνειδητοποιείς ότι δεν περικλείουν το παν. Θέλω να πω ότι δεν δημιουργείς με στόχο την αποδοχή και την έγκριση. Χρησιμοποιείς τα ένστικτά σου ως δημιουργός προκειμένου να φτιάξεις το καλύτερο δυνατό έργο σύμφωνα με τις δυνάμεις σου, στο χρόνο που σου δίνεται για να το φτιάξεις. Αυτό είναι όλο κι όλο που μπορείς να ελέγξεις, και θα καταλήξεις να γίνεις νευρωτικός, αν επικεντρώνεσαι στις αντιδράσεις», συμπληρώνει. «Για μένα, μια από τις μεγαλύτερες ικανοποιήσεις όσον αφορά τη σκηνοθεσία, είτε πρόκειται για το θέατρο είτε για τον κινηματογράφο, είναι το να δουλεύεις με ηθοποιούς, και να συνειδητοποιείς ότι δεν θα συναντήσεις ποτέ δύο ίδιους. Να βρίσκεις με ποιον ακριβώς τρόπο μπορείς να βοηθήσεις έναν ηθοποιό, είναι έτσι κι αλλιώς ένας σπουδαίος στόχος κι ένα μεγάλο πρόβλημα που καλείσαι εν τέλει ν’ αντιμετωπίσεις. Τόσο στο θέατρο όσο και στον κινηματογράφο, διαθέτει κανείς ένα ένστικτο για την αφήγηση που χρειάζεται η ιστορία του. Οι τρόποι όσον αφορά το ζήτημα της τεχνικής είναι πολύ διαφορετικοί στις δύο τέχνες, όπως πολύ διαφορετική είναι και η δημιουργική διαδικασία». Περιγράφει τον εαυτό του ως «τυχερό» που μπορεί να μετακινείται από τη μία τέχνη στην άλλη. «Σε ταρακουνούν για τα καλά και σου παρουσιάζουν προκλήσεις. Κι ενώ η δημιουργία μιας ταινίας μπορεί να συνιστά μια μακρά, παρατεταμένη διαδικασία, στο θέατρο η λειτουργία της ταχύτητας αποκτά μια πολύ διαφορετική έννοια, που μπορεί να είναι ταυτόχρονα συναρπαστική και τρομακτική. […]»
Άλλο ένα διαμαντάκι του σύγχρονου Βρετανικού κινηματογράφου, που συγκέντρωσε πέντε βραβεία σε διαφορετικές κατηγορίες των βρετανικών BAFTA. Συγκλονιστικός στο ρόλο του Τζακ ο 25χρονος τότε Άντριου Γκάρφιλντ. Εξαιρετικός όπως πάντα ο γνωστός μας από παλιότερες ταινίες του Λόουτς, Πήτερ Μιούλαν.
Θέμις Αμάλλου
πηγή: Λαϊκός Δρόμος
e-prologos.gr
