Νίνα Γεωργιάδου

DREAM TEAM… ΟΝΕΙΡΟ ΗΤΑΝΕ, ΞΗΜΕΡΩΣΕ ΠΑΛΙ

Είναι το όνομα μιας ομάδας στις ηλεκτρονικές ομαδικές επικοινωνίες.
Με τέτοιο όνομα, πάει ο νους σου σε έφηβους που συνεννοούνται πότε θα παίξουν μπάλα ή πότε θα βγάλουν τσάρκα τα εφηβικά τους σκιρτήματα.
Κι όμως αυτό το παλιμπαιδίστικο όνομα, η επωνυμία με τη στάμπα της εφηβικής αφέλειας, είναι μεγάλοι και κουρασμένοι άνθρωποι και λίγα νέα παιδιά που βιάστηκαν να μεγαλώσουν.
Όλοι αυτοί, οι κουρασμένοι κι οι βιαστικοί, συναντηθήκαμε πριν μερικά χρόνια. Τον καιρό της μεγάλης φυγής. Τότε που τα σωσίβια ήταν φτιαγμένα από μολύβι, οι παραλίες γεμάτες ξεβρασμένα μονά παπούτσια, οι προβλήτες κοίμιζαν μωρά, οι νυχτόβιοι των λιμανιών, ψαράδες, αχθοφόροι και μεθύστακες δάνειζαν απορημένοι τις φορεμένες κάλτσες τους, τότε που στα καταφύγια των ανθρώπων κρεμόντουσαν τσιγκέλια για σφαχτάρια και οι καρδιές μας ήταν απλωμένες πάνω στον πάγκο του χασάπη.
Ήταν η εποχή που, στην κοινωνική ανεμόσκαλα, είχαμε μόλις γίνει, από μικρομεσαίοι και προβληματικοί, φτωχοί και πάλι προβληματικοί. Τότε που η φασιστική χλαπάτσα ξεκίνησε να υποδύεται ανθρώπινο σχήμα με πατριωτική μουτσούνα και να σκεπάζει τον αγκυλωτό με γαλανόλευκες. Τότε που οι ευλαβείς πιστοί κρατούσαν κεριά κάλπικης μετάνοιας και μανταλωμένες τις αίθουσες των μνημοσύνων κι απέξω τουρτούριζαν ολόβρεχτοι και τρομαγμένοι οι άπιστοι. Τότε που αυτοί που μιλούσαν για ένα καλύτερο κόσμο είχαν χαθεί μες στη μετάφραση της θεωρίας και δεν πρόκαναν την πράξη.
Μέσα στο Dream Team των κουρασμένων και βιαστικών, γράφανε, μόνα τους τα πλήκτρα, τα πιο ασήκωτα μηνύματα. Τρέχα η Σουκράν γεννάει. Τρέχα, ο Αμντουλ άνοιξε το κεφάλι του , χτυπώντας το στον τοίχο. Η Ναχίντ έκανε απόπειρα αυτοκτονίας. Οι φασίστες περικύκλωσαν το καταφύγιο με τα τσιγκέλια.
Τρέχα…έχω κι εγώ αιμορραγία.
Και τρέχαμε,φορώντας όπως-όπως τα παπούτσια, τις ρυτίδες και τις αδρεναλίνες μας, σα να βγάζαμε τσάρκα τα εφηβικά μας σκιρτήματα.
Και κάποιος πάντα, αδύνατο να τρέξει.
Βουίζει το κεφάλι μου.
Ξερνάω όλη τη νύχτα
Όταν χάθηκα στην απώλεια, κι άνοιξε ένας βαθύς κρατήρας μέσα μου και τα βλέφαρά μου είχαν βαρύνει, έμπαινα κάποιες φορές και παρακολουθούσα τους δικούς μου κουρασμένους και βιαστικούς που συνέχιζαν να τρέχουν. Σα να ‘βλεπα τη ζωή από κλειδαρότρυπα. Έγινε η dream team ένα με τ΄όνομά της. Ένα θολό, ονειρικό περίγραμμα, που έτρεχε και κουβαλούσε ζωή. Κι εγώ, κουβαλώντας τον κρατήρα μέσα μου, έκανα μπανιστήρι στη ζωή! Μέχρι που το θολό περίγραμμα από την κλειδαρότρυπα, ξαναπήρε σίγα-σιγά σχήμα και μορφή.
Τρέχουμε και τώρα. Ή μάλλον περπατάμε. Πάμε, να ετοιμάσουμε ρούχα για νέο ναυάγιο. Πάμε, να πούμε παραμύθια στους γέρους. Και λέμε παραμύθια, με καθησυχαστική φωνή, για όλους τους κρατήρες που άνοιξαν μέσα μας.”Και που λέτε, εκείνη τη νύχτα οι Frontex μας έβαλαν το πιστόλι στον κρόταφο αλλά μετά ζήσαμε εμείς καλά κι αυτοί καλύτερα” Γιατί δεν είναι τι λες αλλά πώς το λες, Και οι γέροι χτυπάνε παλαμάκια Γιατί δεν είναι τι ακούνε αλλά τι νομίζουν ότι ακούνε.
Κάποιες φορές δεν πάμε. Καθόμαστε πάνω στη ίδια μας την κούραση. Κι αν δεν έχουμε τι να πούμε, λέμε μόνο καλημέρα ή αφιερώνουμε Shine on You, Crazy Diamond. Και συχνά, χαλαρωμένοι και χωρίς ντροπές, λέμε παλαβά και ασυνάρτητα σαν αυτά που λένε οι ερωτευμένοι και γελάνε.
Παίζουμε και δημοκρατία. Σαν αυτή που παίζουμε στη ζωή. Κάνουμε δημοψήφισμα. Γροθιά, μπύρα ή ουράνιο τόξο, αφού ό,τι κι αν ψηφίσουμε, έτσι κι αλλιώς, πάλι μέσα θα τη βρούμε.
Και ξέρουμε πως έχουμε γίνει κλειδαρότρυπα για κάποιον από μας που, αυτή τη στιγμή, αιμορραγεί ή περπατά στα δικά του σκοτεινά μονοπάτια.
Γι αυτό σου γράφω.