Τα τελευταία χρόνια η ΕΕ συμμετέχει μαζί με τις ΗΠΑ στον πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία. Αναμενόμενη η προσπάθεια υπεράσπισης των συμφερόντων τους. Αυτή όμως η υπεράσπιση γίνεται αφορμή να αφαιρεθούν δημοκρατικά δικαιώματα, όπως αυτό της απεργίας, που, σημειωτέον, πουθενά δεν χαρίστηκαν, αλλά κατακτήθηκαν με αιματηρούς κοινωνικούς αγώνες. Ας μην ξεχνάμε ότι η απεργία βλάπτει τους εργοδότες.. Ενδεικτικό για ποιων τα συμφέροντα υπάρχει η ΕΕ και τι εφευρίσκει προκειμένου να υπερασπίσει τα συμφέροντα των εργοδοτών.. Και δεν είναι υπερβολή όταν γίνεται λόγος για αφαίρεση δημοκρατικών δικαιωμάτων καθώς καθίσταται δυσδιάκριτη η διαφορά μεταξύ της άσκησης δημοκρατικών δικαιωμάτων και τέλεσης τρομοκρατικών πράξεων. Ποιος θα τολμήσει να κάνει κάτι αν αυτό που κάνει θεωρείται και τρομοκρατική πράξη;

Η «αντιτρομοκρατική»(=> αντιδημοκρατική) πολιτική της ΕΕ (υποχρεωτική για τους «25») καθορίζεται από την Απόφαση-πλαίσιο του Συμβουλίου της 13ης Ιουνίου 2002 για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας 32002F0475(2002/475/ΔΕΥ). Ας δούμε καταρχάς τι ορίζεται ως τρομοκρατία:

Άρθρο 1 «θεωρούνται ως εγκλήματα τρομοκρατίας οι εκ προθέσεως πράξεις  οι οποίες είναι δυνατόν (…) όταν ο δράστης τις διαπράττει με σκοπό:

να εκφοβίσει σοβαρά έναν πληθυσμό» (δεν εννοεί πάντως τις απειλές της ολιγαρχίας των ΗΠΑ για «απελευθέρωση» διάφορων λαών, κάθε τρεις και λίγο)

«να αποσταθεροποιήσει σοβαρά ή να καταστρέψει τις θεμελιώδεις πολιτικές, συνταγματικές, οικονομικές ή κοινωνικές δομές μιας χώρας ή ενός διεθνούς οργανισμού».  Μια απεργία διαρκείας, προφανώς και «αποσταθεροποιεί» τις «οικονομικές δομές» μιας χώρας. Επίσης, το ενδιαφέρον για τη διατήρηση των υπαρχουσών «κοινωνικών δομών» δείχνει και την ανεκτικότητα της ΕΕ σε εξεγέρσεις, επαναστάσεις και λαϊκές κινητοποιήσεις που στόχο έχουν την ανατροπή της «πυραμίδας» (οι πολλοί να

τρέφουν με την εργασία τους τους λίγους) του υπάρχοντος κοινωνικοοικονομικού συστήματος που λέγεται καπιταλισμός.

«θεωρούνται ως εγκλήματα τρομοκρατίας οι εκ προθέσεως πράξεις οι οποίες αναφέρονται στα στοιχεία α) έως θ):

α) προσβολή κατά της ζωής προσώπου, η οποία είναι δυνατόν να επιφέρει το θάνατο, β) σοβαρή προσβολή κατά της σωματικής ακεραιότητας προσώπου». Εδώ φυσικά δεν συμπεριλαμβάνονται τα εργατικά ατυχήματα και οι ευθύνες των εργοδοτών για τα ελλιπή μέτρα προστασίας των εργαζομένων. Τα τελευταία 30 χρόνια στην Ελλάδα οι νεκροί σε εργατικά ατυχήματα είναι 3500, ενώ μόνο οι ακρωτηριασμένοι   σε εργατικά ατυχήματα είναι 10πλάσιοι.  (…)

δ)πρόκληση μαζικών καταστροφών σε κυβερνητικές ή δημόσιες εγκαταστάσεις, συγκοινωνιακά συστήματα, υποδομή, περιλαμβανομένων και των συστημάτων πληροφορικής, σταθερές εξέδρες που ευρίσκονται επί της υφαλοκρηπίδας, δημόσιους χώρους ή ιδιωτικές ιδιοκτησίες, που θα μπορούσαν (…) να προξενήσουν σημαντικές οικονομικές απώλειες, ε) κατάληψη αεροσκαφών ή πλοίων ή άλλων μέσων μαζικής μεταφοράς ή μεταφοράς εμπορευμάτων». Οικονομικές απώλειες υφίστανται οι εργοδότες και όταν οι εργαζόμενοι απεργούν ή κάνουν κατάληψη στις «ιδιωτικές ιδιοκτησίες» των αφεντικών, δηλαδή τους χώρους δουλιάς. Και από πού κι ως πού «τρομοκρατική» μια πράξη που στρέφεται ενάντια σε ιδιωτικά συμφέροντα; Λίγο πιο πάνω το ίδιο το κείμενο μιλούσε για «εκφοβισμό πληθυσμού». Επίσης το ποιος θα ορίσει το αν υπάρχει «μαζική καταστροφή» ή όχι είναι φυσικά το κράτος και αρκεί «να μπορούσαν» να προξενηθούν οικονομικές απώλειες για να κηρυχτεί μια πράξη τρομοκρατική. Αλλά και κανένας «πληθυσμός» δεν «εκφοβίζεται» αν γίνει κατάληψη (προφανώς από ναυτεργάτες ή ακτιβιστές οικολόγους) ενός λ.χ. εμπορικού –κι όχι επιβατηγού – πλοίου που είναι «μέσο μεταφοράς εμπορευμάτων». Μόνο ο πλοιοκτήτης και αυτός που έχει το εμπόρευμα. Τα αφεντικά δηλαδή..

«η) διαταραχή ή διακοπή του εφοδιασμού ύδατος, ηλεκτρικής ενέργειας ή κάθε άλλου βασικού φυσικού πόρου». Αν λοιπόν οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ  ή στην ΕΥΔΑΠ «διαταράξουν» τον εφοδιασμό ύδατος και ηλεκτρικής ενέργειας, τότε κι αυτοί είναι τρομοκράτες. Το ίδιο θεωρούνται και οι κάτοικοι που κινητοποιούνται ενάντια στους «τρομοκρατικούς» πυλώνες που «θέτουν ανθρώπινες ζωές σε κίνδυνο» (βλ. ζ)) ή σε Κέντρα Υψηλής Τάσης (βλ. Ηλιούπολη Αθήνας και κατάληψη του ΚΥΤ).

«θ) απειλή τέλεσης μιας εκ των πράξεων οι οποίες απαριθμούνται στα στοιχεία α) έως η).» Αρκεί μόνο να απειλήσεις να κάνεις απεργία, κατάληψη ή άλλη δυναμική κινητοποίηση, να «απειλήσεις» να δηλώσεις ότι το υπάρχον κοινωνικοοικονομικό σύστημα είναι απάνθρωπο, αδιέξοδο και άρα πρέπει να ανατραπεί αυτό και οι «δομές» του, για να θεωρηθείς τρομοκράτης.

Άρθρο 2.1 « (…)ως «τρομοκρατική ομάδα» νοείται η εγκαθιδρυμένη επί ένα χρονικό διάστημα και διαρθρωμένη ένωση περισσοτέρων των δύο προσώπων που δρουν από κοινού προκειμένου να τελέσουν τρομοκρατικά εγκλήματα. Ο όρος «διαρθρωμένη ένωση» σημαίνει μια ένωση (…) η οποία δεν έχει απαραιτήτως τυπικά καθορισμένους ρόλους των μελών της, συνέχεια στη σύνθεσή της ή πολυσύνθετη δομή.» Δηλαδή, δεν χρειάζεται να συμμετέχεις σε μια οργάνωση με «τυπικά καθορισμένους ρόλους», όπως π.χ. σε ένα συνδικάτο ή πολιτικό κόμμα (σημειωτέον ότι η ΕΕ έχει δεκάδες απαγορευμένα πολιτικά κόμματα) για να θεωρηθείς τρομοκράτης. Αρκεί μια αυθόρμητη κινητοποίηση κατοίκων ή εργαζομένων ενάντια σε αυθαιρεσίες του εργοδότη ή του κράτους για να θεωρηθεί τρομοκρατική η εκάστοτε ομάδα συμπολιτών μας. Και τρία άτομα, αλήθεια, τι «μαζικές καταστροφές» (βλ. άρθρο 1.δ) θα μπορούσαν να προκαλέσουν;

Άρθρο 5 «2.(…) τα εγκλήματα τρομοκρατίας (…)να επισύρουν με ποινές στερητικές της ελευθερίας αυστηρότερες από εκείνες που προβλέπει το εθνικό δίκαιο για τα ίδια εγκλήματα».  Ευκαιρία βρήκαν οι εργοδότες και τα ανδρείκελα τους στην ΕΕ να ανεβάσουν προς τα πάνω τις ποινές ενάντια στις λαϊκές κινητοποιήσεις και τα προοδευτικά κοινωνικά κινήματα, ενώ ποινικοποιείται και η «απειλή» ανάληψης ηγετικού ρόλου σε μια κινητοποίηση, αφού «3.(…) Εφόσον το έγκλημα που αναφέρεται στο άρθρο 2 παράγραφος 2 στοιχείο α) ( Άρθρο 2.2.α.: (…) οι εκ προθέσεως τελούμενες ακόλουθες πράξεις να επισύρουν ποινή: α) διεύθυνση τρομοκρατικής ομάδας) αφορά μόνον την πράξη την αναφερομένη από το άρθρο 1 παράγραφος 1 στοιχείο θ) (βλ. πιο πάνω), η μεγίστη ποινή δεν μπορεί να είναι μικρότερη από 8 έτη.»

Για να μην υπάρχουν αμφιβολίες ότι τρομοκράτες θεωρούνται διάφορα συνδικάτα και πολιτικά κόμματα  που αμφισβητούν έμπρακτα το κοινωνικοοικονομικό καθεστώς και τις δομές του (βλ. άρθρο 1.1.δ) που στηρίζει η ΕΕ, η Απόφαση του Συμβουλίου ρητά «αφιερώνει» σε αυτά το άρθρο 7 περί «Ευθύνης των νομικών προσώπων»: 1. «(…) τα νομικά πρόσωπα να μπορούν να υπέχουν ευθύνη για ένα εκ των εγκλημάτων που αναφέρονται στα άρθρα 1 έως 4, όταν αυτά τελούνται για λογαριασμό τους από οποιοδήποτε πρόσωπο, που ενεργεί είτε ατομικά, είτε ως μέλος οργάνου του οικείου νομικού προσώπου (…)». Υπεύθυνα θεωρούνται τα νομικά πρόσωπα ακόμα και «2.(…)σε περίπτωση που η έλλειψη εποπτείας ή ελέγχου, εκ μέρους προσώπου αναφερόμενου στην παράγραφο 1, καθιστά δυνατή τη διάπραξη ενός από τα εγκλήματα». Φτάνει λοιπόν να εισέλθει ένας ασφαλίτης σε μια οργάνωση, να κάνει οποιαδήποτε από τις παραπάνω «τρομοκρατικές» πράξεις (όπως να ..απειλήσει τον εργοδότη ότι ΘΑ κάνει κατάληψη στο εργοστάσιό του ) για να θεωρηθεί υπεύθυνη όλη η οργάνωση, κατά το πρότυπο της συλλογικής ευθύνης, που είχαν εφεύρει οι Ναζί και να υποστεί κυρώσεις, βάσει του άρθρου 8:

«Άρθρο 8: (…) κάθε νομικό πρόσωπο το οποίο θεωρείται υπεύθυνο (…) να υπόκειται σε αποτελεσματικές, αναλογικές και αποτρεπτικές κυρώσεις, στις οποίες περιλαμβάνονται ποινικής ή μη ποινικής φύσεως ποινές σε χρήμα και, ενδεχομένως, άλλες κυρώσεις, ιδίως:α) αποκλεισμός από δημόσιες παροχές ή ενισχύσεις ·β) προσωρινή ή οριστική απαγόρευση της άσκησης εμπορικής δραστηριότητας· γ) επιβολή δικαστικής εποπτείας· δ) δικαστική εντολή διάλυσης· ε) προσωρινό ή οριστικό κλείσιμο εγκαταστάσεων που χρησιμοποιήθηκαν για τη διάπραξη του εγκλήματος.». Επιβάλλονται  «αποτρεπτικές κυρώσεις», προληπτικές δηλαδή, πριν καν «απειλήσεις», ανάλογα με τις εκτιμήσεις  του κάθε εργοδότη (και του «αντιτρομοκράτη» αστυνομικού «ιθύνοντος νου»)  για επικείμενη απεργία ή κατάληψη  στο εργοστάσιό του.

Δεν πρόκειται να παραθέσουμε κι άλλα αποσπάσματα  από την Απόφαση, καθώς είναι ήδη προφανές ποιος «φωτογραφίζεται» ως τρομοκράτης. Και δεν είναι μόνο η «κακή» Απόφαση που φταίει. Είναι η ίδια η φύση της ΕΕ που επιβάλλει την υιοθέτηση τέτοιων αποφάσεων, είναι οι ιδρυτικές της συνθήκες όπως αυτή του Μάαστριχτ. Και  κάποιοι  που τώρα «καταγγέλλουν» (βλ. Συνασπισμός της «Αριστεράς»), τότε τις υπερψήφιζαν. Οι ιδρυτικές της συνθήκες αναγνώριζαν  ελευθερίες στους εργοδότες, τις οποίες Αποφάσεις σαν κι αυτή απλώς προστατεύουν…από τους «τρομοκράτες» εργαζομένους…

Διαβάστε όλη την Απόφαση πλαίσιο του Συμβουλίου, της 13ης Ιουνίου 2002, για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας στην ιστοσελίδα http://europa.eu.int /smartapi/cgi/sga_doc?smartapi!celexapi!prod!CELEXnumdoc&numdoc=32002F0475&lg=EL Στις εκτιμήσεις διαβάζουμε ότι, προς Θεού, «10.Καμία από τις διατάξεις (…) δεν μπορεί να ερμηνεύεται κατά τρόπο ώστε να περιορίζει ή να καταργεί θεμελιώδη δικαιώματα ή ελευθερίες, όπως το δικαίωμα της απεργίας, η ελευθερία του συνέρχεσθαι, του συνεταιρίζεσθαι ή της έκφρασης, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος κάθε προσώπου να ιδρύει με άλλους συνδικαλιστικές ενώσεις και να προσχωρεί σε αυτές για την υπεράσπιση των συμφερόντων του και του συναφούς δικαιώματος διαδηλώσεως» αλλά α) έτσι, παραδέχεται και η ίδια η ΕΕ ότι τις ίδιες πράξεις  θέτει στο στόχαστρο, οι οποίες είναι είτε τρομοκρατικές είτε άσκηση δικαιώματος, απλώς είναι ζήτημα…ερμηνείας, β) το ποιος θα κρίνει αν μια πράξη είναι τρομοκρατική ή όχι θα το κρίνει το μεροληπτικό υπέρ των εργοδοτών κράτος, και γ)ακολουθεί  η εκτίμηση (11) που εξαιρεί «τις δραστηριότητες των ενόπλων δυνάμεων ενός κράτους κατά την άσκηση των επίσημων καθηκόντων τους». Και στα επίσημα καθήκοντα ενός στρατού συγκαταλέγεται και η αποκατάσταση της διασαλευθείσας «τάξης» και των δομών της…

πηγή: περιοδικό “.com”