To περιοδικό «.com» κυκλοφορoύσε στο τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Οικονομικών Σπουδών του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών σε εβδομαδιαία βάση κατά τα εαρινά εξάμηνα των ακαδημαϊκών ετών 2004-05 και 2005-06. Από εκεί αντιγράφουμε ένα ενδιαφέρον κείμενο με τίτλο: EE και ανταγωνιστικότητα – Καταπολέμηση των ανέργων κι όχι της ανεργίας

Η ΕΕ, με πρόσχημα την μείωση της ανεργίας και την «αύξηση της ανταγωνιστικότητας της ευρωπαϊκής οικονομίας», επιτάσσει, μέσω της «Λευκής Βίβλου για την Ανάπτυξη, την Ανταγωνιστικότητα και την Απασχόληση», την κατεδάφιση του κράτους πρόνοιας: «ο επιδιωκόμενος στόχος είναι η μείωση του κόστους εργασίας», που καταβάλλουν οι εργοδότες και αφού «Οι κοινωνικές εισφορές μπορούν μερικές φορές να χωρισθούν βάσει του σκοπού τους: οικογενειακά επιδόματα, υγεία, σύνταξη, ανεργία», «η μείωση θα μπορούσε να αφορά αρχικά τις εισφορές, οι οποίες χρηματοδοτούν δαπάνες που εντάσσονται κανονικά στα πλαίσια της εθνικής αλληλεγγύης: οικογενειακά επιδόματα, ελάχιστες παροχές γήρατος, σοβαρές ασθένειες, μακροχρόνια ανεργία».

Ας δούμε λοιπόν, την πολιτική της ΕΕ έναντι της ανεργίας ή καλύτερα, ενάντια στους άνεργους.

Καταρχάς, η ΕΕ ξεκαθαρίζει ότι «Τα σημερινά επίπεδα των δημοσίων δαπανών, και ειδικότερα στον κοινωνικό τομέα, έχουν καταστεί δυσβάστακτα».Με βάση αυτό, επιβάλλει την κατάργηση της «παθητικής πολιτικής» που συνίστατο στην καταβολή επιδομάτων στους ανέργους, που κάπως τους ανακούφιζαν από τις συνέπειες της ανεργίας στο βιοτικό επίπεδό τους: «Για την καταπολέμηση της ένδειας(…) επιβάλλεται (…): η ενεργός πολιτική για την απασχόληση που καθιστά πρωταρχική την αναζήτηση δραστηριότητας ή κατάρτισης προσιτής σε όλους έναντι της απογραφής των ανέργων και της καταβολής επιδομάτων, αν και παραμένει ζωτική, ως ύστατη λύση, όταν τα άλλα μέσα κοινωνικής επανένταξης, έχουν, προς στιγμήν, εξαντληθεί.». «Ύστατη λύση» πλέον τα επιδόματα….

Η «ενεργός πολιτική» συνίσταται, ως συνήθως (για την ΕΕ) σε κέρδη για τους εργοδότες.. Μια από αυτές συνίσταται στην «επιβράβευση» του εργοδότη «στην περίπτωση που ο κοινωνικός επιχειρηματίας δεσμεύεται να προσλάβει πρώην ανέργους». Μα στις περισσότερες περιπτώσεις, δεν γίνονται «μεταγραφές» εργαζομένων από τη μια δουλιά στην άλλη. Εκτός από τον ηλεκτρονικό τύπο και τον επαγγελματικό αθλητισμό, από τη δεξαμενή των ανέργων προσλαμβάνεται κανείς κι όχι όταν ήδη εργάζεται.. Ένα άλλο «κουφό» με αυτή την πρόταση, ίσως φανεί η προσθήκη της λέξης «κοινωνικός» μπροστά από τη λέξη «επιχειρηματίας». Όμως, στα πλαίσια της προπαγάνδας της, η ΕΕ, κατασκεύασε μια σειρά από όρους, όπως αυτόν της «νέας κοινωνικής οικονομίας»,που μαθαίνουμε, στην ίδια πρόταση, πως «αναδύεται».

Μια άλλη «ενεργός πολιτική» της ΕΕ είναι η απλήρωτη εργασία των νέων ανθρώπων, που την καρπούνται οι εργοδότες: «οι μέθοδοι μαθητείας και δοκιμαστικής περιόδου άσκησης σε επιχειρήσεις που θα επιτρέπουν την απόκτηση ικανοτήτων στο ίδιο το επαγγελματικό περιβάλλον θα πρέπει να αναπτυχθούν και να συστηματοποιηθούν». Το πρόσχημα; «Για να συμβιβαστεί μια πιο άνετη και αποτελεσματικότερη μεταβατική περίοδος με την ενεργό επαγγελματική ζωή» και να μην αγοράζει «γουρούνι στο σακί» ο καημένος ο εργοδότης..Η διάρκεια της «δοκιμαστικής περιόδου» της απλήρωτης εργασίας δεν είναι πάντοτε λίγοι μήνες: στους οδοντοτεχνίτες π.χ. είναι τρία χρόνια. Για να ακολουθήσει η απόλυση λίγο μετά και να προσληφθεί άλλος «υπό δοκιμή» νέος για δωρεάν εργασία….

Η ΕΕ, πάντως, δεν είναι «σκληρόκαρδη», αφού αναγνωρίζει πως «υπάρχουν όρια φτώχειας, κάτω από τα οποία δεν μπορούν να μειωθούν οι παροχές ανεργίας».Ο στόχος λοιπόν παραμένει «μόνο» να φτάσουν οι άνεργοι σε αυτά τα όρια, αλλά να μην πάνε και πιο κάτω.

Καλά, και τότε, πώς θα τα βγάζουν πέρα όσοι πλήττονται από την ανεργία; Η ΕΕ «προνόησε» και για αυτό. Στο προοίμιο, μάλιστα της «Λευκής Βίβλου» αναφέρεται: «Τίποτα δεν είναι περισσότερο επικίνδυνο για την Ευρώπη μας, από τη διατήρηση δομών και συνηθειών που συντηρούν το αίσθημα της παραίτησης, του εγωισμού και της παθητικότητας. Η αφύπνιση εξαρτάται από μια κοινωνία ενεργοποιημένη από πολίτες που έχουν συνείδηση των ευθυνών τους και διακατέχονται από πνεύμα αλληλεγγύης με εκείνους που διαμορφώνουν κοινότητες σε εθνικό και τοπικό επίπεδο, με πλούσια ιστορία και έντονο κοινό αίσθημα συμμετοχής». Έτσι, σχετικά με την«Αλληλεγγύη (…) για την καταπολέμηση του κοινωνικού αποκλεισμού»,«Είναι κρατικό καθήκον αλλά και καθήκον του κάθε πολίτη να εφαρμόζει μια «αλληλεγγύη μεταξύ των γειτόνων».». Δεν χρειαζόταν κανείς την ΕΕ να του μάθει να μην είναι «εγωιστής» και να εκφράζει την αλληλεγγύη στους συνανθρώπους του. Απλώς, αυτή η αναφορά σηματοδοτεί την ουσιαστική κατάργηση του κράτους πρόνοιας και τη στροφή προς τη «φιλανθρωπία».

Φυσικά η ΕΕ δεν προτείνει στους ανέργους την αυτοκτονία, αλλά φέρει και «παραδείγματα» σχετικά με «Πηγές νέων θέσεων απασχόλησης». Μεταξύ άλλων, προτείνει στους ανέργους να γίνουν «νταντάδες» ή ακόμα και να ασχοληθούν με την «ασφάλεια πολυκατοικιών». Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι η ΕΕ θεωρεί ως «επάγγελμα του μέλλοντος» το «παραγωγικό» λειτούργημα του…θυρωρού; Ή του σεκιούριτι;

Για όσους βέβαια επιθυμούν περισσότερες «επιλογές», η ΕΕ προτείνει:«την πλήρη αξιοποίηση των δυνατοτήτων απασχόλησης που προσφέρει ο περιβαλλοντικός τομέας. Αυτό δεν καλύπτει μόνο τις δραστηριότητες καθαρισμού που χρειάζονται για την αντιμετώπιση των κληροδοτημάτων του παρελθόντος, αλλά και τους νέους τομείς της παρακολούθησης, της θέσπισης προτύπων και της συντήρησης». Γίνε λοιπόν…σκουπιδιάρης! Γιατί, φυσικά, ελάχιστοι είναι όσοι χρειάζονται για τη «θέσπιση προτύπων» και οι περισσότεροι θα ασχολούνται με την τόσο χρήσιμη πλην όμως «βρώμικη δουλειά» του «καθαρισμού» και της «συντήρησης».

Βέβαια, η ΕΕ, αντιλαμβανόμενη ότι κανέναν δεν πείθουν οι «σοβαρές» αυτές προτάσεις της για την καταπολέμηση της ανεργίας, «παραπονείται» γιατί αυτού του είδους οι δουλειές «θεωρούνται αβάσιμα υποτιμητικές» και όσον αφορά τα επαγγέλματα του οδοκαθαριστή κλπ «αναλαμβάνονται με υψηλή κρατική επιδότηση».

Η πραγματικότητα όμως είναι χειρότερη. Με βάση την «Ευρωπαϊκή Στρατηγική για την Απασχόληση», τις αποφάσεις του Εκτάκτου Ευρωπαϊκού Συμβουλίου για την Απασχόληση στο Λουξεμβούργο στις 20-21/11/97 και την περιβόητη Στρατηγική της Λισσαβόνας, το βάρος πέφτει στον άνεργο. Ενοχοποιείται ο άνεργος, που δεν έχει μια θέση στο σύστημα παραγωγής, και όχι το σύστημα παραγωγής που δημιουργεί ανέργους. Στη Γερμανία π.χ. έχει ψηφιστεί το πακέτο μέτρων Χαρτζ 4, όπου ο άνεργος «πρέπει να κάνει τα αδύνατα δυνατά για να ξεφύγει από την ανεργία». Έτσι, θεσμοθετήθηκαν οι λεγόμενες «δουλειές του 1 ευρώ», όπου καταβάλλεται το επίδομα ανεργίας + 1 ευρώ για κάθε εργατοώρα. Όλα καλά ως εδώ, μόνο που αν ο άνεργος αρνηθεί τη θέση εργασίας που θα του προσφερθεί (μιας και η λογική της ΕΕ είναι «δουλειά να’ ναι κι ό,τι να ΄ναι» άσχετα ακόμα και αν βρίσκεται σε άλλη πόλη), χάνει το 70% του επιδόματος, τη δεύτερη φορά που αρνηθεί, χάνει το 30%, ενώ την 3η δεν δικαιούται επιδόματος. Με βάση αυτά, την 1-2-2005, ξέσπασε σάλος (βλ.Τύπο εκείνων των ημερών)όταν 26χρονη απόφοιτος Πληροφορικής στερήθηκε του επιδόματος ανεργίας, γιατί αρνήθηκε εργασία σε κέντρο Μασάζ- οίκο ανοχής… Και εις ανώτερα!

Η «Λευκή Βίβλος για την Ανάπτυξη, την Ανταγωνιστικότητα και την Απασχόληση» σε έντυπη μορφή, υπάρχει στη Βιβλιοθήκη της σχολής. Σε ηλεκτρονική, στην Αγγλική μόνο, στην ιστοσελίδα: http://europa.eu.int/en/record/white/c93700/contents/html.

Πηγή: parapoda.wordpress.com