H σκακιστική μάχη, παραδείγματος χάριν, ανάμεσα στον Αμερικανό Μπόμπι Φίσερ και τον Σοβιετικό Μπόρις Σπάσκι το 1972 θα είχε απασχολήσει μόνο λίγους επαΐοντες εάν οι δυο υπερδυνάμεις δεν είχαν φροντίσει να την μετατρέψουν σε ένα ακόμη πεδίο αντιπαράθεσης του Ψυχρού Πολέμου. Ένα χρόνο νωρίτερα η Ουάσιγκτον και το Πεκίνο άλλαξαν ριζικά τις παγκόσμιες γεωπολιτικές ισορροπίες και άνοιξαν μια νέα σελίδα στις διμερείς τους σχέσεις με αφορμή μερικούς αγώνες επιτραπέζιας αντισφαίρισης – από όπου προέκυψε και η φράση «διπλωματία του πινγκ πονγκ». Σε αυτές τις περιπτώσεις οι νικητές και οι χαμένοι είναι συνήθως πρόεδροι, πρωθυπουργοί, στρατηγοί και διπλωμάτες ενώ πολλές φορές το αποτέλεσμα έχει κριθεί πριν ακόμη ολοκληρωθεί η διοργάνωση.

Με αυτό το σκεπτικό μπορούμε με βεβαιότητα να συμπεράνουμε ότι ο μεγάλος χαμένος στον διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision 2019 ήταν η διοργανώτρια χώρα, δηλαδή το Ισραήλ.

Το πρώτο διπλωματικό στραπάτσο ήταν η αποτυχία του Ισραήλ να πραγματοποιήσει το διαγωνισμό στην Ιερουσαλήμ, την οποία επιχειρεί να παρουσιάσει σαν πρωτεύουσα του κράτους για να νομιμοποιήσει στα μάτια τη διεθνούς κοινότητας τον επεκτατικό πόλεμο των Έξι Ημερών του 1967.

Η δεύτερη μεγάλη αποτυχία αφορά την προσέλευση τουριστών τις ημέρες της Eurovision. Σύμφωνα με ισραηλινά μέσα ενημέρωσης, ξενοδόχοι και αεροπορικές εταιρείες αναγκάστηκαν να μειώσουν δραστικά τις τιμές τους – ακόμη και κάτω από τα συνηθισμένα για την εποχή επίπεδα – προκειμένου να αντιμετωπίσουν την χαμηλή προσέλευση τις ημέρες της Eurovision. Μόλις 48 ώρες πριν από την έναρξη των ημιτελικών υπήρχαν ακόμη 2.500 απούλητα εισιτήρια – πρωτοφανές φαινόμενο σε ένα διαγωνισμό όπου τα εισιτήρια συνήθως εξαντλούνται λίγες ώρες από την κυκλοφορία τους. Ο κίνδυνος οι εξέδρες να είναι γεμάτες μόνο από τους ίδιους τους διοργανωτές, τα μέλη των διεθνών αποστολών και το προσωπικά ασφαλείας (ουσιαστικά δηλαδή από στρατιώτες) προκάλεσε πανικό στη διοργανώτρια αρχή.

Η μεγαλύτερη αποτυχία του ισραηλινού κράτους όμως, ήταν ότι, αντί να μετατρέψει την Eurovision σε ένα τεράστιο μηχανισμό συγκάλυψης των εγκλημάτων που πραγματοποιεί εναντίον των Παλαιστινίων – γεγονός για το οποίο δαπάνησε εκατομμύρια δολάρια – πέτυχε ακριβώς το αντίθετο. Χάρη στην κινητοποίηση διεθνών κινημάτων, άνθρωποι που δεν είχαν ασχοληθεί ποτέ στο παρελθόν με τις πολιτικές εξελίξεις στη Μέση Ανατολή, ενημερώθηκαν για τις απάνθρωπες συνθήκες στις οποίες ζουν και πεθαίνουν οι Παλαιστίνιοι στα κατεχόμενα από το Ισραήλ εδάφη και στην αποκλεισμένη Γάζα.

Σε όλη την Ευρώπη η αντιπαράθεση έγινε βασικό θέμα συζήτησης στα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης ενώ ακόμη και στην Ελλάδα, όπου η ΕΡΤ και τα ιδιωτικά ΜΜΕ, επιχείρησαν να την συγκαλύψουν, το θέμα έγινε viral στο Ίντερνετ — ιδιαίτερα μετά το κάλεσμα του Roger Waters προς την Κατερίνα Ντούσκα να αποχωρήσει από το διαγωνισμό αλλά και τις υπογραφές τουλάχιστον 150 καλλιτεχνών για το μποϊκοτάζ της Eurovision.

Η ισραηλινή Eurovision κατάφερε να διχάσει ακόμη και το πιο φανατικό κοινό του θεσμού, δηλαδή τις ΛΟΑΤΚΙ κοινότητες της Ευρώπης. Αυτή τη φορά εκατοντάδες κοινότητες συμμετείχαν στο κάλεσμα για το μποϊκοτάζ καταγγέλλοντας το λεγόμενο Pinkwashing, την προσπάθεια δηλαδή του Ισραήλ να εμφανιστεί σαν μοναδικός προασπιστής των δικαιωμάτων συγκεκριμένων μειονοτήτων, αποκρύπτοντας την παραβίαση θεμελιωδών δικαιωμάτων του ανθρώπου που πραγματοποιεί συστηματικά εδώ και δεκαετίες.

Η διεθνής κινητοποίηση έφερε ενώπιον των ευθυνών τους και τις κυβερνήσεις που στηρίζουν ή συγκαλύπτουν το καθεστώς απαρτχάιντ που έχει δημιουργήσει το Ισραήλ εναντίον των Παλαιστινίων αλλά και των Ισραηλινών πολιτών αραβικής καταγωγής. Οι Ευρωπαίοι διπλωμάτες, που τόσο «κόπτονται» για την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του διεθνούς δικαίου, δεν είχαν κανένα πρόβλημα να πραγματοποιήσουν ένα μεγάλο πάρτι για την Eurovision στο πάρκο  Τσαρλς Κλορ του Τελ Αβίβ, το οποίο έχει δημιουργηθεί επάνω στα ερείπια Παλαιστινιακών οικισμών. Το προσωπικό της ΕΕ χόρευε, σχεδόν κυριολεκτικά, πάνω στους τάφους των θυμάτων μιας εθνοκάθαρσης αποδεικνύοντας τα όρια του «ανθρωπισμού» του.

Προφανώς, οι ισραηλινές αρχές θα υποστηρίζουν ότι οι διεθνείς αντιδράσεις και η προσπάθεια αποκλεισμού δεν έφεραν αποτελέσματα, αφού ο διαγωνισμός διεξάγεται κανονικά. Αν διδαχθήκαμε όμως κάτι από τις μεγάλες αθλητικές και καλλιτεχνικές διοργανώσεις που απέκτησαν γεωπολιτικό ενδιαφέρον είναι ότι η ομαλή διεξαγωγή δεν σημαίνει νίκη. Στην περίπτωση του Ισραήλ σημαίνει μια τεράστια επικοινωνιακή ήττα.

Δείτε και αυτό: