130 χρόνια από την ίδρυση της 2ης Διεθνούς

H 2η Διεθνής χαρακτηρίζεται σαν ένα πεδίο διαπάλης ανάμεσα στο μαρξισμό και στον αναθεωρητισμό και στην επιρροή διαφόρων μικροαστικών θεωριών. H καπιταλιστική ανάπτυξη, η συμμετοχή των εργατικών κομμάτων στα αστικά κοινοβούλια, η νομιμοφροσύνη, οι αυταπάτες ότι το πέρασμα στο σοσιαλισμό μπορούσε να γίνει με σταδιακές μεταρρυθμίσεις του καπιταλισμού είναι υπαρκτά προβλήματα της περιόδου. Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα στους κόλπους των εργατικών κομμάτων συνυπήρχαν η σωστή μαρξιστική αντίληψη και η αναθεωρητική. O οπορτουνισμός τελικά κυριάρχησε στα περισσότερα κόμματα της B’ Διεθνούς.
Μετά το 5ο συνέδριο της 1ης Διεθνούς το Σεπτέμβρη του 1872 στη Xάγη, μπορούμε να πούμε ότι έκλεισε ο πρώτος κύκλος στη διεθνή συγκρότηση της εργατικής τάξης επικυρώνοντας την ιδεολογική νίκη του μαρξισμού. Στις οικονομικά αναπτυγμένες χώρες του κόσμου διαδόθηκαν οι μαρξιστικές ιδέες και μια νέα κατάσταση διαμορφώθηκε, ειδικά μετά την ήττα της Παρισινής Kομμούνας. Tο άμεσο καθήκον για την εργατική τάξη κάθε χώρας ήταν να δημιουργηθούν μαζικά σοσιαλιστικά κόμματα, δηλ. η οργανωτική συγκρότηση της πρωτοπορίας, ο πρόδρομος των κομμουνιστικών κομμάτων. Αυτό το γεγονός συντελούνταν παράλληλα με την ανάπτυξη του εργατικού κινήματος σε συνθήκες που ο προμονοπωλιακός καπιταλισμός περνούσε στην ανώτερή του φάση, τον ιμπεριαλισμό. H ανάπτυξη των σοσιαλιστικών κομμάτων μαζί με το άπλωμα των συνδικαλιστικών οργανώσεων μέσα από μια σειρά απεργίες με οικονομικά αιτήματα, οι αγώνες για το εκλογικό δικαίωμα των εργατών καθώς και η αύξηση των ψήφων των σοσιαλιστικών κομμάτων, δυνάμωσαν το πνεύμα της διεθνούς αλληλεγγύης ανάμεσα στους εργάτες. Γεννήθηκε ένα ισχυρό ρεύμα που ζητούσε να δημιουργηθεί μια νέα Διεθνής σε αντικατάσταση της 1ης Διεθνούς. Διάφορες συνδιασκέψεις και συνέδρια συνήλθαν γι’ αυτό το σκοπό. H πρώτη εκδήλωση γι’ αυτό το σκοπό ήταν το παγκόσμιο σοσιαλιστικό συνέδριο της Γάνδης στο Βέλγιο, το Σεπτέμβριο του 1877, όπως επίσης και το σοσιαλιστικό συνέδριο που συγκλήθηκε σε μικρή πόλη κοντά στη Ζυρίχη. Στα τέλη του 1880 έγιναν επανειλημμένες προτάσεις για να επανιδρυθεί η Διεθνής αλλά τόσο ο Μαρξ όσο και ο Ένγκελς είχαν τη γνώμη πως ήταν πρόωρο ένα τέτοιο μέτρο. Διεθνείς εργατικές συνδιασκέψεις έγιναν στα 1883, 1886, στο Παρίσι και στα 1888, στο Λονδίνο. Οι εισηγήσεις σ’ αυτές τις συνδιασκέψεις έδειχναν μια γρήγορη ανάπτυξη των σοσιαλιστικών κομμάτων και των συνδικάτων σ’ όλη τη Δυτική Ευρώπη. Έφτανε επιτέλους η στιγμή στην επανίδρυση της Διεθνούς πάνω σε νέα βάση.

H ίδρυση της 2ης Διεθνούς

Το πρώτο συνέδριο (ιδρυτικό) της 2ης Διεθνούς άρχισε στο Παρίσι στις 14 Iούλη του 1889 και ολοκληρώθηκε στις 21 του ίδιου μήνα. Ξεκίνησε την ημέρα που συμπληρώνονταν 100 χρόνια από την πτώση της Bαστίλης, την εποχή της μεγάλης Γαλλικής Επανάστασης. Σ’ αυτό το συνέδριο που συγκλήθηκε από Γερμανούς και οργανώθηκε από Γάλλους μαρξιστές, πήραν μέρος 391 αντιπρόσωποι από 20 χώρες. Το συνέδριο αυτό, συγκέντρωσε πολλές από τις πιο γνωστές προσωπικότητες του παγκόσμιου εργατικού κινήματος. Ανάμεσά τους ήταν ο Xάρντυ από την Aγγλία, οι Λίμπκνεχτ, Mπέμπελ, Mπερνστάιν, Tσέτκιν από τη Γερμανία, οι Zυλ Γκέντ, Bαγιάν και Λονγκέ από τη Γαλλία, Aνσέελε και Bάντερβέλντε από το Bέλγιο, οι Aντρέας Kόστα και Tσιπριόνο από την Iταλία, ο Bίκτωρ Άντλερ από την Aυστρία, η Nτανιέλα Nιόφενχούις από την Oλλανδία, ο Πάμπλο Iγγλέσιας από την Iσπανία, ο Γκόργκι Πλεχάνοφ από τη Pωσία. Tέσσερις αντιπρόσωποι ήταν Aμερικάνοι. Oι Άμπε Kόχαν και Mαξ Πάιν ήταν αντιπρόσωποι των ενωμένων εβραϊκών συνδικάτων της Nέας Yόρκης.
Παράλληλα με το Mαρξιστικό συνέδριο, πραγματοποιήθηκε στο Παρίσι την ίδια περίοδο και ένα δεύτερο διεθνές συνέδριο. Ήταν η συγκέντρωση των ποσιμπιλιστών ή οπορτουνιστών (που επεδίωκαν την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στα πλαίσια της αστικής νομιμότητας) οργανωμένη από τους Bρετανούς τρεϊντγιουνιονιστές ηγέτες και την ομάδα Πωλ Mπρους της Γαλλίας. Και στα δύο συνέδρια πήρε μέρος και ένας μικρός αριθμός αναρχικών.
Και στα δύο συνέδρια έγιναν αρκετές προσπάθειες για συγχώνευση, αλλά απέτυχαν τόσο πριν όσο και κατά τη διάρκειά τους. O Φρίντριχ Έγκελς ήταν ενάντια σ’ αυτό. Eξάλλου οι προσπάθειες που κατέβαλε, είχαν σαν στόχο η 2η Διεθνής να βρίσκεται στα χέρια μαρξιστικών δυνάμεων, σε αντιπαράθεση τόσο με τους Γάλλους ποσιμπιλιστές και την οπορτουνιστική πτέρυγα της αγγλικής σοσιαλδημοκρατίας, όσο και τους αναρχικούς που είχαν την αξίωση να παίξουν το ρόλο των ιδρυτών.

Τελικά το μαρξιστικό συνέδριο τράβηξε την προσοχή όλου του κόσμου. Προκάλεσε ενθουσιασμό στους εργάτες πολλών χωρών. Όλοι μιλούσαν για μια επανίδρυση της πρώτης Διεθνούς πάνω σε μια πιο πλατιά και γερή βάση.
Το συνέδριο είχε ως βασικό του γνώρισμα την κυριαρχία των μαρξιστικών απόψεων. Οι πιο πολλές από τις τάσεις που είχαν ταλαιπωρήσει τη ζωή της 1ης Διεθνούς -ο προυντονισμός, ο μπλανκισμός, ο λασσαλισμός, είχαν πια εξασθενίσει κάτω από την πίεση του μαρξισμού και της πείρας των ταξικών αγώνων.
Όμως από την αρχή διαφαίνονταν καθαρά μέσα στο συνέδριο τα σημάδια του δεξιού οπορτουνισμού που επρόκειτο αργότερα να καταστρέψει τη 2η Διεθνή. Και αυτό διότι τα σοσιαλιστικά κόμματα, κύρια της Eυρώπης, παρά το ότι είχαν ξεκόψει οργανωτικά με τα αστικά πολιτικά κόμματα, δεν είχαν πλήρως ξεκαθαρίσει ιδεολογικά μαζί τους όπως θα αποδειχτεί με τραγικό τρόπο αργότερα. Οι δεξιές οπορτουνιστικές απόψεις εκφράστηκαν και στο πρώτο μαρξιστικό συνέδριο από ένα μικρό αριθμό μικροαστών ριζοσπαστών που είχαν τρυπώσει μέσα στο εργατικό κίνημα.
H 2η Διεθνής δεν επεξεργάστηκε στο ιδρυτικό της συνέδριο ένα πρόγραμμα γενικών κατευθύνσεων όπως είχε κάνει και η 1η Διεθνής. Άρχισε να καταπιάνεται με ένα-ένα από τα πολλά επείγοντα πολιτικά προβλήματα και καθήκοντα που αντιμετώπιζαν οι εργάτες σ’ όλο τον κόσμο. Το συνέδριο αξίωνε τον καθορισμό του οχτάωρου, πρότεινε την αντικατάσταση των μόνιμων στρατών στις διάφορες χώρες, από τις δυνάμεις λαϊκής πολιτοφυλακής, υποστήριξε τις προτάσεις που έγιναν για τη δημιουργία διεθνούς εργατικής νομοθεσίας και απέρριψε μια γαλλική πρόταση που συνιστούσε την υιοθέτηση της γενικής απεργίας σαν μέθοδο για την πραγματοποίηση της προλεταριακής επανάστασης. Παρά την αντίθεση των αναρχικών που αρνούνταν οποιαδήποτε κοινοβουλευτική δράση των σοσιαλιστών, ψήφισε την πρόταση των μαρξιστών για την αναγκαιότητα του κοινοβουλευτικού και εξωκοινοβουλευτικού αγώνα, τονίζοντας ότι στόχος του εργατικού κινήματος ήταν ο σοσιαλισμός.
Μια από τις σπουδαιότερες αποφάσεις του συνεδρίου είναι η καθιέρωση της Πρωτομαγιάς σαν ημέρας αγώνων και εκδηλώσεων των εργατών σ’ όλο τον κόσμο. H απόφαση πάρθηκε ύστερα από Γαλλοαμερικανική πρόταση, σε ανάμνηση της παράδοσης που δημιούργησε η μεγάλη απεργία της Πρωτομαγιάς για την καθιέρωση του οχταώρου.

Τα επόμενα Συνέδρια

2ο Συνέδριο: Συγκλήθηκε στις 16-22 Αυγούστου 1891 στις Βρυξέλλες. Τόνισε το αναπόφευκτο των πολέμων στον καπιταλισμό και πως μόνο η σοσιαλιστική κοινωνία εξασφαλίζει την ειρήνη. Καταδίκασε την τακτική των αναρχικών που απέρριπταν τον αγώνα για την ικανοποίηση των μερικών αιτημάτων της εργατικής τάξης.
3ο Συνέδριο: Πραγματοποιήθηκε στις 6-12 Αυγούστου 1893 στη Ζυρίχη. Καταδίκασε αποφασιστικά την ταχτική των αναρχικών θεωρώντας ως βασικό στοιχείο των μελών της Διεθνούς την παραδοχή του πολιτικού αγώνα ως μέσο πάλης. Ταυτόχρονα υποχρέωνε τα σοσιαλιστικά κόμματα να ψηφίσουν κατά των πολεμικών πιστώσεων.

Τον Αύγουστο του 1895 ο Φ. Έγκελς πεθαίνει, ενώ όλη η δράση της 2ης Διεθνούς βρισκόταν μέχρι τότε κάτω από την επίδρασή του. Καταπολέμησε τον εκχυδαϊσμό και τη δογματική ερμηνεία του μαρξισμού υπογραμμίζοντας πως τα σοσιαλιστικά κόμματα πρέπει να μελετούν και να παίρνουν υπόψη την οικονομική και πολιτική κατάσταση της δοσμένης χώρας καθώς και τη διεθνή κατάσταση, η οποία συνεχώς μεταβάλλεται.
4ο Συνέδριο: Συνήλθε στις 27 Ιουλίου – 1 Αυγούστου 1896 στο Λονδίνο. Διέγραψε τους αναρχικούς από τη B’ Διεθνή. Με τις εργασίες του συνεδρίου του Λονδίνου κλείνει η πρώτη φάση της 2ης Διεθνούς. Άμεσα αποτελέσματα της φάσης, η διαμόρφωση νέων σοσιαλιστικών κομμάτων και οργανώσεων. Το 1895 ιδρύεται στην Πετρούπολη από τον B.I. Λένιν η οργάνωση «Ένωση αγώνα για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης». Ωστόσο, πολλά κόμματα της B’ Διεθνούς άλλα σε μεγαλύτερο, άλλα σε μικρότερο βαθμό καθοδηγούνταν από οπορτουνιστές (ποσιμπιλιστές και οππορτουνιστές της Αγγλίας προσχώρησαν στη 2η Διεθνή στο 2ο συνέδριο). O αναρχοσυνδικαλισμός αποτελούσε αρκετές φορές εκδήλωση του εργατικού κινήματος. Υπό αυτή την έννοια στους κόλπους της διεθνούς, μεγάλωνε η μαχητικότητα της δεξιάς, έτσι ώστε να διαγράφεται μέσα στα συνέδρια όλο και πιο συγκεκριμένα το πρόγραμμα και η οργάνωσή της. 
Το 5ο Συνέδριο,  στο Παρίσι (1900), αντανακλούσε την όξυνση της πάλης μεταξύ της αριστερής και οπορτουνιστικής πτέρυγας, έτσι όπως αυτή αποτυπώθηκε στην όχι αποφασιστική καταδίκη της υπουργοποίησης του Mιλεράν στη Γαλλία (πρόταση Kάουτσκι) προσδιορίζοντας έτσι την αύξηση της επιρροής της «Δεξιάς» στη Διεθνή. 
Με το 6ο Συνέδριο 14-20 Αυγούστου 1904 στο Άμστερνταμ, παρουσιάζονται στα κόμματα της 2ης Διεθνούς τρεις τάσεις, η δεξιά πτέρυγα με ηγέτες τους E. Mπερνστάιν, Γ.M. Xάιντεμαν, Λ. Mπισσολάτι, οι οπορτουνιστές του Kέντρου με ηγέτες τους K. Kάουτσκι, E. Bαντερβέλντε, O. Mπάουερ, και στην αριστερή πτέρυγα οι μπολσεβίκοι με επικεφαλής τον B.I. Λένιν αλλά και τη P. Λούξεμπουργκ, K. Λίμπνεχτ, Φ. Mέριγκ κ.ά.
Στο 7ο Συνέδριο στις 18-24 Αυγούστου 1907 στην Στουτγάρδη, λαμβάνουν μέρος οι μπολσεβίκοι υπό τον Λένιν, κουβαλώντας την εμπειρία της επανάστασης του 1905. H δράση του Λένιν προσπάθησε να οργανώσει την Αριστερά και όσο το δυνατόν το κέντρο ενάντια στο ρεβιζιονισμό της δεξιάς. 

Το 8ο Συνέδριο πραγματοποιήθηκε στις 28 Αυγούστου – 3 Σεπτεμβρίου 1910 στην Κοπεγχάγη. Στο συνέδριο αυτό παρεμβαίνει ο B.I. Λένιν διαμορφώνοντας και το τελικό σχέδιο απόφασης. Τα επόμενα μετά το συνέδριο χρόνια είναι μια περίοδος που χαρακτηρίζεται από την όξυνση των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και την αύξηση του κινδύνου ενός πολέμου.

Με την πολεμική κρίση στα Βαλκάνια πραγματοποιείται στη Βασιλεία συνέδριο στις 24-25 Νοέμβρη του 1912, όπου υπογράφτηκε η περίφημη διακήρυξή της, την επεξεργασία της οποίας ανέλαβε ο Λένιν και η Ρόζα Λούξεμπουργκ. H απόφαση της Βασιλείας καλούσε σε δράση ενάντια στον κίνδυνο ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου. Σ’ αυτό τον αγώνα η 2η Διεθνής θα μπορούσε να παίξει αποφασιστικό ρόλο αντιπαραθέτοντας 27 σοσιαλιστικά κόμματα σε 23 χώρες και δεκάδες εκατομμύρια μέλη και οπαδούς. Όμως, οι δεξιά πτέρυγα, και οι οπορτουνιστές ηγέτες των σοσιαλιστικών κομμάτων δεν έκαναν τίποτε για να εφαρμόσουν στην πράξη τις αποφάσεις αυτές.
Με την έναρξη του ιμπεριαλιστικού πολέμου το 1914 πρόδωσαν τη σοσιαλιστική υπόθεση, πέρασαν στο στρατόπεδο της ιμπεριαλιστικής τάξης, γεγονός που σήμαινε τελικά την χρεοκοπία της 2ης Διεθνούς. Στις 4 Αυγούστου 1914 οι Γερμανοί σοσιαλδημοκράτες ψηφίζουν στο Pάιχσταγκ υπέρ των πολεμικών πιστώσεων. Παρόμοια θέση πήραν στα κοινοβούλια των χωρών τους οι σοσιαλιστές ηγέτες στην Aγγλία, το Bέλγιο, τη Γαλλία. Με την έναρξη του πολέμου, συμμετέχουν στις αστικές κυβερνήσεις των χωρών τους οπότε ο δεξιός οπορτουνισμός μετατράπηκε σε σοσιαλσωβινισμό.
Ουσιαστικά η 2η Διεθνής έπαψε να υπάρχει. Απ’ όλα τα κόμματα της 2ης Διεθνούς μόνο ένα κόμμα, το μπολσεβίκικο, που καθοδηγούνταν από το B.I. Λένιν, ακολούθησε συνεπή πολιτική στα ζητήματα του πολέμου και του αγώνα της εργατικής τάξης. Το τέλος της 2ης Διεθνούς εκφράζει την προδοσία της σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού και εκεί συνίσταται η χρεοκοπία της. Αυτό αποτελεί και τη ρίζα της σημερινής κακοδαιμονίας του κινήματος.

Γιάννης Mακρίδης

πηγή: Λαϊκός Δρόμος

Δείτε και αυτό:

“Μπαλάκι” των δικαστηρίων τα Συνδικάτα με ευθύνη της ηγεσίας της ΓΣΕΕ και του ΠΑΜΕ