Η Ιστορία έπαιξε ένα περίεργο παιχνίδι αυτό το μήνα στην Ελλάδα και τη Βενεζουέλα. Στα μέσα Μαΐου, ο Χουάν Γουαϊδό ανακοίνωσε ότι θα αναθέσει, αμισθί, τη διαχείριση του χρέους της Βενεζουέλας στον αποκαλούμενο «γκουρού των αναδιαρθρώσεων» Λι Μπουχάιτ – ίσως την κορυφαία αυθεντία στη διαχείριση κρατικών χρεών. Ακριβώς μία εβδομάδα αργότερα το Γενικό Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ενωσης απέρριπτε την αγωγή αποζημίωσης, που είχαν ασκήσει ιδιώτες κάτοχοι ελληνικών ομολόγων, οι οποίοι υπέστησαν ζημιές από το «κούρεμα» τους το 2012.

Ο φάκελος PSI φάνηκε να κλείνει οριστικά, αφού πρώτα διέλυσε αρκετά ασφαλιστικά ταμεία, μετέφερε το χρέος από το ελληνικό στο βρετανικό δίκαιο (δυσχεραίνοντας κάθε προσπάθεια νέας αναδιάρθρωσης) και έπληξε ανεπανόρθωτα τη δυνατότητα υγιούς εσωτερικού δανεισμού, τερματίζοντας για δεκαετίες την εμπιστοσύνη των μικροομολογιούχων στο ελληνικό κράτος.

Ο Μπουχάιτ θεωρείται από πολλούς ως ο εμπνευστής του ελληνικού «κουρέματος» – ένας όχι και τόσο κολακευτικός τίτλος για τον άνθρωπο που προτιμά να παρουσιάζεται σαν Ρομπέν των Δασών για τα φτωχά και υπερχρεωμένα κράτη.

Γνωστός στους φίλους και τους συνεργάτες του για τις ατάκες του Σπινόζα, του Τσόρτσιλ και του Ντεκάρτ, με τις οποίες διανθίζει το λόγο του, ο Αμερικανός δικηγόρος παρουσιάζεται από τον διεθνή Τύπο ως ο άνθρωπος που έσωσε χώρες όπως η Αργεντινή, η Ρωσία και το Ιράκ από τα δυσθεώρητα χρέη τους.

Ο διάολος της αναδιάρθρωσης όμως κρύβεται πάντα στις λεπτομέρειες. Ελάχιστοι θυμούνται λόγου χάριν, ότι η κυβέρνηση Κίρχνερ της Αργεντινής ανέθεσε μεν στο δικηγορικό γραφείο, όπου εργαζόταν ο Μπουχάιτ το κούρεμα του ομολογιακού χρέους της χώρας αλλά απαίτησε ρητά να μη συμμετάσχει ο ίδιος.

Ο λόγος ήταν ότι ο Αμερικανός δικηγόρος αποτελούσε κόκκινο πανί για τον τοκογλυφικό τρόπο με τον οποίο είχε βοηθήσει ιδιώτες δανειστές να χτυπήσουν την κυβέρνηση της Βραζιλίας στη δεκαετία του 1990. Ο Μπουχάιτ βέβαια κατάφερε τελικά να εισέλθει θριαμβευτής στην Αργεντινή, όχι όμως την περίοδο των Κίρχνερ, που χάρισαν στη χώρα μια δεκαετία εκρηκτικής ανάπτυξης αλλά επί προεδρίας του νεοφιλελεύθερου Μαουρίσιο Μάκρι, ο οποίος παρέδωσε και πάλι τη χώρα στο ΔΝΤ και τα σαρκοφάγα hedge funds των ΗΠΑ.

Η περίπτωση της εμπλοκής του Μπουχάιτ στη Βενεζουέλα, παρουσιάζει ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον καθώς το όνομά του κινδυνεύει να συνδεθεί με μια από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις πλιάτσικου δημόσιας περιουσίας των τελευταίων δεκαετιών.

Κατ’ αρχάς και μόνο η αποδοχή της πρότασης του Γουαϊδό, ισοδυναμεί με αναγνώριση της προσπάθειας πραξικοπηματικής ανατροπής μιας εκλεγμένης κυβέρνησης. Το συγκεκριμένο «πραξικόπημα» όμως είναι πρωτίστως οικονομικό.

Η παράλληλη κυβέρνηση, που επιχειρεί να στήσει ο Γουαϊδό με τη στήριξη των ΗΠΑ, χρησιμοποιεί κεφάλαια, που έχουν δεσμεύσει ξένες τράπεζες, για την αποπληρωμή χρεών σε Αμερικανούς δανειστές. Συγκεκριμένα η ελεγχόμενη από τον Γουαϊδό εθνοσυνέλευση ενέκρινε την αποπληρωμή τόκων για τα ομόλογα της κρατικής πετρελαϊκής εταιρείας PDVSA με χρήματα που είχαν κατασχεθεί από το υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ. Πιο απλά, το αμερικανικό κράτος πληρώνει Αμερικανούς ομολογιούχους με κλεμμένα χρήματα μέσω ενός «προέδρου»-μαριονέτα, ο οποίος διεκδίκησε ανεπιτυχώς την εξουσία μέσω πραξικοπήματος.

Να σημειωθεί ότι τα κεφάλαια της Βενεζουέλας που έχουν «παγώσει» από ξένες τράπεζες και κυβερνήσεις ξεπερνούν πλέον τα 5 δισεκατομμύρια δολάρια (συμπεριλαμβανομένων των αποθεμάτων χρυσού που αρνείται να επιστρέψει η Βρετανία) – χρήματα που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για τη διάσωση χιλιάδων ανθρώπων που απειλούνται με θάνατο λόγω των αμερικανικών κυρώσεων.

Αντίθετα η πραγματική αναδιάρθρωση του χρέους, την οποία θα μπορούσε να πραγματοποιήσει η νόμιμη κυβέρνηση, για να βοηθήσει τον πληθυσμό και όχι τους ξένους δανειστές, έχει μπλοκαριστεί οριστικά λόγω των αμερικανικών κυρώσεων που απαγορεύουν κάθε συνδιαλλαγή με το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Η τραγική ειρωνεία είναι ότι η Βενεζουέλα, που τώρα βρίσκεται στο έλεος των Αμερικανών δανειστών, τα τελευταία 20 χρόνια διέγραψε χρέη εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων από χώρες όπως η Αϊτή, η Γουιάνα, η Δομηνικανή Δημοκρατία ενώ βοήθησε σημαντικά και την Αργεντινή αγοράζοντας ομολογιακό χρέος δισεκατομμυρίων δολαρίων. Η ανταμοιβή της είναι να την αντιμετωπίζουν σαν την Ελλάδα… μια αποικία χρέους.

Σε αυτό το σκηνικό ο Μπουχάιτ δεν θυμίζει τόσο τον Ρομπέν των Δασών αλλά τον βασικό του αντίπαλο, τον πρίγκιπα Ιωάννη της Αγγλίας, σφετεριστή του θρόνου, τον οποίο δικαιωματικά κατείχε ο αδερφός του, Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος. Θα μπορούσε να είναι και αυτό ένα σημείο στο βιογραφικό του μαζί με τη θητεία του σε μη εκλεγμένους ηγέτες, όπως ο Λουκάς Παπαδήμος και ο Χουάν Γουαϊδό.

Πηγή: Άρης Χατζηστεφάνου- efsyn.gr